Ο Βρωμύλιος, ένα το μικρό θαύμα!

Γατοφίλοι μου μόλις μάζεψα σπίτι το Βρωμύλιο, ένα από τα αδεσποτάκια μας και κατακλύζομαι από τόσο έντονα και ανάμεικτα συναισθήματα που πρέπει να σας γράψω!

Ο Βρωμύλιος που λέτε είναι ένα από τα αδεσποτάκια που φροντίζω. Εμφανίστηκε κάπου το φθινόπωρο, είναι ενήλικο, μας παρακολουθούσε κανα δυο βδομάδες και αποφάσισε να μπει στην παρέα μας. Ήταν άσχημα υποσιτισμένος, αλλά τον μπούκωσα στο φαγητό και απέκτησε  ξανά μπουτάκια!
Στο σημείο αυτό σημειώνω πως είναι στειρωμένος , οπότε είχα εξαρχής την υποψία πως κάποιος τον παράτησε.
Η γατοομάδα τον καλοδέχτηκε κι αυτός έκανε αγάπες σε όλα και όπου υπάρχουν μικρά εκεί φυλάει ο Βρωμύλιος, είναι η νταντα της γειτονιάς! Όσο για τα χάδια...αχ αυτά τα χάδια, τέτοιο τρυφερό άγγιγμα! Από τις χαρακτηριστικές του κινήσεις είναι να μου χαιδεύει τα μαλλιά όταν σκύβω να βάλω φαγητό κι εννοώ όντως χάιδεμα, να φανταστείτε έγω δεν τον κατάλαβα ποτέ να το κάνει, μου το σχολίασε ο αδερφός μου, που ορισμένες φορές ταϊζουμε μαζί!

Έκανε που λέτε το αποστηματάκι του, λέω ας δώσω λίγο χρόνο εξάλλου πήγαινε καλύτερα. Τον έχασα για 3 μέρες, όταν απελευθέρωσα το Γλύκα μας, μετά από μακρά διαμονή στον κτηνίατρο (https://www.gatospito.com/t12949-topic). Όταν επέστρεψε το απόστημα έμοιαζε να έχει χαθεί, είχε βγάλει και τριχουλίτσες στο σημείο, λέω κάποιος τον πήγε στο γιατρό! Ζωήρεψε κιόλας, άρχισε να ξανατρώει καλά, γιατί όσο είχε το απόστημα ήταν λίγο απόμακρος, αλλά πρίν από 3 μέρες βλέπω πληγή στο ίδιο σημείο..λέω πρέπει να πάμε κτηνίατρο κι έτσι σήμερα τον μάζεψα! Και με σκλάβωσε!

Για αρχή, μπήκε στο κλουβί  ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ, πιο εύκολα από τις δικές μου, που έχω να το λέω ότι είναι πολύ καλούλες στη μεταφορά. Με το που μπήκε του δίνω κι άλλο κοτοπουλάκι, το έφαγε, που δεν έχω δει κανένα να τρώει μέσα στη γατοφόρο και ειδικά μόλις το τάκωσες, μόνο κάποια πολύ μικρά και αυτό όχι αμέσως κι αρχίζει το γουργουρητό..όρθιος μέσα στο κλουβάκι και κύριος η απόλυτη ψυχραιμία τα υπόλοιπα δίπλα τρώνε..γουργουρητό συνεχίζει, τον ανεβάζω πάνω και κατεβαίνω να ταϊσω τα υπόλοιπα..κιχ ο Βρωμύλιος. Ξαναανεβαίνω βάζει ο αδερφός μου το χέρι στο κλουβάκι, αγάπες ο Βρωμύλιος. Ανόιγω λίγο βάζω μπωλ με φαγάκι τρώει και ταυτόχρονα κάνει χαρούμενους ήχους. Κάθομαι έξω από το κλουβάκι και σταματάει το φαγητό μόνο για να χαιδευτεί, γουργουρητό συνεχίζει...λέω θα είναι στρεσαρισμένος και είναι της παρηγοριάς...και μετά βλέοω κάνει και πατουσάκια!!!Λέω αυτός ο κύριος νιώθει ασφάλεια, θα του ανοίξω...και ανοίγω ρε παιδιά και το 1ο πράγμα που έκανε ήταν να κουλουριαστεί στην αγκαλιά μου και να τρόβεται, αγκάλιασε το χέρι μου, μου έδινε γατοφιλιά και ζυμωματάκια ζυμωματάκια...βεβαιώθηκα ότι ήταν σπιτίσιος παρατημένος, γι' αυτό και η εξοικοίωση με το σπίτι! Από τη στιγμή που το αντιλήφθηκα έχω λιώσει από τρυφερότητα, αλλά ταυτόχρονα νιώθω θλίψη γιατί πάντα πίστευα, πως το να παρατήσει κανείς ένα ζώο είναι πολύ χειρότερο από το να γεννηθεί έξω...Αν δεν είχα 3 γατούλια ο Βρωμύλιος θα έμενε μαζί μου δίχως 2η σκέψη, όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο από πολλές απόψεις δυστυχώς... Πιστεύετε αλήθεια ότι τα μεγάλα γατιά έχουν πιθανότητες υιοθεσίας; Αφού τον κουράρω στον κτηνίατρο, θα τον αφήσω ξανά με τα υπόλοιπα αλλά σκέφτομαι να βάλω μια αγγελία μήπως βρεθεί σπιτάκι γι' αυτόν..Θα μου πείτε δεν έχω κάτι να χάσω, αλλά όταν βλέπω post όπως της Aigypti και της μικρής Λυδίας...
Α ρε Βρωμύλιε τι μας έκανες απόψε!

Όσον αφορά τις δικές μου, που είναι λίγο μικρά τέρατα, όταν εμφανίζω άλλα γατιά στο σπίτι, ευτυχώς δεν τον πήραν εξαρχής χαμπάρι, οπότε συνέβη το εξής παράδοξο. Αφού μου τρίφτηκε ο Βρωμύλιος, μπαίνω ξανά μέσα στο σπίτι (με το Βρωμύλιο καθόμαστε στο μπαλκόνι), οι δικές μου με μυρίζουν και κουνάνε χαρούμενα ουρίτσες-Απίστευτο! Βέβαια, όταν τον είδαν μετά μέσα από το τζάμι άρχισαν τα χιιι, αλλά τώρα κάθονται  ξανά αδιάφορες στο σαλόνι, απλά με κοιτάνε λίγο διερευνητικά όταν μπαίνω μέσα. Όσο του αγριεύανε δε ο Βρωμύλιος στο πρώτο χιιι έκατσε ήρεμος έξω από το τζάμι σαν να τους λέει "Κοιτάξτε δεν είμαι απειλή".

Δέχεται να τον σηκώσεις αγκαλιά, δίνει και κοιλίτσα και μόλις σηκώθηκε και πήγε στην άμμο των κοριτσιών..κύριος. Επίσης μόλις σταμάτησε να γουργουρίζει. Γουργουρίζει από τη 1 και κάτι που τον μάζεψα!
Ώρες ώρες βέβαια έκανε και πιο περίεργους ήχους, σαν ροχαλητό, κανονικά όμως, εισπνοή άνοιγε στόμα, εκπνοή έκλεινε, λίγο με ανησύχησε, αλλά την ίδια ώρα κυλιόταν στο τελάρο με το γρασίδι, οπότε...όπως και να έχει αύριο το πρωί θα τον παραλάβει ο κτηνίατρος κι εγώ θα πρέπει να καθαρίσω και να ψεκάσω όλο το μπαλκόνι, αλλά ρε παιδιά τέτοιο πλασματάκι δε μου πάει η καρδιά να τον κρατήσω στο κλουβί. Θα τον ξαναβάλω μόνο όταν κοιμηθούμε για ασφάλεια.

Μετά από τέτοιο ενθουσιασμό δεν θα νιώσει ξανά εγκαταλελειμένος; Αυτό με ζορίζει, αλλά δεν έχω κι άλλες επιλογές. Στην παρούσα φάση μπορώ μόνο την υγεία του να φροντίσω.

Τέλος ξανακάνει το "ροχαλητό" πρέπει όντως να ανησυχήσω;; Με αγχώνει τώρα!

Υ.Γ: Όση ώρα σας γράφω λέω έχει γούστο να μην είναι Βρωμύλιος και να είναι Βρωμυλία..γιατί με την ουρά έχουμε ένα θέμα..δεν την αγγίζουμε και δεν κατάφερα ποτέ να ρίξω μια καλή ματιά πίσω, ποτέ όμως, ούτε τώρα που έκανε τόσες αγάπες!!Λέτε;;;Θα σας πω αύριο!

Ρίξαμε ξενυχτι με το Βρωμύλιο..Ναι Βρωμύλιος τελικά, μόλις ήρθε σπίτι ο αγαπούλης και την ουρά μας σήκωσε και κοιλίτσα χαιδέψαμε και παίξαμε και φάγαμε του σκασμού! Είναι καθ'οδόν στο κτηνιατρείο, όπου και θα παραμείνει κάποιες μέρες. Η αναπνοή του με ανησύχησε, εξού και το ξενύχτι, μήπως χρειαστεί να τον τρέξω κάπου, αλλά είναι πλέον σε καλά χέρια νομίζω..θα τον κουράρουμε τον αγαπούλη!
Επίσης γνώρισα μια γειτόνισα που τον φροντίζει κι αυτή όσο μπορεί και μου έδωσε το ιστορικό του. Μένει μάλιστα σε ισόγειο και τον αφήνει να μένει στην αυλή της. Τουλάχιστον δε θα νιώθω τόσο άσχημα που θα τον αφήσω ξανά, αφού έχει έστω αυλίτσα να κουρνιάζει. Μετά τους διπλανούς μου, που πετάνε ως και το μπωλ με το νερό, χάρηκα ιδιαιτέρως που τα ζουζούνια μου έχουν κι άλλη μια οικογένεια να τα νοιάζεται.

Ο Βρωμύλιος μας επέστρεψε, εδώ και μέρες βέβαια, υγιής πλέον! Ίσως του μείνει μια μικρή ουλή, αλλά μικρό το κακό.

Μετά το ξενύχτι που ρίξαμε το βράδυ που τον μάζεψα, πιάσαμε 8 το πρωί και περιμέναμε τον κτηνίατρο να τον παραλάβει για την κλινική. Ο Βρωμύλιος συνέχισε τις αγάπες του και έκοβε βόλτες στο μπαλκόνι, κοιτώντας μέσα από το πλέγμα κάτω και την ηρεμία του την ένιωθες. Καμία σχέση με το αδεσποτάκι που μεγάλωσε έξω που αναμενόμενο θα ήταν να κοιτάει πως θα σκαρφαλώσει το πλέγμα, για να γυρίσει στα λημέρια του. Και κάπου εκεί πήρα το καλάμι και είδα ένα Βρωμύλιο να παίζει σαν γατάκι, απευθείας δεν το ξένισε όπως τα αδεσποτόγατά μου στην αρχή (τα οποία βέβαια τώρα παίζουν σαν τρελά). Όλα του ήταν οικεία και αυτός πιο χαρούμενος από ποτέ! Πηδούσε, έτρεχε, γουργούριζε και σταματούσε μόνο για λίγο για να τον χαιδέψω και να μου δώσει γατοφιλάκια στο χέρι! Ο Βρωμύλιος που δεν ήθελε να καθαριστεί, που όμως καθάριζε τα φιλαράκια του και πρόσεχε ότι μωρό κυκλοφορούσε, ο Βρωμύλιος που είχε παρασυρθεί από αυτοκίνητο πριν τον μαζέψει η γειτόνισα από την άκρη κάποιου δρόμου που τον βρήκε ημιθανή, που είχε δύο πέτσες για ποδαράκια, τόσο αδύνατος που ανατρίχιασα και εξαρχής πίστευα πως δε θα τα καταφέρει, ότι είναι άρρωστος..κι όλο έλεγα θα τον πάω στο γιατρό κάποια στιγμή..ο γατούλης με αυτό το ιστορικό, μια άσχημη μολυσμένη πληγή στην κοιλίτσα και γεμάτος παράσιτα, έπαιζε ανέμελος χαριτωμένα σαν μωρό γατάκι! Κάθε του κίνηση με σκλάβωνε περισσότερο..
Να σας πω ότι ο Βρωμύλιος έξω δεν έπαιζε ποτέ, αδιαφορούσε πλήρως για το καλάμι, απλά καθόταν πάντα παραδίπλα ήρεμος και στωικός, ένας από αυτούς τους γατούληδες που φαίνονται θλιμμένοι, όμως δεν ξέρεις τι μπορεί να έχουν, φαίνονται "καλά".
Αποφάσισα λοιπόν ότι αυτός ο γάτος κάποια στιγμη θα μείνει μαζί μου. Έτσι φέτος στις διακοπές, οι οποίες ήταν γενικότερα μια περίοδος  "επιφοίτησης" για μένα κι αφού είχα σε αυτόν το μυαλό μου καθημερινά, λέω μόλις μετακομίσω (γιατί εδώ μαζευτήκαμε πολλοί..δε με παίρνει), ο Βρωμύλιος θα βρει ξανά το σπιτικό του. Όσο χρόνο κι αν μου πάρει, να είναι εδώ στη γειτονιά και τότε θα έρθει μαζί μου.

Καθώς επέστρεψε από τη νοσηλεία του, ο Βρωμύλιος επέστρεψε στους κλασσικούς μετρημένους ρυθμούς του. Δεν ξαναέπαιξε με το καλάμι. Μόνο με κοιτάει και περιμένει να ξαναγυρίσω αφού κάνω το γύρο του ταϊσματος και ηρεμήσουν τα πνεύματα και να τον πάρω μια αγκαλιά. Κάθομαι λίγη ώρα τον χαιδέυω, τον καληνυχτώ και φεύγω. Καθώς εφάρμοσα το "νεο σύστημα" που επιστρέφω μόνο γι ' αυτόν και τις αγκαλίτσες μας, ο Βρωμύλιος όχι μόνο ζωήρεψε ξανά, πήρε γενικότερα τα πάνω του, τρέχει, παίζει πάλι, κάνει χαριτωμενιές και αντιδρά πλέον όταν τον χτυπήσουν δε φεύγει τρέχοντας. Πέρα από την ευχάριστη αλλαγή στη συμπεριφορά του, αυτό που πραγματικά με τάραξε είναι το εξής: Έρχεται πλέον στη σκάλα της πολυκατοικίας και με περιμένει το βράδυ μαζί με τα υπόλοιπα, πράγμα συνηθισμένο, αλλά όταν κατεβαίνω και όλα έρχονται μαζί μου, όπως και ο Βρωμύλιος παλιότερα, πλέον μένει στο πλατύσκαλο ατάραχος και περιμένει και ενώ τον φωνάζω να έρθει για φαγητό, αυτός περιμένει εκεί και κοιτάει μια εμένα και μια την πόρτα. Την πρώτη φορά λέω τυχαίο γεγονός..το καθιέρωσε ρε παιδιά..είναι σαν να μου λέει "Άντε δε θα με πάρεις πάνω.." Σφίγγομαι κάθε φορά. Κι αν καμιά φορά είμαι βιαστική και δεν περάσω για την καθιερωμένη αγκαλιά, έρχεται και κάθεται σαν το παπί κάτω από το μπαλκόνι μου, ήρεμος..και περιμένει, σαν να λεεί δεν ήρθες για αγκαλιά, ήρθα εγώ..

Όσο ήταν στην κλινική, έγιναν φιλαράκια με τον κτηνίατρο, ενέσεις, καθάρισμα την πληγή, στοματική εξέταση όλα έτσι απλά ούτε νιαρ, ούτε τίποτα δίχως καμία άλλη προφύλαξη, δίχως να τον κρατάει κάποιος. Αυτό που μου είπε εμφανώς εντυπωσιασμένος ο γιατρός είναι ότι στα 27 χρόνια που ασχολείται με τα ζώα, τόσο ανεκτικό γάτο δεν είχε δει ποτέ. Τον πιστεύω. Αφού τον εξέταζε και γελούσε κι έλεγε δε γίνεται αυτό.

Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτός ο γάτος που τράβηξε εξαρχής την προσοχή μου για άλλους λόγους με έκανε να του δώσω μια νοερή υπόσχεση πως όσο χρόνο κι αν πάρει στην πρώτη ευκαιρία θα μπει στη γατοοικογένεια..
Έχω βεβαίως λίγο τύψεις, το πως θα τον ξεχωρίσω από την αδυναμία μου το Γλύκα, τον υπέροχο μπουνταλά μου, το Σποράκο μου το στριτζάκο που κρατάει την καλύτερη του συμπεριφορά μόνο για μένα, σκέφτομαι και τα κορίτσια μου..αν θα τον δεχτούν ποτέ κι αν θα είναι χαρούμενες..αλλά δεν ξέρω, νιώθω σαν να το οφείλω σε αυτό το γάτο.
Πολύς συναισθηματισμός, ξέρω, αλλά...αλλά..Α ρε Βρωμύλιε!

Καποιοι τον λένε ασχημογατο και ναι έχει πολύ πιο εντυπωσιακά γατούδια, όμως αυτά τα μάτια του ασχημόγατου είναι μάτια γεμάτα αγάπη.

Νατος ο Βρωμυλιάνος μου...

Αχ πόσο συγκινήθηκα με την ιστορία του Βρωμυλάκου.Δεν υπάρχει άσχημο γατί όταν βλέπεις με πόση αγάπη σε κοιτάζουν αυτά τα μάτια αναγνωρίζοντας όλα όσα έχεις κάνεις γι'αυτά.Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που σε κρατάει μακριά από αυτά τα πλάσματα και δεν μπορείς να τα βουτήξεις και να τα έχεις ακόμα πιο κοντά σου. Ίσως δεν έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή που δεν θα λογαριάζεις τίποτα?Δεν ξέρω
Τα λέω γιατί κάπου εκεί έξω έχω κι εγώ ένα πλάσμα που λατρεύω....
Μπράβο για όλα όσα έκανες και συνεχίζεις!

Lina έγραψε:Δεν υπάρχει άσχημο γατί όταν βλέπεις με πόση αγάπη σε κοιτάζουν αυτά τα μάτια αναγνωρίζοντας όλα όσα έχεις κάνεις γι'αυτά.

Πόσο θα συμφωνήσω ....

Η αγάπη και η ευγωμοσύνη φαίνονται στο βλέμμα του και η φροντίδα πάνω του
αχ.... πόσα τέτοια διαμαντάκια βρίσκονται εκεί έξω στους αφιλόξενους δρόμους χωρίς κανένας να νοιαστεί γι αυτά

Εύχομαι να πάνε όλα καλά για το Βρωμυλιάκο από δώ και πέρα και να μπορέσεις να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι.
Δεν υπάρχει πως και γιατί, είναι μερικά πλάσματα που σου κλέβουν τη καρδιά με τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα τους. Θα τις βρείτε τις ισορροπίες όταν με το καλό το αποφασίσεις.
Θα συνωμοτήσει ο γατόκοσμος για άλλη μια φορά και τα κορίτσια σου νομίζω ότι σιγά σιγά όχι μόνο θα συνηθίσουν αλλά θ' αγαπήσουν και μια αρσενική συντροφιά στη παρέα τους.

Μπράβο σου που τον φρόντισες, τον προστάτεψες και τον γιάτρεψες.
   






υγ. Εμένα μου φαίνεται πανέμορφος (και μοιάζει τόσο πολύ με ένα απ τα δικά μου αδεσποτάκια)

Δυναμώστε την ένταση να ακούσετε το γουργουρητό..όλο το βράδυ γουργούριζε μέχρι το πρωί και δείτε τα πατουσάκια...όλη την ώρη πατουσάκια, όπου στεκόταν, όπου ξάπλωνε. Είναι κανονικά πατούσια δεν κοιμάται!

Στέλλα δεν καταλαβα , θα τον παρεις σπιτι τελικά ?
(πες ναι , πες ναι )
Τι 3 τι 4 αφου είναι τόσο καλός μωρέ και στο ζηταει τόσο επιμονα και γλυκά
Κι ένας αντρας σας χρειαζεται εδω που τα λέμε

υπαρχουν κατι πλασματα που εχουν αυτο το θειο δωρο,να δινουν χωρις ανταλλαγμα μονο αγαπη,να τον παρεις το μικρουλη,αυτα τα στωικα πλασματα παντα φερνουν ισσοροπια οπου και να βρισκονται

Σας ευχαριστώ πολύ για τη θετική ενέργεια! Μακάρι να πάνε όλα κατ' ευχήν και να μπορέσω να του δώσω το σπίτι που επιθυμεί σύντομα..σίγουρα δεν μπορώ αυτή τη στιγμή.."τεχνικές δυσκολίες", τι να πρωτοπώ. Χρειάζομαι επιπλέον χώρο, χρόνο ή τουλάχιστον σταθερό ωράριο για να κάνω τα της γνωριμίας όπως πρέπει και βασικά άλλη μια δουλειά, αφού εγώ κάθε καλοκαίρι δεν ξέρω με σιγουριά αν θα δουλεύω το χειμώνα...

Θα μου πείτε τέτοια θέματα πάντα υπάρχουν, αλλά εγώ τα σκέφτομαι πολύ και αυτά, είναι ευθύνη η υιοθεσία, δε φτάνει δυστυχώς μόνο η αγάπη μου. Να φανταστείτε όσο μεγάλωνα τις μικρές μου, ήμουνα να σκάσω γιατί καθημερινά δενόμουν και είχα φτιάξει ολόκληρο προϋπολογισμό στο μυαλό μου για το αν με παίρνει να τις κρατήσω ή όχι. Από θέμα χρόνου που επιβάλλεται να αφιερώσεις, χώρου αν και κατά πόσο μπορώ να το διαμορφώσω γατο-κατάλληλα μέχρι το οικονομικό, δηλαδή καλές τροφούλες, δέντρα, ιστορίες, αλλά και πιθανά μακροπρόθεσμα ιατρικά έξοδα.

Θα έρθει η ώρα του όμως και ελπίζω να είναι σύντομα!

Σπόιλερ:

Παρτον μωρε τον γλύκα, παρτον και βλέπω τις δικες σου να τον εχουν για υπηρετικο προσωπικο. Αχχ το ξέρω πως ειναι και γω αγαπούσα πολυ την κοκονελ μου την μαμά της Αγαπούλας , ευτυχώς ήμουν άγατη και πηρα το σπλάχνο της!!