Αντίο πριγκήπισσά μου ...

Η ημέρα εκείνη ξεκίνησε όπως όλες οι τελευταίες μας ημέρες. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την συνέχεια της. Νόμιζα ότι θα περνούσε το ίδιο μελαγχολικά με όλες τις άλλες. Μελαγχολικά γιατί παρόλες τις προσπάθειες μου σε έβλεπα να σβήνεις κοριτσάκι μου. Σε έβλεπα και δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο. Πλέον οι κουτουλιές σου και το γουργούρισμα σού είχαν σταματήσει από καιρό. Τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω πότε ακριβώς σταμάτησαν. Τελευταίες μέρες δεν σηκωνόσουν καν όταν έμπαινα στο δωμάτιο. Έμενες να με κοιτάς με αυτά τα απίστευτα ματάκια σου και όταν σε ανέβαζα ψηλά στο τελευταίο σκαλί του ονυχοδρόμιου έβλεπα ότι φοβόσουν τι θα ακολουθήσει.
Με πλήγωνε αυτό σου το άγχος. Με πλήγωνε που με φοβόσουν. Δεν είχες όμως και άδικο. Σου είχα κάνει τόσα. Τόσα φάρμακα. Τόσες ενέσεις. Τόσες ατελείωτες ώρες θεραπείας και προσπάθειας να γίνεις καλύτερα. Όχι να γίνεις εντελώς καλά, απλά καλύτερα. Αυτό το ξέραμε και οι δύο από την αρχή. Εσύ ίσως το ήξερες πάντα. Εγώ πάλι, η αίωνια αισιόδοξη μανούλα έλπιζα ότι μια ημέρα θα σε δω κανονική γατούλα χωρίς πόνο, χωρίς αυτό το διάβολο που σου έπαιρνε τη ζωή μέρα με την μέρα. Αυτό όμως δεν το έλεγα σε κανέναν, αυτό ήταν η δική μου προσωπική ευχή στον Θεό που λέω σε όλους ότι δεν πιστεύω και όμως προσευχόμουν κρυφά για σένα. “Κάντη μου καλά” του έλεγα “ κάντη μου καλά και εγώ θα βάλω τα δυνατά μου να γίνω καλύτερος άνθρωπος, θα κάνω ότι θες”. Έτσι του έλεγα η χαζή, ενώ ξέρω ότι δεν λειτουργεί έτσι ο Θεός κανενός.
Την τελευταία μας μέρα λοιπόν ξύπνησα σχετικά αργά. Πρέπει να ήταν γύρω στις 10 όταν τελικά σου έφτιαξα το φαγητό σου και ξεκινήσαμε την γνωστή διαδικασία που τόσο μισούσες. Εσύ τυλιγμένη σε σεντονάκι , ένα γλυκό ζαχαρένιο γιουβαρλάκι, και εγώ με την κρεμούλα σου να προσπαθώ να σε δυναμώσω. Όσο και να προσπαθούσα πάντα κατάφερνες στο τέλος και το έσκαγες από τη φυλακή σου. Καθόλου δεν σου άρεσε αυτό το σεντονάκι καλή μου. Και θέλω να σου ζητήσω συγνώμη μέσα από την καρδιά μου που και την τελευταία μας μέρα μαζί σε ζόρισα. Δεν το έκανα από κακία, να φάς να δυναμώσεις ήθελα ψυχή μου. Ένα εκατομμύριο συγνώμη γλυκιά μου μαγισσούλα...
Μετά σε ανέβασα στο ονυχοδρόμιο και σε χτένιζα. Αυτό ήταν κάτι που λάτρευες. Σε θυμάμαι να με κοιτάς τόσο ευγενικά και εγώ να σου λέω πόσο όμορφη είσαι και σκεφτόμουν ότι είσαι τόσο , μα τόσο αδύνατη μικρή μου...
Όταν μας πήρε ο γιατρός τηλέφωνο και κανονίσαμε να πάμε σε μία ωρίτσα δεν το περίμενα ότι δεν θα γυρίσεις μαζί μου. Το είχα σκεφτεί εδώ και κάποιες μέρες ότι την στιγμή που θα συμφωνήσει και ο γιατρός θα σε άφηνα να φύγεις. Εγώ το είχα αποφασίσει, σε έβλεπα που έσβηνες, σε ήξερα όσο κανένας, την ήξερα την δύναμη σου και το είχα καταλάβει ότι είχε έρθει ο καιρός να σε αφήσω. Τις μέρες που πέρασα μακριά σου το είχα πάρει απόφαση ότι σύντομα θα λέγαμε το αντίο μας. Όμως, ήταν τόσο ξαφνικό.. ή έτσι μου φάνηκε εμένα, γιατί παρόλο που θεωρητικά το ήξερα ότι το αντίο είναι κοντά αυτή η αιώνια μου αισιοδοξία περίμενε κάποια απότομη θετική εξέλιξη.. που δυστυχώς ποτέ δεν ήρθε.
Μπήκαμε λοιπόν στο ιατρείο και τα παιδιά που τόσο σε λάτρεψαν ήταν και τα δύο εκεί. Πόσες επισκέψεις, πόσα τηλέφωνα.. καμιά φορά μιλούσα πιο πολύ με αυτούς απ ότι μιλούσα με την μαμά μου ή ακόμα και τον ίδιο τον Παναγιώτη. Θυμάσαι μικρή μου πόσο πολύ σε αγαπούσαν? Δεν έλεγαν “Ηρθε η Ιωάννα” έλεγαν “Ηρθε η Ρόρυ”. Ήσουν μια μικρή ξεχωριστή πριγκήπισσα και αυτά τα παιδιά το είχαν δει πραγματικά αυτό.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να σε ζυγίσουμε. 1450 γραμμάρια. 1450!!!! 8 χρονών γατούλα και είχες μείνει 1,5 κιλό.. Η συνέχεια ήταν αναπόφευκτη.. Άκουγα και ένιωθα λες και δεν είμαι εγώ. Εγώ παλιά δεν ήμουν έτσι δυνατή, εσύ με έκανες έτσι. Η αγάπη μου για σένα και αυτή σου η καλοσύνη με έκανε καλύτερο άνθρωπο και πιο δυνατό. Πιο ψύχραιμη όταν χρειάζεται για να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις. Έτσι με ήρεμη φωνή απάντησα στα παιδιά ότι την έχω πάρει την απόφαση μου και δεν χρειαζεται να επιστρέψω αύριο. Αργότερα, τις στιγμές που μου έλειπες περισσότερο σκέφτηκα μήπως έπρεπε να σε είχα κρατήσει άλλη μια μέρα. Ακόμα μια εγωιστική σκέψη γλυκιά μου.. μια ακόμα μέρα η οποία θα ήταν για το δικό μου καλό, όχι για το δικό σου.
Τα τελευταία μας λεπτά σου είπα πολλά γλυκιά μου. Σου ζήτησα συγνώμη που δεν μπόρεσα να κάνω περισσότερα για σένα. Σου είπα ότι θα ξαναβρεθούμε και να μην ανησυχείς, δεν είναι αντίο για πάντα αυτό. Σου φιλούσα το μετωπάκι σου και σου είπα ότι θα μου λείψεις. Και σου είπα με τα μάτια όλα αυτά που δεν τολμάω να πω σε όλους όσους με θεωρούν “αγία” που σε πρόσεχα. Συγνώμη που θύμωνα μαζί σου όταν κουραζόμουν.. συγνώμη που μερικές φορές ευχόμουν να φτάσει το αποτέλεσμα γρήγορα όποιο και αν είναι αυτό γιατί δεν άντεχα άλλο.. συγνώμη για όλα μου τα αρνητικά και για το πόσο λίγη στάθηκα απέναντί σου. Εσύ ξέρεις όμως, οτι παρόλα αυτά, σε αγάπησα σαν τρελή, περισσότερο και από κάθε άλλη γατούλα μου και θα έδινα τα πάντα για να μπορούσα να σου πάρω τον πόνο και να σου προσφέρω μια καλύτερη ζωή. Εμείς οι δύο ήταν γραφτό να βρεθούμε μικρό μου κοριτσάκι, ήσουν πάντα η πριγκήπισσα μου και ειλικρινά συγνώμη που δεν σε βρήκα νωρίτερα..
Και εσύ στεκόσουν εκεί, δεν πάλευες να κατέβεις από εκεί, απλά στεκόσουν και με κοιτούσες στα μάτια λες και ήξερες ότι ερχόταν η ώρα..
Αντίο μαγισσούλα μου.. αντίο...
Όταν ξαναμπήκα στο δωμάτιο είδα το σωματάκι σου ξαπλωμένο. Ήταν σαν να κοιμόσουν μικρή μου. Όπως τις άλλες φορές που είχαμε πάει στο γιατρό. Μόνο που τα ματάκια σου ήταν άδεια. Χάιδεψα το κορμάκι σου, αυτό το αδύνατο πανέμορφο κορμάκι σου, και σου είπα ξανά αντίο. Ότι τώρα δεν θα πονάς πια. Όλα περάσαν.
Από εκείνη την ώρα νιώθω λες και σε έχω αφήσει κάπου και θα επιστρέψεις όπου να είναι στο σπίτι. Κοιτάω τα μέρη που καθόσουν και σε φαντάζομαι να με κοιτάς με αυτά τα ευγενικά σου ματάκια. Μέχρι και το ονυχοδρόμιο σου αγκάλιαζα και έκλαιγα σαν τρελή ... Για δύο ημέρες δεν μπορεσα να αγγίξω τίποτα. Ακόμα και η τροφή έμεινε στο πιάτο σου όπως την άφησες μικρή μου. Όπως την άφησα δηλαδή, γιατί εδώ και 3 εβδομάδες δεν της έδινες σημασία, με το ζόρι σε τάιζα..
Τώρα το δωμάτιακι σου καλή μου θα φιλοξενήσει ένα άλλο γατάκι που χρειάζεται την βοήθειά μας. Δεν είναι για να σε αντικαταστήσω. Ποτέ δεν θα μπορέσει να σε αντικαταστήσει κανένας εσένα. Δεν υπάρχει άλλο πλάσμα σαν εσένα. Πονάνε και άλλα πλασματάκια όμως καλή μου και θα είναι εγωιστικό εκ μέρους μου να μην βοηθήσω ενώ μπορώ, γιατί πονάω που μου λείπεις. Το ξέρω ότι εσύ με καταλαβαίνεις.
Αντίο μικρή μου πριγκήπισσα. Σε αγαπάω τόσο πολύ. Και είχες κερδίσει την καρδιά τόσων ανθρώπων, τόσα άτομα που πραγματικά σε αγαπούσαν και μας βοηθούσαν με κάθε τρόπο. Μου έμαθες να πιστεύω ξανά στην καλοσύνη των ανθρώπων και να ανοίγομαι, να ζητάω βοήθεια. Μου έδειξες ότι ακόμα και μέσα από τις χειρότερες καταστάσεις μπορούν να βγουν τα καλύτερα πράγματα. Θα μου λείπεις πάντα εσύ, τα ματάκια σου τα μαγικά, η απέραντή σου καλοσύνη και αυτές οι ατελείωτες κουτουλίτσες σου..
Θα σε θυμάμαι πάντα με ένα χαμόγελο πανέμορφη μου μαγισσούλα.. μη με ξεχάσεις...

Ιωάννα..
Λυπάμαι πολύ..
Δεν υπάρχουν λόγια..

Ιωάννα.... κουράγιο.................

Αντίο Ρόρυ, αγαπημένη!
Ιωάννα, κουράγιο! Πολύ γενναία η απόφαση που πήρες! Την αγαπήσαμε πολύ...
Ειναι πολυ γλυκό που θα διαθέσεις το δωμάτιό της και για άλλα γατάκια που χρειάζονται βοήθεια. Η Ρόρυ θα χαίρεται γιαυτό!

Ιωάννα πήρες τη σωστή απόφαση. Η Ρόρυ είχε κυριολεκτικά λιώσει και σίγουρα αισθανόταν αρκετά χάλια για να μην έχει καθόλου όρεξη να φάει.
1 χρόνο πριν δεν μπόρεσα να πάρω εγκαίρως την απόφαση αυτή για τον αγαπημένο μου γάτο, τον Μαγιούλη ο οποίος επίσης " έλιωσε" ( από 6.5 κιλά , 2.5 και ούτε) , κάτι που ακόμη μετανιώνω.
Η Ρόρυ αισθάνθηκε την αγάπη των ανθρώπων , που το είχε τόσο ανάγκη.
Δεν είναι όλα τα ζώα έτσι. Παρατηρώ τα αδεσποτάκια που ταίζω. Τα περισσότερα δεν σ' αφήνουν καν να τα ακουμπήσεις. Είναι όμως και κάνα δυο που και μπροστά τους να έχουν το φαγητό θέλουν πρώτα το χάδι τους και μετά πάνε να φάνε. Γι' αυτά είναι που στεναχωριέμαι και πιο πολύ, που δεν μπορώ να τους δώσω την αγάπη που θέλουν.
Η Ρόρυ θα ήταν ένα από αυτά τα γατιά. Και βρέθηκε στο δρόμο σου για να πάρει αυτό που λαχταρούσε. ΄Εστω και για λίγο....

Ιωαννα , οτι και να σου πω, θα είναι λιγο, θα είναι πολυ λίγο για όλα όσα έκανες

Πριν απο μια εβδομαδα ενω πηγα στον κτηνιατρο για προγραμματισμενες εξετασεις μου ανακοινωσε οτι ο σκυλος μου ειχε προβλημμα με τα νεφρα του σε προχωρημενο βαθμο.Αυτο ηταν.Μεσα σε 2 μερες ο σκυλος σταματησε στην αρχη να τρωει και μετα δεν ηθελε ουτε νερο.Εδω και 5 μερες τον εχουν στην κλινικη με ορο με σκοπο να κατεβουν οι υψηλες τιμες αλλα ο οργανισμος του δεν ανταποκρινεται καθολου.Ολοι μου λενε οτι πρεπει να ειμαι προετοιμασμενη για το χειροτερο.Μπορεις αραγε ποτε να προετοιμαστεις για αυτο?Δεν ξερω πραγματικα τι να κανω.Προσπαθω να τον κρατω με τον ορο γιατι ελπιζω-δεν ξερω σε τι ισως σε ενα θαυμα-η μηπως αρνουμαι να τον αφησω να μου φυγει γιατι εγω δεν θελω να φυγει.Κι ο ιδιος?Δεν θελω να ποναει,δεν θελω να με κοιτα με τα ματια του γεματα απορια και φοβο για το αγνωστο μερος που βρεθηκε ξαφνικα και τις δοκιμασιες που υφισταται ολομοναχος.Δεν θελω να πεθανει μονος του σε μια κλινικη,οταν ομως τον ξεσυνδεω και τον παιρνω σπιτι ξερω οτι ειναι καταδικασμενος.Και αυτη τη στιγμη η μονη του ελπιδα ισως ειναι εκει.Στην αρχη παρακαλουσα να γινει καλα,αργοτερα εστω να μπορει να φαει και να πιει νερο και τωρα θα ηθελα εστω για μια μερα να σηκωθει χωρις να εχει το πονεμενο αυτο βλεμμα.Φοβαμαι για αυτο που ερχεται,φοβαμαι που δεν εχω τη δυναμη να τον απαλλαξω απο το φορτιο του γιατι πιο πολυ φοβαμαι οτι δεν θα μπορεσω μετα .να συγχωρεσω τον εαυτο μου ποτε

Eύχομαι και ελπίζω σε ένα θαύμα renie.....

Αντίο πριγκιπισσούλα Θα σε θυμάμαι πάντα. Τώρα που είσαι στον παράδεισο και μιλάς με τον Θεό, θα του λες πόσο σε αγάπησε η μαμά σου.

αντίο κούκλα ρόρυ!!!! να μας χαιρετήσεις τα φιλαράκια μας εκεί ψηλά στον γατο-παράδεισο...
joey δεν έχω λόγια να εκφράσω όλα όσα της πρόσφερες, να είσαι σίγουρη ότι η γατούλα το εκτίμησε και ήξερε πως έκανες ότι έκανες από αγάπη για εκείνη, δεν είναι εγωισμός είναι ενδιαφέρον!!!
είναι προς τιμήν σου που μετά από όλη αυτή την δοκιμασία θέλεις να συνεχίσεις να βοηθάς ανυπεράσπιστες ψυχούλες που έχουν την ανάγκη... πραγματικά είσαι ΑΓΙΑ!!!

Λυπάμαι πολύ Ιωάννα...
Κουράγιο....

Πωπω τι να πεις σε αυτή την εξομολόγηση...

Καλή συνέχεια και στις δυο σας.. Ρόρυ καλή ξεκούραση κουκλίτσα...

Ιωάννα μου ,κουράγιο κοριτσάκι,έδωσες τόσο αγάπη στην Ρορίτσα που σίγουρα το κατάλαβε και το νοιώθει εκεί που πήγε.
Λυπόμαστε όλοι τόσο πολύ,αν αυτό σημαίνει κάτι.Είμαι σίγουρη ότι η μικρή σου πριγκήπισσα αυτό που θα θέλει είναι να συνεχίζεις να προσφερεις αγάπη σε πλάσματα όπως εκείνη που χρειάζονται βοήθεια,νομίζω ότι αυτό θα είναι η συνέχεια για την αγάπη που έδωσε και πήρε

Δεν το διάβασα, γιατί δεν είμαι καλά. Ξέρω όμως πόσο πονάς Ιωάννα.

Αντίο Ρόρυ, καλο σου ταξίδι. Ξεκουράστηκες.

Ιωαννα, να θυμασαι οτι εσυ της εδωσες οση αγαπη και φροντιδα δεν ειχε βρει τοσα χρονια. Οπως δεν θα το ξεχασει εκεινη, να μην το ξεχασεις ουτε εσυ.
Καλη ξεκουραση Ρορυ

Αχ Ιωαννα...Ποσο σε καταλαβαινω,,,Εζησα παρομοιες στιγμες με το Ιβανουδι μου...Η ευθανασια ειναι σκληρο πραγμα,αλλα σε τετοιες περιπτωσεις ειναι η μονη λυση...Μπραβο σου που συνεχιζεις να φροντιζεις ζωα που εχουν αναγκη!!Ετσι κανεις περηφανη και τη Ρορυ...

δεν υπαρχουν λογια για να γλυκανουν τον πονο σου μονο ενα μπραβο θα μπορεσω να σου πω γιατι φανηκες δυνατη εκει που αλλοι θα λυποψυχουσαν αντιο ρορυ καλη ανταμωση

Λυπάμαι πολύ..

Πόνεσε η ψυχή μου...
Στο καλό γλυκό κοριτσάκι

ποπο πολυ κριμα!την αγαπησα αυτην την γατουλα!λυπαμαι παρα πολυ!

Σπόιλερ:

Εύχομαι όλα τα αδεσποτάκια του κόσμου, να νιώσουν τη μιση αγάπη που μοιραστήκατε εσείς οι δυό, Ιωάννα μου. Η Ρόριτσα έφυγε γεμάτη από την αγάπη και τη φροντίδα σου. Είμαι σίγουρη, ότι θα χαίρεται αν ήξερε ότι ο άνθρωπος που τόσο αγάπησε και αγαπήθηκε προσφέρει απλόχερα την αγάπη του, ακόμα και μέσα στον πόνο του, σε άλλα ζωάκια που το έχουν ανάγκη.

Καληνύχτα αγαπημένη Ρορυ. Όνειρα γλυκά κορίτσι μου.

Δεν μπορώ να τα διαβάσω, κλαίω και μόνο που το είδα σα γεγονός.

Ιωάννα να είσαι καλά για όσα πρόσφερες σ αυτή τη ψυχούλα

Πραγματικά δεν μπόρεσα να το διαβάσω όλο........ Παρακολουθούσα καιρό την προσπάθειά σας και λυπήθηκα πολύ για την κατάληξη.... Έκανες ότι μα ότι μπορούσες να την κρατήσεις κοντά σου.... με τον καιρό εύχομαι ν απαλύνει ο πόνος σου..

Λυπάμαι πολύ για τη Ρόρυ! Εύχομαι να υπάρχουν όμως πάντα άνθρωποι με κουράγιο , αγάπη και δύναμη!

Λυπαμαι παρα παρα πολυ για την μικρη πριγκιπισσουλα, αλλα σκεψου οτι ξεκουραστικε πια .
Mια μεγαλη αγκαλια απο μενα και την παρτσακλουλα μου