Για τη μικρή Μοϊκάνα

Μόλις λίγων ημερών. Από αυτά τα άτυχα πλασματάκια που έρχονται εδώ για πολύ λίγο.

Ζωηρούλι, ήπιε αμέσως γαλατάκι..κι όμως.

Πάντα θα με ενοχλεί νομίζω. Ποτέ δεν το παίρνεις απόφαση, μικρό, μεγάλο..Δεν συνηθίζεται.
Άσχημο να καταλαβαίνεις ότι φεύγει και να μην μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

Γράφουμε μετά τα δικά μας τα "ανθρωπίστικα" που μας δίνουν μια, ας το πούμε, αίσθηση ηρεμίας.

Είχε σημασία. Θα γινόταν ένα όμορφο πλασματάκι. Από αυτά με τα ωραία χρώματα. Από αυτά που πολλοί λένε υιοθετήσιμα. Όμως έφυγε.

Με τα ματάκια της κλειστά και το λώρο της αγκαλίτσα. Είπα μέσα στο πρόγραμμα κι αυτά, προσπάθησα να το περάσω έτσι, όμως να και τώρα που το γράφω ζορίζομαι, έτσι "ανθρωπίστικα" λοιπόν κι εγώ τη χαιρετώ.
Οι μέρες της λίγες, μαζί μας λιγότερες κι όμως μου κακοφαίνεται να ανοίγω το κουτάκι και να μην είναι εκεί. Ήταν η πρώτη που ξυπνούσε. Πρόλαβε να γουργουρίσει. Λίγο πριν φύγει μας άφησε κι ένα μικρό νιαούρισμα, χαιρετισμό.

Οι μπόλικες τριχουλίτσες της, πάντα τσουλόυφι πλαγιαστό, πάντα μοϊκάνα, όπως κι αν έμπαινε στο κουτί της, έβγαινε με το τσουλούφι της, της χάρισαν το όνομά της.
Εμείς λίγη φροντίδα, όσο προλάβαμε.

Καλό ταξίδι μικράκι μου!  Γνωριστήκαμε για λίγο, όμως θα σε θυμάμαι!

Κανένας απο μας δε πιστεύω ότι μπορεί να συμβιβαστεί με την απώλεια
Δυστυχώς.

όσο λίγο κι αν έχεις γνωρίσει ένα πλάσμα, δένεσαι, είναι μια ζωή.
Κι όταν προσπαθεις να βοηθήσεις και δεν..... ..........δυσκολεύει ακόμα περισσότερο

και πονάει    

Καλό ταξίδι μικρούλα μου


Έφυγες σε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη

Καλο ταξιδι μικρο μωράκι...
Στελλιτσα κανεις οτι μπορεις δεν ηταν γραφτο

Στέλλα μου έκανες ότι μπορούσες, ακόμη κι αν είναι τόσο δύσκολο ότι θα τα καταφέρουν εμείς έχουμε ελπίδες κι έτσι πρέπει.
Καλό της ταξίδι!Έχεις τόση αγάπη μέσα σου και συνεχίζεις να δίνεις.Είναι τόσα πολλά εκεί έξω που σε χρειάζονται....

Ολοι οσοι εχουμε ζησει με ζωακια ,βιωσαμε και την απωλεια .Δυσκολο πολυ δυσκολο το κομματι αυτο ,μα μου φαινεται ακομα πιο δυσκολο το να αποχαιρετας μωρα που δεν προλαβες να γνωρισεις.Ειναι η ματαιωση των ελπιδων και η ακυρωση ? Ειναι που δεν προλαβες να τα δεις να μεγαλωνουν ,ενω το ελπιζες ? Ειναι που δεν θα τα γνωρισεις ποτε?
Ακομα κλαιω για τη mezzo ή για τον κεραυνουλη που δεν ηταν δικος μου γατος .
Ομως ,η προσπαθεια δεν ακυρωνεται ποτε και η αγαπη ειπραττεται .Φευγουνε μεσα σε αγκαλιες και περνουν μαζι διαβατηριο τη στοργη μας .
Καλο ταξιδι μικρουλα μοικανα ,αφησες την αναμνηση της γλυκιας παρουσιας

Σας ευχαριστώ όλους πολύ πολύ.
Ξέρω πως βρεθήκατε σε αυτή τη θέση και η κατανόηση είναι παρηγοριά.

Διάβασα ξανά και ξανά τις αναρτήσεις σας αυτή την εβδομάδα.
Ειλικρινά κάθε φορά με συγκινούν!
Και πάλι ευχαριστώ!

Και ξέρω είναι όπως τα λέτε ακριβώς..
Κάνουμε ότι μπορούμε, φεύγουν με αγάπη, είναι τόσα που μας χρειάζονται.
Είναι αυτό που όταν έρχεται του ταξιδιού η ώρα, τίποτα δε μας φτάνει..

Κι η μανούλα εξαφανίστηκε.
Σκέφτομαι ότι μέσα σε λίγες μόλις μέρες, χάθηκαν τόσες ψυχούλες, η Μοϊκάνα, το μεγαλόσωμο αδερφάκι που δεν κατάφερε να έρθει καν στον κόσμο, ίσως η μανούλα τους, γατάκι κι αυτή. Σε κοντινή απόσταση..Δίπλα από αυτά που φροντίζω, που έχουν κάτι να περιμένουν. Ποιος ξέρει πόσες άλλες ψυχές ταλαιπωρούνται καθημερινά Δίπλα μας..

Κακή συνεννόηση; Ίσως και ολιγωρία..πολλοί την είδαν την μικρή μανούλα στην περιοχή, κανείς δεν κατάφερε να τη βοηθήσει. Εγώ δεν την ήξερα. Τώρα μεγαλώνω το μικράκι της που απέμεινε, με την ελπίδα να τα καταφέρει.

Έτσι είναι, με πίκρες και χαρές, συνεχίζουμε!


Η ανοιχτόχρωμη μικρούλα που ήρθε για πολύ λίγο, παρέα με το αδερφάκι της που είναι ακόμη εδώ και παλεύει!

Είχε σημασία η κάθε στιγμή μικράκι μου, αντίο!

Δεν έμειναν λόγια πολλά.

Άλλο ένα μικρούλι αστεράκι στην αγκαλιά του ουρανού.

Σήμερα το μεσημέρι αποχαιρέτησα και το μικρό Ταρζανάκο, που ακολούθησε το αδερφάκι του, ίδια ώρα, λίγες μόλις μέρες μετά.

Χθες μισοάνοιξε τα ματάκια του. Σήμερα έφυγε.

Ένα γατάκι ζωηρότατο, δυνατό, με όρεξη. Τις τελευταίες 3 μέρες, παρά τη ζωντάνια του, σταμάτησε να παίρνει βάρος. Το ζύγιζα καθημερινά και πηγαίναμε καλά. Ήταν το πρώτο καμπανάκι. Βρήκα ένα σωρό δικαιολογίες για το γεγονός. Είναι ζωηρό και θα τα καταφέρει έλεγα.
Χθες το βράδυ στο τάισμα των 3 μου φάνηκε λίγο πιο κρύος. Άρνηση και πάλι. Στις 5, θορυβήθηκα. Έχανε το σφρίγος του, στις 7 πήραμε ελπίδες, λίγο αργότερα έτρεχα κυριολεκτικά στον κτηνίατρο με την ελπίδα ότι πάλι θα τα καταφέρει. Όλα φυσιολογικά. Θερμοκρασία, αναπνοή, καμία ένδειξη παθολογική, αλλά ο Ταρζανάκος έφευγε. Επέστρεψα σπίτι. Άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα για 2 σταγόνες γαλατάκι. Ήξερα πια.
Ο μικρούλης έφυγε στα χέρια μου. Και δεν έφυγε ήρεμος, αυτό με σκοτώνει. Άρχισε να δυσκολεύεται να αναπνεύσει κι αυτές οι φωνούλες του..ήχοι που δεν ταιριάζουν σε μωρό, βογκητό, γράφω και ανατριχιάζω.

Θλίψη κι ένα μεγάλο γιατί;
Αυτή τη φορά έχω και μια αίσθηση θυμού, όχι μόνο στενοχώρια. Άβολο, ενοχλητικό. Δεν ξέρω που κατευθύνεται..είναι άσχημο.

Λυπάμαι που δεν τα καταφέραμε μωράκι μου.

Καλό σου ταξίδι, γλυκό μου!
Τώρα όλα θα είναι καλά. Θα κουλουριαστείς μαζί με τη Μοϊκάνα
Αντίο!

Πόσο λυπάμαι βρε Στέλλα μου,μια σκηνή που πολλοί την έχουμε δει, την έχουμε ζήσει.Μια ενοχή πάντα ότι κάτι δεν κάναμε καλά,όμως είναι τόσο δύσκολο να τα καταφέρουν σ'αυτή την ηλικία και κάπου μέσα μας το ξέρουμε
Έφυγε στα ζεστά, με πολύ αγάπη...
Παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε
Καλό ταξίδι Ταρζανάκο

Λυπάμαι τόσο πολύ

Όσο κι αν μέσα μας κάποιες φορές ξέρουμε ότι μπορεί και να μη τα καταφέρουν, η δύναμη της απωλειας αφήνει ένα φρικτό κενό

Έφυγε με πολύ αγάπη και πήγε να βρεί την αδελφούλα του

Καλό ταξίδι ταρζανάκο

Καλα ο κτηνιατρος δεν μπορουσε να το σώσει ? Τι ειχε και έφυγε τι συνεβαινε δεν καταλαβαινω....

Τι να πω? Δν προλαβες να κλαψεις για τη μικρουλα και τωρα ο μικρος. ! δεν εχω λογια γιατι οτι και να πω ειναι περιττο πια) . Μονο την ιδια απορια με την Αθανασια μπορω να εκφρασω . Ο
γιατρος δεν αντιληφθηκε κατι ? Βεβαια δυστυχως τη μοιρα του καθε γατιου κανεις τελικα δεν την ξερει.
Καλο ταξιδι να εχει το αγορακι μαζι με την αδελφουλα να κανουν χαρουλες στην αγκαλια του ουρανιου τοξου

Κι εγώ την έχω την απορία κι οι γιατροί επίσης με τόσο μικρά γατάκια.

Του έβαλε ορό, ένεση γλυκόζης. Του είπα πως την προηγούμενη είχε ελάχιστες τσιμπλίτσες που έφυγαν από την πρώτη εφαρμογή της αλοιφής.
Ο αφαλός του είχε ξεπρηστεί και ήταν μια χαρά δεν έμοιαζε μολυσμένος, φυσιολογική πορεία.
Τον άκουσε, μέτρησε θερμοκρασία, δεν έδινε κανένα σύμπτωμα. Μάλιστα περίμενε να έχει πιο χαμηλή θερμοκρασία, από αυτά που του είπα στο τηλέφωνο.
Ρώτησα για αντιβίωση, μου λέει δεν μπορώ να δώσω κάτι δίχως κανένα σύμπτωμα, εξάλλου κι οι αντιβιώσεις επιβαρύνουν τον οργανισμό, πράγματι αν δεν είναι στοχευμένη τι να δώσεις;
Έμενε μόνο να προσπαθήσω να τον ταϊσω, έστω σταγονίτσες και να τον ξαναπάω σε λίγες ώρες να του δώσει πάλι κάποια υγρά και γλυκόζη κι αν εν τωμεταξύ δώσει κάποιο σύμπτωμα ίσως αντιβίωση.
Δεν πέρασαν ώρες. Έμεινε στα χέρια μου μισή ώρα αφότου φτάσαμε σπίτι.
Δεν έτρωγε με τίποτα. Έβγαζε το γαλατάκι.

Ο δικός μας γιατρός παλαιότερα, για παρόμοια περίπτωση μου είχε πει πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα σε αυτές τις ηλικίες και μου είχε κακοφανεί. Όμως κι αυτός που βλέπω ότι έχει αδυναμία στις γατούλες και χειρίζεται με φροντίδα και τα αδέσποτα, το ίδιο είπε. Ιατρικά ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε, αν δε φάει και ειδικά σε αυτές τις ηλικίες.
Κάποιες φορές μου λέει, πράγμα που το ήξερα, φτάνουν και στον ένα μήνα, έτοιμα να απογαλακτιστούν, ζωηρά γατάκια λες τα κατάφεραν και ξαφνικά βλέπεις μια υποτροπή απότομη και φέυγουν δίχως να μπορεί κανείς να διαπιστώσει γιατί. Ο δικός μας γιατρός επίσης μου τα είχε πει αυτά, αλλά τον είχα θεωρήσει υπερβολικό τότε.
Ο γιατρός που πήγαμε που έχει κι αυτός ένα δικό του γατούλη που τον γλίτωσε από μωράκι με δυσκολία συμπλήρωσε.."Έτσι συμβαίνει δυστυχώς στη φύση, ειδικά με τα σαρκοφάγα ζώα..δεν προορίζονται για να τα καταφέρουν όλα. Εννοείται πως εμείς θέλουμε να τα καταφέρει και κάνουμε ότι μπορούμε, αλλά αυτό είναι το θέμα, κάποιες φορές, απλά δεν μπορούμε."
Συμπλήρωσε δε, ότι όσο ανθεκτικά πλάσματα γίνονται οι γατούλες μεγαλώνοντας, τόσο ευαίσθητα είναι όταν είναι μικρά.

Με άλλα λόγια, δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί δεν τα κατάφεραν ο Ταρζανάκος κι η Μοϊκάνα. Τόσο ζωηρά, που παρά την ηλικία τους, ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι θα τα καταφέρουν. Το πήραμε τόσο ζεστά, αυτή η θέλησή τους για ζωή ήταν συγκινητική. 2 άτομα ήμαστε ανά 2 ώρες επάνω τους. Κι όμως έφυγαν.

Κι εκεί αρχίζουν και τα διλήμματα. Όταν βρεθούν γατάκια μόνα, που για κάποιο λόγο η μαμά δεν μπορεί να φροντίσει και η ώρα μετρά. Όσο λιγότερο ταλαιπωρηθούν τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να τα καταφέρουν. Από την άλλη αυτά τα μωράκια, αν καταφέρναμε να τα δώσουμε σε άλλη έστω γατούλα, τώρα θα ήταν και τα 2 εδώ. Σκέφτομαι αν έπρεπε να προσπαθήσουμε άμεσα να τα δώσουμε σε κάποια μανούλα, όχι την επόμενη μέρα. Σκέφτομαι, αν έπρεπε να τον τρέξω στο γιατρό χθες το πρωί, αφού ξέρω..πως έχουν τα πράγματα με τα μωράκια. Μήπως τον ταλαιπώρησα άδικα και μήπως η τελευταία εσπευσμένη επίσκεψη στο γιατρό καλύπτει απλά τις δικές μας ανησυχίες.."έκανα ότι μπορούσα.."

Με προβλημάτισε πραγματικά η περίπτωση του Ταρζανάκου, για το τι είναι τελικά το σωστό. Δεν ήταν από τα μωρά σαρκοφάγα που προορίζονταν να φύγουν νωρίς. Δεν το πιστεύω.Ήταν κατάγερος. Ήταν ένα γατάκι που την 4η μέρα της ζωής του, είχε το κουράγιο να κατεβάζει μόνος του το έμβολο της σύριγγας, οπότε και πήγε σε μπιμπερό! Μέχρι κι ο γιατρός σχολίασε ότι η κατάσταση θρέψης ήταν πολύ καλή, ήταν καλοταϊσμένος.
Όμως ήταν και άτυχος. Βρέθηκε να μεγαλώνει με δίποδες μαμάδες, αντί να κουρνιάζει μέσα σε μια τριχωτή κοιλίτσα..Εκεί κάτι πήγε στραβά προφανώς.

Όταν τελικά η αγάπη δεν φτάνει, είναι τουλάχιστον δυσάρεστο, είναι οδυνηρό.

Οσα και να πεις εχεις δικιο ,η θλιψη ειναι θλιψη και δεν αλλαζει. Οταν πηγαμε τη mezzo στο νοσοκομειο ,πιστευα οτι θα τα καταφερνε χωρις αμφιβολια και ομως. .....Απο την αλλη ο νιαουρελος δεν πηγε πουθενα αρχικα ,δεν τον ειδε γιατρος και σωθηκε. Η μοιρα ειναι απροβλεπτη. Δεν μπορουν να μας που τι αισθανονται .Μακαρι να μπορουσαν

belezza έγραψε:Οσα  και να πεις  εχεις   δικιο ,η θλιψη  ειναι  θλιψη  και δεν  αλλαζει.  Οταν  πηγαμε τη mezzo   στο νοσοκομειο  ,πιστευα  οτι θα τα  καταφερνε   χωρις  αμφιβολια  και ομως. .....Απο την  αλλη   ο  νιαουρελος   δεν  πηγε  πουθενα   αρχικα   ,δεν τον  ειδε   γιατρος   και σωθηκε.  Η  μοιρα   ειναι  απροβλεπτη. Δεν  μπορουν  να μας   που τι  αισθανονται  .Μακαρι  να  μπορουσαν  

Ακριβώς έτσι είναι..
Το Φανούλη τον συνέφερα εγώ 3 φορές. Με σταγονίτσες γάλα, ζαχαρόνερο, μασαζάκι στη ζέστη. Όλα μας έτυχαν αργίες, ξημερώματα..όμως τα κατάφερε. Στο γιατρό πήγαν όταν πλέον ξεπετάχτηκαν.
Καθένα με την τύχη, όσο κι αν μας ενοχλεί.

Μην βασανιζεις τον εαυτο σου με σκέψεις και τύψεις.... Οτι ηταν ανθρωπινως δυνατον το έκανες....

Δυστυχως.........

Σπόιλερ: