Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

από **Τζούλι το Κατσούλι** Δευ Ιουν 17, 2013 8:53 pm

Όταν η γιαγιά συνάντησε τον Μάρκο...

Θα ’θελα να σας πω μια ανθρωπογατοϊστορία. Που είναι θλιμμένη και χαρούμενη, όπως όλες οι ανθρωπογατοϊστορίες. Μιλά για τη γιαγιά μου και τον Μάρκο, τον γάτο που ζούσε μαζί της όταν ήταν μικρή. Η γιαγιά μετά από πολύμηνη ταλαιπωρία άφησε τον μάταιο αλλά συχνά όμορφο τούτο κόσμο την Παρασκευή το απόγευμα. Ο Μάρκος τον άφησε δεκαετίες πριν. Ως φόρο τιμής και στους δυο, θα ήθελα να διηγηθώ εδώ την ιστορία του γάτου που εκείνη αγάπησε και θυμόταν ως τα βαθιά της γεράματα.

Ο Μάρκος, φίλτατοι, γεννήθηκε σε μια αυλή στο Παγκράτι, στη μεταπολεμική Αθήνα, παμπόνηρος απόγονος μιας παμπόνηρης γάτας-μάνας που επιβίωσε στους δρόμους της πόλης τα χρόνια της σκληρής κατοχής. Γυρίζοντας από το σχολείο της η γιαγιά μαζί με μια συμμαθήτριά της τον είδε κουλουριασμένο σε μια γωνιά μαζί με το αδελφάκι του -μικρό γατάκι ήταν αυτός κι η γιαγιά ακόμα μαθήτρια. Και γυρίζει και λέει στη συμμαθήτριά της: «Να πάρουμε το ένα εγώ, το άλλο εσύ;». Και η άλλη της αποκρίθηκε: «Να ρωτήσω πρώτα τους γονείς μου». Η γιαγιά ωστόσο, παρά το δισταγμό του άλλου κοριτσιού, δεν πτοήθηκε. Πάντα της ήταν δυναμική, αποφασιστική, πεισματάρα και πουθενά δεν κόλλαγε, κι έτσι πήρε το ένα γατάκι που της άρεσε και το πήγε σπίτι. Στο σπίτι έγινε χαμός: Ο πατέρας της είχε κυνηγόσκυλα και τρομερή αδυναμία προς αυτά και το γατί δεν ήθελε ούτε να το δει. Έλα όμως που της γιαγιάς, αν της καρφωνόταν κάτι στο μυαλό, δεν έφευγε με τίποτα (δεν είναι τυχαίο που ερωτεύτηκε τον παππού στα 14 και στα 20 τον πήρε μετά από άπειρες δυσκολίες κι εμπόδια αυτά τα 6 χρόνια), τους έπεισε και το κράτησαν. Το γατάκι ήταν αρσενικό. Και τον έβγαλαν Μάρκο.

Έκτοτε ο Μάρκος άρχισε να κάνει ζωή χαρισάμενη. Ζούσε μέσα-έξω, προνόμιο μάλλον για κείνα τα χρόνια, καθώς τότε ήταν αρκετά πίσω τα πράγματα στο θέμα της συν-γατοίκησης, και τα γατιά τα είχαν στις αυλές για ποντίκια. Η γιαγιά μού διηγείτο πως θυμόταν πάντα την εικόνα του το χειμώνα να κοιμάται μπροστά από τη θερμάστρα. Από φαγητό έτρωγε οτιδήποτε είχε το τραπέζι της οικογένειας, ακόμα και η ιδέα της γατοτροφής ήταν αστεία τότε. Ο προπάππους μου ήταν οδοντίατρος, καλό επάγγελμα τότε, και δεν στερούνταν εκείνη την εποχή το φαγητό. Η γιαγιά θυμόταν μια φορά που ο Μάρκος έκλεψε κρυφά ένα κομμάτι τυρί από το τραπέζι και αναρωτιόντουσαν όλοι πού στο καλό πήγε. Ώσπου το βρήκαν κρυμμένο μέρες μετά σε μια γωνιά στον κήπο να το μασουλάει ακόμα. Και τον θυμόταν επίσης να κάθεται κάτω από το τραπέζι όταν τρώγανε και να παρατηρεί με λαχτάρα, περιμένοντας την ώρα του να σερβιριστεί. Ο Μάρκος όμως κυνηγούσε κιόλας κι έπιανε διάφορα, αφού τότε το Παγκράτι καμία σχέση δεν είχε με σήμερα, και ήταν κοντά και το άλσος.

Ο Μάρκος όμως είχε την τύχη να γνωρίσει και τη ζωή της καθαρής εξοχής. Τα καλοκαίρια τον έπαιρναν μαζί τους στη Βάρκιζα, μέσα σ’ ένα καλάθι. Εκεί ο προπάππους μου είχε πάρει προπολεμικά μια λωρίδα γης (τότε την έδιναν κοψοχρονιά, πού να φανταζόταν ότι θα έπαιρνε αξία...) για να πηγαίνει για κυνήγι εκεί κοντά και τα παιδιά να έχουν επαφή με τη θάλασσα, καθώς βοήθαγε το αναπνευστικό τους (η καημένη η γιαγιά είχε πάντα πρόβλημα). Ο Μάρκος λοιπόν όλη μέρα αλήτευε στην εξοχή και πήγαινε και κυνηγούσε ώρες ολόκληρες μέσα στα χωράφια κι εξαφανιζόταν μέσα σε απέραντες εκτάσεις με καλαμιές (δεν παίρνω όρκο για το τελευταίο, μάλλον καλαμιές μού είχε πει). Η γιαγιά θυμόταν ότι κατασπάραζε ακρίδες κι ερχόταν σχεδόν χορτάτος το βράδυ σπίτι. Από όλο αυτό θα ομολογήσω ότι μου έκανε τεράστια εντύπωση ο τρόπος που είχαν αντιμετωπίσει το γάτο εκείνη την εποχή: Τον είχαν πάρει στην εξοχή μαζί τους, δεν τον είχαν αφήσει πίσω, μάλλον «πολυτέλεια» στα χρόνια αυτά που η φιλοζωία δεν είχε τόση «θεωρία» όσο σήμερα.

Όπως καταλαβαίνετε, βέβαια, ένας γάτος εκείνη την εποχή δεν μπορούσε παρά να είναι αστείρωτος. Και ως αστείρωτος δεν μπορούσε παρά να αλητεύει συχνά προς άγραν γυναίκας. Η γιαγιά θυμόταν ένα χειμώνα που ο Μάρκος εξαφανίστηκε για έναν ολόκληρο μήνα και τον έκλαιγαν για χαμένο. «Πάει ο Μάρκος» έλεγαν. Ώσπου ξαφνικά, ένα κρύο βράδυ, άκουσαν στο τζάμι το γνωστό «τσικ-τσικ». Ήταν ο κυρ-Μάρκος ο αλητόγατος που τους χτυπούσε όπως παλιά το παράθυρο να του ανοίξουν. Ένας Μάρκος αγνώριστος, όπως έλεγε η γιαγιά, αδύνατος, βρώμικος, ταλαιπωρημένος. Χαρά που έκαναν όμως που γύρισε! Τον πήραν μέσα, τον τάισαν, πήρε πάλι τα πάνω του ο επτάψυχος Μάρκος. Έζησε μαζί τους αρκετούς ακόμα χειμώνες.

Προ μηνών ρώτησα τη γιαγιά τι χρώμα είχε ο Μάρκος. Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν ο εξής:

-Ε, ήταν ο κλασικός κεραμιδόγατος.

-Τι εννοείς, βρε γιαγιά;

-Ο κλασικός κεραμιδόγατος, σου λέω.

-Δηλαδή τι χρώμα είχε;

-Ε, μα το χρώμα που έχουν τα κεραμίδια!

Από αυτό το τελευταίο συμπέρανα πως ο αγαπημένος μας Μάρκος ήταν ένας βαρβάτος πορτοκαλόγατος!!!

Η γιαγιά, προ εικοσαετίας, είχε ξανά γάτο, αυτή τη φορά μόνο μέσα στο σπίτι, τον όμορφο Πρίγκιπα, και πάντα ενδιαφερόταν για τα γατιά που τριγυρνούσαν στον κήπο μας. Μου έλεγε και μπράβο για τις στειρώσεις που έκανα το χειμώνα (ήταν πολύ προχώ η γιαγιά!). Ωστόσο προσωπικά νομίζω ότι σαν τον Μάρκο, το γάτο των προσωπικών της θρύλων, δεν αγάπησε κανέναν. Ο Μάρκος ήταν πάντοτε ο Γάτος της Ζωής της.

Ως ένα ύστατο αντίο θα κάνω μια ευχή: Μακάρι να υπάρχει παράδεισος κι εκεί στις πύλες να την υποδέχτηκαν ο παππούς με το άλογό του τον Πίπη κι οι γονείς με τον μικρό της αδελφό κι όλα τους τα κυνηγόσκυλα. Και πρώτος απ’ όλους ο Μάρκος. Να ’ναι καλά όλοι τους όπου κι αν είναι...

από **LAROGATA** Δευ Ιουν 17, 2013 10:12 pm

τι ομορφη ιστορια,ας ειναι καλα η γιαγια εκει που πηγε και σιγουρα θα βρηκε ολα εκεινα τα πλασματα που την αγαπησαν και αγαπησε rainbow

από **Τζούλι το Κατσούλι** Δευ Ιουν 17, 2013 10:20 pm

Ευχαριστούμε πολύ, Μαράκι μου...

από Δ² Δευ Ιουν 17, 2013 10:24 pm

Συγκινήθηκα πολύ, Τζούλι μου Sad

Μακάρι οι ευχές σου να βγουν αληθινές και η γιαγιά σου, ο Μάρκος και ο Πρίγκηπας να είναι και πάλι μαζί, παρέα και με τους άλλους αγαπημένους τους ανθρώπους και μη! Μακάρι να είναι έτσι για όλους όσους έχουν φύγει! prosefxi

mono gia th julie:

από **Τζούλι το Κατσούλι** Δευ Ιουν 17, 2013 10:38 pm

Δημητρούλα μου, κι εμένα με συγκίνησαν πολύ τα λογάκια σου. filaki

Σ' ευχαριστώ ολόψυχα, μακάρι να είναι έτσι για όλους. Ήταν δύσκολος ο τελευταίος καιρός στην οικογένεια, αλλά τουλάχιστον τώρα ελπίζω να ξεκουράζεται ανάμεσα σε αγαπημένους... Sad

Σπόιλερ:

από **tia** Τρι Ιουν 18, 2013 3:44 pm

κ μένα με συγκίνησε πάρα πολύ η ιστορία σου τζούλι μου!
είμαι σίγουρη οτι όλοι την υποδέχτηκαν την γιαγιά με μεγάλη χαρά και τώρα είναι όλοι μαζί ευτυχισμένοι εκει ψηλα!
rainbow

από **Τζούλι το Κατσούλι** Τρι Ιουν 18, 2013 3:46 pm

Τία μου, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου! filaki

από **Osi** Τετ Ιουν 19, 2013 12:17 am

Τι ομορφη ιστορια Τζουλακι μου!! Δεν μπορω να σταματησω να κλαιω!
Ειχες υπεροχη γιαγια! Και νομιζω πως τις μοιαζεις... blinking

από **Τζούλι το Κατσούλι** Τετ Ιουν 26, 2013 4:17 pm

Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ, Όσι μου. grouphug

Μακάρι να της μοιάζω, σε μερικά πράγματα έστω, γιατί ήταν "ωραίος άνθρωπος" η γιαγιά μου και προσωπικότητα που δεν περνούσε απαρατήρητη. Smile

Κι ένα ποιήμα γι' αυτούς που έφυγαν, πρώτοι ή τελευταίοι, δίποδοι ή τετράποδοι, που με συγκινεί πάρα πολύ...

Αν πεθάνω πριν από σένα
το οποίο είναι σχεδόν βέβαιο
τότε τη στιγμή
μόλις πριν με δεις
να καθίσταμαι ένας πεθαμένος
σε μία μεταμόρφωση
γρήγορη σαν αστεριού που πέφτει
θα διαπεραιώσω μέσα σου
και θα σου ζητήσω να αναλάβεις
όχι μόνο τις δικές σου μνήμες
αλλά και τις δικές μου έως ότου εσύ
επίσης ξαπλώσεις και μας εξαλείψεις
αμφότερους μαζί στη λήθη.

(
(Galway Kinnel, Promissory Note)

Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Απ: Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Απ: Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Απ: Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Απ: Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Απ: Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Απ: Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Απ: Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...

Απ: Όταν η γιαγιά συνάντησε το Μάρκο...