Διροφιλαρίαση (Dirofilaria immitis).

 Ριπήτ

Πηγή: ailouros.gr

*** Αφιερωμένο στην Πατούνα

Τι προκαλεί την διροφιλαρίαση;

          Η αιτία της διροφιλαρίασης είναι ένα νηματώδες παράσιτο που μεταδίδεται από τα κουνούπια στους σκύλους και στις γάτες.

Ποιες είναι οι διαφορές της διροφιλαρίασης στα σκυλιά και στις γάτες;
           

            Οι γάτες αντιστέκονται περισσότερο στη μόλυνση από τα σκυλιά. Συνήθως μολύνονται με πολύ λιγότερα σκουλήκια (1 έως 6) γιατί έχουν πολύ πιο έντονη ανοσολογική αντίδραση ενώ οι σκύλοι με εκατοντάδες σκουληκιών. Η διάρκεια ζωής των σκουληκιών της καρδιάς στις γάτες είναι 2-3 χρόνια ενώ στους σκύλους 5-7 χρόνια. Οι γάτες πιο συχνά δείχνουν συμπτώματα που συνδέονται με μετανάστευση των σκουληκιών της καρδιάς σε ασυνήθιστα σημεία του σώματός τους. Οι γάτες πολύ σπάνια παρουσιάζουν αιμοσφαιρινουρία σε σχέση με τους σκύλους.

 
Ποια είναι η διασπορά της νόσου;

 
          Πρακτικά βρίσκεται οπουδήποτε παρουσιάζεται η νόσος στα σκυλιά αλλά η συχνότητά της είναι γενικά χαμηλότερη. Ιδανικές συνθήκες για την εξάπλωση της νόσου είναι η υψηλή υγρασία και θερμοκρασία και η παρουσία κουνουπιών και μολυσμένων σκύλων που δεν βρίσκονται κάτω από ιατρικό έλεγχο.

 
Ποιες γάτες είναι ευαίσθητες;

 
          Μπορούν να προσβληθούν σε οποιαδήποτε ηλικία. Συχνότερα προσβάλλονται οι αρσενικές που ζουν έξω. Το 33% των προσβεβλημένων γατιών ζουν αποκλειστικά μέσα στο σπίτι. Ο κύκλος της διροφιλαρίασης στις γάτες.
          Όταν ένα κουνούπι μολυσμένο με D.immitis τσιμπήσει μια γάτα την μολύνει. Η μολύνουσα μορφή του παρασίτου αφού περάσει μερικά στάδια της ζωής της περιπλανώμενη στο σώμα της γάτας φτάνει μετά από ταξίδι 5-6 μηνών στις πνευμονικές αρτηρίες. Η παραγωγή των αντισωμάτων εναντίον του παρασίτου μπορεί να παρατηρηθεί 3 μήνες μετά το τσίμπημα του κουνουπιού. Τα σκουλήκια ενηλικιώνονται σε 6-8 μήνες και τότε μπορεί να παρατηρηθεί στο αίμα η κυκλοφορία των μωρών τους (μικροφιλαριών) που με την σειρά τους θα μολύνουν καινούργια κουνούπια. Αυτό για τη γάτα είναι εξαιρετικά σπάνιο λόγω της έντονης ανοσολογικής της αντίδρασης. Για ανεξακρίβωτους μέχρι στιγμής λόγους η μετανάστευση των σκουληκιών της καρδιάς σε ασυνήθιστα για τη νόσο σημεία του σώματος είναι πολύ περισσότερο συνήθης στις γάτες απ΄ότι στους σκύλους.

Κυκλοφορούν μικροφιλάριες στο αίμα των γατιών όπως στους σκύλους;
Σπανίως οι γάτες έχουν μικροφιλάριες στο αίμα τους γιατί συνήθως τα σκουλήκια που φιλοξενούν δεν είναι ενήλικα και ο αριθμός τους είναι πολύ μικρός. Αν παρουσιάσουν μικροφιλάριες στο αίμα τους σημαίνει ότι πρόκειται οπωσδήποτε για διροφιλαρίαση εν αντιθέσει με τον σκύλο.

Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου;

          Κυριαρχούν τα αναπνευστικά συμπτώματα (δύσπνοια, ταχύπνοια, βήχας). Ο εμετός είναι επίσης συνήθης μόνος του ή σε συνδυασμό με τα αναπνευστικά. Συμπτώματα του κεντρικού νευρικού συστήματος μπορούν να παρατηρηθούν (αλλαγή συμπεριφοράς, σπασμοί, τυφλότητα) και οφείλονται στην μετανάστευση των σκουληκιών σε ασυνήθιστα για τη νόσο σημεία του σώματος (εγκέφαλος). Αιφνίδιος θάνατος μπορεί να συμβεί χωρίς να δείξει κανένα από τα παραπάνω συμπτώματα. Ένα μικρό ποσοστό των μολυσμένων γατιών δεν δείχνει κανένα σύμπτωμα ποτέ γιατί μπόρεσαν και αντιμετώπισαν την μόλυνση εμποδίζοντας τα σκουλήκια να ενηλικιωθούν.

Πώς γίνεται η διάγνωση;

          Είναι πάρα πολύ δύσκολη στις γάτες. Στις περισσότερες περιπτώσεις στηρίζεται σε μία ποικιλία υποθετικών ευρημάτων παρά σε ένα απλό οριστικό τεστ. Εύρεση μικροφιλαριών στο αίμα είναι σίγουρη διάγνωση αλλά όπως είπαμε είναι πολύ σπάνια στη γάτα. Συνήθως για την διάγνωση απαιτείται συνδυασμός τεσσάρων ιατρικών εξετάσεων.

 
Πώς θεραπεύεται η νόσος;

          Γάτες που πάσχουν ήδη από διροφιλαρίαση δεν πρέπει ποτέ να θεραπεύονται με φάρμακα που σκοτώνουν τα σκουλήκια. Η θεραπεία πρέπει να είναι υποστηρικτική και ο γιατρός πρέπει να έχει μεγάλη εμπειρία με γάτες γιατί η διάρκεια θεραπείας είναι 2-3 χρόνια. Η επιπλοκή οξείας θρομβοεμβολής από τον θάνατο των σκουληκιών υπάρχει πάντοτε. Σε περίπτωση ύπαρξης συνδρόμου κοίλης φλέβας μπορεί να επιχειρηθεί χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης των σκουληκιών με βοήθεια υπερηχοκαρδιογράφου. Τα ποσοστά επιτυχίας είναι άγνωστα.

Πρόληψη

          Μπορεί να γίνει με χάπια που χρησιμοποιούνται προς το παρόν μόνο για το σκύλο και δεν έχει εγκριθεί η χρήση τους στις γάτες. Μπορεί να γίνει και με συγκεκριμένο spot on για γάτες που είναι δύσκολο να πάρουν το χάπι.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ:

Έχουμε μια γάτα.

Αν την τσιμπήσει μολυσμένο κουνούπι, στο σημείο του τσιμπήματος αφήνει μικροφιλάριες (μικροσκουλήκια). Τα περισσότερα απ΄αυτά τα σκουλήκια ο οργανισμός της γάτας τα εξοντώνει (εν αντιθέσει με τον σκύλο).
Τα υπόλοιπα ζωντανά σκουλήκια αλλάζουν μορφή και αρχίζουν να ταξιδεύουν μέσα στο σώμα της γάτας με τελικό προορισμό την καρδιά.
Πάρα πολλά απ΄αυτά κατορθώνει ο οργανισμός της γάτας να τα εξοντώσει και τελικά συνήθως 2 έως (σπάνιες περιπτώσεις) 10 σκουλήκια ζουν μέσα στις πνευμονικές αρτηρίες μέχρι να ενηλικιωθούν και να γεννήσουν ξανά μικροφιλάριες (αν φυσικά μέσα στα σκουλήκια υπάρχει αρσενικό και θηλυκό).

1. Το τεστ αντιγόνου είναι η μέθοδος διάγνωσης στα σκυλιά.
   Στη γάτα βρίσκει αν μέσα στον οργανισμό της υπάρχει θηλυκό ενήλικο - ώριμο σκουλήκι. Συνεπώς το τεστ αυτό στη γάτα βγαίνει λ α ν θ α σ μ ε ν α  αρνητικό αν η γάτα που εξετάστηκε έχει μόνο ανώριμα σκουλήκια ή μόνο αρσενικά.
   Επομένως το συμπέρασμα είναι ότι το θετικό αποτέλεσμα του τέστ σημαίνει ότι μπορεί να έχει αλλά μπορεί και να μην έχει.
2. Το τεστ αντισωμάτων βρίσκει αν ο οργανισμός της γάτας έχει δημιουργήσει αντισώματα απέναντι σε οποιοδήποτε σκουλήκι ή μικροσκουλήκι.
   Το θετικό αποτέλεσμα του τεστ στη γάτα δεν σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή έχει σκουλήκια αλλά ότι κάποτε στη ζωή της έως δύο μήνες πριν από την εκτέλεση του τεστ μολύνθηκε χωρίς να ξέρουμε αν ο οργανισμός της εξόντωσε τα σκουλήκια ή αν υπάρχουν ακόμα.
3. Το τεστ για τις μικροφιλάριες (μικροσκουλήκια) βρίσκει αν στον οργανισμό υπάρχουν μικροφιλάριες της D. immitis. Η γάτα όμως πολύ σπάνια έχει μικροφιλάριες στο αίμα της γιατί τις εξουδετερώνει σε μεγάλο ποσοστό. Πρέπει (από τύχη) να εξεταστεί η γάτα μεταξύ 195 και 228 ημερών μετά το τσίμπημα. Παρ όλα αυτά ο γιατρός μπορεί να χρησιμοποιήσει για τις γάτες ειδικές μεθόδους εμπλουτισμού. Υπάρχουν και άλλες κλινικές μέθοδοι ακόμη πιο αξιόπιστες.

Τελικά ο μόνος αρμόδιος για να καθορίσει τον τρόπο ελέγχου για την κάθε γάτα ξεχωριστά είναι ο γιατρός της.

Η πρόληψη γίνεται με μηνιαία χορήγηση μικροφιλαριοκτώνων φαρμάκων των οποίων οι δραστικές ουσίες είναι εγκεκριμένες για χρήση στη γάτα, αφού προηγηθεί ο απαιτούμενος έλεγχος.

 
Επομένως το είδος των φαρμάκων και η δοσολογία τους ειδικά στις γάτες καθορίζεται αποκλειστικά από τον γιατρό της.

 
Προσοχή!!!!!!
Μην προτείνετε από μόνοι σας μεθόδους πρόληψης που περιλαμβάνουν φάρμακα χωρίς την συμβουλή του γιατρού σας.