Το πιπέρι δεν είναι πια κοντά μας....

Κάποτε εγω και η Φλοκάτη είχαμε ανοίξει ενα θέμα (Το αλατο-πιπερο της ζωης) για 2 μοναδικά γατούνια που είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε, να μεγαλώσουμε (για όσο καιρό έμειναν μαζί μου) και να μας διδάξουν πολλά για την ιδανική συμπεριφορά ενος γατουνιού και κυρίως να μας κάνουν να ξεχάσουμε και να ξαναγράψουμε απο την αρχή τα βιβλία με το ποσο δεμένο και τρυφερό μπορεί να είναι ενα αιλουροειδές με τους ανθρώπους.


Το ένα το ονομάσαμε αλάτι που ήταν και είναι ενα ασπρόμαυρο γατούνι και το άλλο ήταν το πιπέρι ενας ολόμαυρος πανθηράκος. Για μένα ήταν τα 2 γατούνια που ξεκίνησα ουσιαστικά να σκέφτομαι πόσο άνετα μπορώ να συμβιώσω με γάτες... Α Χ Ω Ρ Ι Σ Τ Α από το πρώτο δευτερόλεπτο όντας αδερφάκια, τόσο τρυφερά με τους ανθρώπους σε σημείο που να μην μπορείς να κάτσεις γιατί έρχονταν αμέσως να κάτσουν πάνω σου τόσο γουργουριστά που η φλοκάτη έβγαλε βίντεο στο σκοτάδι να τα ακούς να γουργουρίζουν από τα χάδια.

Αυτά τα 2 μοναδικά γατούνια η σκέψη μας ήταν να πάνε να μείνουν μαζί με τους γονείς μου στο χωριό... Μετά απο 1 μήνα μαζί μας, τα βάλαμε στην γατοφόρο και τα πήγαμε. Ακόμα θυμάμαι την επόμενη μέρα που βγήκαν στον "κόσμο", να κοιτάνε σε κατάσταση σοκ τον ουρανό...Τόσο πολύ είχαν εντυπωσιαστεί... Αυτό έγινε τα Χριστούγεννα. Εκτοτε τα γατούνια έμαθαν σαν κανονικές γάτες να κυνηγάνε πεταλουδίτσες, σαύρες, "κλέφτες" (τους χνουδωτούς σπόρους των λουλουδιών) αλλά παρέμειναν Α Χ Ω Ρ Ι Σ Τ Α. Κάθε βράδυ πήγαιναν μαζί για ύπνο, τρώγανε μαζί και ακόμα και αν χωρίζονταν για παραπάνω απο 5 λεπτά το ένα φώναζε το άλλο μέχρι να βρεθούν όπου και ηρεμούσαν. Καταλάβαινες ότι έλεγαν "Εντάξει νάτος ο αδερφός μου, είμαι οκ".


Προχθες την Παρασκευή η μάνα μου τα πήγε για στείρωση. Τα γατούνια στειρώθηκαν, ξανανέβηκαν στο χωριό και αφού πέρασαν την φάση της αναισθησίας ξαναέγιναν τα πεντατρύφερα γατούνια που ξέραμε. Χθες την Δευτέρα (3 μέρες μετά την στείρωση) το Πιπέρι εθεάθη για τελευταία φορά. Η μητέρα μου το έψαξε εκεί γύρω αλλά δεν φαινόταν πουθενά. Το αλάτι σπάραζε στο νιαουρισμα - κάλεσμα προς το αδερφάκι που χάθηκε... Κάτι ήξερε τελικά


Το πιπεράκι μας βρέθηκε σήμερα το μεσημέρι, στην αυλη του αποπάνω σπιτιού νεκρό και με πρησμένη την κοιλίτσα του... Εικασίες δεν μπορώ να κάνω αλλά ίσως να έφαγε κάτι, να το τσίμπησε φίδι; Πραγματικά δεν ξέρω και δεν μπορώ να σκεφτώ κιόλας... Σημασία έχει ότι το πιπεράκι μας άφησε νωρίς. . Θα το εχω τύψεις οτι δεν μπόρεσα να του δώσω όση αγάπη άξιζε απο τότε που πήγε στο χωριό μιας και δεν πήγαινα τόσο συχνά. Ήταν μόλις 8 μηνών το μωρό μου και πραγματικά είχα την πεποίθηση ότι θα ζήσει μια ζωή γεμάτη εμπειρίες από την ύπαιθρο κυνηγώντας και εισπράττοντας μόνο αγάπη. Την αγάπη την εισέπραξε και με το παραπάνω αλλά δεν κυνήγησε και δεν έπαιξε όσο έπρεπε.


Θα σε αγαπώ για πάντα αγαπημένο μου πιπέρι.... Για πάντα θα κατοικείς μέσα την καρδιά μου και όσο μπορώ να δίνω διπλή αγάπη στο αλατάκι που άφησες πίσω. Έτσι γιατι ξέρω οτι είσαι μέρος του και κάπου εκεί πάνω στο ουράνιο τόξο θα χαίρεσαι για τον αδερφό σου! Να ξέρεις ότι σε ψάχνει μικρέ μου πανθηράκο!

Καλο ταξιδι μικρε πανθηρακο....

Αμαν σημερα...

alatopiperorikosainos έγραψε:Κάποτε εγω και η Φλοκάτη είχαμε ανοίξει ενα θέμα (Το αλατο-πιπερο της ζωης) για 2 μοναδικά γατούνια που είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε, να μεγαλώσουμε (για όσο καιρό έμειναν μαζί μου) και να μας διδάξουν πολλά για την ιδανική συμπεριφορά ενος γατουνιού και κυρίως να μας κάνουν να ξεχάσουμε και να ξαναγράψουμε απο την αρχή τα βιβλία με το ποσο δεμένο και τρυφερό μπορεί να είναι ενα αιλουροειδές με τους ανθρώπους.


Το ένα το ονομάσαμε αλάτι που ήταν και είναι ενα ασπρόμαυρο γατούνι και το άλλο ήταν το πιπέρι ενας ολόμαυρος πανθηράκος. Για μένα ήταν τα 2 γατούνια που ξεκίνησα ουσιαστικά να σκέφτομαι πόσο άνετα μπορώ να συμβιώσω με γάτες... Α Χ Ω Ρ Ι Σ Τ Α από το πρώτο δευτερόλεπτο όντας αδερφάκια, τόσο τρυφερά με τους ανθρώπους σε σημείο που να μην μπορείς να κάτσεις γιατί έρχονταν αμέσως να κάτσουν πάνω σου τόσο γουργουριστά που η φλοκάτη έβγαλε βίντεο στο σκοτάδι να τα ακούς να γουργουρίζουν από τα χάδια.

Αυτά τα 2 μοναδικά γατούνια η σκέψη μας ήταν να πάνε να μείνουν μαζί με τους γονείς μου στο χωριό... Μετά απο 1 μήνα μαζί μας, τα βάλαμε στην γατοφόρο και τα πήγαμε. Ακόμα θυμάμαι την επόμενη μέρα που βγήκαν στον "κόσμο", να κοιτάνε σε κατάσταση σοκ τον ουρανό...Τόσο πολύ είχαν εντυπωσιαστεί... Αυτό έγινε τα Χριστούγεννα. Εκτοτε τα γατούνια έμαθαν σαν κανονικές γάτες να κυνηγάνε πεταλουδίτσες, σαύρες, "κλέφτες" (τους χνουδωτούς σπόρους των λουλουδιών) αλλά παρέμειναν Α Χ Ω Ρ Ι Σ Τ Α. Κάθε βράδυ πήγαιναν μαζί για ύπνο, τρώγανε μαζί και ακόμα και αν χωρίζονταν για παραπάνω απο 5 λεπτά το ένα φώναζε το άλλο μέχρι να βρεθούν όπου και ηρεμούσαν. Καταλάβαινες ότι έλεγαν "Εντάξει νάτος ο αδερφός μου, είμαι οκ".


Προχθες την Παρασκευή η μάνα μου τα πήγε για στείρωση. Τα γατούνια στειρώθηκαν, ξανανέβηκαν στο χωριό και αφού πέρασαν την φάση της αναισθησίας ξαναέγιναν τα πεντατρύφερα γατούνια που ξέραμε. Χθες την Δευτέρα (3 μέρες μετά την στείρωση) το Πιπέρι εθεάθη για τελευταία φορά. Η μητέρα μου το έψαξε εκεί γύρω αλλά δεν φαινόταν πουθενά. Το αλάτι σπάραζε στο νιαουρισμα - κάλεσμα προς το αδερφάκι που χάθηκε... Κάτι ήξερε τελικά


Το πιπεράκι μας βρέθηκε σήμερα το μεσημέρι, στην αυλη του αποπάνω σπιτιού νεκρό και με πρησμένη την κοιλίτσα του... Εικασίες δεν μπορώ να κάνω αλλά ίσως να έφαγε κάτι, να το τσίμπησε φίδι; Πραγματικά δεν ξέρω και δεν μπορώ να σκεφτώ κιόλας... Σημασία έχει ότι το πιπεράκι μας άφησε νωρίς. . Θα το εχω τύψεις οτι δεν μπόρεσα να του δώσω όση αγάπη άξιζε απο τότε που πήγε στο χωριό μιας και δεν πήγαινα τόσο συχνά. Ήταν μόλις 8 μηνών το μωρό μου και πραγματικά είχα την πεποίθηση ότι θα ζήσει μια ζωή γεμάτη εμπειρίες από την ύπαιθρο κυνηγώντας και εισπράττοντας μόνο αγάπη. Την αγάπη την εισέπραξε και με το παραπάνω αλλά δεν κυνήγησε και δεν έπαιξε όσο έπρεπε.


Θα σε αγαπώ για πάντα αγαπημένο μου πιπέρι.... Για πάντα θα κατοικείς μέσα την καρδιά μου και όσο μπορώ να δίνω διπλή αγάπη στο αλατάκι που άφησες πίσω. Έτσι γιατι ξέρω οτι είσαι μέρος του και κάπου εκεί πάνω στο ουράνιο τόξο θα χαίρεσαι για τον αδερφό σου! Να ξέρεις ότι σε ψάχνει μικρέ μου πανθηράκο!

τι κρίμα για το Πιπεράκι σου ,μην νοιώθεις τύψεις όλοι προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για αυτές τις ψυχούλες.Καλο του ταξίδι

Αντίο Πιπεράκι.. Στη σύντομη ζωούλα σου, έζησες ανέμελο και χαρούμενο και γεύτηκες τις χαρές της ζωής στη φύση!

Τι λες βρε Παρη??? Παει το Πιπερακι??? Καημενε μικρουλη....
Κι εμεινε και το Αλατι μοναχουλι... Τοσο μικρο ρε γμτ....

Κρίμα για το γατάκι, και για το αδελφάκι του που έμεινε μόνο του.Πολύ λυπάμαι

Αντίο άτυχο Πιπεράκι.. Κρίμα που δεν έζησες περισσότερο για να χαρείς κι άλλο τη ζωή στη φύση..

Όχι ρε γμτ..

Αντιο πιπερακιι

Και μερικές φωτογραφιούλες για να θυμόμαστε όλοι αυτό το τρυφερό γατούνι που έφυγε τόσο νωρίς...

Γλυκιά μου αγαπούλα καλό σου ταξίδι... Οι φόβοι μας έγιναν πραγματικότητα... Η φύση που θέλαμε να σε αγκαλιάσει σε πήρε μακριά μας...

Το μόνο που προσεύχομαι είναι να μην πόνεσες ούτε μια στιγμή...

Γλυκό μου γουργουράκι, ονειρεμένε μου πανθηράκο να ξέρεις οτι σε λάτρεψα, σε σκεφτόμουν συνέχεια και θα μου λείψεις πολύ...

Να μας περιμένεις...

Παιδιά λυπάμαι πάρα πολύ

Κουράγιο βρε παιδιά.. Ήταν ένα υπέροχο πανθηράκι..
Έφυγε ευτυχισμένο, πλήρες από αγάπη και πραγματικά ελεύθερο στη φύση..

alatopiperorikosainos έγραψε:

Τι θα κανει τωρα το Αλατακι μονο του???

αγάπη μου όμορφη αντίο
κρίμα ρε γμτ

Σκατά......

Πω πω ρε γαμώτο, τι γίνεται τελευταία με τα γατούνια...

Καλό του ταξίδι

Σκατά



Αθηνά και Πάρη, κρίμα το πιπεράκι, πέρασε μια χαρούμενη ζωή μεσα στο δάσος και στη φύση. Καθε μέρα του ήταν μια όμορφη μέρα. Το θυμάμαι σαν τώρα που έπαιζε στα χιόνια το γατουνάκι.

Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά... Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσω οτι έφυγε ενα φαινομενικά υγιέστατο γατούνι τόσο απότομα. Το Πιπεράκι βρίσκεται πλεον στον κήπο που τόσο λάτρεψε δίπλα στις φράουλες και τις λεβάντες και τόσο κοντά στο αλατάκι που άφησε πίσω.

Ο αδερφός μου κλαίει με μαύρο δάκρυ (αυτος μαζι με την μανα μου ηταν άλλωστε οι 2 που είχαν έρθει πιο κοντά στα γατούνια) και αγκαλιάζει το αλάτι σε σημείο που το να μουσκεύει. Είναι η πρώτη ουσιαστική απώλεια στην ζωη του και του έκατσε άσχημα.

Το Αλάτι συνεχίζει να ψάχνει και να νιαουρίζει ολη μέρα για το πιπεράκι. Που να ήξερε το ψυχάκι μου τι έχει συμβεί. Σιγα σιγα θα συνηθίσει βέβαια και μαζί με την αγάπη που θα συνεχίζει να παίρνει εις διπλούν πλεον εύχομαι να γίνει το πιο ευτυχισμένο γατούνι ever.

Καλότυχο να είναι το μωρό μου και οτιδηποτε άλλο μακριά απο μας!

alatopiperorikosainos έγραψε:Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά... Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσω οτι έφυγε ενα φαινομενικά υγιέστατο γατούνι τόσο απότομα. Το Πιπεράκι βρίσκεται πλεον στον κήπο που τόσο λάτρεψε δίπλα στις φράουλες και τις λεβάντες και τόσο κοντά στο αλατάκι που άφησε πίσω.

Ο αδερφός μου κλαίει με μαύρο δάκρυ (αυτος μαζι με την μανα μου ηταν άλλωστε οι 2 που είχαν έρθει πιο κοντά στα γατούνια) και αγκαλιάζει το αλάτι σε σημείο που το να μουσκεύει. Είναι η πρώτη ουσιαστική απώλεια στην ζωη του και του έκατσε άσχημα.

Το Αλάτι συνεχίζει να ψάχνει και να νιαουρίζει ολη μέρα για το πιπεράκι. Που να ήξερε το ψυχάκι μου τι έχει συμβεί. Σιγα σιγα θα συνηθίσει βέβαια και μαζί με την αγάπη που θα συνεχίζει να παίρνει εις διπλούν πλεον εύχομαι να γίνει το πιο ευτυχισμένο γατούνι ever.

Καλότυχο να είναι το μωρό μου και οτιδηποτε άλλο μακριά απο μας!

Αχ μωρέ γμτ.. Είναι πολύ δύσκολη η απώλεια..
Κρίμα το ψυχουλάκι..
Δώσε κουράγιο στον αδερφό σου, το έχει ανάγκη..
Πολλά φιλιά σε όλους σας...

πολύ κρίμα το ψυχάκι!!!
κουράγιο στον αδερφό σου και στην μαμά σου Πάρη...
αντίο μαύρε πανθηράκο, αντίο πιπεράκο...
να μας χαμογελάς και να μας προσέχεις από εκεί ψηλά, να φιλήσεις το υπόλοιπο παρεάκι που μας έφυγε νωρίς...

Τι κρίμα.... Αντίο πιπεράκι....

Καταλήγουμε οτι μαλλον κάτι έφαγε το μωρό μας, πιθανά χόρτα με ζιζανιοκτόνο. Είχε στο στοματάκι του χορταράκι.

Και του είχε τρέξει και ένα ματωμένο δάκρυ... Φοβάμαι οτι βασανίστηκε πολύ μέχρι να φυγει....

To καημενακι

Καημενούλι, πιπεράκι. Κι ήταν τόσο όμορφο... Τουλάχιστον έζησε ευτυχισμένο, με πολλή αγάπη, με συντροφιά και στο φυσικό του περιβάλλον...

Αχ μωρέ το κακομοίρικο..

Και μετά πώς να μη γίνουμε υστερικοί όταν τα βλέπουμε να μασουλάνε κάτι περίεργο..?

ελα ρε γμτ........ δεν το αντεχω αυτο

Πω πω... στενοχωρήθηκα....

λυπαμαι πολυ!
(προσεχετε το αλατι μην παθει τιποτα)