• Φόρουμ
  • ΤΟ ΓΑΤΟΣΠΙΤΟ!
  • Εικονοθήκη
  • Γατο-Άρθρα
  • Latest images
  • Εγγραφή
  • Σύνδεση



Οι Φολεγανδρόγατες

Chouzouris

    Είναι το νησί μου... την νιώθω σαν το σπίτι μου. Στη Φολέγανδρο βρίσκω τη γαλήνη μου... επιστρέφω στον εαυτό μου.

    Τόπος πανέμορφος, πρωτόγονος, αλάξευτος. Λατρεύω τις πλατειούλες με τις γλάστρες με τους βασιλικούς και τις αρμπαρόριζες. Τις βουκαμβίλιες που κρέμονται από τα μπαλκόνια, χρωματίζοντας με μωβ πινελιές το άσπρο των σπιτιών και το γαλάζιο της θάλασσας. Τα γιασεμιά και τα φούλια... Τα καφενεδάκια με τα τραπεζάκια κάτω από τους πλάτανους και τις μουριές... Τις Φολεγανδρόγατες...

     Περήφανες, απόμακρες, αλλά και τόσο τρυφερές. Αρκεί ένα κάλεσμα με ένα νεύμα για να έρθουν κοντά σου αργά, νωχελικά, εδώ δεν υπάρχουν βιασύνες... να κουτρουβαλήσουν στα πόδια σου νιαουρίζοντας παραπονιάρικα. Είναι από τα λίγα μέρη που καλείς τις γάτες, τις πλησιάζεις και έρχονται μεμιάς κοντά σου. Δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει δυσπιστία, είναι ευτυχώς ακόμα ανυποψίαστες από την κακία που μπορεί να αναβλύσει από τον άνθρωπο. Και δεν υπάρχει παράκληση. Η σχέση είναι ισότιμη... Οι Φολεγανδρόγατες σου κάνουν την τιμή να σου δώσουν την παρουσία τους... Σου κάνουν την τιμή να σε κάνουν παρέα, να σου ψιθυρίσουν τη μαγεία του τόπου. Αυτό το συναίσθημα δεν το βιώνουν όλοι. Αυτοί που το νιώθουν τους ανταποδίδουν την τιμή με μια λιχουδιά από τα ταβερνάκια της Χώρας... Τα ματσάτα, τα τοπικά χειροποίητα μακαρόνια, ταιριάζουν πολύ με κοτόπουλο ή χοιρινό, λεμονάτο ή κοκκινιστό... Όλες αυτές τις ημέρες παράγγελνα είτε το ένα είτε το άλλο... ματσάτα βασικά ήθελα. Τα υπόλοιπα τα παράγγελνα για τις Φολεγανδρόγατες...

     Δεν περιτριγυρίζουν τα τραπέζια πεινασμένες... σε τούτο τον τόπο, το καλοκαίρι τουλάχιστον, είναι χορτάτες. Κοιμούνται στην πιο ηλιόλουστη γωνιά της πλατείας, στα λουλουδάτα περβάζια ανάμεσα στους βασιλικούς, στις εισόδους των μαγαζιών. Αν τις φωνάξεις μπορεί να σου κάνουν την τιμή. Μπορεί όμως και όχι... Είναι δικαίωμα και προνόμιό τους... 

     Το χειμώνα οι Φολεγανδρόγατες περνούν πολύ δύσκολα. Το νησί, όπως κάθε αιγαιοπελαγίτικο νησί, ερημώνει, οι ταβέρνες κλείνουν, οι γενναιόδωροι επισκέπτες δεν υπάρχουν πια να έχουν την τιμή να μοιραστούν το γεύμα τους μαζί τους… Οι ντόπιοι τις αγαπούν κυρίως λόγω της χρηστικότητάς τους (εξολόθρευση ποντικιών), πολύ λίγοι τις ταϊζουν. Οι Φολεγανδρόγατες πρέπει τότε να κυνηγήσουν για να τραφούν και να αντιμετωπίσουν την ίδια τους την φύση… Το κρύο διαπερνά τα κόκαλα… η υγρασία τσακίζει… Οι συνθήκες είναι δύσκολες. Είδα πολλά γατούνια να έχουν πρόβλημα στα αυτάκια με μύκητες… δυστυχώς κτηνίατρος δεν υπάρχει στο νησί. Ακόμα και το καλοκαίρι πολλά αυτάκια είναι «φαγωμένα». Το χειμώνα λοιπόν είναι που κυριαρχεί και τελικά επιζεί ο δυνατότερος και ο πιο ισχυρός. Ο νόμος της φύσης… Όλα αυτά μέχρι τον Μάιο που το νησί αρχίζει να γεμίζει σιγά σιγά… και η ζωή τα φέρνει έτσι όπως η ίδια μόνο γνωρίζει και αποφασίζει…

     Ο χρόνος φέρνει τους τουρίστες και κάνει την αναζήτηση τροφής πολύ πιο εύκολη. Ωστόσο όμως, φέρνει μαζί και παιδιά τους από την «πρωτεύουσα» που πολλές φορές τις αντιμετωπίζουν ως παιχνίδι… Πολλά τέτοια παιδάκια εκμεταλλεύονται την εμπιστοσύνη των Φολεγανδρόγατων και τις παίρνουν άγαρμπα αγκαλιά, τις ζουπάνε, τις κακομεταχειρίζονται… Κάποια βρίσκουν τα φρεσκογεννημένα γατάκια μόλις 10 ημερών και τα παίρνουν μαζί τους στο ξενοδοχείο να παίξουν, η μάνα τους τα χάνει όσο κι αν νιαουρήσει, όσο και αν αγριέψει στην πρωτόγονη παλάμη του πολιτισμού που χυδαία παρεμβαίνει στην ίδια την φύση, με αποτέλεσμα αυτά να πεθαίνουν από έλλειψη φροντίδας λίγες ημέρες αργότερα… Κάπως έτσι αποφάσισα να υιοθετήσω το δικό μου αγαπημένο Φολεγανδρόγατο, τον Χουζούρη… κι αυτός θύμα ενός τέτοιου παιδιού έπεσε. Όμως το γραφτό του ήταν να... σωθεί (;)...

     Το καλοκαίρι φέρνει στο νησί και ανθρώπους που δεν τις αγαπούν και δεν σέβονται το χώρο τους. Θρασείς εισβολείς που θεωρούν ότι ο κόσμος περιφέρεται γύρω από την ασήμαντη ύπαρξή τους… Όμως το νησί είναι και δικό τους! Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνει ο ξένος; Πώς τολμά; Τα τελευταία χρόνια υπήρξε και κρούσμα φόλας στο νησί… αρκετές γάτες εξαφανίστηκαν… Κάποιες από αυτές που είχα δει πέρσι στο νησί δεν τις βρήκα φέτος στα γνώριμα σοκάκια… Τελικά, οι Φολεγανδρόγατες πρέπει σιγά σιγά να «εκπολιτιστούν», αποβάλλοντας την εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Και όσο το νησί γίνεται και πιο τουριστικό, τόσο αυτή η απλόχερη και θρασεία αντιμετώπιση των Φολεγανδρόγατων απέναντι στον άνθρωπο θα χαθεί… Θα τις φωνάζουμε και θα μας κοιτούν με καχυποψία, όπως μας αρμόζει και μας πάει, «τι να θες άραγε κι εσύ τώρα;», θα αναρωτιούνται… Δεν θα μας προϋπαντούν με βραχνά νιαουρητά και κουτρουβάλες. Δεν θα μας πλησιάζουν… Θα μας σερβίρουν με αδιαφορία, με φευγιό. Καλά να πάθουμε…

     Τα υπέρ και τα κατά της ζωής των Φολεγανδρόγατων.. Τελικά που γέρνει η πλάστιγγα; Ο Χουζούρης μου είναι πιο ευτυχισμένος στην ασφάλεια των 4 τοίχων του σπιτιού μου εξαντλώντας (καλώς εχόντων των πραγμάτων) τον κύκλο της ζωής του ή ζώντας σαν πραγματική γάτα στη Χώρα της Φολεγάνδρου, περιτριγυρίζοντας τα λουλουδιασμένα σοκάκια της και κάνοντας κάθε πεζούλι, κάθε ψάθινη καρέκλα, κάθε μπαλκόνι κρεββάτι του; Τι νόημα έχει αυτή η ερώτηση για τον Χουζούρη… κανένα, καλώς ή κακώς εγωιστικά αποφάσισα για τη ζωή που του πρέπει. Γυρισμός για τον Χουζούρη δεν υπάρχει… Αυτή η ερώτηση έχει νόημα μόνο για τις ανά τον κόσμο Φολεγανδρόγατες που εμείς οι φιλόζωοι κοιτάμε με συμπάθεια μα και μεγάλη λύπη όταν τις συναντούμε… τουλάχιστον εγώ πολλές φορές το κάνω! Λύπη και βαθιά μελαγχολία, διότι δεν έχουν ένα σπίτι… διότι δεν ανήκουν σε κάποιον άνθρωπο. Όμως, αν το καλοσκεφτούμε, οι Φολεγανδρόγατες έχουν σπίτι… το σπίτι τους είναι όλο αυτό το παραδεισένιο νησί τους… Τι κι αν δεν ζουν 15 χρόνια, μα μόνο 1-2; Ζούν ελεύθερες, αδάμαστες και περήφανες... Έχουν την ελευθερία να μας επιλέξουν ή να μας απορρίψουν. Έχουν το προνόμιο να μας κάνουν την τιμή να μας χαρίσουν την παρέα τους ή και να μας περιφρονήσουν. Προς τι άραγε η λύπηση; Η λύπηση στην ουσία αρμόζει στον ίδιο μας τον εαυτό για το γεγονός ότι είμαστε ανίκανοι να τις υποδουλώσουμε… Λύπη πρέπει στον υπερφίαλο εγωισμό μας που πιστεύουμε ότι είναι δυστυχία να μην ανήκεις κάπου, ακριβώς διότι ο άνθρωπος χρειάζεται ψυχολογικά δεκανίκια για να νιώσει καλά... Έτσι πείθουμε τον εαυτό μας ότι οι Φολεγανδρόγατες και όλες οι άλλες γάτες είναι καλύτερα κοντά μας… Όμως, οι Φολεγανδρόγατες αποδεικνύουν το αντίθετο. Ζουν αδούλωτες στη Φολέγανδρο και ζουν καλά… Ανήκουν μόνο στη φύση τους… Επιλέγουν να μας δανείσουν την τρυφερότητά τους… Διαλέγουν ποιόν θα χαϊδέψουν με το βλέμμα τους. Δεν ευχαριστούν για το φαγητό που τους προσφέρεται. Νιώθουν καλά που μας κάνουν την τιμή να μοιραστούμε το γεύμα μας μαζί τους… Ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, τον βράχο της Παναγιάς και ονειρεύονται ένα κόσμο αγνό, στον οποίο ο άνθρωπος δεν θα έχει πρόσβαση για να τον αλλοιώσει, να τον νοθεύσει με τις αδυναμίες του… Ένα κόσμο ατόφιο και καθαρό σαν το βλέμμα τους… Έναν κόσμο που και εμείς οι ίδιοι ονειρευόμαστε για τους εαυτούς μας. Τελικά ζουν ως γνήσιες γάτες…