ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΣΣΥ μας

Ήταν η πριγκηπέσα μας τα μέχρι τις 23/9/2006.
Μας επέλεξε ένα φθινοπωρινό βράδυ του 96 σε μια ταβέρνα κάπου
στα προάστια της Αθήνας. Ήξερα ότι ήταν γάτα ʽʼφίλωνʼʼ αλλά δεν ήξερα ότι την
είχαν παρατήσει εκεί πολύ κοντά στο σπίτι τους γιατί δεν την ήθελαν πλέον . Όσο
καιρό ήταν παρατημένη στη ταβέρνα κάποιο
μηχανάκι την χτύπησε με αποτέλεσμα το γατί χωρίς να έχει εμφανή τραύματα να
μαραζώνει , να γίνεται καχεκτικό και να απομακρύνεται από τα άλλα
ʽʼαδεσποτάκιαʼʼ της ταβέρνας. Αιτία ένα σπασμένο μικρό κόκαλο του ισχίου που
στραβακολλησε, όπως ανακαλύψαμε αργότερα,
πιέζοντας το τελευταίο κομμάτι του εντερικού σωλήνα και δημιουργώντας τα
πρώτα της σοβαρά προβλήματα όπως θα ανακαλύπταμε πολύ σύντομα στις πρώτες μέρες
μαζί της.

Οπως τα ταΐζαμε όλα, η πριγκηπέσα ήρθε
και στρογγυλοκάθισε στα γόνατα μου και δεν έφυγε από κει καθόλου. Αυτό ήταν ʽʼέρωτας
με την πρώτη ματιάʼʼ έπρεπε να ακούσετε
τα γουργουρητά της ένταση τουλάχιστον 100 db. Ευγενικά ρωτήσαμε την ιδιοκτήτρια της ταβέρνας αν θα μπορούσαμε
να την πάρουμε η οποία αφού μας επιβεβαίωσε ότι ήταν η γάτα των φίλων μας ,
φρόντισε να μας ʽʼπροειδοποιήσειʼʼ ότι δεν πρέπει να την πάρουμε γιατί το γατί
θα πέθαινε πολύ σύντομα. Δεν ακούγαμε τίποτα η μικρή θα ερχόταν μαζί μας ο
κόσμος να γύρναγε ανάποδα. Σε όλη την απόσταση μέχρι το σπίτι η πριγκηπέσα ήταν
καθισμένη στα πόδια μου λες και δεν ήταν σε αυτοκίνητο αλλά σε καναπέ βλέποντας
τηλεόραση. Με του που φτάσαμε σπίτι οργανωθήκαμε
αμέσως , μια πρόχειρη λεκάνη , χώμα από την αυλή για τις πρώτες ανάγκες και φαί
από το ψυγείο για το γατάκι (τότε δεν υπήρχαν διανυκτερευοντα pet shops) .
Η μικρή έφαγε αλλά σχεδόν αμέσως το έκανε εμετό. Δεν ανησυχήσαμε
εκείνη τη στιγμή γιατί το θεωρήσαμε παρενέργεια του ταξιδιού μέχρι το σπίτι.
Εκείνες τις πρώτες ώρες η πριγκηπέσα ξεδίπλωσε όλη της γοητεία. Ήρθε και ξάπλωσε
ανάμεσα μας , κάτι που θα έκανε ανελλιπώς κάθε βράδυ για τα επόμενα 10 χρόνια.

Το επόμενο πρωί οργάνωση, αγορά όλων των απαραίτητων
αξεσουάρ και αγορά κανονικού γατοφαγητού. Σπίτι πάλι η ιδια εικόνα η Σίσσυ λίγο
μετά το φαγητό ξανά εμετούς. Πλέον ήμασταν σε κατάσταση συναγερμού. Το ίδιο
απόγευμα επίσκεψη σε κτηνίατρο της γειτονιάς ο οποίος απαθής και βλέποντας
μακροσκοπικά την γάτα απεφάνθη ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε και ότι απλά ήταν
λαίμαργη και στρεσαρισμένη. Στις επίμονες οχλήσεις μας να τις κάνει τουλάχιστον
κάποια εξέταση αίματος μας είπε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά επίπονο και
δεν χρειαζόταν. Ο τύπος βασικά βαριόταν. Τις πάτησε 2-3 εμβόλια έτσι για να
δικαιολογήσει την ύπαρξη του και μας έστειλε σπίτι. Συνολικός χρόνος εξέτασης λιγότερος
από 5 λεπτά.


Τις επόμενες 3 ημέρες η Σίσσυ χειροτέρευε . πλέον ορατός ο
κίνδυνος να πεθάνει στα χέρια μας. Με αρκετό ψάξιμο βρήκαμε ένα γιατρό ο οποίος
θα ήταν ο γιατρός της μέχρι το τέλος. Με το που μπήκαμε στο ιατρείο και αφού
του είπαμε τα συμπτώματα η πρώτη του αντίδραση ήταν να της πάρει αίμα. Τα πρώτα
κακά μαντάτα , αρκετά εξαπλωμένη σηψαιμία. Ήρεμα και ήσυχα μας εξήγησε όλα τα
ενδεχόμενα και ότι αν αποφασίζαμε να προχωρήσουμε σε θεραπεία το κόστος θα ήταν
μεγάλο και η πρόγνωση όχι ιδιαίτερα ευνοϊκή. Περιττό να αναφέρω ότι παρότι η
αίθουσα αναμονής στο ιατρείο του ήταν γεμάτη ήμασταν μέσα τουλάχιστον 1μιση
ώρα. Αποφασίσαμε επιτόπου με την Ελένη ότι θα κάναμε ότι πέρναγε από τα χέρι
μας για να ζήσει αυτό το γατί .

Για ένα μήνα η Σίσσυ ταΐζονταν με σύριγγα και έκανε 6
ενέσεις την ημέρα. Κάθε Παρασκευή ο γατογιατρός μας εξέταζε και έβγαζε το
πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας . Την τέταρτη Παρασκευή μας εξήγησε ότι αν η
Σίσσυ δεν έτρωγε μόνη μέσα στη βδομάδα τότε η ευθανασία θα ήταν η μόνη μας
λύση.


Και το πρώτο ΘΑΥΜΑ έγινε .


Η μικρή 2 ημέρες μετά από κείνη την Παρασκευή και ενώ η
Ελένη ετοιμαζόταν ξανά να την ταΐσει με την
σύριγγα σηκώθηκε και έφαγε μόνη της. Το πάρτι που ακολουθησε βέβαια δεν
το φαντάζεστε . το μόνο ʽʼκουσούριʼʼ που της έμεινε ήταν ότι από τότε και μετά
το φαγητό της θα έπρεπε να είναι αλεσμένο στο multi. Μια διαδικασία που επαναλαμβάναμε
ευλαβικά 3 φορές την ημέρα για 10 χρόνια.

Πέρασαν 6 υπέροχα χρόνια. Αυτό το γατί το λάτρεψαν και άνθρωποι
που ήταν ορκισμένοι άντιγατόφιλοι. Δεν υπήρχε περίπτωση να δει άνθρωπος την
Σίσσυ και να μη την λατρέψει . αυτή η γάτα είχε ένα μοναδικό σχεδόν μεταφυσικό
τρόπο να κατακτά τους πάντες. Απίστευτα παιχνιδιάρα, απίστευτα γουργούρω, μάτια και συμπεριφορά που μπορούσαν να αποπλανήσουν ακόμη και τον πιο αδιάφορο , τον πιο σκληρό άνθρωπο. Επίκεντρο της
προσοχής των πάντων, γατί με άποψη μέσα στο χώρο.

Ήρθε η άνοιξη του 2002. Ξαφνικά ένας όγκος σαν σαμαρακι
εμφανίστηκε πάνω στη ράχη της λίγο πιο κάτω από το σβέρκο της. Ένα σαμαράκι που
μεγάλωνε πολύ μέρα με την μέρα . Επίσκεψη πάλι στο γατογιατρό μας. Το συννέφιασμα
στο βλέμμα του από την πρώτη στιγμή ήταν σαν μαχαίρι στη καρδιά μας.
Χειρουργείο και αφαιρεση του όγκου. Τα πόδια μας κόπηκαν όταν ζήτησε να γίνει
βιοψία στο στον αφαιρεθέντα όγκο. 3 μέρες μετά η απόλυτη παγωμάρα.

ΙΝΟΣΑΡΚΩΜΑ

Αποφασίσαμε ότι η χειρουργική αντιμετώπιση ήταν το πρώτο
βήμα θα βλέπαμε την εξέλιξη και αναλόγως θα πράτταμε. Πέρασαν 4 μήνες , η Σίσσυ
αναρρώσε και πάνω που αναθαρήσσαμε ότι ένα κακό όνειρο ήταν και πέρασε , το
σαμαράκι ξαναεμφανίστηκε. Πιο μεγάλο πιο επιθετικό αυτή τη φορά. Ξανά η μικρή
στο χειρουργείο. Αυτή τη φορά εκτός από το χειρουργείο και χημειοθεραπεία –
ακτινοθεραπεία . Κλάψαμε πολύ εκείνες τις ημέρες , ζητήσαμε ξανά το θαύμα
ξέροντας ότι δεν είχαμε και πολλές ελπίδες. Η πρόγνωση μετά την ολοκλήρωση της
θεραπείας ήταν ότι αν το γατί αναρρώνε από τις θεραπείες και ξανάπαιρνε τα πάνω
του και πέρναγε τουλάχιστον 1 χρόνος χωρίς επανεμφάνιση του όγκου είχε ελπίδες
να ζήσει , αν όχι 3 χειρουργείο δεν άντεχε , η ευθανασία θα ήταν η μόνη λύση.


Και πέρασε ο καιρός και το ΘΑΥΜΑ ξανάγινε.

Πέρασε 1 ολάκερος χρόνος και η Σίσσυ μέρα με την μέρα
γίνονταν πιο όμορφη και πιο γάτα από πριν. Η γάτα μας εξακολουθούσε να κλέβει
τις καρδιές όλων και παρά τα χρόνια της η διάθεση της να μας ξετρελαίνει και να
μας κλέβει την καρδιά δεν μειώνονταν καθόλου. Η ζωή μας περιστρεφόταν γύρω της
και το απολαμβάναμε και η Ελένη και εγώ μέρα με τη μέρα λεπτό με το λεπτό.

Ήρθε το καλοκαίρι του 2006 . Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα
γινόταν. Φύγαμε για διακοπές. Τα τελευταία χρόνια δεν θέλαμε να την
ταλαιπωρούμε με μετακινήσεις , έτσι την αφήναμε στο σπίτι και κάποιος δικός μας
άνθρωπος που εμπιστευόμασταν την περιποιούνταν. Όταν γυρίσαμε μετά από 15 μέρες
το γατί ήταν αλλαγμένο

Άρχισε να μην τρώει με την ιδία όρεξη , η κινητικότητα του
είχε μειωθεί αισθητά. Ένα κακό προαίσθημα σαν φίδι άρχισε να σφίγγει τις
καρδιές μας. Περιμέναμε να γυρίσει ο γιατρός από τις διακοπές και φύγαμε σαν πύραυλοι
για το ιατρείο του για εξετάσεις. Τα πρώτα αποτελέσματα παραπλανητικά έδειξαν
προβλήματα σχεδόν αναμενόμενα για μια γάτα της ηλικίας της και με το ιστορικό
της . Η Σίσσυ όμως μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Νέες εξετάσεις πιο αναλυτικές .
Και τα κακά μαντάτα ξαναχτύπησαν την πόρτα μας


ΛΕΜΦΩΜΑ


Η Σίσσυ θα έδινε την μάχη της ακόμη μια φορά .


Δεν τα κατάφερε .


Έφυγε από κοντά μας στις 23/9/2006 στις 2:00 μμ

Προσπαθείς να εκλογικεύσεις τα συναισθήματα σου και να
πείσεις τον εαυτό σου ότι οι φάτσες αυτές δεν θα είναι για πάντα κοντά σου και
ότι κάποια στιγμή θα φύγουν.


Εμείς δεν τα καταφέραμε να βάλουμε αυτά τα συναισθήματα σε
τάξη. Προσωπικά μου πήρε 2 χρόνια να το ξεπεράσω και να βρω το κουράγιο να
μιλήσω δημόσια για αυτό. Η κοινωνία αυτή έχοντας παρά πολλά και σοβαρά προβλήματα
να αντιμετωπίσει, δεν είναι μαθημένη και αν θέλετε καλά κάνει να ακούει το
θρήνο για τα γατιά μας. Δεν μπορεί και δεν θέλει να τον καταλάβει. Ελπίζω ότι
στα χρόνια που έρχονται , αν και δεν το βλέπω εύκολο, θα γίνει αντιληπτό ότι τα
ζώα συντροφιάς είναι κομμάτι της Ελληνικής οικογενείας και όχι κάποια παραξενιά
κάποιων ʽʼλοξώνʼʼ και ότι ο θρήνος για αυτά είναι μια απόλυτα φυσιολογική
ανθρώπινη διεργασία.

Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να συγκινήσει. Δεν το θέλουμε
κάτι τέτοιο. Ούτε σκοπός του είναι να δείξει ότι είμαστε καλοί γατοφιλοι . ούτε
αυτό το θέλουμε

Είναι μια θύμηση για ένα μεγάλο έρωτα που κάπου κει ψηλά σίγουρα
μας βλέπει κάνοντας παρέα με το Τζίνο, τη Λουιζα, και τα αλλα κατσουλίνια

αυτο που με εκνευρίζει είναι πως κάτι θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω τι να πω!
εχω την εντυπωση οτι θα βγεί η πολυ τυπικό η πολυ παγερό η ακόμα χειρότερα χαζοχαρούμενο!
λοιπόν θα γράψω απλα οτι σας καταλαβαίνω.

Πολύ συγκινητική ιστορία

Μετά τον χαμό της Μίτσυς μας από έναν τέτοιο όγκο που περιγράφεις κ παρόλο που ήταν πλήρης ημερών (18 χρονών) κατέληξα ότι πρέπει να τα θυμόμαστε όπως ήταν ευτυχισμένα κ να μένουμε στις καλές στιγμές που περάσαμε μαζί.

Toυς τελευταίους μηνες επαναλαμβάνομαι: Ο διαφορετικός κύκλος ζωής τους είναι το ρίσκο που παίρνουμε όταν αποφασίζουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας μαζί τους. Αλλά αξίζει τον κόπο!!!
Ποτέ δεν είναι εύκολος ο αποχωρισμός, γλυκαίνει όμως λίγο όταν τον μοιράζεσαι... Νομίζω ότι ο μόνος λόγος που έχω τόσο σύντομα ξανά γάτα (μόλις 4 μήνες μετά την απώλεια της 17χρονης συγκατοίκου μου) είναι το γεγονός ότι εδώ βρήκα ανθρώπους να μπορέσω να τον συζητήσω και να με νιώσουν.
Η Σίσσυ θα είναι πάντα μέσα σας, οι μάχες της (και δικές σας μαζί της) θα σας έχουν σίγουρα δώσει πολλά μαθήματα ζωής έτσι κι αλλιώς, και σας εύχομαι να έχετε μια καλή, μακρόχρονη ζωή με τον Γκαλλέτι και την 'αδερφούλα' του.

:silent:

Ένας αγαπημένος μου φίλος, ο οποίος στερείται συνειδητά την συντροφιά κάποιου κατοικιδίου απο τον φόβο της απώλειας, μου είχε πει κάποτε μια κουβέντα που μου έμεινε:

Εγώ ένα ξέρω πιά με βεβαιότητα...
Όταν τα γατιά διαλέγουν μόνα τους, ξέρουν σε ποιόν πάνε.

Κάθε φορα που διαβάζω μια τετοια ιστορία την παιρνω προσωπικά και κλαιω γιατί σκεφτομαι τα δικά μου γατάκια και ποια θα ειναι η μοιρα τους...
Ηταν τυχερή γατούλα η Σισσυ σας γιατί σας βρηκε και εζησε πολλα ευτυχισμένα χρόνια κοντά σας, ενω θα μπορουσε να σβησει αβοήθητη σε καποια ακρη του δρομου. Κι εσέις ακόμα πιο τυχεροί που ειχατε για 10 χρονια μελος της οικογενειας σας μια τετοια γατα θυσαυρό!!!

Είστε τυχεροί, παρά τον πόνο. Σας ευλόγησε με την αγάπη της, η οποία θα σας συντροφεύει πάντα!

:silent: :silent: :silent: :silent: :iliosfl: :iliosfl: :iliosfl: :iliosfl:

Η ιστορία σας είναι υπέροχη όπως και εσεις που παλέψατε και αγαπήσατε τόσο αυτή τη γατούλα. Να ξέρετε ότι εδω καταλαβαίνουμε απόλυτα το πόσο δένεται κάποιος με μια ψυχούλα που γεμίζει καθημερινά τις ζωές μας...

Marcos έγραψε:Εγώ ένα ξέρω πιά με βεβαιότητα...
Όταν τα γατιά διαλέγουν μόνα τους, ξέρουν σε ποιόν πάνε.

Συμφωνώ με τη Χαρά. Μπράβο σας παιδιά, τιμάτε το Γατόσπιτο με την παρουσία σας.