Εχθες εθαψα το γλυκο μου το μωρακι

Για 13μισυ χρονια ειμαστε μαζι, αν και ηταν αρκετα ανεξαρτητη τις αρεσαν τα νανακια και οι αγκαλιτσες. Καθε βραδυ ιδιως το τελευταιο διαστημα οποτε της ελεγα νανακια-αγκαλιτσες ερχοταν -οχι αμεσως βεβαια, ηθελε να το σκεφτει πρωτα...- και ξαπλωνε ειτε πανω στο κεφαλι μου στο μαξιλαρι ειτε διπλα μου, μου εκανε αυτη τη χαρη αλλα επειδη ηταν και ανεξαρτητη, μετα απο τα χαδακια της μανουλας εφευγε. Της αρεσε να τρωει κυριως το ζελεδακι απο το φαι της και μολις τελειωνε η μια πλευρα της το γυριζα κι απο την αλλη, μαζι με το ζελεδακι ετρωγε και ψαρακι αλλα λιγα πραγματα, δεν ηταν πολυ φαγανη. Της αρεσε το γρασιδι και να το τρωει και να ξαπλωνει, της ειχα φυτεψει καποιες φορες και τρελαινοταν. Της αρεσε να ρεμβαζει στο μπαλκονι τη θεα, αν και τα τελευταια χρονια αν δεν εβγαινα εγω δεν εβγαινε ουτε εκεινη. Ηταν το πρωτο γατακι που υιοθετησα μετα απο πολλα χρονια γιατι ειχα πονεσει πολυ την τελευταια φορα οταν τα ειχα αποχωρηστει. Την μαζεψα απο τον ακαλυπτο μιας διπλανης πολυκατοικιας επειδη νιαουριζε συνεχεια και οι φιλοι μας, γειτονες ηταν τοσο φιλικοι που βγαιναν στα μπαλκονια και φωναζαν στο γατι να σωπασει, εντωμεταξυ ειχε ακουστει στη γειτονια πως τις προηγουμενες μερες καποιος ειχε βαλει φολα και ειχαν βρει καμμια 20 αρια γατια πεθαμενα, φοβηθηκα κι αν και μενω σε διαμερισμα βουτηξα ενα πουλοβερ για να την πιασω χωρις να με ξεσκισει, τελικα την βρηκα χωμενη σε μια σωληνα που ειχε ξεμεινει απο καποιες εργασιες, παρολο το πουλοβερ με ψιλοξεσκισε αλλα χαλαλι της. Για να' χει παρρεα - εγω ειμαι μοναχοπαιδι και ποτε δε μου αρεσε- πηγα να της φερω ενα αδερφακι απο καποια φιλοζωικη αλλα ειχαν δυο αδερφακια και μου ειπαν μη τα χωρισεις, κι ετσι γιναμε πολυμελης οικογενεια. Ηταν και τα τρια περιπου ιδια ηλικια, 2 θυληκα κι ενας αρσενικος. Τα πηγαιναν αρκετα καλα και ιδιαιτερα το χειμωνα κοιμοντουσαν σχεδον αγκαλιτσα. Της Μιστουλας της αρεσαν διαφορετικα παιχνιδια, τρελαινοταν για το φωτακι, ειτε απο CD με την αντανακλαση του ηλιου ειτε με το κοκκινο φωτακι που το αγοραζεις απο βιβλιοπωλειο και δειχει στο τοιχο μια μικρη κοκκινη κουκιδιτσα. Τρελαινοταν γι'αυτο, ετρεχε το κυνηγαγε, πηδαγε να το πιασει... Τους ειχα και ενα παιχνιδοτοπο, ξυστηρα, σπιτακι και συνηθως εκει πηγαινε. Ηταν μακριτριχη και της αρεσε πολυ να την χτενιζω, οποτε ακουγε ελα Μιστουλα να χτενιστουμε δεν υπηρχε ουτε μια φορα να μην ερθει, ακομη και στα τελευταια της. Τελικα εφυγε το μωρακι μου απο λεμφωμα, καρκινο στα εντερα, δε θελω να εστιασω στα δυσαρεστα αλλα οταν δειτε καποια εστω και ελαχιστα συμπτωματα κανετε ολες τις αναγκαιες εξετασεις κι ας λεει ο γιατρος θα δουμε πως θα παει. Μπορει να μην υπαρχει θεραπεια αλλα θα γωριζετε νωριτερα τι συμβαινει και θα προφερεται στο γατακι σας αυτα που θελετε για τις τελευταιες του μερες, βδομαδες... Το μωρακι μου ηταν μια πολυ γλυκια ψυχουλα, που πηρε αγκαλιτσες, χαδακια και φιλακια και ελπιζω να συνεχισει το ταξιδι της ομορφα και γλυκα. Θελησα να μοιραστω μαζι σας την ιστορια της γιατι ξερω πως τ'αγαπατε. Σας ευχαριστω. θα προσπαθησω να βαλω και φωτογραφια αν τα καταφερω.

Λυπαμαι τοσο πολυ
Δεν ξερω τι να σου πω , πραγματικα δεν υπαρχουν λογια
Πανεμορφη ηταν .
Καλο ταξιδι γατουλα

Δεν έχω λόγια, σε τέτοιες στιγμές ότι να πεις είναι λίγο...
Όλοι εδώ σε νιώθουμε, όλοι έχουμε ζήσει αυτό τον πόνο.
Έφυγε με πολλή αγάπη!
Καλό σου ταξίδι Μιστούλα!

dagger, Lina σας ευχαριστω πολυ πολυ ειμαι πολυ πολυ λυπημενη αλλα προσπαθω να ειμαι οσον το δυνατον ηρεμη και να μην κλαιω συνεχεια και για τα αλλα δυο να μη με βλεπουν ετσι, εχω ξαναπερασει τετοιες καταστασεις αλλα τουτο το ζουζουνακι μου'χε κλεψει την καρδια, οχι μονο γιατι ηταν μια γλυκα με προσωπικοτητα αλλα επειδη ηταν και μικροκαμωμενη και φοβιτσιαρα σε σχεση με τ'αλλα και παντα ηθελα να την προστατευω. Την αγαπη μου κι απο μενα και εκ μερους της Μιστουλας μου σε ολη τη γατοπαρρεα. Σας ευχαριστω.

Σε ευχαριστουμε που μοιραζεσαι μαζι μας τη θλιψη σου. Δεν υπαρχουν λογια για αυτες τις στιγμες ,μονο ο χρονος γλυκαινει την αισθηση της απωλειας .Να τη θυμασαι μ ολη σου την αγαπη που οπως καταλαβαινω πηρε απλετη .Καλο ταξιδι στη Μιστουλα

beleeza σ'ευχαριστω παρα πολυ, η αληθεια ειναι οτι το'χω ξαναπερασει και ξερω πως με τον καιρο απαλυνει ο πονος, ομως δεν ξερω αυτην τη φορα ειναι λιγο καπως διαφορετικα, δεν ξερω θα δουμε να περασει ο καιρος να γλυκανει ο πονος. Σας ευχαριτω ολες/ους πολυ πολυ!!!

Καλο ταξιδι στο μωρακι σας!!! πηρε πολλη αγαπη και αυτο ειναι που μετραει.. 

Όλοι σε νοιώθουμε και σε καταλαβαίνουμε γιατί τόχουμε περάσει και ξέρουμε ότι θα το ξαναζήσουμε      

Πάντα μεγάλος ο πόνος. Αβάσταχτη η απώλεια

Η γατούλα σου εκτός απο πανέμορφη υπήρξε στη ζωή της μια πολύ τυχερή γατούλα.

Γιατί πήρε κι έδωσε πολυ αγάπη κι έζησε με φροντίδα στα δύσκολα

Καλό ταξίδι στη μικρή σου και κουράγιο σε σένα.
Σιγά σιγά ο χρόνος απαλυνει τη πληγή και μένουν μόνο όλα τα όμορφα που έζησες μαζί της

Κάποια στιγμή, κάποτε, όλοι θα συναντηθούμε εκεί στο κάπου .........

Καληνύχτα Μιστούλα

psipsa kai ZIZIKOS σας ευχαριστω παρα πολυ και απο μενα κι απο μερους της Μιστουλας, να'στε παντα καλα και να δεινετε την αγαπη σας στα τρυφερα αυτα πλασματακια. Ναι το ξερω πως θα ξανασυναντηθουμε , και εκεινη ηταν μια ψυχουλα σκετη ειμαι σιγουρη πως θα βρει το δρομο της, απλα εμενα θα μου λειψει πολυ μεχρι τοτε.

Πάντα σφίγγομαι όταν βλέπω δημοσιεύσεις στην ενότητα αυτή.
Πάντα λυπάμαι για κάθε ψυχούλα που φεύγει και το κενό που αφήνει στους ανθρώπους της.
Πάντα με παρηγορεί όμως, ότι το πλάσμα που ταξίδεψε, είχε ανθρώπους που θα λυπηθούν με την απουσία της.

Φαίνεται ότι αγαπήθηκε, τη θλίψη της απώλειας την γνωρίζουμε όλοι.
Θα σκέφτεστε ότι έζησε μια χαρούμενη ζωούλα, που μακάρι να την είχαν όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου!
Εγώ τουλάχιστον έτσι παρηγοριέμαι και θυμάμαι με χαμόγελο τα πλάσματα που έφυγαν και μέχρι σήμερα μου λείπουν τόσο.

Καλό ταξίδι Μιστούλα!
Κουράγιο για την άδεια αγκαλιά. Θα κρατά τώρα τις αναμνήσεις.

Stella M. σ'ευχαριστω πολυ πολυ η αληθεια ειναι οτι οντως αγαπηθηκε παρα πολυ, ηταν η χαιδεμενη μου, ειναι ακομη πολυ συντομο το διαστημα για να πω πως μπορω να εστιασω στις καλες στιγμες χωρις να ποναω, αλλα σας ευχαριστω που μου σωσατε την ευκαιρια να μοιραστω την ιστορια μας, γιατι εσεις καταλαβαινετε την εμπειρια μου, ειναι δυσκολο να σε καταλαβουν φιλοι και συγγενεις που δεν ειναι γατογονεις. Την αγαπη μου σε ολους τους γατογονεις και τη γατοπαρρεα <3 <3

Ισχύει αυτό που λες, δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τη θλίψη αν δεν έχει αγαπήσει κι ο ίδιος ένα τετράποδο πλασματάκι τόσο.
Τουλάχιστον εδώ οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε πως είναι να σου λείπει το μικρό σου, αλλά και πόσο μεγάλη είναι η χαρά που παίρνεις ή πήρες κάποτε από τη σχέση σας!
Αυτό νομίζω η ενσυναίσθηση κι η κατανόηση είναι ότι πιο όμορφο εδώ μέσα.

Και πάλι υπομονή.
Ο χρόνος είναι όντως γιατρός.
Μια μεγάλη αγκαλιά στα υπόλοιπα γατουλάκια, οι στιγμές μας μαζί τους είναι πολύτιμες!

Stella M. σ'ευχαριστω πολυ πολυ για το μυνημα σου, ετσι ειναι η χαρα που μου εδινε... καθε φορα που εμπαινα στο σπιτι η την εβλεπα ανοιγε η ψυχη μου... τωρα εστιαζω στα αλλα δυο με χαδακια και γλυκολογα και παιχνιδια να μην τους λειψει τιποτα. Οπως λες ο χρονος ειναι γιατρος... Την αγαπη μας σε ολους/ες και εκ μερους της Μιστουλας κι απο τα αλλα δυο την Ivy και τον Bobby <3 <3 <3 <3

υπεροχο πλασμα φαινοταν. καλο ταξιδι ευχομαι...

astralel σ'ευχαριστω πολυ, ηταν πολυ ξεχωριστη ψυχουλα, τεταρτη φορα που ειχα κατοικιδιο και πρωτη φορα που το λατρευα τοσο... δεν ξερω γιατι, ισως επειδη ηταν μικροκαμωμενο και φοβιτσιαρικο με αλλες γατες αλλα και με ανθρωπους και παντα ηθελα να την προστατευω, ισως γιατι ηταν ανεξαρτητη και δεν ηθελε πολλα πολλα, αλλα εγω τη γεμιζα στα φιλακια κι ας μην τα ηθελε πολυ, ισως γιατι ηταν πολυ χαριτωμενη με ιδιαιτερη προσωπικοτητα... τελος παντων... χθες εκλεισε μια βδομαδα και πηγα απο κοντα να τα πουμε... περιττο να σου πω πως ειμαι κομματια... anyway, one day at a time...

Δεν την έχασες , κέρδισες 13 χρόνια μαζί της! Αυτή την φιλοσοφία προσπαθώ να έχω, δεν είναι ευκολο το ξέρω αλλά αν το καλοσκεφτεις κάπως έτσι είναι

orgios, σ'ευχαριστω πολυ , ναι ετσι ειναι 13μισυ χρονια που καθε φορα που την εβλεπα ανοιγε η ψυχη μου, εχεις δικιο απλα ειναι ακομη πολυ εντονη η απουσια της

Κορίτσι μου γλυκό υπομονή. Ήταν πανέμορφη η Μιστούλα σου....
Τουλάχιστον έζησαν με αγάπη και φροντίδα τα ψυχουλίνια μας. Σε νοιώθω απόλυτα.
Κι όπως σωστά είπες "οταν δειτε καποια εστω και ελαχιστα συμπτωματα κανετε ολες τις αναγκαιες εξετασεις κι ας λεει ο γιατρος θα δουμε πως θα παει. Μπορει να μην υπαρχει θεραπεια αλλα θα γωριζετε νωριτερα τι συμβαινει και θα προφερεται στο γατακι σας αυτα που θελετε για τις τελευταιες του μερες, βδομαδες..." Καλό της ταξίδι

GiouliMant νομιζα και γω πως οι γιατροι ξερουν τη δουλεια τους αλλα τελικα οπως σε ολα τα επαγγελματα καλο ειναι να τριπλοτσεκαρουμε... δεν ξερω γιατι ο πρωτος κτηνιατρος μου ειπε πως δεν εχει καρκινο μολις ειδε καποιες εξετασεις, η δεν ηθελε να με στενοχωρησει η πραγματι δεν ηξερε τη δουλεια του. Οταν την πηγα στο νοσοκομειο ηταν πια πολυ αργα, οχι οτι θα επαιρνε θεραπεια αλλα εστω να τη βοηθουσαν να μην ποναει... Παντως αν το ηξερα πως δεν παιρνει θεραπεια θα την κραταγα στο σπιτι μας , στο χωρο της να μη φυγει φοβισμενη στο κλουβακι του νοσοκομειου...
Τελος παντων οταν αποφασισω να ξαναυοθετησω αδεσποτακι θα κανω πολυ καλυτερη "ερευνα αγορας" σε κτηνιατρους και στα πρωτα συπτωματα κατευθειαν την ιδια στιγμη στον καλυτερο κτηνιατρο και θα τσεκαρω τα παντα. Θελω ομως το χρονο μου και εγω και τα ζουζουνακια μου που ειναι ηλικιωμενα, δεν νομιζω πως θα τους ηταν ευκολο να δεχτουν αλλο γατονι πια, ομως καποια στιγμη θα ξανα βοηθησω καποιες ψυχουλες που θα το'χουν αναγκη, τα αγαπω πολυ πολυ ολα τα αδεσποτακια και μακαρι μεχρι το τελος της ζωης μου να βοηθησω οσα περισσοτερα μπορω.
Νομιζα πως μετα το χαμο της Μιστουλας δε θα ηθελα να ξαναβαλω τον εαυτο μου σ'αυτη τη διαδικασια που οταν φευγει το μωρακι σου πονας αφορητα, ομως τα λατρευω τα γατακια και δεν νομιζω πως θα περασει μεγαλο διαστημα πριν ξαναγινω γατομαμα.
Καλη δυναμη σου ευχομαι και συ οπως και γω να θυμωμαστε την αγαπη που δωσαμε και πηραμε.