Τα αδεσποτάκια που σημάδεψαν τη ζωή μας!

[franky]

Εκτός από αδεσποτάκια που έγιναν το επίκεντρο της ζωής μας, είναι και αυτά που πέρασαν, μας σημάδεψαν, τα αγπήσαμε σαν να ήταν δικά μας και προχώρησαν. Το καθένα μια γλυκιά ή μια πικρή ιστορία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ! Νομίζω πως ήρθε η ώρα να τα θυμηθούμε και να χαμογελάσουμε ή να αφήσουμε ένα δάκρυ να κυλήσει στη θύμησή τους...


Η Μάκη (από το τουλουμάκι!!!). Τη βρήκαμε μια μέρα μετά από βροχή, άσχημα κρυωμένη. Έγινε καλά, έμεινε 1 μήνα να κάνει παρέα στον Κανέλλο και πήγε στην νέα της οικογένεια! Να είσαι πάντα καλά μικρή μου...



Η Ρούλα (από το πονηρούλα!). Τρύπωσε στο γραφείο και την καταλάβε το βράδυ όταν πήρε μπρος ο συναγερμός! Ήταν άρρωστη και τρομαγμένη, έγινε καλά και πολύ τσαχπίνα, φιλοξενήθηκε από τον Κανέλλο μέχρι να βρει σπίτι. Δυστυχώς, οι νέοι της γονείς, την έχασαν την επόμενη μέρα που την πήραν, από μια ανοιχτή πόρτα... Ψάξαμε παντού, αλλά μάταια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχε κολλήσει τον Κανέλλο λοιμώδη περιτονίτιδα... Από τις πιο πικρές αναμνήσεις. Ελπίζω να τα κατάφερες Ρουλάκι και να τρύπωσες σε κάποιο καλό σπίτι...




Σουίφερ. Τον βρήκαμε με πνευμονία, μόλις είχαμε δώσει ένα άλλο αδεσποτάκι! Πυρετός, δύσπνοια και γουργούρισμα με το που τον ακούμπαγες! Μετά από τρελή αντιβίωση, έγινε ένας κούκλος και μετακόμησε μόνιμα με τον αδερφό μου και την κοπέλα του! Τσουφάκο μου εσύ!




Τα μικρά αγριμάκια! Η Άμου και ο Ρομπιστέν. Φοβισμένα και αγριεμένα, τα μαζέψαμε λίγο μετά το θάνατο της πρώτης μας γάτας, της Τατής (κούκλα Περσική, μας άφησε στα 17 της χρόνια. Ζούσε στο πατρικό μου με τη μητέρα μου). Τα αγριμάκια ήταν το πιο δύσκολο στύχημα. Δεν άφηναν κανέναν να τα πλησιάσει για πολύ καιρό. Η επιμονή και η υπομονή της μητέρας μου, ανταμήφθηκε. Έγιναν δύο υπέροχα πλάσματα που αγαπήσαμε πολύ. Δυστυχώς, πέρισυ το Πάσχα, χάσαμε τον Ρομπιστέν από λοιμώδη περιτονίτιδα. Μας λείπεις πολύ λουκουμά μου... Η Άμου, αν και φορέας της νόσου, είναι μια χαρά και μια απίστευτη χαδιάρα κούκλα!


Φάτσα και μωρά...

Θεία Κανιβαλία και μωρά Φάτσας...

Τα καλοκαιρινά σκυλιά! Στην αρχή ήρθε η Φάτσα στο εξοχικό. Ήταν ήδη έγκυος. Ακουλούθησε η θεία Κανιβαλία. Τα 6 μωρά γεννήθηκαν στις 24 Αυγούστου στις 4.00 τα ξημερώματα. 3 αγόρια, 3 κορίτσια. Τα 2 πήγαν σε σπίτια στην περιοχή. Κάποια εξαφανίστηκαν πριν προλάβουμε να κάνουμε κάτι για υιοθεσία. Τα άλλα 2 ζουν εκεί, έχοντας κάνει μια ευτυχισμένη αγέλη με τη μαμά, τη θεία τους και τον Κούκλο που δεν τον έχω σε φωτό. Η θεία Κανιβαλία έχει ήδη στειρωθεί και ακολουθούν και τα υπόλοιπα. Τα ταϊζουμε στη γειτονιά και κάνουν τρελές χαρές όταν μας βλέπουν!

Δεν ξεχνάμε βέβαια τη Μπιάνκα, το στρουμπουλό, κάτασπρο κουτάβι που υιοθετήθηκε λίγες ώρες μετά που τη βρήκαμε, τη Τζολίτα, την "αναρχική" γάτα που δυστυχώς δεν καταφέραμε να σώσουμε, και τα γλυκά μωρουλίνια που είναι πλέον σχεδόν 15 ημερών και έχουν αγαπηθεί τρελά από τους νέους τους γονείς!

Συγνώμη για το τεράστιο θέμα, αλλά ένιωσα πως χρωστάω μια αναφορά στα αδεσποτάκια της ζωής μας... Σας αγαπήσαμε όλα, και δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ!

[Πούπσυ]

Πολύ ωραίο θεμα.....

[leopoldine]

Εδώ έχω πολλά να γράψω. Αλλα φοβάμαι ότι θα γίνω μελό...

[franky]

Εδώ έχω πολλά να γράψω. Αλλα φοβάμαι ότι θα γίνω μελό...

Μη φοβάσαι τίποτα! Η αρχή έγινε. Δωσ'του να καταλάβει!!! Δεν είναι μελό η συγκίνηση...

[markello]

Πολύ ωραίο θέμα.. Γραψτε να μαθουμε κι εμεις... εγώ, δεν ειχα ποτέ αδεσποτάκι...

[Maro]

Εδώ έχω πολλά να γράψω. Αλλα φοβάμαι ότι θα γίνω μελό...

Μη φοβάσαι τίποτα! Η αρχή έγινε. Δωσ'του να καταλάβει!!! Δεν είναι μελό η συγκίνηση...

Ακριβώς!
Γράψε Ζέτα!

[franky]

Άλλωστε, μέσα από τις ιστορίες για τα αδεσποτάκια μας, ίσως βοηθήσουμε να σωθούν περισσότερα ζώα, και γίνουμε πιο υπεύθυνοι απέναντι σε αυτά... Και δεν μιλάω οπωσδήποτε για εμάς, υπάρχουν και οι επισκέπτες του γατόσπιτου.

[leopoldine]

Η δική μου σχέση με το είδος "γάτα" ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1991, λίγο πριν την γιορτή του Αγίου Παντελεήμονα. Τότε, βρήκε η μητέρα μου σε ένα οικόπεδο στην γωνία του σπιτιού ένα κουτί με 4 γατάκια, που ακόμη δεν είχαν ανοίξει τα ματάκια τους & έτσι ξεκίνησε ένας κύκλος αγάπης που έκλεισε τον περασμένο Απρίλη, με τον θάνατο του Τιγράκη
Τα 4 αυτά αδελφάκια γέμισαν την ζωή μου με χαρά, με έμαθαν να μην θεωρώ ότι είμαι το κέντρο της γης & μου αποκάλυψαν πόσο γοητευτικές είναι οι γάτες. Και από τότε, ο κήπος γέμισε αδέσποτα ή μάλλον εγώ άρχισα να τα προσέχω
Σε αυτήν την "πινακοθήκη" συναντήσεων, υπάρχουν μερικές που ξεχωρίζουν. Μια από αυτές είναι η Τσουκαλίτσα (alias Πιπίνα, στον διπλανό κήπο).
Ηταν η πιο ακαλαίσθητη ταρταρούγα που υπήρξε ποτέ. Πράγματι κακάσχημη. Αλλά δημοφιλέστατη. Οταν έγω έγινα fan του είδους, είχε ήδη την "αυλή" της στην περιοχή. Είχε μοναδική προσωπικότητα, ήταν φοβερά κοινωνική & αξιολάτρευτη.
Μας ακολουθούσε στα κοντινά μαγαζιά, παρακολουθούσε κάθε κίνηση και ήταν έτοιμη για όλα. Θυμάμαι μια μπόρα με πλημμύρες, το Σκιουράκι μούσκεμα & την Τσουκαλίτσα ολόστεγνη. Θυμάμαι να φτιάχνω σπιτάκι για τον μικρό Νερίνο, να τον βάζω μέσα & μετά από δύο ώρες να έχει εγκατασταθεί εκεί η Τσουκαλίτσα. Θυμάμαι να περιμένουμε μαζί ταξί στην λεωφόρο Πεντέλης. Θυμάμαι να αγγαρεύει τον χαζούλη Ζαχαρία να της προσέχει τα παιδιά. Αλλά κυρίως θυμάμαι ότι σκοτώθηκε από αυτοκίνητο τον Ιούνιο του 96, λίγες μέρες πριν την υποστήριξη του διδακτορικού μου στο Παρίσι. Και όμως ήταν κοντά μου. Φρόντισε να μου δείξει με τον τρόπο της ότι ήταν εκεί & όλα θα πήγαιναν καλά.
Και έτσι απέκτησα γάτα φύλακα άγγελο

....

[marmanga]

[Tiger Lilly]

Και έτσι απέκτησα γάτα φύλακα άγγελο

....

Τι τρυφερή σκέψη...

[marmanga]

Φράνκυ, όλα τα ζούδια σου είναι γλύκες, αλλά αυτή τη φορά νομίζω ότι την παράσταση κλέβουν τα σκυλούμπια!!!!! Τρελάθηκα με θεία Κανιβαλία και τα μωρά Φάτσας!

[franky]

Η δική μου σχέση με το είδος "γάτα" ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1991, λίγο πριν την γιορτή του Αγίου Παντελεήμονα. Τότε, βρήκε η μητέρα μου σε ένα οικόπεδο στην γωνία του σπιτιού ένα κουτί με 4 γατάκια, που ακόμη δεν είχαν ανοίξει τα ματάκια τους & έτσι ξεκίνησε ένας κύκλος αγάπης που έκλεισε τον περασμένο Απρίλη, με τον θάνατο του Τιγράκη
Τα 4 αυτά αδελφάκια γέμισαν την ζωή μου με χαρά, με έμαθαν να μην θεωρώ ότι είμαι το κέντρο της γης & μου αποκάλυψαν πόσο γοητευτικές είναι οι γάτες. Και από τότε, ο κήπος γέμισε αδέσποτα ή μάλλον εγώ άρχισα να τα προσέχω
Σε αυτήν την "πινακοθήκη" συναντήσεων, υπάρχουν μερικές που ξεχωρίζουν. Μια από αυτές είναι η Τσουκαλίτσα (alias Πιπίνα, στον διπλανό κήπο).
Ηταν η πιο ακαλαίσθητη ταρταρούγα που υπήρξε ποτέ. Πράγματι κακάσχημη. Αλλά δημοφιλέστατη. Οταν έγω έγινα fan του είδους, είχε ήδη την "αυλή" της στην περιοχή. Είχε μοναδική προσωπικότητα, ήταν φοβερά κοινωνική & αξιολάτρευτη.
Μας ακολουθούσε στα κοντινά μαγαζιά, παρακολουθούσε κάθε κίνηση και ήταν έτοιμη για όλα. Θυμάμαι μια μπόρα με πλημμύρες, το Σκιουράκι μούσκεμα & την Τσουκαλίτσα ολόστεγνη. Θυμάμαι να φτιάχνω σπιτάκι για τον μικρό Νερίνο, να τον βάζω μέσα & μετά από δύο ώρες να έχει εγκατασταθεί εκεί η Τσουκαλίτσα. Θυμάμαι να περιμένουμε μαζί ταξί στην λεωφόρο Πεντέλης. Θυμάμαι να αγγαρεύει τον χαζούλη Ζαχαρία να της προσέχει τα παιδιά. Αλλά κυρίως θυμάμαι ότι σκοτώθηκε από αυτοκίνητο τον Ιούνιο του 96, λίγες μέρες πριν την υποστήριξη του διδακτορικού μου στο Παρίσι. Και όμως ήταν κοντά μου. Φρόντισε να μου δείξει με τον τρόπο της ότι ήταν εκεί & όλα θα πήγαιναν καλά.
Και έτσι απέκτησα γάτα φύλακα άγγελο

....

Δεν ξέρεις πόσο πολύ σε νιώθω...

[franky]

Φράνκυ, όλα τα ζούδια σου είναι γλύκες, αλλά αυτή τη φορά νομίζω ότι την παράσταση κλέβουν τα σκυλούμπια!!!!! Τρελάθηκα με θεία Κανιβαλία και τα μωρά Φάτσας!

Η θεία Κανιβαλία έιναι ένα σκυλί όνειρο!!! Διασταύρωση λυκόσκυλο με γκριφόν, αγαθιάρα και καλόκαρδη, κάνει σαν τρελή για ανθρώπινη παρέα και στάθηκε δίπλα στη Φάτσα και τα μωρά από την πρώτη στιγμή, σαν πραγματική θεία... Ψάχνουμε ακόμη να της βρούμε σπίτι! Ένα είναι σίγουρο, όποιος την πάρει θα την λατρέψει!!!

[ladycat]

εγω παντα θυμαμαι διαφορα ζωακια που περνουσαν απο την γειτονια κ τα ταιζαμε αλλα ενα εχει μεινε χαραγμενο στην μνημη μου ενα λευκο γατι που ειχαμε στην χιο στην αυλη φοτο δεν εχω αλλα το θυμαμαι παντα να καθετε στο παραθυρο του παιδικου δωματιου μου δεν θυμαμαι τιποτα αλλο μονο οτι καθε πρωι καθοταν εκει μετα το εχανα πολλες φορες ρωτησα την μητερα μου αλλα δεν θυμαται ποια ηταν αυτη η γατα το μονο που θυμαται οτι που με εβρισκαν που με εχαναν ηταν στα χωραφια να καθομαι με τα κατσικακια κ την αγελαδα της γιαγιας αγκαλια με των αζωρ τον τομι κ μια γατα αλλα δεν θυμαται τι χρωμα ηταν αυτα απο τοτε εχουν περασει πολλα ζωακια απο την ζωη μου κ ελπιζω να βιοηθησω ακομα περισσοτερα

[Πούπσυ]

Η δική μου σχέση με το είδος "γάτα" ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1991, λίγο πριν την γιορτή του Αγίου Παντελεήμονα. Τότε, βρήκε η μητέρα μου σε ένα οικόπεδο στην γωνία του σπιτιού ένα κουτί με 4 γατάκια, που ακόμη δεν είχαν ανοίξει τα ματάκια τους & έτσι ξεκίνησε ένας κύκλος αγάπης που έκλεισε τον περασμένο Απρίλη, με τον θάνατο του Τιγράκη
Τα 4 αυτά αδελφάκια γέμισαν την ζωή μου με χαρά, με έμαθαν να μην θεωρώ ότι είμαι το κέντρο της γης & μου αποκάλυψαν πόσο γοητευτικές είναι οι γάτες. Και από τότε, ο κήπος γέμισε αδέσποτα ή μάλλον εγώ άρχισα να τα προσέχω
Σε αυτήν την "πινακοθήκη" συναντήσεων, υπάρχουν μερικές που ξεχωρίζουν. Μια από αυτές είναι η Τσουκαλίτσα (alias Πιπίνα, στον διπλανό κήπο).
Ηταν η πιο ακαλαίσθητη ταρταρούγα που υπήρξε ποτέ. Πράγματι κακάσχημη. Αλλά δημοφιλέστατη. Οταν έγω έγινα fan του είδους, είχε ήδη την "αυλή" της στην περιοχή. Είχε μοναδική προσωπικότητα, ήταν φοβερά κοινωνική & αξιολάτρευτη.
Μας ακολουθούσε στα κοντινά μαγαζιά, παρακολουθούσε κάθε κίνηση και ήταν έτοιμη για όλα. Θυμάμαι μια μπόρα με πλημμύρες, το Σκιουράκι μούσκεμα & την Τσουκαλίτσα ολόστεγνη. Θυμάμαι να φτιάχνω σπιτάκι για τον μικρό Νερίνο, να τον βάζω μέσα & μετά από δύο ώρες να έχει εγκατασταθεί εκεί η Τσουκαλίτσα. Θυμάμαι να περιμένουμε μαζί ταξί στην λεωφόρο Πεντέλης. Θυμάμαι να αγγαρεύει τον χαζούλη Ζαχαρία να της προσέχει τα παιδιά. Αλλά κυρίως θυμάμαι ότι σκοτώθηκε από αυτοκίνητο τον Ιούνιο του 96, λίγες μέρες πριν την υποστήριξη του διδακτορικού μου στο Παρίσι. Και όμως ήταν κοντά μου. Φρόντισε να μου δείξει με τον τρόπο της ότι ήταν εκεί & όλα θα πήγαιναν καλά.
Και έτσι απέκτησα γάτα φύλακα άγγελο

....

Ax αυτα τα αυτοκίνητα...

[uptight]

Πολύ ωραίο θέμα.... Μου'δωσε την αφορμή να βουτήξω στο κουτί με τις φωτογραφίες και να ξεθάψω κάποιες όπου έχουν απαθανατιστεί γατούνια που συντρόφεψαν την παιδική μου ηλικία!

Η μάνα μου μπορεί να μην ήθελε να ξαναβάλει γατί στο σπίτι μετά την Μάγια (και μιλάμε τώρα για το 1984-85) αλλά στο σπίτι της γιαγιάς μου στην Καλλίπολη (όπου περνούσα πολλές ώρες γυρνώντας απ'το σχολείο και μέχρι να έρθουν οι γονείς μου απ'τη δουλειά), με την ασβεστωμένη αυλή που ενωνόταν με τους γύρω ακάλυπτους, είχα πολλές εναλλακτικές για να χαίρομαι τα αγαπημένα μου τεττράποδα. Η γιαγιά τα τάιζε ό,τι περίσσευε από το ψάρι ή το κρέας της ημέρας και τα γατιά έρχονταν και άραζαν στην αυλή με τις ώρες,



ενώ μερικά έμπαιναν και μέσα (ας πούμε ότι τα έμπαζα εγώ όσο η γιαγιά έπλενε τα πιάτα ή κοιμόταν για μεσημέρι ).



To αγαπημένο της γιαγιάς πάντως ήταν η θεά Μπουμπού, η οποία έζησε αρκετά χρόνια κοντά μας, και η γιαγιά της φύλαγε πάντα τα καλύτερα κομμάτια...



Μια άλλη λατρεία ήταν ο Ριτζ (ναι, από τον γνωστό Ριτζ, ένας είναι ο Ριτζ άλλωστε και θαυμαστά τα έργα του! ), ένας ασπρο-πορτοκαλής κούκλος που κάποια στιγμή η μάνα μου θεώρησε σκόπιμο να τον πάρουμε από την αυλή της γιαγιάς στο εξοχικό μας στην Κορινθία. Αυτό φυσικά σήμαινε ότι θα το βλέπαμε μόνο τα ΣΚ και θα του πηγαίναμε πολύ φαγητό και θα έβγαζε μετά τη βδομάδα μοναχούλης του. Το γατί έμεινε περίπου ένα μήνα έτσι, μετά, μάλλον φυσιολογικά, εξαφανίστηκε και δεν τον ξαναείδα ποτέ, παρόλο που τον περίμενα μήπως γυρίσει για πολύ καιρό μετά...



(Συμπέρασμα: η μάνα μου δεν κατάλαβε ποτέ τις γάτες )

Τέλος, στο εξοχικό κάποια στιγμή γύρω στο 1995 εμφανίστηκε ξαφνικά τούτο εδώ το θεσπέσιο πλάσμα:



Ερχόταν για ένα διάστημα κάθε ΣΚ να φάει και να χαϊδευτεί. Μιλάμε τώρα για ένα σπίτι που ήταν στην ερημιά, 3 χλμ από το κοντινότερο χωριό και με ελάχιστα άλλα σπίτια γύρω... Τον βγάλαμε Σιχανούκ, αλλά κάποια στιγμή κι αυτός σταμάτησε να έρχεται έτσι απλά.