Για τη μικρή μου Λένια

Λένια το όνομα της, 3μηνών καλά καλά δεν είχε φτάσει.

Πρόλαβε να αρρωστήσει, να συνέλθει, να παίξει. Να γνωριστούμε λίγο.
Άνηκε στα αγριμάκια. Δεν τα ξέρετε τα αγριμάκια μου...
Αγριμάκια που βρήκαν πρόσωπο κι αλλάζουν σιγά σιγά γλυκαίνουν.
Μια γατοομάδα που συναντώ κάθε πρωί στη δουλεία.
Εκεί συναντούσα και τη Λένια, ένα από τα μωρά της ομάδας.
Η Λένια προσπαθούσε πολύ να ξεπεράσει τις απόστάσεις που τα γατίσια εντστικτά της και το άγριο περιβάλλον που γεννήθηκε της επέβαλαν να κρατά.
Με πλησίαζε, της έκανα ματάκια..σιγά σιγά ένα βήμα τη φορά.
Προχθές έκατσε σε μια καρέκλα απέναντί μου κι έκανε χαριτωμενιές, κυνηγούσε την ουρίτσα της και μου έδειχνε την τρυφερή κοιλίτσα της.
Δεν ήταν έτοιμη για χάδια, μα μου έλεγε με τον τρόπο της πως σύντομα θα γίνουμε φίλες..."Ξέρεις κάτι..εσένα λίιιιγο σε εμπιστέυομαι.."

Χθες έλειψα από τη δουλειά.

Σήμερα τη βρήκα..ξαπλωμένη στη διπλανή μάντρα. Πάγωσα. Η μάντρα κλειστή. Τη φώναξα. Ίσως να ήταν ακόμη εδώ..
Η Λένια δεν κουνήθηκε.
Περίμενα να ανοίξουν οι δίπλα να πάω κοντά της, έστω για τελευταία φορά και πριν προλάβω...την πέταξαν.
Την πέταξαν στον κάδο.

Σύρθηκα με βαριά καρδιά και μια ελπίδα ανώφελη..άνοιξα..ήταν εκεί.
Το κοριτσάκι που μου έδειχνε την κοιλίτσα της 2 μέρες πριν. Εκεί. Δεν έπρεπε.
Ο κάδος σχεδόν άδειος, λίγα σκουπίδια στον πάτο κι εκεί ανάμεσα τους η Λένια μου.
Παιδεύτηκα ώρα να τη βγάλω.
Κόσμος περνούσε. Κανείς δεν αναλογίστηκε. Έτρεμαν τα πόδια μου.
Την έφτασα και μου έπεσε ξανά.. Ψέλισα ασυναίσθητα συγνώμη, μα της είπα πως δε θα την αφήσω εκεί.
Τα κατάφερα.
Την πήρα μαζί. Τη σκέπασα και την έκανα μια τελευταία σφιχτή αγκαλιά.
Κόσμος μπήκε. Κόσμος βγήκε. Καθένας στο σκοπό του.

Έγω έφτιαξα στη Λένια μου τη γήινη φωλίτσα της, στη ρίζα του δέντρου..να συνεχίσει να δίνει ζωή. Όσο πιο άνετη μπορούσα και πίσω έμεινε ένα "Λ" από χαλίκια κι ένα γιατί;

Γιατί ρε άνθρωπε; Γιατί φιλόζωε;

Δεν μπορώ να αναρωτηθώ γιατί να συμβεί ότι συνέβη. Η ζωή έχει και σκληρό πρόσωπο για όλα τα πλάσματα.
Τερμάτισα όμως όταν χρειάστηκε να τη μαζέψω από τα σκουπίδια...τερμάτισα.
Έχεις χωράφια γύρω και το "Ναι μωρέ κρίμα.." είναι αυτό για σένα;
Ο κάδος;

Όσο προσπαθούσα να τη βγάλω οι γάτες δε νιαούρισαν ως συνήθως για τη λιχουδιά τους, τα σκυλιά δε γαύγισαν για το χάδι τους.
Τα τετράποδα έπραξαν τα δέοντα, αλλά το δίποδο επέλεξε τον κάδο για τη Λένια.

Στη γήινη φωλίτσα τη χάιδεψα τελευταία φορά. Νόμιζα πως γουργούρισε..ξανά ανόητες ελπίδες, αλλά όντως το ένιωσα. Την ξεσκέπασα βιαστικά. Την ακούμπησα ξανά. Ήταν απλά τα χέρια μου που έτρεμαν.
Η σκυλίτσα η Λάουρα ακούμπησε στον ώμο μου. Μύρισε την άτυχη μικρή μας.
Ήρθε κι ακούμπησε το μουτράκι της στα πόδια μου, γιατί κατάλαβε όσα δεν κατάλαβαν τόσοι άνθρωποι γύρω.

Σοβαρή ενήλιξ, συνέχισα τη δουλειά μου ως έπρεπε..
Ακόμη τρέμω..επιστρέφοντας έπρεπε τουλάχιστον να το μοιραστώ.
Κύλησαν δάκρυα για τη Λένια..γι'αυτό η λύπη μου έχει μια φύση διττή, έχει μια ανακούφιση..είχε όνομα η μικρούλα και κάποιον να λυπηθεί που έφυγε. Κάποιον να την ψάξει. Μια αλλόκοτη παρηγοριά. Άξιζε κάποιος να συγκινηθεί για τη Λένια. Αναλαμβάνω λοιπόν αυτή την "ευθύνη" κι ας είναι ενίοτε οριακά μαρτυρική η έγνοια αυτών των πλασμάτων εκεί έξω.

Πριν τον κάδο...

Η Λένια έφυγε από ανθρώπινο σφάλμα. Οι φιλόζωοι εκείνοι που ταϊζουν ανεξέλεγκτα μεικτούς πληθυσμούς από σκυλιά και γατιά.
Απλά πετάνε αποφάγια κρυφά τα βράδια μέσα σε μάντρες. Κάνουν το χρέος τους, κοιμίζουν συνειδήσεις και γεμίζουν κενά, θαρρείς κι αυτό είναι φροντίδα..
Δε μπορείς να προβλέψεις τα πάντα. Δε μπορείς να τα προστατέψεις όλα. Όμως όντας κι εγώ στη βραδινή "σίτιση αδεσπότων" ξέρω ότι έχω αφήσει κάποια βράδια ζώα χωρίς φαγητό, άμα τύχει να συναντηθεί αγέλη σκυλιών με γατοομάδα την ώρα του φαγητού.
Άλλες φορές απλά τα ξεχώρισα και περίμενα να τελειώσει το φαγητό, ώστε να απομακρυνθούν όλα με ασφάλεια. Δεν είναι τόσο δύσκολο.

Ταϊζω, είμαι υπεύθυνη γι΄αυτά, τα ζώα δε φταίνε. Κανένα γατί νεκρό, κανένα σκυλί με τραυματισμένο μάτι υπό την εποπτεία μου, δε το επιτρέπω. Είναι άλλωστε 5 λεπτά επιπλέον για να λήξει αναίμακτα το πανηγύρι..5 λεπτά φυσικής παρουσίας για να φάνε όλα ήρεμα.

Κυρίες, κύριοι φιλόζωοι που πετάτε τ'αποφάγια σας στο όνομα της φιλοζωίας από τα αυτοκίνητά σας..γιατί έχει και κρύο τα βράδια ξέρω..με 5 λέπτα από το χρόνο σας η Λένια θα ήταν ακόμη εδώ, θα λιαζόταν και θα έδειχνε τη γατίσια ευγνωμοσύνη της με μια κοιλίτσα να βλέπει τον ουρανό. Τώρα είναι πια στον ουρανό..έφυγε. Τρόμαξε. Και πόνεσε. Εξαιτίας σας. Οργή. Νιώθω οργή.

Δεν είναι πια εδώ..και φταίει ανθρώπινη απροσεξία, εις όνομα καλών προθέσεων..Και τελικά..τελικά ο κάδος..πριν το χαλικένιο λάμδα.

Δε μπορώ..

Λένια μου λυπάμαι, σου ζητώ ειλικρινά συγνώμη!

Θα μου λείψει που δε θα μου ζητάς λιχουδιές κρυφά από τους υπόλοιπους, εκεί στο δέντρο μας, εκεί στο δέντρο σου. Θα κρατήσω το "Λ". Θα προσπαθήσω. Αντίο

Από τη γειτονιά της Λένιας ήρθαν τα κορίτσια μου. Η αδερφή της Λένιας είναι τρομακτικά όμοια με τη Γκρίνια..ολόιδια μοτίβα..
Η μαμά τους έφυγε ακριβώς όπως η Λένια, απλά δεν είχε μείνει κορμάκι να μαζέψουμε.
Η Γκρίνια μόλις μου έκανε ένα βαρελάκι στον ήλιο. Σαν αυτό της Λένιας..
Τι σημασία έχουν αυτά βεβαίως..όπως είπα σκόρπιες σκέψεις. Πονάμε για όσα γνωρίζουμε καλύτερα, μα καμιά ζωούλα δεν αξίζει λιγότερο. Κάποιες φορές η καρδιά μου πιάνεται και για όλα εκείνα που δεν τα γνώρισε κανείς. Που το τελευταίο σπίτι τους έγινε όντως ένας κάδος..

Δε μένουν άλλα λόγια, παρά μόνο θλίψη και σκόρπιες σκέψεις.


Μακάρια αγκαλιά με τη μανούλα και τα αδέρφια.


Το δέντρο μας..εκεί που της έδινα κρυφά λιχουδιές, εκεί που τώρα βρίσκεται το χαλικένιο γράμμα..

Πολύ με πείραξε, πάρα πολύ αυτή τη φορά..Έχω πια πονοκέφαλο προσπαθώντας να αποφορτιστώ και δεν με πειράζει. Το βρίσκω δίκαιο για τη Λένια..
Για τη Λένια μου

Stella M. έγραψε:
Κύλησαν δάκρυα για τη Λένια..γι'αυτό η λύπη μου έχει μια φύση διττή, έχει μια ανακούφιση..είχε όνομα η μικρούλα και κάποιον να λυπηθεί που έφυγε. Κάποιον να την ψάξει. Μια αλλόκοτη παρηγοριά. Άξιζε κάποιος να συγκινηθεί για τη Λένια. Αναλαμβάνω λοιπόν αυτή την "ευθύνη" κι ας είναι ενίοτε οριακά μαρτυρική η έγνοια αυτών των πλασμάτων εκεί έξω.

Αχ βρε Στέλλα μου, έμεινα να διαβάζω ξανά και ξανά τις περιγραφές σου, έχανα τις λέξεις γιατί γέμιζαν δάκρυα τα μάτια μου   κι ένας κόμπος στο λαιμό ένιωθα να με πνίγει.Ήσουν τόσο κοντά στο να κερδίσεις την εμπιστοσύνη της,να την φροντίζεις να νοιάζεσαι για εκείνη.Λυπάμαι γι αυτό το πλασματάκι που έφυγε τόσο άδικα και τρέμω κάθε ώρα για όλα τ'αγαπημένα μας που είναι έξω.
Καλό της ταξίδι,ναι είχε κάποιον να νοιαστεί, κάποιον να λυπηθεί, κουράγιο!

Στελλα μου με δυο  φρασεις- αποσταγμα των πικρων παρατηρησεων μου για την ανθρωπινη φυση.Ο  ανθρωπος ειναι λιγος, πολυ λιγος  μα τοσο λιγος μπροστα στο μεγαλειο  της ψυχης των ζωων .Δεν με πειραζει πια ,οταν  καθε μερα συναντω τις αδειες ψυχες, γιατι  σκεφτομαι δε φτανουν σε τετοια δυσθεωρητα υψη να ξεπερασουν την κενοτητα της ψυχης τους.
Στη Λενια σου θα αφιερωσω κατι που  μου αρεσει πολυ πραγματικα .Αποσπασμα απο ποιημα  του Τομας Ελιοτ: Αυτοι περασαν με ολοισια ματια στου θανατου το αλλο βασιλειο ,μας θυμουνται -αν καθολου μας θυμουνται -σαν κουφιους ανθρωπους  ,σα βαλσαμωμενους
Καλο ταξιδι στο κοριτσακι σου .Προλαβε εστω για λιγο να παρει αυτο που αλλα δεν εχουν προλαβει

δυσκολο βραδυ.. μονο δακρυα, τιποτ αλλο.

Αχ βρε Στελλα μου ποσο πολυ.σε νοιωθω,ποσο με ποναει η αδεια φωλια του Γκρεκο στο σπιτι των γονιων μου,η αδεια γατοφορο κατω στη πυλωτη απι τον Ακριρακο,ποσο πολυ πονανε ολες οι απωλειες καλο ταξιδι κοριτσακι εγινες και εσυ ενα μικρο αγγελουδακι εκει ψηλα στον.γατο παραδεισο

Αχ βρε κορίτσια μου ευχαριστώ πραγματικά για τα λόγια σας..
Είναι πράγματι παρηγοριά να ξέρεις ότι κάποιος σε νιώθει.

Περίμενα πως και πως να επιστρέψω για να γράψω.

Δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ με πείραξε αυτή τη φορά. Πάντα πονάει, πάντα λέμε έτσι έχουν τα πράγματα, υπάρχουν χειρότερα και πάμε παρακάτω.

Ίσως το ότι όλα αυτά έγιναν μέρα, με κόσμο να κοιτάει τη δουλειά του. Ίσως η εικόνα.
Η Λένια μου στον κάδο έμοιαζε με λούτρινο που δε το θέλουν πια, όμως όταν την έβγαλα ήταν τόσο αληθινή ακόμη κι απούσα.
Μπορεί ο ύστατος ενθουσιασμός που με έκανε να την ξεσκεπάσω μια τελευταία φορά, γιατί στ'αλήθεια ένιωσα γουργουρητό..που όμως ήταν τρέμουλο δικό μου..
Το γεγονός ότι δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να κρατήσει το ρημαδοκάδο να μην κουνιέται έστω, κάποιος πιο ψηλός, κάτι, να τη φτάσω πιο εύκολα.
Ίσως εν τέλει να ήταν απλά αυτός ο απαίσιος κάδος που κάποιος θεώρησε ότι της πάει, σε συνδυασμό με το γεγονός πως όντας στη δουλειά καταπίεσα τη στενοχώρια και προσπαθούσα να με πείσω "Έλα Στέλλα, συμβαίνουν αυτά..μη κάνεις έτσι" Να με πείσω να μη το φέρω βαρέως, γιατί έτσι είναι το "φυσιολογικό"..να κοιτάς τη δουλειά σου κι όλα στο πρόγραμμα..να με πείσω για κάτι που ποτέ δε συμμερίστηκα.
Το γεγονός ότι μουρμούριζα κυριολεκτικά λόγια ανθρωπέζικα σε ένα νεκρό γατάκι..της ζήτησα όντως συγνώμη όταν μου έπεσε. Ανατριχιάζω που το αναλογίζομαι. Ενδεικτικό της ταραχής μου..κι αναμενόμενο μπορεί. Μ'αυτά και μ'εκείνα το σημερινό με πήρε από κάτω.

Πρώτη φορά έγραψα με μεγάλα βαριά δάκρυα.
Κάθε φορά στενόχωρη, αυτή η φορά, οι εικόνες..

Μόλις επέστρεψα από μάθημα με μια μικρή φιλόδοξη εκκολαπτόμενη κτηνίατρο, μόνο τώρα πέρασε ο πονοκέφαλος. Τη Λένια την έχω στο μυαλό μου, την ελπίδα μου, ίσως αφελώς, ακόμη στους ανθρώπους, στα παιδιά..

Πέπη μου δεν σε πειράζουν αλήθεια οι άδειες ψυχές;
Εγώ κάθε φορά σοκάρομαι, που και που συγκλονίζομαι.
Δε μπορεί λέω, δε μπορεί.
Το απόσπασμα είναι υπέροχο. Με έκανε να βουρκώσω ξανά.

Τι να πω..δε μένουν πολλά. Η θλίψη χωνεύεται, έχει λόγους που υπάρχει όπως έχω ξαναπεί. Οι ρίζες της είναι τρυφερές κι έτσι μπορώ να την αγκαλιάσω και να τη δεχτώ. Έχει λόγο όμορφο στ'αλήθεια να υπάρχει. Από αγάπη ξεκινά κι αυτό έχει την ομορφιά του.
Όμως ο θυμός;
Δεν ξεπερνώ ότι το ατύχημα της Λένιας οφείλεται σε ανθρώπινη ανευθυνότητα, πάντα στο όνομα της φιλοζωίας..όσο για την ανάλγητη επίλογη του κάδου..την εικόνα θα την κουβαλώ πιστεύω πάντα.

Βρήκα άλλη μια φωτογραφία της. Σαν το παπάκι μαζί με την αδερφή της, το κλωνίδιο της Γκρίνιας λιάζονται στα φύλλα.Εκεί δίπλα..δίπλα στο δέντρο που τώρα αντί για λιχουδίτσες τώρα βρίσκεται το χαλικένιο γράμμα...Στα δεξιά η Λένια μου.

Μακρινή..κυριολεκτικά, μεταφορικά πια, μα για μένα ολοζώντανη με ανοιχτόχρωμα σπιρτόζικα ματάκια κι ένα άσπρο φουντάκι στην άκρη της ουρίτσας που σήμερα χάιδεψα για μια τελευταία φορά.

Αντίο κοριτσάκι μου!

αχ βρε Στέλλα μου .. πόσο λυπάμαι που δε βρίσκω λογια να σε παρηγορήσω
Κάθε φορά που διαβάζω τέτοια πόστ πιάνεται η καρδιά μου, λιγοστεύουν τα λόγια

Για τα αθώα πλάσματα και για το που μπορεί να φτάσουν οι "υπέρτατοι του είδους" ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ"

Λυπάμαι τόσο και γι αυτό το πλασματάκι, ένα απ τα τόσα που έφυγε τόσο άδικα.

Πονάμε για όσα γνωρίζουμε καλύτερα, μα καμιά ζωούλα δεν αξίζει λιγότερο. Κάποιες φορές η καρδιά μου πιάνεται και για όλα εκείνα που δεν τα γνώρισε κανείς. Που το τελευταίο σπίτι τους έγινε όντως ένας κάδος..

Μένω σ' αυτό γιατί ακριβώς το ίδιο νοιώθω κάθε φορά. Και κάθε φορά εύχομαι να μην υπάρξει άλλη
Δεν Εφυγε χωρίς κάποιος να νοιαστεί, δεν έφυγε ανώνυμη, δεν έγινε το τελευταίο σπίτι της ο κάδος    


Αντίο μικρούλα μου

δε με σοκαρουν πια οι αδειες ψυχες. Εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι χωριζομαστε σε δυο κατηγοριες, αυτοι που ονομαζει ο κοσμος ανθρωποι. Σε αυτους τους λιγους που εχουν ψυχη, κατ εικονα και καθ ομοιωση που λενε, και σ αυτους που δεν εχουν τιποτα παρα ενα ομοιωμα σαρκιου ανθρωπινου. Τους ονομαζω διποδα οντα και αρνουμαι να πω τη λεξη ανθρωποι. Δεν πιστευω οτι εχουν ψυχη δεν πιστευω οτι εχουν κατι απ το Θεο μεσα τους κι ας με συγχωρησει, αν αμαρτανω, ο Υψιστος, αλλα αρνουμαι να δεχτω οτι υπαρχει ψυχη μεσα σε ενα διποδο αρπακτικο κτηνος που βιαζει και σκοτωνει παιδακια που  κακοποιει γεροντες ανημπορους και πετα στα σκουπιδια αφου τα κακοποιησει σκυλια γατια η οτιδηποτε μπορει να ασκησει εξουσια επανω του. Αρνουμαι. Γι αυτους θα επρεπε να υπαρχει θανατικη ποινη να ξεβρωμισει ο πλανητης.

psipsa έγραψε:δε με σοκαρουν πια οι αδειες ψυχες. Εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι χωριζομαστε σε δυο κατηγοριες, αυτοι που ονομαζει ο κοσμος ανθρωποι. Σε αυτους τους λιγους που εχουν ψυχη, κατ εικονα και καθ ομοιωση που λενε, και σ αυτους που δεν εχουν τιποτα παρα ενα ομοιωμα σαρκιου ανθρωπινου. Τους ονομαζω διποδα οντα και αρνουμαι να πω τη λεξη ανθρωποι. Δεν πιστευω οτι εχουν ψυχη δεν πιστευω οτι εχουν κατι απ το Θεο μεσα τους κι ας με συγχωρησει, αν αμαρτανω, ο Υψιστος, αλλα αρνουμαι να δεχτω οτι υπαρχει ψυχη μεσα σε ενα διποδο αρπακτικο κτηνος που βιαζει και σκοτωνει παιδακια που  κακοποιει γεροντες ανημπορους και πετα στα σκουπιδια αφου τα κακοποιησει σκυλια γατια η οτιδηποτε μπορει να ασκησει εξουσια επανω του. Αρνουμαι. Γι αυτους θα επρεπε να υπαρχει θανατικη ποινη να ξεβρωμισει ο πλανητης.

+ 1000

Προσπαθώ ώρα να διαβάσω αλλά δεν τα καταφέρνω.

θα επανελθω , οταν μπορεσω να διαβασω χωρις να με τυφλωνουν τα δάκρυα

Καλο ταξιδι Λενια

Αγαπημένη Στελλα, αναρωτιεμαι που μπορω να βρω ανθρωπους σαν εσενα και γιατί ποτέ δεν τους εχω συναντήσει! Σιγουρα η ζωη μου αλλά και η ζωή ολων μας θα ηταν πολυ καλυτερη και με λιγοτερο πονο και για τα αθωα ζωακια αλλα και για μας που σπαράζουμε καθε φορα για τα τόσα αδέσποτα και τις τραγικες ιστορίες που βιώνουν! Θαυμαζω το απεραντο μεγαλείο της ψυχής σου με τα ευγενή αισθήματά σου. Ταυτίζομαι με τα συναισθηματα σου γιατί νοιώθω ετσι αλλά και γιατί, δυστυχώς έχω ζησει παρόμοια ιστορία και εντέλλει την ανεπαρκεια μου να μπορώ να τα προστατέψω μιας και δεν γινεται να ειμαστε παντοτε εκεί! Η Λένια κατάφερε να μας ευαισθητοποιήσει και ο λογος σου να ειναι γροθιά στο στομάχι για όποιον αισθανεται άνθρωπος! Δεν μπορω να σταματησω τα δακρυα μου για τη Λενια,...για σενα..,.αλλα και για μένα αναβιώνοντας παρομοια περιστατικα...δυστυχως δεν ειναι ενα ή δύο...αλλα πολλα!! Δεν ειμαι κι εγω τωρα σε θεση να πω πολλα και δεν θελω και να κουραζω... Ομως θελω να σου πω ευχαριστω που υπαρχεις και προσπαθεις να δωσεις ζωη σε όποιον το εχει αναγκη... Ετσι θα αλλαξει ο κοσμος.... Οταν δινει ο καθενας απ τη μερια του οτι εχει και μπορει και δεν αδιαφορει!!! Σ ευχαριστω...

7 30 πρωι ,... ανοιγω τον υπολογιστη,...εχω μαιιλ,... γατοσπιτο,,.. ¨Για τη μικρή μου Λένιᨨ ,διαβαζω,.....δάκρυα,διαβαζω,,,,δάκρυα,διαβαζω,.....δάκρυα
σκεφτομαι να σου πω ¨ποσο ομορφα γραφεις¨
ερχεται η εικονα της τετραποδης ψυχουλας που περιγραφεις ...πονος
η Λένια εγινε αγγελουδακι
σκεψεις ταραγμενες... δακρυα.....πονος
αντιο ψυχουλα....

Έλιωσα... δεν έχω λόγια... κρίμα το μωρούλι, συμπάσχω μαζί σου.

Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους τόσο μα τόσο πολύ!
Μαρία, Χαρά, Leeloo, Αντιγόνη, alitako, Ελένη..όλους είναι μεγάλη παρηγοριά και σας ευχαριστώ έστω για τη σκέψη και το χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε για τη Λένια μου.

Πέρασαν οι μέρες. Μου κακοφαίνεται ακόμη.
Σαφώς δε βοηθούν τα αναθήματα, ούτε το γεγονός πως κοντοστέκομαι μελαγχολικά στο δέντρο μας καθημερινά.
Δίνουν την αίσθηση ενός φινάλε που αρμόζει, σύμφωνα πάντα με την ανθρώπινη θεώρηση, μα καμιά παρηγοριά.

Ακόμη απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό κι αναρωτιέμαι, γιατί να μου κόστισε τόσο..

Έμαθα κι άλλα δυστυχώς, έμαθα πως ταλαιπωρήθηκε..
Και γνωρίζω πια με βεβαιότητα πως η απώλειά της οφείλεται σε ανθρώπινη απροσεξία. Δεν αντέχω καν να επεκταθώ.
Κάθε πρωί ψάχνω όλα τα υπόλοιπα με αγωνία, πάντα με ελπίδα.

Αντιγόνη, η απάντησή σου με έκανε να κοκκινήσω πραγματικά. Τα λόγια σου με τιμούν, μα να ξέρεις πως δεν είμαι εγώ η περίπτωση.
Ακόμη θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι, βασικά είμαι βέβαιη πως είναι κι άλλοι εκεί έξω..δες πόσοι ένιωσαν κάτι για τη Λένια κι ας τη γνώρισαν μόνο μέσα από ένα γοερό αποχαιρετηστήριο κείμενο ενός άγνωστου ανθρώπου.
Εγώ τώρα διάβασα ξανά το αρχικό μου κείμενο. Δεν μπορούσα να το κάνω νωρίτερα.
Χαίρομαι που πετυχαίνει ένα σκοπό, χαίρομαι που συγκινεί, που επιδεικνύει την ανάγκη να τα προσέξουμε, να τα προστατεύσουμε όσο γίνεται.
Αναρωτιέσαι για το που βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι..
Παραθέτω τη δική μου ερμηνεία.
Έγραψα αρχικά για τους "σοβαρούς ενήλικες".
Ο σοβαρός ενήλικας λοιπόν ξέρει τι συμβαίνει γύρω, αναγνωρίζει τον πόνο, τις ανθρώπινες απώλειες και δράματα, τα παιδιά σε ανάγκη..
Έτσι η κοινωνικά αποδεκτή νόρμα επιβάλλει πως δεν μπορεί να κλάψει κάποιος ένα γατί που ελάχιστα γνώριζε, θαρρείς και το ένα αναιρεί το ένα, πως αν στενοχωρηθείς "δημόσια" για ένα μικρό τετράποδο, είσαι εκτός τόπου και χρόνου, ακυρώνεις τον πόνο των συνανθρώπων σου, όταν κλαις ένα μικρό ζωάκι αδέπσποτο.
Νομίζω ότι έτσι το βλέπουν οι περισσότεροι, και τον εαυτό μου ακόμη συμπεριλαμβάνω στην κατηγορία..
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να εκφράσω όσα νιώθω πρόσωπο με πρόσωπο, ακόμη και σε κάποιον που συμμερίζεται ακριβώς την ίδια θλίψη.

Όμως εδώ είναι αλλιώς..Είναι ένα μεγάλο αφιέρωμα σε αυτά τα πλάσματα τα υπέροχα. Είναι ο χώρος που επιτρέπεται να εκφράσει κανείς όλα εκείνα τα όμορφα που νιώθει για αυτά.

Ακόμη μου κακοφαίνεται λοιπόν η απώλεια της Λένιας μου, μα με συγκινεί απόλυτα η απήχηση που είχε η ιστορία της και το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που συμπάσχουν, ακόμη κι αν οι κοινωικές συμβάσεις δε μας επιτρέπουν να το εκφράσουμε με αμεσότητα, ούτε καν μεταξύ μας.

Όταν λοιπόν συλλογίζομαι την απώλεια συνολικά, εκείνα τα βράδια με τις έντονες πνευματικές περιηγήσεις, πάντα αναλογίζομαι την ανατολική φιλοσοφία. Όμορφα "παραμύθια", δεν πείθουν, μα σε βάζουν για ύπνο. Όλες εκείνες οι ιστορίες για το ταξίδι των ψυχών..
Σαν εικόνα, ένα από αυτά τα βράδια, σχηματίστηκε η φράση 'Άραγε οι ψυχές γνωρίζονται;"
το διαδίκτυο έκανε το θαύμα του κι αναζητώντας τη φράση που μου ήρθε στο μυαλό, μήπως βρω κάποιο σχετικό κείμενο, φιλοσοφικό ή λογοτεχνικό, βρήκα αυτό..

Θεωρώ ότι δεν θα μπορούσε να συνοψίζει και να αιτιολογεί, τρόπον τινά, καλύτερα τα συναισθήματα που γέννησε η πολύ σύντομη γνωριμία μας με τη Λένια.
Να που κι άλλοι σκέφτοναι το ίδιο, για άλλη μια φορά, η αφορμή πάντα διαφορετική.
Κάποιος άγνωστος, κάποια άγνωστη, με όμοιες ανησυχίες, διατύπωσε μια τόσο όμορφη σκέψη, όμοια με τη δική μου, κι εγώ τώρα αφιερώνω στη Λένια μου κι όλα εκείνα τα πλάσματα, δίποδα και τετράποδα που μας λείπουν.

Και πάλι ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους σας!

Λένια με ταρακούνησες..Μου λείπεις

Μικρη, χαμενη Λενια στο βαθος του κοσμου
μικρη ανωνυμη ψυχη  που εφυγες πριν ερθεις
περαν του κοσμου τουτου  ,που αναγνωρισες αυτα που αλλοι δεν μπορουν να δουν και αφησες  το γνεψιμο σου εκει που εσυ ηθελες
αγγιξες πριν σε αγγιξουν και τωρα αυτο το αγγιγμα σου ακομα θα συντροφευει  με το θαυμα του .
Εβγαλε  της ψυχης αθωο κομματι ανεγγιχτο απο τη λασπη   του κοσμου και ετσι αμολυντο θα  ακολουθει .
Η  θλιψη δεν εχει θεση διπλα σου Λενια  ,γιατι  τα θαυματα  δεν εχουν θλιψη και εσυ ησουν το θαυμα
Για τη Λενια σου Στελλα  

Σπόιλερ:

Αυτό που δεν βοηθά είναι να προσπαθείς να ξεχάσεις κ να καταπιέσεις τα συναισθήματά σου. Ποιον άλλον έχει να το θυμάται να το σκέπτεται κ να το αγαπά, αυτό το μικρούλι που πέρασε σαν όνειρο απ τον κόσμο μας, κι έφυγε με πόνο. Ποιον άλλον έχει να νοιάζεται κ να του δίνει την αξία του κ την αγάπη ακόμα κι αν δεν είναι πια εδώ, εκτός από σένα; Ποιος άλλος θα του στέλνει αγάπη κ το μήνυμα ότι είναι καλοδεχούμενο να ξανάρθει για να σε κοιτάξει στα ματια κ να σου πει εδώ είμαι ήρθα πάλι γιατί εσύ με αγάπησες κ με κάλεσες;
Ενα σωρό τρυφερά γούνινα πλασματάκια πεθαίνουν κ κανείς δεν τα προσέχει ούτε τα θυμάται. Αυτό το αερικό έχει εσένα να του στέλνεις αγάπη όπου κι αν είναι. Ναι να το θυμάσαι.
Δεν υπαρχουν "σοβαροί ενήλικες" αυτό είναι ένας κοινωνικός όρος που δίνει αξία σε συγκεκριμένες κοινωνικές συμπεριφορές κ απαξιώνει άλλες. Σοβαρός είναι αυτός που είναι αποκομμένος από τα ζώα κ την φύση, που πεθαίνει η Λένια δίπλα του κ δεν γυρίζει να κοιτάξει ενώ αυτός που την αγαπά κ κλαίει για αυτήν δεν παίρνει πόντους στο σοβαρόμετρο... Συγκινηθήκαμε τώρα.
Να σαι καλά κορίτσι μου που αγαπάς το πλασματάκι. Το γλυκούλι μου το τρυφερούλι είχε κ ωραίο όνομα...

Ελένη2 έγραψε:Ποιος άλλος θα του στέλνει αγάπη κ το μήνυμα ότι είναι καλοδεχούμενο να ξανάρθει για να σε κοιτάξει στα ματια κ να σου πει εδώ είμαι ήρθα πάλι γιατί εσύ με αγάπησες κ με κάλεσες;
Αυτό το αερικό έχει εσένα να του στέλνεις αγάπη όπου κι αν είναι. Ναι να το θυμάσαι.

 Ανατριχιάζω..μα και χαίρομαι, ανακούφιση ταυτόχρονα για την κατανόηση.

Πέπη αυτά τα αρετουσάριστα λόγια..αν ξαναμιλήσω για συγκίνηση θα γίνω γραφική, μα ναι.

Όσα γράφετε με αγγίζουν κι εν κατακλείδι αυτό είναι πολύ πολύ όμορφο και παρήγορο!

Σε όλους σας
Και για όλα τα πλάσματα εκεί έξω  , απλά αυτό μια τεράστια αγκαλιά.

Αυτό να είναι το μήνυμα της Λένιας, ανάλογο των ημερών, μήνυμα αγάπης. Η άδικη απώλεια να έχει τουλάχιστον αντίκτυπο, να μην περνά έτσι απλά σαν ένα συβάν.

Σπόιλερ:

Αχ, βρε κοριτσάκι μου..

Θα λυπάμαι, θα στεναχωριέμαι και θα προβληματίζομαι για όλα αυτά που έφυγαν άδικα, νωρίς και με πόνο
Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος με ψυχή καρδιά και αισθήματα που δε νοιώθει πάγο διαβάζοντας όσα έγραψες για τη μικρή σου Λένια

ο μόνος στίχος που μούρχεται στο μυαλό είναι ένα μικρό απόσπασμα απο ένα ποίημα που με έχει αγγίξει όσο λίγα και σου/της αφιερώνω το τελευταίο δίστιχο  


Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die. "


Την αγάπησα απ τα λόγια σου και τις περιγραφές σου

H αγάπη δεν είναι ποτέ γραφική. Όταν σκέπτομαι την Λένια τρέχω να αγκαλιάσω τις δικές μου μικρές γατούλες. Εχω μια μεγάλη την Τίτη 16 ετών κ δυο μικρούλες που είναι πλέον 8 μηνών. Ήρθαν σπίτι μου στις 20 Ιουνίου κ οι δύο. Μια φίλη με κάλεσε να σώσουμε ενα γατάκι κάτω από μια σχάρα. Δυστυχο αφυδατομένο φοβισμένο, το χώσαμε σε μια τσαντούλα μεταφοράς κ το πήγα εγώ στην κτηνιατρο της γειτονιάς γιατί η φίλη είχε κάνει εμβρυομεταφορά προσπαθώντας να μείνει έγκυος. Εκεί η κτηνίατρος είχε ένα κλουβάκι με άνα άλλο γατάκι που το είχαν σώσει 2 κυρίες αλλά δεν μπορουσαν να το πάρουν γιατί είχαν σκυλιά που θα το σκότωναν. Το είχαν βρει να ακολουθεί μια γάτα με γατάκια που όμως δεν του έδινε σημασία γιατί προφανώς δεν ήταν δικό της. Είδαν μια άλλη γάτα πατημένη από αμάξι κ υπέθεσαν ότι ήταν η μαμά του, κι αυτό βρέθηκε μόνο κ ακολούθησε τα άλλα γατάκια, όμως αφρόντιστο κ μόνο πέθαινε απ την πείνα κ τους ψύλλους. Το πήραν με κόπο κ το πήγαν στην κτηνίατρο να το γιατροπορέψει. Όταν το είδα εγώ ήταν ήδη 10 μέρες σε αναμονή στο ιατρείο, όσο οι κυρίες έψαχναν γνωστούς κ φίλους μήπως κάποιος θα το ήθελε. Όταν μπήκα μέσα νιαούριζε σπαρακτικά προσπαθωντας να βγει απ το κλουβάκι του. Το κοίταξα... άφησα το τσαντάκι με το σωσμένο κ πήγα σε μια συνέλευση που έπρεπε να παρευρεθώ. Όταν γύρισα το τσαντάκι ήταν τοποθετημένο σε μια πλευρά του κλουβιού. Κ το γατάκι που έκλαιγε είχε σταματήσει να κλαίει είχε σταθεί αντίκρι κ κοίταζε απλώς το άλλο γατάκι.. Εκεί ελήφθη η απόφαση.. Ψέμματα, εκεί η απόφαση μου έγινε συνειδητή, γιατί μέσα μου είχε ληφθεί όταν το κοίταξα. ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. Τις αποκάλεσα "Μικρές κυρίες". Το γατάκι που έσωσα με την φίλη μου το έβγαλα Ασημίνα. Αυτό που βρήκα στο κτηνιατρείο το ονόμασα Εύα τιμώντας την κυρία που το έσωσε. Η Εύα κ η Ασημίνα είναι πλέον μαζί μου. Η Ασημίνα ξεκίνησε επαφές μαζί μου με δική της πρωτοβουλία στα τέλη Οκτωβρίου. Η Εύα, όλο τσαχπινιά κ τρυφερότητα στην βδομάδα πάνω είχε σκαρφαλώσει στο κρεβάτι μου κι είχε αρχίσει τις αγκαλιές χώνοντας το κεφαλάκι της στο λαιμό μου. Όταν διάβασα για την Λένια χάρηκα που τις πήρα κι έτρεξα αμέσως να τις αγκαλιάσω.
Η Τιτούλα είναι βασίλισσα στο θρόνο της εδώ κ χρόνια..

Δε μπορω ρε γαμωτο να διαβαζω αλλο για αθωες ψυχουλες που εφυγαν αδικα ουτε μπορω να τα βλεπω αλλο στη ζωη εξω απο την οθονη. Δε σταματαει ποτε...

Θελω μονο να πω ποσο θαυμαζω εσας που ασχολειστε σε καθημερινη βαση με τα αδεσποτα. Να φροντιζεις, να προσπαθεις, να δενεσαι και να ξερεις ππως ανα πασα στιγμη μπορει και να τα χασεις. Την τελευταια φορα που φροντισα αδεσποτο ετρεμε η ψυχη μου καθε φορα που πηγαινα να την ταισω και να της βαλω κολυριο. Μετα δεν ειχα καρδια να την αφησω γιατι φοβομουν μηπως μετα απο 2-3 ωρες που θα πηγαινα ξανα δεν την εβρισκα ζωντανη. 2 μηνες σχεδον, μαρτυρικοι. Πολυ ψυχοφθορο. Μεχρι που την μαζεψα κι αυτην σπιτι. Μεχρι που εφτασα να εχω 10. Και πραγματικα δε θα μπορουσα διαφορετικα. Θελει δυναμη που δεν την εχω. Πραγμα που περιοριζει τις κινησεις μου ως προς τα αδεσποτα στο απροσωπο φαγητο- νερο.
Οταν διαβαζω ιστοριες οπως αυτη της μικρουλας, σκεφτομαι δυο πραγματα: πως οσο δυσκολα κι αν γινονται τα πραγματα δε μετανιωνω για κανενα που μαζεψα. Μονο για αυτα που δε μαζεψα κι ακομα τα κλαιω μετανιωνω. Και επισης σκεφτομαι ποσα συγχαριτηρια αξιζουν σε ολους εσας που βοηθατε και δενεστε με ζωα αδεσποτα, που ζουν στο δρομο, χωρις κανεις να μπορει να σας εγγυηθει για την ασφαλεια τους.

Αντιο μικρη Λενια. Ξερω οτι εισαι χαρουμενη βλεποντας ποσο πολυ αγαπηθηκες στη συντομη ζωουλα σου. Και εγω σ' αγαπησα και ας μη σε γνωρισα. Ολα σας αγαπω. Κι αν καπου εκει συναντησεις τη γλυκια τη Σελινουλα μου κανε της μια αγκαλια για μενα που ξεμεινα εδω, μακρια της...

Στέλλα Μ. σε ευχαριστώ για όλα τα συναισθήματα που μου διακινείς με τα κείμενά σου.

Αντίο Λένια...

Στέλλα μου έχω διαβάσει το θέμα της Λένιας από την πρώτη στιγμή που αναρτήθηκε...αλλά όλο το ανέβαλα να απαντήσω...Στο μυαλό μου ήρθαν μνήμες από τις δικές μου αντίστοιχες ιστορίες...από τα δικά μου αγαπημένα πλάσματα που κάποια μέρα "έφυγαν" ξαφνικά αφήνοντας θλίψη και πόνο και ένα κενό που ποτέ δε θα γεμίσει, μαζί με τύψεις του τι θα γινόταν Αν... και Αν θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι ώστε να αποφευχθεί το μοιραίο...

Να είσαι πάντα καλά και να βοηθάς με καλοσύνη όλα τα πλάσματα που βρίσκονται στο δρόμο σου και έχουν ανάγκη...

Όνειρα γλυκά μικρή μου Λένια...

Όνειρα γλυκά σε όλα τα πλάσματα που έρχονται για λίγο και φεύγουν τόσο γρήγορα και άδοξα από δίπλα μας...