Ελπίζω σε κάποια άλλη ζωή να τα ξαναπούμε...

Η Ματιλντ μας χτύπησε την πόρτα στα μέσα Νοεμβρίου, πρέπει να ήταν λίγο παραπάνω απο 30 ημερών. Την βρήκαμε στον κήπο του σπιτιού να νιαουρίζει, ήταν αδύνατη και πεινούσε. Εγώ δεν είχα ιδέα απο γάτες, ούτε τις συμπαθούσα ιδιαίτερα, τις λάτρευε όμως ο άντρας μου. Παρόλα αυτά με άφησε να πάρω εγώ την απόφαση, μου είπε πως αν την ταίζαμε θα γινόταν δική μας. Εγώ τη λυπήθηκα και τελικά όπως όλοι που έχουν γάτες το γνωρίζουν η Ματιλντ έγινε το νέο μέλος της οικογένειας. Στην άρχη δεν της έδινα ιδιαίτερη σημασία, αλλά πρόσεχα πάντα να έχει νερό και φαγητό και της φτιάξαμε και σπιτάκι στον κήπο. Σιγά σιγά όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, κέρδιζε την αγάπη μου μέρα με τη μέρα. Όσο μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο όμορφη, ήταν ταρταρούγα και ο λαιμός της ήταν λευκός σα να είχε ένα κασκόλ συνέχεια τυλιγμένο γύρω του. Επίσης ήταν πάντα με το κεφάλι ψηλά και δε φοβόταν τίποτα, ούτε οι επισκέψεις στην κτηνίατρο δεν την ενοχλούσαν, καθόταν ήρεμη και δεχόταν τα πάντα. Περνούσε ώρες στον κήπο που είναι αρκετά μεγάλος, αλλά και μέσα στο σπίτι. Είχε την αγαπημένη της πολυθρόνα στο σαλόνι, της άρεσε να κοιμάται και στο κρεβάτι μας, πάνω απο όλα όμως λάτρευε το μπαλκόνι, με τις ώρες καθόταν και κοιτούσε τον κόσμο απο ψηλά.

Οταν τσακώσαμε ένα γάτο να κοιμάται στο κρεβάτι της, της φτιάξαμε ένα ξύλινο σπιτάκι, αρκέτα μεγάλο, χωρούσε με πολύ άνεση το κρεβάτι της, το πιάτο με το φαγητό της και το μπωλ με το νερό, βάλαμε και μια πόρτα που άνοιγε αυτόματα με το τσιπάκι της και έτσι ξέραμε ότι δε μπορούσε κάνεις άλλος να μπεί εκεί μέσα.

Περνούσαμε πάρα πολύ χρόνο μαζί, πάντα όμως είχα ένα φόβο μέσα μου πως κάτι ίσως να συνέβαινε και το άγχος μου ήταν πάντα μεγάλο κάθε φορά που την έψαχνα και δεν την έβρισκα. Ο άντρας μου, μου έλεγε πάντα πως έτσι είναι οι γάτες, πως είναι ανεξάρτητες και είναι αλήθεια, το έβλεπα στην ίδια τη Ματιλντ, ήθελε να κάνει ότι της άρεσε και δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να νιώθει περιορισμένη και φυσικά της κάναμε όλα τα χατίρια. Εμένα ειδικά με είχε στο τσεπάκι της και ο άντρας μου την αγαπούσε πολύ, είχε όμως μεγάλη εμπειρία με ζώα και ήταν λιγάκι πιο χαλαρός, εγώ όμως δέθηκα απίστευτα μαζί της...
Συνήθως δεν έφευγε για παραπάνω απο λίγες ώρες, οι βόλτες της ήταν σύντομες και τα πρωινά ήταν πάντα πεινασμένη, έτσι όταν την Τετάρτη 23 Ιουλίου το πρωί πήγα να τις δώσω τις συνηθισμένες τις κροκέτες και δεν ήταν εκεί αμέσως αγχώθηκα, ωστόσο ήξερα πως έπρεπε να περιμένω. Στο πιάτο της υπήρχε ακόμα αρκετό φαγητό, αλλά την Τρίτη της είχα δώσει να φάει και όσο ήταν πάνω στο σπίτι μαζί μου, γι΄αυτό δε με πείραζε που δεν το είχε τελειώσει, επίσης τώρα που είναι καλοκαίρι κυνηγούσε αρκετά. Πέρασα την Τετάρτη μου κάθε λίγο και λιγάκι να βγαίνω στο μπαλκόνι και να τη φωνάζω, πήγαινα και στο σπίτι της μήπως είχε έρθει χωρίς να το καταλάβω. Οι ώρες περνούσαν και άρχισα να απελπίζομαι, έψαχνα πληροφορίες και στο ίντερνετ για το τι μπορώ να κάνω σε μια τέτοια περίπτωση, ενώ ο άντρας μου, μου έλεγε να κάνω υπομονή, κάπου θα είχε ξεχαστεί και σύντομα θα γύριζε, μου έλεγε. Την Πέμπτη στις 7 το πρωί η Ματιλντ δεν είχε εμφανιστεί ακόμα και αποφάσισα να πάω να την ψάξω με το ποδήλατο, πήρα μαζί και το πλαστικό ποτήρι, που μετρούσα το φαγητό της, με μερικές κροκέτες για να κάνουν θόρυβο. Εκανα αρκετές βόλτες χτυπώντας το ποτηράκι με τις κροκέτες και φωνάζοντας το όνομά της, όμως δεν κατάφερα τίποτα. Το απόγευμα η μητέρα μου μου πρότεινε να ξαναπάμε μαζί να την ψάξουμε, αυτή τη φορά με τα πόδια. Ημουν σίγουρη πως δε θα τη βρίσκαμε άλλα δε χάναμε τίποτα να κάνουμε μια ακόμα προσπάθεια. Καθώς ανεβαίναμε το δρόμο λίγο πιο πέρα απο το σπίτι ξάφνικά έστριψα το κεφάλι μου και την είδα ξαπλωμένη πάνω σε κάτι χόρτα, έμοιαζε να κοιμάται και αμέσως έτρεξα προς το μέρος της φωνάζοντας το όνομά της. Για λίγο πίστεψα πως ήταν ζωντάνη, δεν ήμουν όμως τυχερή, το μυαλό μου είχε θολώσει, την πήρα στην αγκαλιά μου, γυρίσαμε στο σπίτι και την έβαλα στο κρεβάτι της. Η συνέχεια τι να πω, απλά τραγική, φαντάζομαι για όποιον το έχει ζήσει είναι απίστευτα δύσκολο να θάβει το αγαπημένο του ζωάκι. Την θάψαμε μαζί με το κρεβατάκι της.

Την Ματιλντ μου την χτύπησε αυτοκίνητο.

Την Παρασκευή με πήρε ο άντρας μου και φύγαμε άρων άρων απο το σπίτι, θα ήταν καλύτερα για μένα, είπε.

Ολοι στεναχωρήθηκαν για το χαμό της γατούλας μου, αλλά εγώ νιώθω ένα τεράστιο κενό.

Σήμερα γυρίσαμε στο σπίτι και δεν μπορώ να ηρεμήσω, όχι ότι κατάφερα κάτι που έφυγα απο το σπίτι όλες αυτές τις μέρες, εδώ όμως κάθε γωνιά τόσο του σπιτιού όσο και του κήπου μου τη θυμίζει, όχι απλώς μου τη θυμίζει, το σπίτι είναι άδειο χωρίς αυτήν, το ίδιο και έγω, έτσι τουλάχιστον νιώθω.

Ναι το ξέρω πως ο χρόνος τα γιατρέυει όλα, το ξέρω πως δεν είμαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που της συμβαίνει αυτό, ήθελα απλώς να μοιραστώ την ιστορία μου.

Δε θέλω να το ξαναπεράσω αυτό γι΄αυτό αποφάσισα να μην αποκτήσω ξανά ζωάκι.

Το να ζει ένα γατάκι έξω είναι πολύ επικίνδυνο, τουλάχιστον τώρα το έμαθα για τα καλά, πώς όμως θα μπορούσα να της στερήσω της ελευθερίας της;

Η Ματιλντ λάτρευε να κοιτάζει τον κόσμο απο ψηλά, να τον αναλύει, να τον διαβάζει και στη συνέχεια να πηγαίνει η ίδια της και να τον εξερευνά, κάθε γωνιά, κάθε σπιθαμί. Η Ματιλντ απλά ένιωθε πως ο κόσμος ήταν δικός της και μέσα στον κόσμο της άνηκα και εγώ. Ήμουν και εγώ δική της...

          Καλό ταξίδι Ματίλντ,να κάνετε υπομονη,κάποια στιγμή νομιζω ότι συμβιβαζόμαστε με τον πόνο.Εγώ δεν ξερω τι απεγινε η Φανουλα μου,10 ημερες εξαφανισμενη    

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι που περνάς απο αυτή τη διαδικασία, είναι απίστευτα δύσκολο και ψυχοφθόρο...Σου εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να γυρίσει γρήγορα η Φανούλα. Πολλές γατούλες επιστρέφουν, μην απελπίζεσαι, έχεις και τις υπόλοιπες να σου φτιάχνουν λιγάκι τη διάθεση.
Εδώ πέρα είναι όλα τόσο ήσυχα πια...

Λυπάμαι πολύ ...
.                  
Πως να μην πονάει η απώλεια για ένα πλάσμα που ήταν κομμάτι της ζωής μας ?

Ξέρω πόσο οδυνηρό είναι ..
Όλοι όσοι χάσαμε κάποιο ζωάκι νοιώσαμε το ίδιο.        


Καλό ταξίδι Ματίλντ εδώ έζησες ευτυχισμένη και ελεύθερη. Κάποια στιγμή θα βρεθούμε εκει πάνω όλοι μαζί .........

Λυπαμαι πολυ για την γατουλα σου... Δεν υπαρχουν λογια..       
Κουραγιο...
Καλο ταξιδι Ματιλντ..
    

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας, να χαίρεστε τις γατούλες σας και να τις προσέχετε

Τι τραγικό Mat... λυπάμαι πολύ...         Ας είναι χαρούμενη τουλάχιστον τώρα που κοιτάζει τον κόσμο από ψηλά...      Ξέρω ότι τίποτα δε μπορεί να απαλύνει τον πόνο σου αλλά... είμαστε στην ίδια θέση (30 μέρες σήμερα)... και εγώ δεν ξέρω καν τι απέγινε ο γατούλης μου και ακόμα τον περιμένω... Κουράγιο και δύναμη     

PS: ούτε η Φανούλα έχει βρεθεί ακόμα...!!! Μακάρι να γυρίσουν και τα δύο...   

Μακάρι να γυρίσουν Buddylove....

Λέτε όσα "έφυγαν" να μας βλέπουν απο ψηλά; Προσπαθώ να το πιστέψω και το ελπίζω  

Έτσι θέλω να πιστεύω κι εγώ...  !!! Εσύ πως είσαι Mat? Αλήθεια σε σκεφτόμουν αλλά δεν ήθελα να σε φορτίσω...Κι εγώ μη νομίζεις... 34 μέρες σήμερα για το γατούλη μου και τίποτα... Δεν ξέρω αν μου κάνει καλό να ελπίζω πια...αλλά ακόμα βγαίνω και τον ψάχνω            

PS: Τη Φανούλα τουλάχιστον τη βρήκαν...   

Ευτυχώς τη βρήκαν, είναι καλά;
Και εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα Buddylove, θα συνέχιζα να τον ψάχνω...
Τώρα αν σου κάνει καλό, είναι δύσκολο να το απαντήσω   
Μη το βάζεις όμως κάτω.
Όσο για μένα, προσπαθώ... Προχθές μίλησα με μια καλή μου φίλη, που έχασε τη μητέρα της σε αυτοκινητιστικό πριν 10 χρόνια, και μου είπε πως κανένας αγαπημένος μας που έχει "φύγει" δε θα ήθελε να μας βλέπει να στεναχωριόμαστε και να βασανιζόμαστε για το χαμό του, όλα είναι μέσα στο μυαλό μας, τα χρόνια περνάνε και πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να φιλοσοφήσουμε κάποια βασικά θέματα της ζωής... Είχε δίκιο, απλά μέχρι να καταφέρεις να φιλοσοφήσεις την απώλεια χρειάζεται χρόνος και υπομονή. Πάντως χθες δεν έκλαψα καθόλου και αυτός είναι ο πρώτος μου στόχος. Κάνω πολλά πράγματα και προσπαθώ να ξεχνιέμαι, αλλά και πάλι τι να πω μου λείπει αφάνταστα...
Αυτά τα νέα μου

Έτσι λένε Mat...ότι θέλουν να μας βλέπουν χαρούμενους   ...και καθώς έψαχνα στο forum βρήκα ένα θέμα για το αν θα συναντηθούμε ποτέ πάλι με τα ζωάκια μας     ... αν δεν το βρεις θα το ψάξω και θα στο πω...
Συνεχίζω να ελπίζω αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να έχει συμβεί   ... τουλάχιστον εσύ ξέρεις... και η δικιά σου ήταν μικρούλα... εμένα είναι 4 παρά κάτι...τι να υποθέσω       ???

Μόνο υπομονή και κουράγιο... δεν υπάρχει άλλη παρηγοριά και κανείς δε μπορεί να σου βάλει όρια στο αν στεναχωρηθείς ή αν κλάψεις ή οτιδήποτε... Κάνε αυτό που σε εκφράζει... ανθρώπινο είναι...!!! Κι εγώ είμαι στη διάθεσή σου όποτε θέλεις να μιλήσεις... Το forum είναι και δική μου παρηγοριά... Και είμαι σίγουρη ότι αν καταλαγιάσει η θλίψη σου και νοιώσεις έτοιμη... θα σε βρεί ένα άλλο ζωάκι που θα θελήσει την αγάπη σου κι εσύ θα του τη δώσεις απλόχερα... κι ας λες τώρα ότι δε θέλεις πάλι...

Να είσαι καλά Mat και να προσέχεις...  

PS: Ναι καλά είναι η Φανούλα    από ότι είπε η Larogata... ήθελε κι αυτή να κάνει την επανάστασή της μάλλον   ...

Σε ευχαριστώ Buddylove για τη στήριξη, να είσαι καλά   
Αν μπορείς να βρεις το κείμενο στείλτο μου σε παρακαλώ να το διαβάσω.
Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω να βρεις το γατούλη σου, έχεις δίκιο τουλάχιστον εγώ ξέρω... Τσέκαρε αυτό το link http://www.wikihow.com/Find-a-Lost-Cat
Ίσως σου δώσει κάποια ιδέα...
Πώς το λένε το γατούλη σου που χάθηκε;

Γειά σου Mat... πως πάει  ?
Λοιπόν ολόκληρο το θεματάκι είναι στην ίδια κατηγορία που έχεις αναρτήσει κι εσύ (εις το επανιδείν γατούλα...) στα 3 πάνω topic το δεύτερο (η παρέα του ουράνιου τόξου   ... όπου όλοι αποχαιρετούν τα αγαπημένα τους ζωάκια) αλλά εγώ εννοώ την αναφορά της chouzouris με περιγραφή συγκινητικό:
http://www.indigo.org/rainbowbridge_ver2.html
Κι εγώ σ'ευχαριστώ για το link... αν και δεν ξέρω πόσα από αυτά μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη   ... είναι πάρα πολλές οι μέρες   ... Να 'σαι καλά αλλά ούτε κι εγώ δεν ξέρω πια τι να κάνω   ... φοβάμαι μήπως αρρώστησε και έφυγε από φόβο    όπως η Φίφι που γύρισε μετά από 4 μήνες... δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι μόνος και αβοήθητος   ... και τι κάνει πάνω από μήνα τώρα? αν αυτός ήταν ο λόγος γιατί δε με εμπιστεύτηκε για να ζητήσει βοήθεια   ?? Υπάρχει   ? Σ'ευχαριστώ πάντως... και μόνο η σκέψη μετράει... Buddy τον λένε τον κουκλίνο μου   ...!!!

Καλο γατοπαράδεισο στην ματίλντα σου mat     . Ειναι πάρα πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι το αγαπημένο σου ζωάκι με τοσο άδικο τροπο.     Δυστυχώς πολλές φορές ειναι η μοιρα των ζώων που ζούνε εξω.

Ομως μην βλέπεις αρνητικά την περίπτωση να αποκτήσεις ξανά ένα ζωάκι και μάλιστα αυτή την φορά μέσα στο σπιτι.
Υπάρχουν τοσα πλασματάκια που χρειάζονται την αγάπη μας και γιατρεύουν την ψυχή μας με χαρά και ευγνωμοσύνη..

      

Buddylove: Ουφ δεν ήξερα ότι ο γατούλης που χάθηκε είναι η αδυναμία σου ο Buddy...Πάντως μην απελπίζεσαι και να σκέφτεσαι πάντα πώς οι γατούλες έχουν άλλο τρόπο στρατηγικής και σκέψης απο εμάς, ξέρουν τι κάνουνε και γιατί...Με τη Ματιλντ πραγματικά ήταν πάρα πολλές οι φορές που έλεγα, αχ να έμπαινα για λίγο μέσα στο κεφάλι της, να δω πως σκέφτεται...
Πολλές γατούλες γυρίζουνε όμως, γι' αυτό μη στεναχωριέσαι.
Εγώ πιστεύω στο γραφτό, ότι είναι να γίνει θα γίνει και δε μπορούμε να το αποφύγουμε...
Την πρώτη φορά που είχε χαθεί η Ματιλντ, τον Μάρτιο, έγω ήμουνα απαρηγόρητη, πήγα το πρωί στο σπιτάκι της και ήταν εξαφανισμένη, περνούσαν οι ώρες και εγώ δεν έβλεπα μπροστά μου απο τη στεναχώρια. Το μεσημέρι η μαμά μου, μου είπε ότι μου είχε δει ένα πολύ καλό όνειρο και ότι τσάμπα στεναχωριόμουν, η Ματιλντ θα γύριζε, όπως και έγινε. Αυτή τη φορά, το πρωί της ημέρας που τη βρήκαμε, η μαμά μου, μου είπε οτι είχε δει ένα άσχημο όνειρο, είμασταν λέει οι δυο μας σε ένα μάγαζί και ψωνίζαμε μαύρα ρούχα...Λίγες ώρες μετά την βρήκαμε μαζί, εγώ και η μαμά μου...
Τι να πω, εγώ έτσι σκέφτομαι, πως δε θα μπορούσα να κάνω κάτι για να αποφύγω αυτό που συνέβη.
Τώρα όμως να σου πω πως νιώθω καλά, ψέμματα θα είναι...
P.S Πολύ συγκινητικό το βιντεάκι, μακάρι να είναι έτσι...

Gatoplikti: Ίσως να έχεις δίκιο...Σκέφτομαι πως αν κάποια γατούλα μου χτυπήσει την πόρτα, όπως έκανε η Ματιλντ μου, θα μου είναι αδύνατο να της γυρίσω την πλάτη.
Το θέμα είναι πως το σπίτι έχει μεγάλο κήπο, πως θα μπορούσα να στερήσω το ζωάκι μου αυτή τη χαρά και την ελευθερία; Θα μου πεις, αν είχα τη Ματιλντ μέσα στο σπίτι, θα την είχα ακόμα...
Γι' αυτο λέω πως δε θέλω ξανά ζωάκι...
P.s Πολύ όμορφη η Αγάπη, σαν αρχόντισσα

Μακάρι Mat... μακάρι να είναι καλά και να ξαναγυρίσει       ... Όσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο πολύ μου λείπει       ...!!! 37 μέρες σήμερα και νιώθω ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στη μέρα που εξαφανίστηκε       ... και το χειρότερο μου έχει καρφωθεί ότι έφυγε γιατί δεν αισθανόταν καλά και εγώ δεν έκανα τίποτα να τον βοηθήσω       ...
Κι αυτό με τη μαμά σου και το όνειρο τι λυπηρό...!!! Γλυκειά μου Ματίλντ...  !!! Πολύ κρίμα Ματ...!!!

Buddylove πρέπει να βρούμε μια λύση, όλη αυτή η κατάσταση είναι απίστευτα δύσκολη και δε γίνεται να είμαστε μόνιμα μεσα στη μαύρη θλίψη...
Η δική μου ιστορία είναι τελειωμένη... η δική σου όμως;
Μήπως θα ήταν καλύτερα για εσένα να σταματήσεις να ψάχνεις;
Και γιατί σκέφτεσαι πως έφυγε γιατί δεν αισθανόταν καλά; Γιατί δε σκέφτεσαι πως έφυγε για να πάει για κυνήγι, ίσως;
Αν ο buddy αποφασίσει να επιστρέψει μετά απο 4 μήνες όπως η άλλη γατούλα, εσύ τι θα κάνεις; Θα πέσεις σε κατάθλιψη περιμένοντας;
Δεν έχω κάποια συμβουλή να δώσω, απλώς σκεπτόμενη λογικά θα ήθελα να βρεθεί μια λύση...
Βλέπω εδώ πως έχεις και άλλα γατάκια Μπαίνουν μέσα στο σπίτι; Τι σχέση έχεις μαζί τους;

Αδεσποτάκια είναι Mat σε βλέπουν μόνο σαν επιβίωση...μόνο για το φαγητό... έρχονται...τρώνε και φεύγουν... 2 αδερφάκια και ένας γατούλης που όποτε θέλουν περνάνε και η Μπεμπίτσα (το κορίτσι του Buddy...) και το παιδάκι τους (ένας γατούλης περίπου 1 χρόνου) αυτά είναι πιο τακτικά... Με το Buddy είχα άλλη σχέση... Μένω σε πολυκατοικία και έρχονται στον ακάλυπτο... Αυτά... Οι τύψεις όμως δε φεύγουν... Σ'ευχαριστώ έχεις δίκιο αλλά δεν το κάνω σκόπιμα...

Mat έγραψε:
Gatoplikti: Ίσως να έχεις δίκιο...Σκέφτομαι πως αν κάποια γατούλα μου χτυπήσει την πόρτα, όπως έκανε η Ματιλντ μου, θα μου είναι αδύνατο να της γυρίσω την πλάτη.
Το θέμα είναι πως το σπίτι έχει μεγάλο κήπο, πως θα μπορούσα να στερήσω το ζωάκι μου αυτή τη χαρά και την ελευθερία; Θα μου πεις, αν είχα τη Ματιλντ μέσα στο σπίτι, θα την είχα ακόμα...
Γι' αυτο λέω πως δε θέλω ξανά ζωάκι...
P.s Πολύ όμορφη η Αγάπη, σαν αρχόντισσα

Σε ευχαριστω Ματ !!     
Θα πιαστώ απο την αγάπη και θα σου πώ το εξής. Πολλές γάτες λατρεύουν την ζεστασιά ενος σπιτιού και γενικοτερα οι γάτες δεν μετακινούνται ακομα και απο το τετράγωνο και έξω που ειναι. Μάλιστα το χειμώνα ειναι η καλύτερη τους το μέσα που ειναι ζεστά, να μην σου πώ οτι πολλές ειναι απροβλημάτιστες ακομα και μέσα σε μια γκαρσονέρια. Οταν ομως ειναι αστείρωτες τοτε οι ορμονες τα αναγκάζουν  να έρθουν σε επαφή και δεν ελέγχονται. Φεύγουν τσακώνονται παλεύνουν φωνάζουν υποφέρουν δεν τρώνε.. Οι γάτες ειναι πολύ της συνήθειας και μάλιστα πολλές απο αυτές φοβουνται τους ανθρώπους που δεν ξέρουν ακομα και μέσα στο σπιτι που ειναι.
Η αγάπη λοιπον ειναι μια απο αυτές τις γατούλες και παρολο που την μάζεψα απο τον δρομο που δεν φοβοταν, δεν θέλει με τιποτα να αποχωριστει το σπιτι και έχει λιγο θέμα με τους ξένους ανθρώπους το οποιο το δουλεύουμε. Ομως οταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες πάμε βολτούλες με το λουράκι σε διάφορα μέρη εξοχικα και της αρέσει πολύ οταν πάμε διακοπές μαζι για κάποιο διάστημα    

Gatoplikti: Η τέλεια γατούλα μου φαίνεται η Αγάπη!
Σε ευχαριστώ πάντως για την ενημέρωση, νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να έχεις μια υγιή και χαλαρή σχέση με τη γατούλα σου, εμένα με έτρωγε το άγχος με τη Ματιλντ κάθε φορα που έβγαινε έξω...

Buddylove: Τι κάνεις; Πώς είσαι;

Όπως τα ξέρεις Mat μου... εσύ   ? Άλλωστε δε μπορώ να κάνω κάτι... και δεν έχω κάτι νεότερο...
    

Γεια σου Buddylove! Εγώ κάνω μια μεγάλη προσπάθεια να νιώσω καλύτερα... Δουλεύω με τον εαυτό μου και προσπαθώ να αλλάξω τα μυαλά μου... Έπεσε στα χέρια μου και ένα βιβλίο της yoga που ενώ δεν το περίμενα με βοηθάει πάρα πολύ...
Θέλω να αρχίσω να σκέφτομαι διαφορετικά και να σταματήσω να αντιμετωπίζω το θάνατο σα να είναι το τέλος.
Τι να πω, τώρα κάνω αυτά μου κάποτε κορόιδευα   
Πάντως χθες διάβαζα ιστορίες για χαμένες γατούλες και πραγματικά ήταν πολλές οι γατούλες που επέστρεφαν... Ήταν απίστευτες οι ιστορίες και σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το πόσο πολύπλοκα πλάσματα είναι οι γάτες...
P.S Αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι πες το μου.

Σ'ευχαριστώ και πάλι... Εξαρτάται Mat μου τι προηγούμενα έχεις με τέτοιες καταστάσεις και πόσο σε έχουν επηρεάσει... Δυστυχώς εγώ έχω πολλά κοινά με τη φίλη σου (έχασα το μπαμπά μου πριν από περίπου 10 χρόνια από καρκίνο...και από τότε δε θέλω κανένας δικός μου να παθαίνει το οτιδήποτε...)... yoga:oksml3:  I like...!!! Κι αν σε κάνει να ξεχνιέσαι γιατί όχι... Όχι μην το σκέφτεσαι έτσι...κάνε κάτι που να σου αρέσει...και μην κοιτάς τι σχολιάζουν οι άλλοι...(όπως εσύ παλιότερα...)

PS: τι ιστορίες Mat? Από εδώ από το gatospito ή από αλλού... θα μου πεις ta link?   

Buddylove, λυπάμαι για το μπαμπά σου...έχεις δίκιο για τις προηγούμενες καταστάσεις, έτσι είναι...
Λοιπόν για παράδειγμα τσέκαρε αυτό το link: http://www.sheffieldforum.co.uk/archive/index.php/t-239650.html
Εγώ έγραψα στο google how to get over missing cat, how to get over lost cat κτλ και διάβαζα ότι έβρισκα!
Το βιβλίο που διαβάζω λέγεται how yoga works του Gesne Michael Roach, είναι του αδερφού μου το βιβλίο που ασχολείται πολύ με τη yoga και είπα να του δώσω και εγώ μια ευκαιρία και ενθουσιάστηκα!

  Mat   ...!!!

Τι έγινε;;;;;

Γειά σου Mat... τι κάνεις? Διάβασα τις ιστορίες που μου έστειλες... ειναι αυτό που είπες κι εσύ τελικά δε μπορείς να μπεις στην ψυχολογία της γατούλας... Τι να πω... σ'ευχαριστώ και πάλι...CU...

Mat έγραψε:Gatoplikti: Η τέλεια γατούλα μου φαίνεται η Αγάπη!
Σε ευχαριστώ πάντως για την ενημέρωση, νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να έχεις μια υγιή και χαλαρή σχέση με τη γατούλα σου, εμένα με έτρωγε το άγχος με τη Ματιλντ κάθε φορα που έβγαινε έξω...

Αναλογα με τον χαρακτήρα της η κάθε γατούλα.
Πάντως μπορεις να περιφράξεις με κάποιο τροπο τον κήπο ωστε άν έχει ενα ζωάκι να μπορει να βγαινει με ασφάλεια ή ακομα και να περιφραξεις καποιο μέρος του κήπου κατι σαν μεγάλο κλουβι αν θέλει να βγαινει το ζωάκι.
Ο κυριος λογος ομως που θέλουν να απομακύνονται ειναι ο οιστρος.

Λυπάμαι πολύ για την απώλεια! Είχα διαβάσει από την αρχή το θέμα, συγκινήθηκα με την ιστορία, αλλά δυσκολεύομαι λίγο να εκφραστώ σε τέτοιες περιπτώσεις, γιατί έχω βιώσει κι εγώ απώλεια ατόμου από την οικογένεια και νομίζω ότι τα λόγια είναι πολύ "λίγα" όταν πονά κανείς για ένα τέτοιο λόγο. Θεωρώ πως και τα ζώα μας γίνονται οικογένειά μας, παιδιά μας και η απώλειά τους πονάει αντίστοιχα...

Θα συμφωνήσω απολύτως με την Αθανασία (γατόπληκτη). Πολλές φορές έχουμε στο μυαλό μας κάποια στερεότυπα, που στην πραγματικότητα δεν ισχύουν ή ισχύουν εν μέρει. Είμαι σίγουρη πως τώρα που γνώρισες και αγάπησες τον κόσμο των γατουνίων, η μοίρα δε θα σε αφήσει έτσι. Όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή θα έρθει κάποιο άλλο γατάκι στη ζωή σου. Απλώς τότε λάβε υπόψη σου άλλα κριτήρια, παραμέτρους και ενδεχόμενα για να το προστατεύσεις. Εδώ θα είμαστε όλοι να λύνουμε μαζί απορίες και να συμβουλεύουμε αλλήλους με την εμπειρία του και τις γνώσεις του ο καθένας. Εύχομαι ό,τι καλύτερο για το μέλλον. Και να σκέφτεσαι θετικά!
 

Ηρακλής grr: Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου και τη στήριξη. Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος περνάει, αλλά η απώλεια και ο πόνος παραμένουν σταθεροί, είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό...
Πάντως έχεις δίκιο ο κόσμος των γατουνίων είναι υπέροχος! Και ναι πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά, αλλιώς τίποτα στη ζωή δεν έχει νόημα.

Gatoplikti: Σε ευχαριστώ και πάλι για τις συμβουλές. Αν έρθει ποτέ ξανά αυτή η στιγμή θα πάρω σίγουρα τις προφυλάξεις μου.

Buddylove: Είναι απίστευτες και μοναδικές... τι να πω... Ελπίζω να είσαι καλά!

εύχομαι να βρείτε τα γατούνια σας. αν όμως όχι, υπάρχουν αρκετές ψυχούλες εκεί έξω αδέσποτες που διψάνε για αγάπη και λίγο φαγάκι. δυστυχώς έτσι γίνεται με τα ζωάκια της αυλής. όσες προφυλάξεις και να πάρεις, το κακό δεν αργεί να γίνει, ακόμη και στα εσώκλειστα ζωάκια. άσε που ζούνε και από την φύση τους λιγότερο από εμάς.... τριάντα χρόνια κράταγα το πατουσολερωμένο μαξιλάρι της Μορφούλας μου, της πρώτης μου γάτας που έχασα από πνευμονία στο χωριό που γεννήθηκε και που εκεί ξεψύχησε όταν το έσκασε από το σπίτι γιατί φοβήθηκε και πήγε και κρύφτηκε στο κελάρι.... δυστυχώς, εκείνο το βράδυ χιόνισε και έκανε φοβερό καιρό δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα βουνά και να την ψάξουμε....όμως κάποια στιγμή, προχώρησα παρακάτω και υιοθέτησα άλλα γατάκια τα οποία έχανα, έκλαιγα, έχανα και τα λοιπά... η απώλεια είναι απώλεια, όσο διάστημα και να ζήσεις με ένα ζωντανό. ραντεβού στον γατοπαράδεισο με όλες τους εύχομαι.....

Astralel ραντεβού στο γατοπαράδεισο με όλες τους εύχομαι και εγώ...

Δεν αντεχω τους αποχωρισμους...
Εχω κι εγω την ιστορια της Σελινουλας μου που εχασα περυσι αλλα δεν ξερω αν μπορεσω καποτε να γραψω γι' αυτο...

Καλο ταξιδι στη γατουλα...

Buddylove, αν αρρωστησε ισως να ειναι καπου κρυμμενος ο γατουλης σου, ισως και να ειναι πολυ κοντα.
Εγω μια μερα εχασα την μια γατουλα που ταϊζω στην αυλη... Ειχα να την δω απο το προηγουμενο βραδυ και τελικα την βρηκα ΤΥΧΑΙΑ το επομενο βραδυ σ' ενα σπιτακι στην ταρατσα μας. Σκεφτηκα μηπως κατι την ειχε τρομαξει και της πηγα τροφη και νερο εκει για να μην την παρω κατω με το ζορι. Και οπως την παρακολουθουσα να τρωει καταλαβα οτι ειχε χτυπησει το μπροστινο της ποδαρακι. Την πηρα σπτι και τελικα το τραυμα ηταν πολυ πιο σοβαρο απ' οτι φαινοταν... Ευτυχως με την καταλληλη φροντιδα (αντιβιωσεις, betadine κλπ) εφτιαξε και τωρα ειναι σα να μην εγινε ποτε. Αν ομως δεν την εβρισκα τυχαια (πηγα να παρω κατι απο εκει) δεν ξερω για ποσο καιρο θα κρυβοταν...

chocoulini μου... πολύ μεγάλη τύχη... που βρήκες τη γατούλα σου...!!! Εμένα είναι πάρα πολλές μέρες που έχει εξαφανιστεί (44) και εγώ δε στάθηκα τυχερή αν και τον έψαξα και δεν ξέρω τι έχει συμβεί...απλά ελπίζω σε ένα θαύμα πια... Σ'ευχαριστώ πάντως...
Mat μου τι κάνεις? Πως είσαι? Sorry για την κατάληψη στο θέμα σου ...

Chocoulini ήσουν πολύ τυχερή που τη βρήκες, όπως τυχερό θεωρώ και τον εαυτό μου που ακόμα και έτσι κατάφερα και τη βρήκα...
Πάντως ακόμα και αν έχει περάσει ένας χρόνος ίσως θα σου έκανε καλό να γράψεις την ιστορία με τη γατούλα σου...σκέψου το

Buddylove μου... δεν πειράζει, ίσα ίσα χαίρομαι πολύ όταν μου έρχονται mail απο το gatospito. Κατα τα άλλα χάλια, έκανα μια προσπάθεια αλλά ξανακύλισα...Κλαίω συνέχεια και η Ματιλντ μου λείπει κάθε μέρα όλο και περισσότερο... Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου μια ιστοσελίδα απο ένα ξενοδοχείο στα Κανάρια νησιά και βλέποντας τις φωτογραφίες είδα μια γατούλα μου έμοιαζε πάρα πολύ στη Ματιλντ (ήταν ιδιαίτερη η Ματιλντ μου, είχε γούνα tοrtoise και στο λαίμο η γούνα της ήταν λευκή, έμοιαζε σα να φοράει κασκολάκι) και άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως είχε κάποια αποστολή εκεί και έφυγε για αυτό, φαντάζεσαι;
Αυτή είναι μια απο τις αποτυχημένες μου προσπάθειες να νιώσω καλύτερα...
Πώς είσαι εσύ;
Εντωμεταξύ εκεί που είμαι χάλια γελάω και με εμάς μου χρησιμοποιούμε τα ονόματα απο τις γατούλες μας...