Όσα φέρνει η ταράτσα...

Αυτή είναι η εικόνα που αντικρύζει κάθε πρωί η μάνα μου & η αδελφή μου, όταν βγαίνουν στον ακάλυπτο!!
Το κακό είναι πως η ιδιοκτήτρια του διπλανού σπιτιού φωνάζει πλέον λέγοντας πως δεν τα θέλει, επειδή της την ταράτσα της και τη λέει στη μάνα μου που τα ταΐζει! Απ' την άλλη, η μάνα μου υποστηρίζει πως τα γατούνια δε μπορούν να πάνε αλλού, λόγω του ότι η ταράτσα δεν συνορεύει μ' άλλο σπίτι που να βγάζει στο δρόμο και πως ο μοναδική δίοδος πρόσβασης, που ήταν ένα παλιόσπιτο, γκρεμίστηκε προ μηνών!!
Χθες άσχημα μεταξύ τους για το συνεχιζόμενο τάισμα και τώρα συζητάμε, μήπως προσπαθήσουμε να τα πιάσουμε και να τα κατεβάσουμε. Είναι άγρια όμως..

Ωχ....αμα ειναι αγρια δυσκολευουν τα πραγματα. Μεσα απο το σπιτι της γειτονισσας δε μπορουν να περασουν και να βγουν εξω ή θα αγριεψουν περισσοτερο?

αχ τι ομορφιες ειναι αυτες?τυφλωθηκα

Αμάν ρε γμτ με τα σκαλώματα του κόσμου!





Η φωτό είναι καταπληκτική και τα γατούνια πανέμορφα!

καλά, η φωτό είναι υπέροχη!

δηλαδή έχουν εγκλωβιστεί στην ταράτσα; γιατί δεν μπορούν να φύγουν;

Απο οτι λεει ο Γιωργος δε μπορουν να φυγουν απο πουθενα εκτος απο το ιδιο το σπιτι της κυριας φανταζομαι που δεν τις θελει. Αν ειναι να τις φωλιασει τοτε καλυτερα στο δρομο παντως.

Μόλις επέστρεψα από την ταράτσα.. Η κυρία δεν θέλει να τις φωλιάσει, αλλά θέλει να τις αδειάσουν τη γωνιά. Τι έγινε: Μέχρι τον περασμένο Οκτώβρη/Νοέμβρη, το εν λόγω σπίτι γειτνίαζε μ' ένα παλιόσπιτο, το οποίο γκρεμίστηκε. Προφανώς μέσω αυτού του σπιτιού τα γατιά πέρασαν στην ταράτσα της κυρίας και εγκλωβίστηκαν(?)/βολεύτηκαν. Η ταρατσούλα είναι ιδανική για κρησφύγετο με τα υπόστεγα, τους ηλιακούς και τις δεκάδες γλάστρες.. Η ίδια υποστηρίζει ότι τα γατιά, άμα λάχει, σκαρφαλώνουν στους τοίχους και κατεβαίνουν στο δρόμο, μού φαίνεται λίγο δύσκολο εκ πρώτης, αλλά γάτα δεν είμαι(δυστυχώς..). Τέσπα, μόλις ανοίξαμε την πόρτα της ταράτσας, όλα έγιναν καπνός εξόν της παρδαλούλας, τέρμα αριστερά στη φωτό, η οποία είναι μανούλα και ως εκ τούτου, περισσότερο καταδεκτική-καταραμένη ανάγκη, όχι ότι την πλησιάζεις.. Μαζί και τα 2-3 φοβισμένα μικρούλια της.. Το θέμα είναι ότι είδα και έναν καινούργιο γάτο να χάσκει παραπέρα, κάποιος έπρεπε να είναι ο ευτυχής μπαμπάς, γεγονός που με κάνει να ελπίζω ότι ίσως και να μπορούν στην ανάγκη να φύγουν, ξέρω γω.. Συνολικά, υπολογίστε τέσσερεις θηλυκές, συν 3-4 μικρά. Τον μαυρόασπρο τέρμα δεξιά τον ξεχνούμε, γιατί, σύμφωνα με την κυρία, τον φώλιασε μια καριόλα γειτόνισσα..
Το ζήτημα έχει ως εξής: Η κυρία δεν είναι κακή και σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να τους κάνει κακό, απλώς θέλει να φύγουν από την ταράτσα της γιατί έχει βαρεθεί να σκουπίζει , το οποίο το είδα άφθονο, δεν λέει πίπες. Απ' την άλλη, έχω τη μάνα μου να υποστηρίζει πως δεν μπορούν να φύγουν και πως θα τα καταδικάσουμε στην ασιτία, και μού τη λέει στο στυλ "ωραίος φιλόζωος είσαι"!.. Προσπαθώ να της εξηγήσω πως δυστυχώς δεν μπορούμε να το παίζουμε μάγκες στην πλάτη του άλλου, όσο άδικος/αδιάφορος κι αν είναι.. Συμφωνήσαμε με την κυρία τελικά, να σταματήσει η μάνα μου να τους πετά φαΐ για καμιά βδομάδα, προκειμένου να δούμε αν θα φύγουν, αρχ...! Το κακό είναι, και εκεί μας κακίζω, ότι τόσους μήνες τα "καλομάθαμε", ας πούμε, να περιμένουν το φαΐ τους καθημερινά σαν το μάννα και ίσως βοηθήσαμε και μεις στο να παγιδευτούν και να μην κυνηγούν για την τροφή τους.. Και αναρωτιέμαι, αν τελικά καταφέρουμε και τα διώξουμε, θα μπορέσουν να προσαρμοστούν;;... Αυτά προς το παρόν..

Ε, ναι... Νομίζω ότι θα μπορέσουν να προσαρμοστούν, δεν τα ταϊζετε δα και χρόνια! Το ζητούμενο είναι να κατέβουν

αχ το ασπρομαυρο μου αρεσε περισσοτερο απο ολα...

Κι εγω πιστευω οτι θα τα καταφερουν!

για να κατέβουν χρειάζεται τρόπος. όχι κόπος. πριν 2 μήνες πέρασα από μια περιοχή βιομηχανική ήταν Κυριακή και δεν υπήρχε ψυχή. άκουγα έντονο νιαούρισμα αλλά δεν έβρισκα από που ερχόταν. τελικά ψάξαμε όλη ή παρέα και εντοπίσαμε μέσα σε ένα μεγάλο άδειο βαρέλι ένα γατί απελπισμένο.... πως να το βγάλουμε ήταν πολύ άγριο και το βαρέλι τεράστιο ...
είχα όμως την τέλεια ιδέα βρήκα μια μακριά σανίδα πεταμένη την βάλαμε μέσα στο βαρέλι και η άκρη έφτανε ως έξω. μέσα σε μισό λεπτό σκαρφάλωσε και πετάχτηκε έξω....και χάθηκε στο χωράφι ....
το ίδιο είχα κάνει και με άλλο γατί που δεν μπορούσε να κατεβεί από ένα δένδρο
ακουμπήσαμε στο δένδρο μια ξύλινη σκάλα και σε 5 λεπτά είχε βρεθεί στο δρόμο.
Αυτό να κάνεις και συ . Βάλε μια σκάλα στον τοίχο και θα καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν . Είναι "γάτες" .. άλλωστε!!!

ellaki έγραψε:αχ το ασπρομαυρο μου αρεσε περισσοτερο απο ολα...

Και γω στενοχωρήθηκα, ελπίζω να λέει μπούρδες η κυρία, γιατί είναι και λίγο βαρεμένη... Γεγονός είναι πως ήταν γάτος, άρα μουρντάρης-γυριστρούλης, άσε που πολλές φορές έτρωγε φάπες απ' τις υπόλοιπες στη νομή του φαγητού!..

arianna έγραψε:Αυτό να κάνεις και συ . Βάλε μια σκάλα στον τοίχο και θα καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν . Είναι "γάτες" .. άλλωστε!!!

Αριάννα, thanks για την ιδέα. Απλά δεν είναι τόσο εύκολο, δεδομένου ότι στην ταράτσα έχουν βρει τη βολή τους και πώς να τα δελεάσεις να την εγκαταλείψουν;;...

Βετούλι... το πρόβλημα είναι ότι... δεν.... θέλουν να φύγουν!!!! στην ταράτσα τα ταίζετε; αν ναί τότε η μόνη λύση είναι το φαγητό να το βάζετε κάπου χαμηλά οπότε θα πεινάσουν και θα κατέβουν

Επανέρχομαι με το καινούργιο επεισόδιο.. Τίποτα δεν άλλαξε, τα γατιά εξακολουθούν να κλαίνε, η μάνα μου να τα ταΐζει και η γειτόνισσα να σιχτιρίζει...

Γεγονός είναι πάντως, πως όντως δεν μπορούν να φύγουν απ' την ταράτσα, όπως σας είχα γράψει παλιότερα, και μάλλον έχει δίκιο η μάνα μου, που λέει πως έχουν ρέψει από την πείνα-είναι και μανούλες γμτ..

Εν τω μεταξύ, στο μπροστινό μπαλκόνι, η βουβάλω απολαμβάνει τη σκιά του μεσημεριού ενοχλημένη απ' τα περίεργα βλέμματα..

Παράδεισος και κόλαση, δυο πιθαμές δρόμος...

είναι πολύ γλυκά. δεν κατεβαίνουν απο κει να βγουν απο το σπίτι σας; κριμα είναι τα καημένα.

Όχι, Ελίζα, γιατί μας χωρίζει ο ακάλυπτος. Παλιότερα βέβαια, δυο μικρούλια είχαν πέσει και τρέχαμε και τα μαζεύαμε, ευτυχώς σώα. Μετά είχαμε κάνει ολόκληρη επιχείρηση ασφαλούς επαναφοράς ενώνοντας με μονωτική ταινία ένα σκουπόξυλο και ένα φαράσι και, αφού σκαρφάλωνα στην άκρη των καγκέλων του μπαλκονιού, τα περνούσαμε απέναντι, πάνω στο φαράσι, όπως ο φούρναρης τα καρβελάκια..

Aχ βρε Γιωργο...για γελια και για κλαματα, ειδικα με τα καρβελακια. Δε μπορω να βρω κι εγω μια λυση...

να κατέβουν κάπως στον ακάλυπτο;;;

Μόνο με μια ξύλινη σκαλα ή κατασκευή του στυλ φτιάξτο μόνο σου.
ή από γιαπί μια τάβλα αρκετά μακριά;

Εν τω μεταξύ, στο μπροστινό μπαλκόνι, η βουβάλω απολαμβάνει τη σκιά του μεσημεριού ενοχλημένη απ' τα περίεργα βλέμματα..

Παράδεισος και κόλαση, δυο πιθαμές δρόμος...

καλε αυτο μοιαζει στον συγχωρεμενο το λαμπη

βρε συ σιγουρα ειναι συγχωρεμενος?ειναι ιδιοι!

ναι βρε σιγουρο

doremi έγραψε:Μόνο με μια ξύλινη σκαλα ή κατασκευή του στυλ φτιάξτο μόνο σου.
ή από γιαπί μια τάβλα αρκετά μακριά;

+1

+2

Κορίτσια, τα γατιά ούτε φυλακισμένα αισθάνονται, ούτε θέλουν να φύγουν, μην το βλέπουμε σαν άνθρωποι. Απλώς έχουν συνδέσει την εμφάνισή μας στο μπαλκονάκι του ακάλυπτου με την ώρα φαγητού, τίποτε άλλο! Όταν ανέβηκα στην ταράτσα να δω μήπως μπορούσαμε να τα γραπώσουμε, εξαφανίστηκαν στη στιγμή, μόνο μία, η πολύχρωμη στα αριστερά, καθόταν και με παρατηρούσε από μακριά.. Φανταστείτε λοιπόν, τέσσερεις γάτες και 3-4(υπολογίζω εγώ) μικρά..
Παρεμπιπτόντως είχα χρησιμοποιήσει μια παρόμοια μέθοδο για το τάισμά τους, χρησιμοποιούσα δηλαδή το προαναφερθέν σκουποφαράσι ως φτυάρι με friskies και το πέρναγα απέναντι. Δυστυχώς αυτή η μέθοδος δεν περπάτησε, αφενός γιατί τα περισσότερα χαζά εξαφανίζονταν, μόνο η προαναφερθείσα τολμηρή έτρωγε δειλά-δειλά κανά σπυράκι και αφετέρου, διότι η μάνα μου, λόγω ύψους και ηλικίας(ήθελε και ψιλοσκαρφάλωμα η δουλειά) δεν έφτανε.. Τώρα τους πετάει την ξηρά τροφή με τις χούφτες, όπως κάνουμε με τα περιστέρια στις πλατείες.. Βασικά, θα βγάλω φωτογραφίες του περιβάλλοντα χώρου και θα τις ανεβάσω, προκειμένου να εκτιμήσετε πλήρως την κατάσταση.. Η ταράτσα είναι πολύ μεγάλη, όπως σας είχα πει και πριν, παλιά μονοκατοικία, με τρία στρώματα, υπόστεγα, ηλιακούς και τίγκα στη γλάστρα, ιδανικό καταφύγιο για γατούνια. Ο μόνος τρόπος, φαινομενικά, για να τα πιάναμε, θα ήταν να βγάλουμε όόόλες τις γλάστρες και νά 'μαστε 5-6 νοματαίοι με γάντια και γατοφόρους, προκειμένου να τις κυνηγάμε σαν τρελοί από γωνιά σε γωνιά, ξέρω γω.. Αν δείτε στην πρώτη φωτογραφία που πόσταρα στην αρχή του thread, στη μέση είναι δύο λαχταριστά μικρούλια, ένα άσπρο, ο Αδόλφος(για ευνόητους και οφθαλμοφανείς λόγους) κι ένα κοκκινάκι αρσενικό, που μάλλον ευθύνεται για τις "βρωμοδουλειές" που γίνονται εκεί πάνω.. Οι δύο multicolour είναι αδερφές, φαίνεται άλλωστε, την εξ αριστερών και πιο ψωμωμένη την έχουμε ονομάσει Μάρθα Βούρτση, αφού είναι ο αρχηγός του κλάματος, στήνεται καραούλι όλη μέρα και μόλις ακούσει τον απορροφητήρα να παίρνει μπρός ή μόλις δει το πρώτο φως να ανάβει χαράματα, δίνει σήμα και σε χρόνο dt μαζεύεται όλη η χωρωδία!! Το αδελφάκι της είναι πιο σεμνό και πιο σκελετάκι, το κακόμοιρο, φταίει βέβαια ότι ξαναγκαστρώθηκαν και ότι το μάννα εξ ακαλύπτου έχει μειωθεί αισθητά ένεκα των τσακωμών μαμάς-γειτόνισσας..
Επειδή δεν βλέπω φως στο τούνελ και επειδή τη βλέπω τη φόλα νά 'ρχεται, σκέφτομαι να παρουσιαστώ στη γειτόνισσα με σκούπα και φαράσι και να της πω, γεια σας είμαι ο καθαριστής σας!(φοβερό σκηνικό).. Τουλάχιστον να της αλαφρύνω κάπως την ταράτσα και τις τύψεις μου...
Φρόσω, η σωσίας του Λάμπη είναι το κοκκινάκι πού 'χα βρει τον προπερασμένο Σεπτέμβριο στην Ηρώων Πολυτεχνείου, έξω απ' το Notos, και τελικά κράτησε η μάνα μου!
Βαρεμένο απ' τον καύσωνα, όπως βλέπεις..


Όπως και το Βετούλι άλλωστε..

μπορεί να έχουν βολευτεί στην ταράτσα, αλλά αν η μητέρα σου δεν πετούσε φαγητό τι θα κάνανε; απο τι θα τρέφονταν; και αν ξαναγεννήσουν και πληθύνουν τι θα γίνει;

Αυτό ήταν το θέμα τόσο καιρο!
Αυτό της έλεγα και γω, να τα αφήσουμε δηλαδή ατάιστα, κι αυτό ζητά και η γειτόνισσα, προκειμένου να της αδειάσουν τη γωνιά!.. Η μάνα μου όμως υποστήριζε πεισμόνως, πως τα γατιά δεν μπορούν να φύγουν λόγω της έλλειψης επικοινωνίας του σπιτιού με άλλες ταράτσες(την ιστορία την είχα γράψει αναλυτικά στην αρχή του thread) και πως έτσι θα τα καταδικάζαμε σε σίγουρο θάνατο. Βασικά, η μάνα μου είναι ξεροκέφαλη, οπότε και να της το απαγορεύαμε, θα το έκανε στη ζούλα.. Όμως, αφότου πήγα στη συγκεκριμένη ταράτσα και τσέκαρα το χώρο, κατάλαβα πως όντως είναι αδύνατον να την κάνουν. Κι αν τυχόν κάποιο κατάφερνε και γκρεμοτσακιζόταν από μεγάλο ύψος, σίγουρα δε θα μπορούσε να επιστρέψει. Συν του ότι τα γατούνια είναι εμφανώς πιο αδυνατισμένα απ' ό,τι παλιότερα, οπότε προφανώς δεν έχουν εναλλακτική τροφής..
Ελίζα, θα ανεβάσω photos, όταν μπορέσω, να δείτε ακριβώς πώς είναι ο χώρος.
Αυτό με τα επόμενα γεννητούρια, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι...

Κατάλαβα... Αλλά δεν είναι και λύση να μείνουν εκεί πανω.. πες ότι πάει η μαμά σου ένα ταξίδι, κάτι.... Νερό απο πού πίνουν;

Εδώ αρχίζει το κουλό της ιστορίας.. Νερό τους βάζει η ...γειτόνισσα, γιατί, λέει, τα λυπάται. Δε θέλει να πεθάνουν, απλά να την κάνουν απ' την ταράτσα της.... Δεν κάνω πλάκα, όταν ανέβηκα μαζί της να επιθεωρήσουμε το χώρο, είδα μια σκάφη γεμάτη..
Ούτως ή άλλως, η ταράτσα είναι τίγκα στη γλάστρα κι αυτή ποτίζει καθημερινά, οπότε πιθανώς να βολεύονται και από τις δεκάδες γούβες που γεμίζουν νερό..
Τότε, αρχές Ιουλίου, συμφωνήσαμε δοκιμαστικά, να μην πετάει η μάνα μου φαΐ για καμιά βδομάδα, ώστε να δούμε αν θα έφευγαν, υπό την προϋπόθεση να μην τους έκοβε το νεράκι.. Βασικά, η γειτόνισσα βλαμμένη είναι και, πιθανώς, ο κύριος υπαίτιος, αφού αυτή τα μάζεψε ταίζοντάς τα μαζί με τις κόρες της πριν ένα χρόνο, όταν ακόμη το σπίτι της γειτνίαζε μ' ένα ερειπωμένο νεοκλασσικό που μετά γκρεμίστηκε(η αρχή του προβλήματος). Προφανώς μετά, που παγιδεύτηκαν κι άρχισαν να πληθαίνουν, άρχισαν τα παρατράγουδα. Αυτό υποστηρίζει η μάνα μου, που της καταλογίζει ευθύνη για τον εγκλωβισμό τους εκεί.. Πάρ' τ' αυγό και κούρευτο...

καλέ τι μπέρδεμα κι αυτό!

Α καλε πως μου ξεφυγε αυτο????Το Βετουλι ειναι τουτο?Εχει μεγαλωσει και στρουμπουλεψει!
Βαλε καλε καμια φωτο στο θεμα της!

Ναι, το Βετούλι είναι!! Ομόρφυνε..

Το σήριαλ συνεχίζεται απρόσκοπτα, λέμε τώρα.. Η μάνα μου την έκανε για Πάρο και μου άφησε, ευχή και κατάρα, την επιστασία της ταράτσας χτυπώντας με στο φιλότιμο, in other words ..
Ιδού λοιπόν μερικά shots για σφαιρικότερη εικόνα..

Η μονοκατοικία με τις κροκί, που θά 'λεγε & η Μοιραράκη, τέντες είναι η περί ης ο λόγος ταρατσομάνα..


Εδώ η άλλη μεριά της στις αποχρώσεις του μπεζ και δίπλα η πολυκατοικία της μαμάς μου στα ροζ.. Είναι ευδιάκριτη, πιστεύω, η αδυναμία επικοινωνίας με τα διπλανά σπίτια..


Ας δούμε και την πίσω όψη..

Βλέπετε το γκρεμισμένο σπίτι από το οποίο προφανώς τα γατιά μπήκαν στην ταράτσα και τελικώς, κατά πώς φαίνεται, παγιδεύτηκαν.. Δεξιά φαίνεται ο ακάλυπτος της ροζ πολυκατοικίας και η μεριά της ταράτσας όπου τα γατιά τη στήνουν καραούλι..

Εδώ!.. (Διακρίνεται η αρχηγός της γατοπαρέας σε επιφυλακή)


Και δω με παίρνουν χαμπάρι και τρέχουν να πάρουν θέση, δεξιά ο "Αδόλφος" με το χαρακτηριστικό μαύρο τσουλούφι..


Σούζα λέμε!!


Να σου και ο αντρούλης της παρέας..


Δυστυχώς, ο φόβος, μήπως μπλέξω και γω σε καυγάδες με τη γειτόνισσα, με ανάγκασε να επιστρατεύσω την παλιά μου τέχνη κόσκινο του φούρναρη, με τα κατάλληλα εργαλεία βεβαίως..


Φάε κόσμε!! (Δυστυχώς, οι υπόλοιπες λάκισαν, πολύ φοβιτσιάρες βλέπετε, μόνο η αρχηγός, η επονομαζόμενη και Μάρθα Βούρτση δίκην κλάψας-τό 'χω ξαναπεί αυτό, έμεινε & άρχισε να τσιμπολογά friskies απ' το φαράσι.. Οπότε τζίφος, πρέπει να ξαναγυρίσω στις πεταχτές χουφτιές...)


Το θέμα είναι πάντως, ότι αυτό το ύποπτο αλισβερίσι έχει αρχίσει να προκαλεί ανησυχία στο νόμιμο ιδιοκτήτη του σπιτιού, ο οποίος εδώ και μερικά βράδια τη στήνει καραούλι για την αποτροπή ανεπιθύμητων εισβολέων....


Αυτά για σήμερα...
(Τέτα & Φωτεινή σας ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια , θ' ανοίξουμε Βετουλοθέμα οσονούπω..)

Αδιέξοδο.

Μια τρελή, αλλά ίσως όχι αδύνατη λύση. Σε συννενόηση με τη γειτόνισσα κρεμάτε σχοίνινη σκάλα, τάβλα με στοπάκια ή κάτι που να δίνει πρόσβαση από την ταράτσα στον ακάλυπτο. Πριν το τοποθετήσετε, αφήστε λίγο "ζουμί" κονσέρβας να τρέξει από τη μέση ως το σημείο που θα φτάνει κάτω (είτε στον ακάλυπτο, είτε στο γκρεμισμένο. Το σημαντικότερο είναι στο τέλος της σκάλας να βάλετε τροφή και μάλιστα κονσέρβα ή τόνο, κάτι να τους "σπάσει" τη μύτη για να θέλουν να πάνε να το βρουν. Έτσι ίσως να μετοικίσουν... αλλιώς η δουλειά θέλει σύστημα, συνεργασία, γατοπαγίδες και στειρώσεις. Κόπο πολύ, χώρους φιλοξενίας και χρήματα.

Thanks fairy dogmother. Το θέμα είναι, ότι έχουν και τα μικρά τους, ένας Θεός ξέρει βέβαια πόσα έχουν επιζήσει με την κωλοζέστη και την ασιτία!.. Βασικά έχω αρχίσει να πιστεύω πως η πιο λογική λύση είναι να καταφέρουμε να πιάσουμε και να στειρώσουμε το αρσενικό, ώστε να μην πληθαίνουν τουλάχιστον..