2004 - 2018 .... Guess Who .... Το πατουσάκι του Gatospito

Όπως είπα, τον μαζέψαμε 15 Αυγούστου του 2004, μαζί με τον αδερφό του. Η διαφορά στην ευφυία του έναντι όλων των άλλων γατιών που έχουν περάσει και έχουμε στα χέρια μας, ήταν τεράστια, μας είχε κερδίσει αμέσως με τη πρώτη ματιά, κατ' εξοχήν κινούμενη γκρίνια. αλλά όμορφη γκρίνια !!!

ουφ, δεν είμαι καλά, αλλά και η μαμά του είναι πολύ πιο χάλια. Ηταν ο πρίγκιπάς της, ήταν μόνιμα κολλημένος πάνω της, μαζί κοιμόντουσαν, μαζί ξύπναγαν ... τον κοιμίσαμε σήμερα, είχε γίνει ένας σκελετός με δέρμα, δεν μπορούσε να περπατήσει, ούτε να ξαπλώσει άνετα δεν μπορούσε. Πέρσι τον Φεβρουάριο του είχαμε παρατείνει τη ζωή με ένα χειρουργείο που έκανε τότε, αλλά πλέον ο κατάφορος ήταν απότομος. είχε μείνει λιγότερο από 2,5 κιλά, η διάγνωση τότε ήταν IBD (φλεγμονώδης νόσος τους εντέρου) και πιθανότατα λέμφωμα. η θεραπεία και στις 2 περιπτώσεις είναι η ίδια. Δυστυχώς  οι εμετοί και οι διάρροιες τoν διέλυσαν, ό,τι και να έτρωγε δεν έμενε μέσα του με τίποτα, 2 φορές έμεινε στο γιατρό για εξτρά θεραπεία και ορούς, όμως είχαμε καταλάβει πως το τέλος δεν ήταν μακριά, έτσι σήμερα η μαμά του πήρε τη δύσκολη απόφαση να τον ξεκουράσει. Από σήμερα ο αγαπημένος μας Παύλας βρίσκεται στο δικό του γατοσυννεφάκι να κάνει παρέα με τη Μπεζούλα μας !!!  

Θα επανέλθω, το σοκ της απώλειας είναι πολύ οδυνηρό και μεγάλο αυτή τη στιγμή για να γράψω και κάτι άλλο.

Αγάπη στα γατούνια σας να δίνετε όλοι.

Μολις τωρα το διαβασα και λυπαμαι πολυ . Παντα οδυνηρο το θεμα
Ενα απο τα εμβληματικα γατια σας αν το θυμαμαι καλα. Επισης ,αν θυμαμαι καλα ειναι αυτος που ηταν καπως '' ευερεθιστος?''
Ελπιζω να μην εχετε στην γατο οικογενεια αλλες απωλειες και οσα εφυγαν να ειναι τωρα παρεουλα .

Ωχ, πόσο σκληρό να αποχωρίζεσαι τ'αγαπημένα σου Μια μικρή ανακούφιση που το πάλεψατε μέχρι το τέλος, που κάνατε ότι μπορούσατε.
Δεν έχω λόγια ότι να πέις είναι λίγο, όλοι εδώ σας νιώθουμε!
Πάντα με τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα τα πορτοκαλόγατα που σε κάνουν να τ'αγαπάς ιδιαίτερα...
Καλό γατοπαράδεισο ομορφιά!

ολοι μας εδω μεσα καταλαβαινουμε πολυ καλα τι σημαινει να χανεις αγαπημενο σου πλασμα και ακομα περισσοτερο αυτο με το οποιο μοιραζεσαι το κρεβατι σου, το πρωινο σου ξυπνημα, το βραδινο σου νανουρισμα, το καθημερινο σου χαδι και αγκαλιασμα... δεν υπαρχουν λογια παρηγοριας και το ξερετε, μονο ο χρονος ο πανδαματωρ οπως ελεγαν τοσο σοφα οι προγονοι μας θα απαλυνει λιγακι τον πονο της απωλειας...

Αχ... Δημήτρη δεν έχω λόγια, ότι και να πώ είναι λίγο.

Είναι αβάσταχτο να χάνεις κάποιον που αγαπάς, που έχεις δεθεί, που είναι ένα κομμάτι απ τη ζωή σου.

Όλοι ττόχουμε ζήσει και ξέρουμε, καταλαβαίνουμε.
Τα λόγια παρηγοριάς δύσκολα κι ο πόνος τόσο μεγάλος, τόσο δυνατός που σου κόβει τη ψυχή στα δύο.
Δυο απώλειες σε τόσο λίγο διάστημα.  

Μόνο ο χρόνος βοηθάει και όλα αυτά τα υπέροχα χρόνια που ζήσατε μαζί

αχ. ψυχή μου .......Καλή ανάπαυση Παυλάκο μου κάνεις παρέα στη Μπεζουλα και σ' όλα τα αγαπημένα μας συντροφάκια        


Κουράγιο και στους δυό σας.

Κουραγιο τι αλλο να πω δυστυχως εναι γραφτο να τ"αποχαιρετουμε πρωτοι...Καλο γατοπαραδεισο γλυκε μου,θα εχεις παρεα και τα δικα μας αγαπημενα εκει στη γωνια του ουανιου τοξου

Πέπη, Λίνα, Δάφνη, Χαρά, Μαρία σας ευχαριστούμε από καρδιάς.

Δυστυχώς ο Παύλας ήταν ο πιο αγαπημένος της Βικτωρίας, η πατούσα στο σήμα του γατόσπιτου είναι του Παύλα.

Η απώλεια του μας είναι πραγματικά δυσβάσταχτη !!!

Και πάλι σας ευχαριστούμε όλες !!!

Όοοοοχιιιι ο Παύλας! Το είδα στο fb και δεν ήξερα τι να της πω... Δεν ξέρω ποτέ τι να πω, πώς να παρηγορηθείτε, δε γίνεται. Μακάρι εκεί που είναι να μην πονάει και να μην ταλαιπωρείται, ο γλυκούλης! Να αγαπάτε (ακόμα) πιο πολύ ο ένας τον άλλον, για να αντέξετε την απώλεια. Μια αγκαλιά και στους δυο σας κι από τη δική μας οικογένεια.

Τα λόγια δεν φτάνουν....
Καλό ταξίδι Παυλάκο...να προσέχεις την αδερφούλα σου..

Αχχ μωρε αυτο το πλάσμα που την φωτογραφια εβλεπες και ελεγες ποσο επικοινωνιακο ειναι . Τι κριμα....

Καλο παραδεισο πανεμορφε παυλάκο
Εζησες με αγάπη και ζεστασια.. κουράγιο παιδια

Ολγα, Ελενη, Βασουλι, Αθανασια, σας ευχαριστουμε πολυ κοριτσια, ξεκουραστικε ο κακομοιρος, αλλα μας λειπει πολυ, αφησε μεγαλο κενο μεσα μας ο γκρινιαρης μας, ειναι βαθιες οι χαραγματιες στη καρδια μας και στη ψυχη μας, ελπιζουμε να ειναι καλα εκει που πηγε...

Ότι και να πει κανείς για την απώλεια αγαπημένων πλασμάτων είναι λίγο..

Πάντα δύσκολο, πάντα ηχηρή η απουσία τους.

Θα σκέφτεστε ότι έζησε μια χαρούμενη ζωή, γεμάτη αγάπη. Η μόνη παρηγοριά.

Τώρα έχει παρεούλα τη Μπεζούλα.

Αντίο Παύλα!

Πραγματικα λυπάμαι πολύ.
Τουλάχιστον έζησε καλά και έφυγε με πολύ αγαπη γύρω του

Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια. Η απώλεια είναι πελώρια και το κενό δεν μπορεί να γεμίσει. Άδειασε όλο το σπίτι. Είναι παντού και πουθενά ο καραμελωμένος μου Μαούλης...

Chouzouris έγραψε:Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια. Η απώλεια είναι πελώρια και το κενό δεν μπορεί να γεμίσει. Άδειασε όλο το σπίτι. Είναι παντού και πουθενά ο καραμελωμένος μου Μαούλης...

Για τον Μάο μου....

Το παραπονιάρικο καλωσόρισμά σου στην είσοδο του σπιτιού, έκφραση της ψυχής του... Πού ήσουν; Γιατί άργησες; Τί μου έφερες; Μήπως καλαμάκι κοτόπουλο από αυτό που μου αρέσει;

Η γωνιά σου στο μπλε γατόδεντρο, κάτω από τη σκάλα, εκεί που το κορμάκι σου ξάπλωνε νωχελικά...

Το απαιτητικό πεινάω σου να αποζητά ανθρώπινη λιχουδιά... ένας γάτος που έτρωγε γκουρμέ...

Το φλύαρο νιαούρισμά σου κάθε φορά που με θράσος διεκδικούσες την αγκαλιά...

Η ευλογημένη σκιά σου δίπλα μου, διαρκώς, παντού και πάντα, να ξορκίζει την ερημιά...

Το μισοτελειωμένο κυπελάκι από το γιαούρτι, περιμένει ακόμα τη ροζ μουσούδα σου... ή μήπως θες ρυζόγαλο;

Το έρημο μαξιλάρι μου, σου ψιθυρίζει να αράξεις πάνω μου, να γίνεις ένα με το σώμα μου, δυό ήπειροι χωρίς σύνορα... δύο υπάρξεις σαν μία.

Το είναι μου να σε αναζητά σε κάθε δευτερόλεπτο και να κατακεραυνώνεται με απουσία... Γιατί έφυγες;

Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
Τίποτα δεν είναι πια σωστό.
Τέλος εποχής. Τέλος αθωότητας.
Βιώνω ένα τέλος χωρίς τέλος.

Μία τελεία χωρίς Παύλα...

Δεν υπαρχουν λογια να γεμισουν το κενο της απωλειας ,οποια και οποιου και αν ειναι αυτη.Μονο νοερη συμπαρασταση. Η αισθηση οτι δεν εισαι μονος/η σ΄ αυτη τη στιγμη και η σιωπη του αλλου ειναι η καλυτερη αγκαλια .Καθενας βεβαια εχει τον τροπο του να παρει απο τον αλλο την συμπαρασταση .Για μενα η μεγαλυτερη βοηθεια ερχεται απο την σιωπηλη παρουσια του ανθρωπου που καταλαβαινει τον πονο

Ναι τα λόγια είναι φτωχά και λίγα αυτές τις στιγμές, δεν ξέρω πώς μπορούν ν'απαλύνουν τον πόνο.
Είναι ακόμα τόσο νωπό
Μια μεγάλη απέραντη αγκαλιά απ'όλους μας τίποτ'άλλο , γιατί είμαστε κοντά σας....

Είναι σαν μια βουτιά στην άβυσσο χωρίς τέλος.
Πάντα θα μας λείπουν, πάντα θα τ' αποζητάμε

Δεν έχω λόγια να σας παρηγορήσω

Μόνο Μια μεγάλη αγκαλιά απόλους μας

εκλαψα, Βικτωρια με τα τοσο συγκινητικα σου λογια.. ειπες ολα οσα νοιωθει ο ανθρωπος οταν ερχεται αντιμετωπος με τετοια απωλεια.. εγω θελω να πιστευω κι ας μη μπορω να το αποδειξω, μονο η καρδια το νοιωθει οτι ολοι οσοι αγαπησαμε και αγαπουμε, διποδοι και τετραποδοι ειναι απλα σε μιαν αλλη διασταση.. εκει οπου ο χρονος ειναι αχρονος και η επικοινωνια γινεται μονο με την καρδια και την ψυχη.. σιγουρα ποναει που δεν ειναι εδω διπλα μας να τους αγγιξουμε να τους χαιδεψουμε να γεμισουν το μαξιλαρι διπλα μας η το χωρο που παλια γεμιζανε αλλα δε χαθηκαν γιατι η αγαπη δε χανεται ποτε η αγαπη ειναι αιωνια ειναι τα παντα και για παντα.

psipsa έγραψε:εκλαψα, Βικτωρια με τα τοσο συγκινητικα σου λογια.. ειπες ολα οσα νοιωθει ο ανθρωπος οταν ερχεται αντιμετωπος με τετοια απωλεια.. εγω θελω να πιστευω κι ας μη μπορω να το αποδειξω, μονο η καρδια το νοιωθει οτι ολοι οσοι αγαπησαμε και αγαπουμε, διποδοι και τετραποδοι ειναι απλα σε μιαν αλλη διασταση.. εκει οπου ο χρονος ειναι αχρονος και η επικοινωνια γινεται μονο με την καρδια και την ψυχη.. σιγουρα ποναει που δεν ειναι εδω διπλα μας να τους αγγιξουμε να τους χαιδεψουμε να γεμισουν το μαξιλαρι διπλα μας η το χωρο που παλια γεμιζανε αλλα δε χαθηκαν γιατι η αγαπη δε χανεται ποτε η αγαπη ειναι αιωνια ειναι τα παντα και για παντα.

Ακριβως ετσι .

Σας ευχαριστούμε πολύ όλους!!!

Chouzouris έγραψε:Άδειασε όλο το σπίτι.

Σας νιώθω· εμένα μου είχε φανεί σαν να είχε πεθάνει το σπίτι, λες και είχε ζωή ποτέ.

Αχ, Βικτωρία, θέλω να σε αγκαλιάσω και είμαι τοοοοόσο μακριά....

https://www.youtube.com/watch?v=3RtBI6Szqh8

Πόσο συγκινητικό το βιντεάκι

Πόσο βαθιά κι αληθινή η αγάπη για τα λατρεμένα μας
οι αναμνήσεις πάντα ζωντανές....

Δυστυχως δεν υπαρχουν λογια που να γεμισουν το κενο της απωλειας.Και ισως το πιο βαρυ κομματι, ειναι ακριβως αυτο το αισθημα του κενου που σε πλημμυριζει

Πόσο μα πόσο γλυκό και τρυφερο βιντεάκι
Που δείχνει όλη την αγάπη και ζωή που περάσατε μ' ένα πλάσμα υπέροχο


Αχ βρε παιδιά το να σας πω άλλη μια φορά πόσο λυπάμαι μου φαίνεται τόσο λίγο, τόσο μικρό.
Σας νοιώθω μόνο


Το παρακάτω είναι "κλεμμένο" απ τη Δώρα όταν έχασε την Εριέττα της, αλλά τα λόγια του με άγγιξαν τόσο πολύ που έκλαψα και το θυμάμαι ακόμα.




"Do not stand at my grave and weep
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die. "



Σας το στέλνω σαν μια μικρή παρηγοριά σε σας αλλά και σε όλους όσους έχασαν  γατάκια που γνωρίσαμε εδω μέσα και αγαπήσαμε και χάθηκαν.
Για όλους μας νωρίς.........

'Αλλο ένα αστεράκι στον ουρανό..... Ο Παυλίτος

Σπόιλερ:

Σας ευχαριστώ τόσο όλους...