Εφυγε το Τιτάκι μου

Η Τιτούλα η μαύρη μου έφυγε από κοντά μου στις 31 Δεκεμβρίου του 2018 νωρίς το πρωί. Το βράδυ είχα κοιμηθεί αργά, άκουγα την Εύα που "της κόλλαγε" για να παίξουν κι αυτή της έλεγε χχχχχ...
Το πρωί σηκώθηκα η Τιτούλα είχε μπει στο ψάθινο καλαθάκι φωλίτσα κι είχε αφήσει την ουρίτσα αμολυμένη έξω.. πάντα τέτοια ήταν, καμμια χάρη όπως οι άλλες γατίτσες που τη μάζευαν γύρω τους. Αυτή την άφηνε ελεύθερη κι όπου πήγαινε...
Κοιμόταν .. Σηκώθηκα πήγα στο μπάνιο. Ήλεγξα το μπανάκι της για να καθαρίσω κι είδα ότι δεν είχε πάει... ΩΧ... Γύρισα στο δωμάτιο, κατευθύνθηκα προς το καλαθάκι "Τίτη" φώναξα, η ουρίτσα δεν κουνήθηκε...

Η Τιτούλα είχε μπει στο καλαθάκι της, ξάπλωσε ήσυχα, έκλεισε τα κεχριμπαρένια ματάκια της κ κοιμήθηκε για πάντα. Το λεπτό της κορμάκι ήταν δροσερό πια, αλλά ακόμα εύκαμπτο. Πήρα ένα υποσέντονο την ξάπλωσα τρυφερά απάνω, την πήρα αγκαλίτσα για τελευταία φορά κ τραβήξαμε για το δάσος...
Στην κηδεία ήρθαν τα γατάκια της γειτονιάς, τώρα το μωρό μου ξεκουράζεται ανάμεσα σε δύο κυπαρίσσια.
Γύρισα σπίτι, η Εύα κι η Ασημίνα έτρωγαν κροκέτες κ μετά έπαιζαν κ κυνηγιόντουσαν.
Αργότερα βγήκα, στο χαρτοπωλείο της γειτονιάς βρήκα μια χρηστουγεννιάτική κάρτα, είχε ανάγλυφα αναρριχώμενα λουλούδια κ μια ανάγλυφη μαύρη γατούλα με μακριά ουρίτσα που τα κοίταζε . Η Τίτη μου!!! είπα. Τώρα η κάρτα είναι στη βιβλιοθήκη μου μέσα στο σελοφάν της κ κάθε που την κοιτάζω βλέπω τη μικρή μου. Δεν θέλω να την ξεχάσω. Δεν ξέρω πού έχει πάει. Φοβάμαι ότι θα νοιώθει μόνη κ θέλω να ξέρει ότι η μαμά δεν την ξεχνά, όπου κι αν είναι.
Οι μικρές μεγάλωσαν και χαλάνε τον κόσμο..

Ελενη αυτος ειναι ο φοβος καθε ανθρωπου που διαπιστωνει οτι το γατο η σκυλοφιλαρακι του, το γουνινο παιδακι του μεγαλωνει τοσο ωστε να φτασει η ωρα του αποχωρισμου. Καθε μερα που ξημερωνει, καθε φορα που επιστρεφω κι ανοιγω την πορτα, εχω στο νου μου τη δικη μου πρωτοτοκη, την Ψιψα και η καρδια μου σκιρτα , να τη δω να μου γκρινιαζει με τα διαμαρτυρομενα νιαααρ της καθε φορα που με βλεπει... Δε θελω να φανταστω πως αισθανεσαι, αυτος ο πονος ξεπερνα τη φαντασια. 
Θα ξερεις ισως την ιστορια με το ουρανιο τοξο... 
σας την αφιερωνω, και ευχομαι ο πονος της καρδιας σου να λιγοστευει μερα τη μερα,.... 
Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ

Τα χίλια χρώματα έχει κι είναι φτιαγμένη από άνεμο και φως, η γέφυρα τ' ουράνιου τόξου που δένει Γη και Ουρανό, στέρεη όμως και γερή σαν την αγάπη της καρδιάς. 

Λειβάδια και νερά κελαριστά, πράσινο χορτάρι κι απαλές πλαγιές λόφων απλώνονται στην αρχή της, εκεί που πατά γερά στο χώμα. Ευλογημένος τόπος, τόπος ομορφιάς, τόπος που αντηχεί από φωνίτσες, ποδοβολητά και φτερουγίσματα αγαπημένων ζώων που δεν ζουν πια.
Και δες τα! Τα γέρικα και άρρωστα είναι πάλι νεαρά, τα τραυματισμένα κι ακρωτηριασμένα γερά και δυνατά, όσα πόνεσαν είναι ευτυχισμένα, κι όλα μαζί σκίζουν τον άνεμο και τρέχουν και παίζουν, όπως μας έρχονται στα όνειρα και στις θύμησες παλιών ημερών.
Κι όμως κάτι τους λείπει... Κάποιος που ζει μεσ' στη καρδούλα τους... Κάποιος που έπρεπε να μείνει πίσω όταν αυτά έφυγαν...

Και ξάφνου ένα από αυτά, σταματά το παιχνίδι. Στέκεται ακίνητο. Τ' αυτιά του τεντωμένα όρθια, η μύτη του οσμίζεται τον αέρα, τα μάτια του καρφωμένα στο βάθος, μακριά, το κορμάκι του τρέμει από λαχτάρα. Κι αρχίζει να τρέχει, πηδώντας ψηλά πάνω από το χορτάρι. Τα πόδια γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα.
Σε είδε νάρχεσαι...

Και σμίγεις ξανά με τον αγαπημένο σου φίλο. Γεμάτες αγκαλιές, γνώριμα φιλιά στο πρόσωπο, και βυθίζεσαι πάλι στη ματιά του πιστού συντρόφου. Χαϊδεύεις το αγαπημένο κεφάλι του ζώου που μπορεί να έφυγε από τη ζωή σου αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ τη καρδιά σου, και περνάτε μαζί πάνω από τη γέφυρα του ουράνιου τόξου, για να μη χωρίσετε ποτέ πια...

Ελένη2 έγραψε:Η Τιτούλα η μαύρη μου έφυγε από κοντά μου στις 31 Δεκεμβρίου του 2018  νωρίς το πρωί.  Το βράδυ είχα κοιμηθεί αργά, άκουγα την Εύα που "της κόλλαγε" για να παίξουν κι αυτή της έλεγε χχχχχ...
Το πρωί σηκώθηκα η Τιτούλα είχε μπει στο ψάθινο καλαθάκι φωλίτσα κι είχε αφήσει την ουρίτσα αμολυμένη έξω.. πάντα τέτοια ήταν, καμμια χάρη όπως οι άλλες γατίτσες που τη μάζευαν γύρω τους. Αυτή την άφηνε ελεύθερη κι όπου πήγαινε...
Κοιμόταν .. Σηκώθηκα πήγα στο μπάνιο. Ήλεγξα το μπανάκι της για να καθαρίσω κι είδα ότι δεν είχε πάει... ΩΧ... Γύρισα στο δωμάτιο, κατευθύνθηκα προς το καλαθάκι "Τίτη"  φώναξα,  η ουρίτσα δεν κουνήθηκε...

Η Τιτούλα είχε μπει στο καλαθάκι της,  ξάπλωσε  ήσυχα,  έκλεισε τα κεχριμπαρένια ματάκια της  κ κοιμήθηκε για πάντα. Το λεπτό της κορμάκι ήταν δροσερό πια, αλλά ακόμα εύκαμπτο. Πήρα ένα υποσέντονο την ξάπλωσα τρυφερά απάνω, την πήρα αγκαλίτσα για τελευταία φορά κ τραβήξαμε για το δάσος...
Στην κηδεία ήρθαν τα γατάκια της γειτονιάς, τώρα το μωρό μου ξεκουράζεται ανάμεσα σε δύο κυπαρίσσια.
Γύρισα σπίτι, η Εύα κι η Ασημίνα έτρωγαν κροκέτες κ μετά έπαιζαν κ κυνηγιόντουσαν.
Αργότερα βγήκα, στο χαρτοπωλείο της γειτονιάς βρήκα μια χρηστουγεννιάτική κάρτα, είχε ανάγλυφα αναρριχώμενα λουλούδια κ μια ανάγλυφη μαύρη γατούλα με μακριά ουρίτσα που  τα κοίταζε . Η Τίτη μου!!!  είπα. Τώρα η κάρτα είναι στη βιβλιοθήκη μου μέσα στο σελοφάν της κ κάθε που την κοιτάζω βλέπω τη μικρή μου. Δεν θέλω να την ξεχάσω. Δεν ξέρω πού έχει πάει. Φοβάμαι ότι θα νοιώθει μόνη κ θέλω να ξέρει ότι η μαμά δεν την ξεχνά, όπου κι αν είναι.
Οι μικρές μεγάλωσαν και χαλάνε τον κόσμο..

ποσο σε καταλαβαινουμε ολοι εδω μεσα.Και πολυ σπο εμας το εχουμε ζησει.Ποναει η απωλεια,μπορει ο χρονος να απαλυνει τον πονο,αλλα εμεις ποτε δεν ξεχναμε τους μικρους μας φιλους.Μεχρι που θα συναντηθουμε εκει στην αλλη πλευρα του ουρανιουι τοξου.Καλο ταξιδι στο κοριτσακι σπυ,κανε μια αγκαλια στα υπολοιπα μικρα σου,εκεινα ξερουν π αντα να μας παιρνουν τη θλιψη

psipsa έγραψε:
Ελενη αυτος ειναι ο φοβος καθε ανθρωπου που διαπιστωνει οτι το γατο η σκυλοφιλαρακι του, το γουνινο παιδακι του μεγαλωνει τοσο ωστε να φτασει η ωρα του αποχωρισμου. Καθε μερα που ξημερωνει, καθε φορα που επιστρεφω κι ανοιγω την πορτα, εχω στο νου μου τη δικη μου πρωτοτοκη, την Ψιψα και η καρδια μου σκιρτα , να τη δω να μου γκρινιαζει με τα διαμαρτυρομενα νιαααρ της καθε φορα που με βλεπει... Δε θελω να φανταστω πως αισθανεσαι, αυτος ο πονος ξεπερνα τη φαντασια. 
Θα ξερεις ισως την ιστορια με το ουρανιο τοξο... 
σας την αφιερωνω, και ευχομαι ο πονος της καρδιας σου να λιγοστευει μερα τη μερα,.... 
Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ

Τα χίλια χρώματα έχει κι είναι φτιαγμένη από άνεμο και φως, η γέφυρα τ' ουράνιου τόξου που δένει Γη και Ουρανό, στέρεη όμως και γερή σαν την αγάπη της καρδιάς. 

Λειβάδια και νερά κελαριστά, πράσινο χορτάρι κι απαλές πλαγιές λόφων απλώνονται στην αρχή της, εκεί που πατά γερά στο χώμα. Ευλογημένος τόπος, τόπος ομορφιάς, τόπος που αντηχεί από φωνίτσες, ποδοβολητά και φτερουγίσματα αγαπημένων ζώων που δεν ζουν πια.
Και δες τα! Τα γέρικα και άρρωστα είναι πάλι νεαρά, τα τραυματισμένα κι ακρωτηριασμένα γερά και δυνατά, όσα πόνεσαν είναι ευτυχισμένα, κι όλα μαζί σκίζουν τον άνεμο και τρέχουν και παίζουν, όπως μας έρχονται στα όνειρα και στις θύμησες παλιών ημερών.
Κι όμως κάτι τους λείπει... Κάποιος που ζει μεσ' στη καρδούλα τους... Κάποιος που έπρεπε να μείνει πίσω όταν αυτά έφυγαν...

Και ξάφνου ένα από αυτά, σταματά το παιχνίδι. Στέκεται ακίνητο. Τ' αυτιά του τεντωμένα όρθια, η μύτη του οσμίζεται τον αέρα, τα μάτια του καρφωμένα στο βάθος, μακριά, το κορμάκι του τρέμει από λαχτάρα. Κι αρχίζει να τρέχει, πηδώντας ψηλά πάνω από το χορτάρι. Τα πόδια γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα.
Σε είδε νάρχεσαι...

Και σμίγεις ξανά με τον αγαπημένο σου φίλο. Γεμάτες αγκαλιές, γνώριμα φιλιά στο πρόσωπο, και βυθίζεσαι πάλι στη ματιά του πιστού συντρόφου. Χαϊδεύεις το αγαπημένο κεφάλι του ζώου που μπορεί να έφυγε από τη ζωή σου αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ τη καρδιά σου, και περνάτε μαζί πάνω από τη γέφυρα του ουράνιου τόξου, για να μη χωρίσετε ποτέ πια...

Μονο  αυτο θα μπορουσα να σκεφτω  και εγω  .Καλο ταξιδι στη γατουλα σου

Σας ευχαριστώ παιδιά. Το σκέφτομαι το Τιτούλι μου συχνά. ..Πού να είναι το μωρό μου... του στέλνω μηνυματάκια αγάπης, ότι δεν είναι μόνο ότι η μανούλα το αγαπά όπου κι αν είναι.
Ευτυχώς η Εύα κι η Ασημίνα κάνουν πιο απαλή την απώλεια
Να είστε όλοι καλά κάθε στιγμή με τα ζουζουνάκια μας είναι πολύτιμη

Οσες φορες προσπαθησα να σου γραψω στο θεμα δεν τα καταφερα , θυμάμαι τον δικο μου τον Μαρκο και αστα να πανε.
Και εχουν περασει 4 ολοκληρα χρονια , και πηρα αλλες γατες , και ακομα κλαιω οποτε τον σκεφτομαι.
υπαρχει ενας στιχος απο ενα αγαπημενο τραγουδι που εκφραζει αυτο που νοιωθω

λείπει το βλέμμα σου
απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο
εσύ και το δοξάρι

Ξέρω τι λες. Είναι η προσωπικότητα του γατιού που σου μένει κ σου λείπει. Το πώς κοιτά πώς κινείται πώς συνδέεται μαζί σου.
H Τιτούλα έζησε όλη της τη ζωή κοντά μου. Απο μικρούλα. Περιέργως δεν κλαίω για αυτήν. Θυμάμαι όμως με πόνο τον Μητσίκο κ την Τζουτζούκα που τα έχασα τον Σεπτέμβριο του 1998. Θυμάμαι τον Τσιτση, τον  Γαλανομάτη έναν λατρεμένο γατούλη που μετάνοιωσα γιατί δεν τον πήρα σπίτι.. θυμάμαι με πόνο ένα σωρό χαμένες αγκαλιές. Η Τιτούλα χόρτασε, αγαπήθηκε. Φοβάμαι ότι αυτό που έπαθες με τον Μάρκο θα το πάθω με την Εύα. Το γατάκι που ήρθε τοσο μα τόσο τυχαία στις 20 Ιουνίου του '18. Το πώς έγιναν τα γεγονότα εκείνη τη μέρα κ την γνώρισα στο κλουβάκι του κτηνιατρείου είναι απίστευτο. Όταν την έφερα την ίδια μέρα με την Ασημίνα τις εκρυψα απ την Τιτούλα.. τις κράτησα στο μπαλκόνι. Η Τίτη τις πήρε είδηση αργότερα. Ήρθε στο δωμάτιο πέρασε κ τις παρατηρούσε απ το τζάμι. Δεν τις δέχθηκε ποτέ. Η Εύα έκανε φιλοτιμες προσπάθειες να συνδεθεί αλλά η Τίτη απαντούσε ΧΧΧ  αν η Τίτη ήταν νεώτερη ο Θεός ξέρει τι θα γινόταν γιατί ήταν αγριούλα κι αυτές ήταν γατονάκια 2 μηνών.
Η Ασημίνα γινόταν λαγός οπότε δεν υπήρχε θέμα.  Το ότι μπήκαν στο σπίτι 5 μήνες πριν με βόηθησε να κάνω πιο ήπια την  μετάβαση κ να δεθώ και με κάτι άλλο εκτός απ την Τίτη. Γιατι αν ήμουν μόνο μ' αυτήν κ έφευγε θα ήταν πολυ βαρύτερο. Πολλές φορές την σκέπτομαι.
Πού να είναι τώρα η Τιτούλα η λατρεμένη παιχνιδιάρα μαύρη μου γατούλα..

Καλό της ταξίδι. Ήταν πανέμορφη. Και έζησε με αγάπη και φροντίδα.