η αγάπη δεν περνάει!

είναι μια ιστορία που είχα γράψει τον Ιούλιο του 2003...
δεν έχει μεγάλη σχέση με γάτα (ειδικά στην αρχή της), αλλά επειδή βρίσκω αγάπη εδώ μέσα σε αυτό το φόρουμ θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.
επειδή είναι λίγο μεγάλη θα την γράφω σιγά σιγά...

___Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκε ένα σκυλάκι σε ένα εκτροφείο ήταν
12 Απριλίου του 1989... koker spaniel (το αγγλικό) το ονόμαζαν... το
αγόρασε ένας κύριος από τα μελίσσια (νομού αττικής) που ήταν κυνηγός
που το ήθελε για κυνήγι, όταν ήταν η σκυλίτσα ήταν 2,5 μηνών, καθότι τα
συγκεκριμένα κυνηγόσκυλα φημίζονται για την μύτη τους, αλλά επειδή
άργησε να το πάει για να του κόψουν την ουρά δεν του έκανε η σκυλίτσα
για την δουλειά του... ο κύριος αυτός ήταν φιλόζωος και δεν ήθελε να το
πετάξει έτσι έψαχνε από γνωστούς και φίλους να το χαρίσει σε κάποιον
που θα το αγαπάει πραγματικά...
___Ταυτόχρονα σε μια άλλη γειτονιά
των βορείων προαστίων, μια 3μελής οικογένεια είχε μόλις αγοράσει από ένα πετ σοπ ένα υπέροχο σκυλάκι 2 μήνων γκρί (λυκόσκυλο το έλεγαν) το
οποίο ονόμασε rounti... ο λόγος που πήραν το σκυλάκι ήταν διότι η
κορούλα τους 4η δημοτικού τότε τους είχε φάει για να τις κάνουν
αδερφάκι, έτσι και με την ευκαιρία ότι είχαν μετακομίσει πρόσφατα σε
σπίτι με κήπο, από το διαμέρισμα που έμεναν, της πήραν το σκυλάκι για
να παίζει και να σταματήσει να τους ζητάει αδερφάκι... Ο rounti λοιπόν
περνούσε υπέροχα με την 3μελή οικογένεια, μέχρι που μια μέρα περίπου 3
μήνες μετά από την συγκατοίκηση με το σκυλάκο, η μικρή κόρη της
οικογένειας έβγαλε για την συνηθισμένη απογευματινή βόλτα το σκύλο με
τον κολλητό της... αλλά αυτή την φορά πήγαν από τον κεντρικό δρόμο γιατί
ο φίλος της κάτι ήθελε να δει σε ένα μαγαζί... ήταν Οκτώβριος, και
εκεί που περπατούσαν τους προσπέρασαν 2 μαυροντιμένες ηλικιομένες κυρίες, ο rounty
από την ώρα που τις είδε ήθελε να πηδήξει πάνω τους να παίξει, και
μπόρεσε να ξεφύγει από τα χέρια των παιδιών ο οδηγός του... αυτές τον
έπιασαν και άρχισαν αν τρέχουν σαν να ήταν 30 χρονών και όχι
ηλικιωμένες όπως φαινόταν αρχικά... τα παιδιά τις κυνηγυσαν, και κάποια
μέτρα πιο κάτω αυτές μπήκαν στο νεκροταφείο... τα παιδιά όμως φοβισμένα
από τον χώρο, δεν τόλμησαν να μπούνε μέσα... περίμεναν στην έξοδο να
τις δούνε να βγαίνουν... ποτέ δεν έγινε αυτό, 1 ώρα περίπου μετά ο
φύλακας έκλεισε την πόρτα και τους ενημέρωσε ότι δεν ήταν κάνεις μέσα,
και πως ουδέποτε είδε 2 κυρίες μέσα με ένα σκύλο...
___Το κοριτσάκι απαρηγόρητο πήγε στο σπίτι του και είπε στους γονείς της όλη την
ιστορία... και δεν έβαζε μπουκιά στο στόμα της, έκλαιγε και το μόνο που
έλεγε ήταν πως ήθελε τον ρούντι πίσω ξανά! οι γονείς της έψαχναν για 1
εβδομάδα αλλά ο σκυλάκος πουθενά!
___Τότε ήταν που ο μπαμπάς της
μικρούλας πήγε σε έναν σιδερά στα Μελίσσια, για μια παραγγελία για την
δουλειά του, και είδε ότι ο κύριος εκείνος είχε μια φωτογραφία από ένα
σκυλάκι 6 μηνών καφετί γλυκούλη θηλυκό που χαριζόταν και μάλιστα με
χαρτιά καθαροαιμίας... Ρώτησε για το σκυλάκι αυτό, και εκείνος του είπε
ότι ήταν μια σκυλίτσα ενός γνωστού του κυνηγού που επειδή άργησε να του
κόψει την ουρά δεν τον χρειαζόταν, πως είναι εμβολιασμένη, και πολύ
φιλική με τα παιδιά... μόνη τους έννοια για να δώσει το σκυλάκι ήταν να
τον βλέπει και εκείνος που και που, διότι το ενδιέφερε να πάει κάπου
που θα είναι καλά. Ο μπαμπάς της μικρής δεν έχασε την ευκαιρία και πήρε
τον κυνηγό τηλέφωνο... ήταν το δώρο της κόρης του για να "ξεχάσει τον
rounti!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(αν δεν σας ενδιαφέρει η δεν θέλετε να διαβάσετε άλλο, πείτε μου να μην αντιγράψω άλλο από τα χαρτιά, δεν θα με πειράξει!)

Εμένα προσωπικά Ελισάβετ μου, μου κίνησες την περιέργεια, το διάβασα και τώρα περιμένω για την συνέχεια όταν με το καλό μπορέσεις!

Άστα τα άτιμα που λες για να ξεμπερδεύεις μαζί μας τεμπέλα!
θα την αντιγράψεις όλη την ιστορία.

Έεεετσι!!! Πες τα βρε Χαρα που μας ξεσηκωνει και μετα ρωταει αν θελουμε να συνεχισει...

καλεεε διαβαζα και μου το κοψες πανω στο καλο!!!!
ΓΡΑΦΕΕΕΕ

ΓΡΑΦΕ...

Αργείς!

Άντε, Ελισάβετ!!!!

Ακόμη;;;Αίσχος!!!Άντε ντε,θα περιμένουμε πολύ ακόμη;;;

συνεχίζω λοιπόν σας ευχαριστώ

___Ο κυνηγός απάντησε, και ο μπαμπάς της μικρής του εξήγησε την κατάσταση, όταν τέλειωσε, ο κυνηγός του απάντησε ότι θα του πάει στο σιδεράδικο την σκυλίτσα, όπως και έγινε... έτσι συνεννοήθηκαν όποτε ήθελε ο κυνηγός να πήγαινε στο σπίτι για να βλέπει την πρώην σκυλίτσα του. ο πλέων ιδιοκτήτης της 6 μηνών σκυλίτσας όταν την πήγε στο σπίτι του ήταν φοβισμένη... και την μαμά της μικρής αλλά και την μικρούλα όταν τις πρωτοείδε τρόμαξε τόσο πολύ που παραλίγο να τις δαγκώσει... αλλά με την ώρα συνήθισε, και με τους μήνες έγινε η καλύτερη φίλη της μικρούλας μας, η οποία όμως ποτέ δεν ξέχασε τον rounti της, και πάντα μέσα της πίστευε ότι θα τον ξαναέβρισκε! Σε κάθε βόλτα που πήγαιναν με την μικρή kanty (έτσι αποφάσισε η μικρούλα μας να ονομάσει την σκυλίτσα της), είχε την ελπίδα ότι θα δει κάπου τον μικρό της rounti να κάνει βόλτες...
___Η μικρή μας και η kanty περνούσαν ζωή χαρισάμενη, την έπερνε μαζί στο σχολίο όταν είχε ο δάσκαλος απεργία, διάβαζε στον κήπο μαζί της, μοιραζόταν το φαγητό της μαζί της (αυτό χωρίς να το ξέρει η μαμά της), και άλλα πολλα τέτοια χαριτομένα... κάπου τον χειμώνα του 1995, που ξύπνησε η μικρή μας για να πάει στο σχολείο, όχι και τόσο μικρή πλεόν, ήταν ήδη στην 3η γυμνασίου, φώναξε την σκυλίτσα της για να της πει καλημέρα όπως κάθε μέρα, και η σκυλίτσα δεν ήρθε... πράγμα που ΠΟΤΕ δεν είχε ξανακάνει... η μικρή μας φοβισμένη την ξαναφώναξε... η σκυλίτσα και πάλι δεν ανταποκρίθηκε, και τότε έντρομη κατέβικε την σκάλα του σπιτιού της και πήγε στην κουζίνα να βρει την σκυλίτσα της... την βρήκε να είναι σοιριασμένη στο κρεββατάκι της και να ανασένει βαριά... ο μπαμπάς της μικρής μετά από τα παρακάλια της κόρης του, την άφησε να μην πάει στο σχολέιο και να πάμε την σκυλίτσα στον γιατρο στις 9 που θα άνοιγε, όπως και έγινε!
__Η διάγνωση του γιατρού ήταν άσχημη... η μικρή σκυλίτσα είχε πάθει εγκεφαλικό μέσα στην νύχτα, το οποίο της άφησε ένα κουσούρι παράλησης, και γιαυτό δεν μπορούσε να κουνήσει κανένα από τα 4 πόδια της... στην ερώτηση του μπαμπά της αν θα το ξεπεράσει και αν υπάρχει κάποια θεραπέια, η απάντηση ήτανε ευθανασία... η μικρή ανασκουμπόθηκε τότε... δεν θα το δεχόταν με τίποτα... ένιωθε την σκυλίτσα να την κοιτάει σαν να της λέει "μην τον ακυς, θέλω να ζήσω." και εκεί πήρε την πρωτοβουλία που Μπαμπά πάρε την kanty αγκαλιά και πάμε σπίτι σε παρακαλώ". Ο πατέρας της στην αρχή αρνήθηκε, αλλά δεν του άφησε και πολλές εναλάκτικες, και έτσι πήγανε και οι 3 στο σπίτι... είπαν τα δυσάρεστα μαντάτα στην μαμά της μικρής, η οποία επίσης δεν ήθελε να θανατοθεί το σκυλί... πήρε τον ανδτρα της στο μέσα δωμάτιο, και η μικρή κρυφάκουσε που του έλεγε πως δεν θέλει να ξαναπεράσουν τα ίδια με την μικρή που πέρασαν όταν έχασαν τον rounty, πως έπρεπε να βρούνε μια λύση και το σκυλάκι να ζήσει το δυνατόν περισσότερο, εκτός αν πονάει και βασανίζεται οπότε είναι κρίμ ακαι δεν αξίζει... τότε ήταν που ο μπαμπάς της μικρής αποφάσισε να την πάει σε ένα νοσοκομίο μικ΄ρων ζώων στην εκάλη...
__Στο νοσοκομείο η διάγνωση δεν ήταν και πολύ πιο ελπιδοφόρα, όμως υποσχέθηκαν ότι θα προσπαθούσαν για το καλύτερο... η σκυλίτσα έμεινε εκεί για 3 μέρες, δεν μπορούσαν είπαν να το κρατήσουν άλλο γιατί δεν θεωρούν ότι έχει πολλές πιθανότητες να ζήσει και πως είναι καλύτερα το κλουβάκι που έπιανε η kanty να το πάρει ένα άλλο ζωάκι που θα έχει πιο πολλές ελπίδες να γίνει καλά... έτσι πήρε ο μπαμπάς της μικρής τις απαραίτητες φαρμακευτικές οδηγίες που έπρεπε να δεχτεί η σκυλίτσα για να τις κάνουν εκείνη στο σπίτι, και αφού η μικρή πλέων μπορούσε να τρώει μόνη της και να πίνει νεράκι και δεν ήταν απαραίτητος ο ορός...
__Στο σπίτι όταν ήρθαν, η μικρούλα ανέλαβε να κάνει καλά την πολυαγαπημένη της σκυλίτσα, κάθε μέρα έτρωγε σχεδόν όλο της το απόγευμα μετά το σχολίο για την kanty, και δεν διάβαζε τίποτα... δεν την ένοιαζε όμως πίστευς βαθιά μέσα της ότι η σκυλίτσα της θα γίνει καλά... Και περίπου 1 μήνα μετά είδε ενθουσιασμένη την πρώτη προσπάθεια της σκυλίτσας της να προσπαθεί να πατήσει τα 2 μπροστινά της πόδια... δεν τα κατάφερε... κάθεμέρα όμως προσπαθούσε όλα και περισσότερο, και σιγά σιγά μέσα σε διάστημα 1 μηνός ακόμα, κατάφερε να σταθεί και στα 4 πόδια... δεν περπατούσε πολύ, μόλις 2-3 βήματα και μετά καθόταν κάτω... αλλά ήταν μια βελτίοση, και αυτό ο ήξερε η μικρή μας... και αυτό που ήξερε καλύερα από όλα είναι ότι με την τηλεφωνική βοήθια του κτηνιάτρου τους (καθώς το νοσοκομίο τους απέριψε), αλλά με τα ΔΙΚΑ ΤΗΣ χερια, προσπαθούσε να βοηθίσει την σκυλίτσα της να περπατήσει ξανα... ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ...
__Φτάνοντας στο 1996, η kanty περπατάει και πάλι κανονικά, τρέχει πάιζει και χαίρεται, μέχρι που την άνοιξη του 1998 ξαναμένει έγκυος για μια ακόμα φορά στην ζωή της... ήταν αρχές Μαΐου όταν γέννησε 4 υπέροχα μικρά ημίαιμα κουταβάκια... ο μπαμπάς τους... άγνωστος... κάποιος που είχε πηδήξει μέσα στον κήπο του σπιτιου μια μέρα που έτυχε να είναι η σκυλίτσα έξω και να λέιπουν όλοι από τπ σπίτι... η σκυλίτσα που σε κάθε γέννα της άφηνε ΜΟΝΟ την μικρή κορούλα της οικογένειας να πλησιάζει τα κουτάβια πριν γίνουν 1,5 μήνων, περνούσε υπέροχα... πήγαιναν βόλτα αλλά για πολύ λιγότερη ώρα και σε κόντινή από το σπίτι απόσταση καθώς η ίδια η kanty δεν ήθελε να φεύγει μακρυά και να λέιπει πολύ ώρα από τα μικρά της...
___Μια ωραία σαββατιάτικη μέρα στα μέσα με τέλη Μαίου, που πήγαν την καθιερομένη τους βόλτα, έτσι όπως κρατούσε την kanty η μικρούλα της οικογένειας, ένοισε να την τραβάει προς ένα δρόμο που δεν συνήθιζαν να περπατάνε, και μάλιστα επέμενε... τι να κάνει η μικρή της είχε εμπιστοσύνη, και της έκανε το χατίρι να πάνε προς τα εκεί, τότε η kanty έφτασε σε έναν σκουπιδοντενεκέ του δήμου, και ανέβασε τα μπροστινά της ποδαράκια και έκλαιγε... η μικρή τραβούσε ην σκυλίτσα που δεν καταλάβαινε τι στο καλό θέλει εκεί... η σκύλα επέμενε, και η μικρή τραβούσε μέχρι που το κολάρο βγήκε από την σκύλ α, και αυτή ελεύθερη πλέων πήγε στον κάδο κόλλησε τα μπροαστινά της ποδαράκια στο μέσων του και άρχισε να κλάιει... Τότε ήταν που η μικρή μας αφού έσφυξε λίγο το κολάρο και το φόρεσε και πάλι στην σκυλίτσα της, άνοιξε τον σκουπιδοντενεκέ, όταν ό κάδος άνοιξε και μπήκε φως το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα διαπεραστικο "νιααααααοοοουυυυυυ" και είδε μια πολύ μικρή τριχόμπαλα μέσα... η kanty πάντα είχε καλές σχέσεις με όλα τα ζωάκια που είχε κατα καιρούς η μικρή μας πρωταγωνίστρια, ακόμα και με γάτες, και γιαυτό αποφάσισε η μικρούλα να πα΄ρει το γατάκι στο σπίτι... στο κάτω κάτω το είχε βρει η σκύλα και φαινόταν πολύ μικρο...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ (σε λίγο γιατι κουράστικα) θέλατε να διαβάσετε, τώρα θα το υποστήτε, καλά να πάθετε

Ψοφάω από αγωνία για την συνέχεια....

Φυσικά και θα συνεχίσεις γιατί η αγωνία χτύπησε κόκκινο!!!Αλλά πρώτα σου επιτρέπουμε να ξεκουραστείς!!! :christ:

__όταν έφτασαν στο σπίτι, η kanty πήγε να δει και να ταίσει τα σχεδόν 3 εβδομάδων κουταβάκια της, και η μικρή με τους γονείς της, περιεργάστηκαν την μικρή γατούλα... φαινόταν να μην έχει ματάκια... σαν κάποιος να τα έχει ράψει για να μείνουν κλειστά... αμέσως πήραν τον κτηνίατρο και πήγαν το γατάκι εκεί... αυτός τους είπε ότι το γατάκι είναι πάρα πολύ μικρό και πως δεν έχει ανοίξει ακόμα τα μάτια του, επίσης δεν έχει βγάλει ακόμα δόντια γιαυτό δεν μπορει να τρώει και να πίνει μόνο του, και πως για να ζήσει (παρότι που είναι πάρα πολύ δύσκολο) πρέπει να του δίνουν ανά 3 ώρες γάλα ειδικό για γατάκια με την σύριγγα. θα ήταν πολύ δύσκολο ειδικά την νύχτα να ξυπνάνε για να ταίζουν το γατάκι αλλά είπαν ότι αφού το βρήκε η μικρούλα τους και ήθελε πολύ να ζήσει, να της αναθέσουν να το κάνει αφού το θέλει κιόλας... η μικρή δέχθηκε και το ίδιο βράδυ έβαζε ανά 3 ώρες ξυπνητίρι και τάιζε το γατάκι... την επόμενη μέρα το ρπωί πήρα το γατάκι και το τάιζε στο δωμάτιο που ήταν η σκυλίτσα της με τα κουτάβια της, κι κάποια στιγμή είδε την kanty να σηκώνεται από το κρεβάτι της, και να πηγαίνει προς το μέρος της... άρχισε να γλύφει το γατάκι, μετά το δάγκωσε στο σβέρκο... η μικρή φοβήθικεκαι μάλωσε την σκυλιτσα της λέγοντάς της ότι είναι καλό και ότι δεν πρέπει να το δαγκώνουμε, ενώ ταυτόχρονα το άφησε στο πάτομα για να χαιδέψει την σκυλίτσα της, η οποία το κοιτούσε με επιμονή συνέχεια... τελικά πήγε σιγά σιγά κοντά του, και το πήρε στο στόμα της πιάνοντάς το από την κολίτσα του και το έβαλε μέσα στο κρεββατάκι της με τα δικά της κουτάβια... η μικρή μας κοπελίτσα (1998 είμαστε πλέον και η κοπελα στην 2α λυκείου, για να μην την λέω μικρή πια), είχε σαστίσει... πήγε προς τα εκεί να πάρει το γατάκι πάλι στην αγκαλίτσα της.... τότε ήταν που η σκυλίτσα της, της αγρίεψε για πρώτη φορά...
___Η κοπέλα τρόμαξε τόσο πολύ που μόνο τα κλάμματα δεν έβαλε, και πήγε τρέχοντας στους γονείς της να τους πει για το περιστατικό... πήγανε έπειτα όλοι μαζί στο δωμάτιο της σκυλίτσας και βρήκαν τα 4 κουταβάκια καθως και το γατάκι να έχουν πιάσει όλα από 1 στήθος και να πίνουν γάλα ζημόνοντας το στήθος της σκυλίτσας, και εκείνη να κάθεται περίφανη να τους κοιτάει!!!
___Η οικογένεια αποφάσισε να την αφήσει να κάνει αυτό που εκείνη φαίνόταν να ξέρει καλύτερα από όλους, και την επισκευπτόταν για να δει τι κάνει εκείνη και τα κουτάβια της, καθώς και με το γατάκι, ανά 1-2 ώρες... όλα κυλούσαν καλά, τα κουτάβια μεγάλωναν, το γατάκι μεγάλωνε, είχαν αρχίσει να ανοίγουν και τα ματάκια του, να φυτρόνουν τα δοντάκια του, και ερέθυζαν τα στήθια της σκυλίτσας πλέον όχι μόνο τα δοντάκια από τα κουταβάκια της, αλλά και τα δοντάκια από το γατάκι που είχε πλέων υιοθετήσει!
___Με τα πολλά και με τα λίγα τελικά, τα κουταβάκια μεγάλωσαν και υοθετήθηκαν απο οικογένειες που ανέκρινε η κοπελα μαζί με τους γονείς της, και το γατάκι μεγάλωσε και έγινε ο καλύτερος φίλος της σκυλίτσας. Ο γατούλης (καθότι αρσενικός) επειδή ήταν πολύ ζωηρός ο κτηνίατρός τους τον ονόμασε πιδιχτούλη, ο λόγος επειδή ότε τον πήγαν για να τον δει καθώς και για εμβόλια πήδησε από τον πάγκο τους γιατρό και έκανε βόλτες μέσα στο δωμάτιο! Βάλανε στο βιβλιάριο του ημερομινία γέννησης 2 Μαίου 1998, καθώς ο κτηνίατρος είπε ότι έχει γενηθεί στο πρώτο 10ήμερο του Μαίου, και το 2 ήταν ένα από τα αγαπημένα νούμερα της κοπελίτσας. η οιγένεια κράτησε τον πιδιχτούλη και τον στείρωσε όταν έγινε 7 μήνων για να μην το χάσεί ποτέ ούτε αυτή αλλά ουτε και η kanty από την συντροφιά της καθώς είχαν γίνει πλέων αυτοκόλητοι... δεν γίνοταν να πάει κάπου η σκύλα και να μην πάει ο γάτος, καθώς και το αντίστροφο... ακόμα και τον γιατρό μαζί πήγαιναν... Βόλτες μαζί και όλα μαζί... ακόμα και η στείρωσε που έκανε ο γατούλης τον ίδο μήνα στειρώσαν και την σκυλίτσα τους, ήταν άλλωστε μγάλη πλέων για να μπει στην διαδικασία του να γεννήσει και πάλι, και θα ήταν ίσως επικύνδινο και για την υγεία τους... Το περίεργο ήτανε πως όταν αρώστενε η σκυλίτσα τους, ο γατούλης έδειχνε
να συμπασχει , αλλά και το αντίθετο, όταν δηλαδή αρώστενε ο γάτος,
εδειχνε η σκύλα να στεναχωριέται και να συμπάσχει μαζί του...έτρωγαν ακόμα και από το ίδιο πιάτο!
___Μια μέρα στα τέλη του καλοκαίριου του 2000, παρατήρησαν ότι η σκυλίτσα τους δεν έτρωγε πολύ αντιθέτος έπινε πάρα πολύ νερό, πήγαν στον γιατρό και της πήρε αίμα... τα αποτελέσματα... θετική στην πλασματική λεισμανίαση, γνωστή ευρεώς και ως cala-azar, μια θανατηφόρα ασθένεια που αν την προλάβεις νωρίς και δεν έχει χτυπήσει ζωτικό στοιχείο έχεις ελπίδες με μια θεραπεία που είναι παράνομη στην ελλάδα (και ο νόμος επιβάλει ευθανασία) να καταφέρεις να ζήσει το σκυλάκι... τα μουτράκια της οικογένεια όλης σκοτίνιασαν... αποφάσισαν όμως παρότι έδειχνε να είναι σε ένα τελικό στάδιο η ασθένεια να προσπθήσουν να κάνουν την σκυλίτσα τους καλά... και αν έδειχνε ότι δεν θα ανακάμψει και θα βασανίζεται και θα πονάει να κάνουν την τελευταία λύση που την είχαν στο μυαλό της... την ευθανασία δηλαδη... ο κτηνίατρος έδειξε στην κοπελιά τι ακριβώς πρέπει να κάνει, καθώς και ποιο φάρμακο θα έπρεπε να φέρνουν από το εξωτερικό για τις ενέσεις... βρήκε η οικογένεια μια άκρη στην Ιταλία, και έφερνετο φάρμακο από εκεί... η κοπελα έκανε τις ενέσεις στην σκυλίτσα και κάθε φορά μετά τον κύκλο των ενέσεων πήγαιναν για εξετάσεις αίματος γενικές για να δούνε που βρίσκονται...
___ο γατούλης έδειχνε να αγωνιά με όλη αυτήν την κατάσταση και ήταν πολύ δυστηχισμένος, ακόμα και οι βόλτες που έκανε τις είχε κόψει... όλοι αυτή η κατάσταση κράτησε 2 χρόνια... όπου το χειμώνα του 2002 στην εξέταση αίματος για την ασθένεια αλλά και τις γενικές, η μεν πρώτη βγήκε το ποσοστό ότι το ζωάκι είναι ύποπτο να την έχει, που σημένει ότι μπορέι να έχει την ασθένεια αλλά μπορεί και όχι, και η μεν 2η εντελώς καθαρή με ελάχιστα πειραγμένο το συκώτι της σκυλίτσας. αυτό σήμενε ότι πάνε όλα καλά... έτσι και έγινε η επόμενη εξέταση έδειξε ΑΡΝΗΤΙΚΟ στην ασθένεια... και όλοι ήταν και πάλι ευτηχισμένοι, το μόνο κακό της όλης υπόθεσης ήταν ότι πλέων ήταν ήδη ηλιικιομένη η σκυλίτσα τους και μετά από αυτά τα 2 πολύ σοβαρά περιστατικά, έιχε ήδη πέσει ψυχολογικά αλλά και σωματικά, κουραζόταν εύκολα κλπ. ο γατούλης όμως ως νιάτο την έκανε πάντα να νιώθει πιο χαρούμενη και πιο νέα από όσο πραγματικα ήταν ηλικιακά!
___Μπένοντας στο 2003 πλέων τα πραγματα κάθε μέρα ήταν όλο και πιο βαριά, η σκυλίτσα όλο κι λιγότερο άντεχε να περπατήσει λόγω ηλικίας, καθώς οι εξετάσεις ήταν όλες καλές και η λεϊσμανίαση έδειχνε αρνητικό! ώσπου ένα μεσημέρι που η κοπέλα πλέων της οικογένεια ήταν στην δουλειά, δέχτηκε ένα τηλέφωνο από την μητέρα της πως η σκυλίτσα της πλέων δεν ζει... ήταν 9 Μαίου 2003... πήρε άδεια από την δουλειά η κοπέλα και έφυγε, πήγε στο πίτι της και βρήκε την σκυλίτσα της στον κήπο σε ένα σημείο που της άρεσε τα καλοκαίρια και ξάπλωνε εκεί επειδή ηταν πολύ δροσερά για να δροσιστεί... εκεί ξαπλωμένη... και τον γατούλι της να την κοιτάει σαστισμένος!!! Πήρε με μιας τον γάτο και πήγαν μέσα στο σπίτι έβαλε τα κλάμματα και ο γάτος αμέσως κατάλαβε και άκτσε στην αγκαλιά της προσπαθόντας να την παρηγωρίσει... δεν τα κατάφερε καλά και ο λόγος ήταν ότι και αυτός ήταν πάρα πολύ χάλια ψυχολογικά και δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον χαμό της καλύτερής της φίλης... της σκυλίτσας που του χάρισε την ζωή του... της σκυλίτσας που τον βρήκε στα σκουπίδια, αυτή που τον τάισε με το μητρικό της γάλα, αυτή που τουσ τάθηκε σε κάθε δύσκολη στιγμή και πέζανε σε κάθε ευχάριστη στιγμή!!! κάτι λιγότερό από 2 μήνες μετά και αφού και αυτός είχε σταματήσει να τρώει και να παίζει και να είναι χαρούμενος έπεσε... ξπαλωσε στο ίδιο ακριβώς σημείο που είχε πεθάνει η kanty, με την ίδια ακριβώς στάση... ήταν 2 Ιουλίου του 2003... έφυγε έτσι ύσηχος από της στεναχώρια του... ήταν η καλύτερή του φίλη, και την αγαπούσε!!!

ΤΕΛΟΣ!

Ελπίζω να σας άρεσε

βασικά αυτό που δεν ξέρετε... και ξέχασα να το γράψω... είναι ότι σήμερα αυτή η κοπελίτσα που περιγράφετε στην ιστοριούλα που γράφτηκε εκείνο το τραγικό βράδυ στης 3 ιουλίου 2003, και που την έκανε να φύγει από το σπίτι της, σιγά σιγά καθώς χωρίς τον πιδιχτούλη και την kanty το ένοιωθε άδειο, πλέον έχει στο σπίτι της 4 ζωάκια... 3 γατούλες με όνομα chiara, lycky, & στρίγγλα, και μια σκυλίτσα με όνομα santa...

επίσης όταν η kanty ήταν 3-4 χρονών βρήκε έναν σκύλο που έμοιαζε καταπληκτικά στον rounti της, αλλά που μάλλον πίστευσε ότι είναι αυτός χωρίς να είναι αυτός καθότι τον είχε μια κυρία που μάζευε ΟΛΑ τα αδεσποτάκια της περιοχής που μεγάλωσε το κοριτσάκι, και που αποκλείεται να τον είχε κλέψει ποτέ, καθώς δεν την ενδιέφερε το να είναι ένα ζώο καθαρόαιμο, αλλά και γιατί σε όσα λέγανε μεταξύ τους με το κοριτσάκι ποτέ δεν είχε δώσει η κυρία αυτή το δικαίωμα ότι μπορεί να ήταν ψέμματα, και για τον σκύλο της αυτόν είχε πει ότι τον είχε από 2 μηνών και πως τον είχε βρει σε μια αποθήκη δεμένο με αλυσίδα, χωρίς νερό και φαγητό, και πήγε και τον ελευθέροσε και τον πήρε...

Φυσικά ξέραμε ποιό ήταν το κοριτσάκι...Ήταν πολύ βιωματική η περιγραφή...

Ηταν αληθινη η ιστορία Ελισάβετ? Δηλ πέθανε και ο γάτος?

ναι είναι άκρως αληθινό... και ο γάτος δεν είχε ποτέ τίποτα... εμβολιασμένος, και υγιέστατος εκτός από το τελευταίο 2μηνο... ήταν και αυτός χάλια ήμουν κ εγώ... μόνο που αυτός δεν είναι πλέον κοντά μου... μαζί με το κείμενο είχα φτιάξει και ένα χαρτί αφιέρωμα σε αυτούς τους 2... ίσως κάποια στιγμή το σκανάρω και το ανεβάσω... θα σας ανεάβσω όταν σκανάρω τις φατσούλες τους!

Ήταν μεγάλη ατιμία να μας βάλεις αυτήν την ιστορία....

Πωπω και είμαι και στην δουλειά....με κοιτάνε καλά καλά....

συγκινηθηκα... γμτ...

Απίστευτο.....

Εγω εχω γινει κομματια...

Tι ιστορία ήταν αυτή.....κατά συγκινήθηκα. Αχ βρε Ελισαβετ είσαι ψυχούλα....εκεί που όλοι τα έβλεπαν μαύρα.....εσύ όχι μόνο έβλεπες μια αχτίδα φωτός αλλά με την αγάπη σου την φώτισες εντελώς!!

ΜΟΥ ΜΑΥΡΙΣΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΒΡΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΣΟ ΤΑ ΖΩΑ.ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΑ ΖΩΑ,ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ Κ "ΕΜΑΣ' ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΕΤΣΙ.ΚΑΛΩΣ Η ΚΑΚΩΣ...

Ουπς,μόλις τώρα τα διάβασα και έχω μείνει άφωνη. Τι να πω...νομίζω πως δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω αυτό που ένιωσα τώρα.

σας ευχαριστώ ΟΛΕΣ/ους που το διαβάσατε... δεν μπορώ να πω ότι δεν σας καταλαβαίνω που συγκινηθήκατε... διότι εγώ βάζω τα κλάματα κάθε φορά που το διαβάζω, ακόμα και σήμερα 5,5 χρόνια μετά... δεν ξέρω αν αγαπάω τα ζώα, έχω μετανιώσει το ότι από την στιγμή που έφυγε ο πιδιχτούλης από την ζωή δεν ήθελα να ξανασχοληθώ με οποιοδήποτε ζώο στην ζωή μου... πέρασε 1 χρόνος για να νιώθω πως η άποψη αυτή είναι λάθος... και ο λόγος είναι διότι αφού έμενα μόνη μου πλέων, (καθώς έφυγα από το σπίτι των γονιών μου στην κηφισιά, χωρίς τα ζώα ήταν άδειο για εμένα), ένιωθα μεγάλη μοναξιά... τότε ήταν που ψάχνωντας στον ιντερνετ έμαθα για το stray.gr μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτα για φιλοζωικούς οργανισμούς, ζούσα στο παραμύθι των δίκων μου και ότι αδέσποτου υπήρχε έξω από το σπίτι! τότε ήταν που για παρέα σε διαμέρισμα (παρότι τα σκυλιά μου αρέσουν πιο πολύ), τους ζήτησα αν υπάρχει να μου φέρουν μια γάτα, όταν αυτοί με ρώτησαν πως την θέλω να είναι διότι λόγω εποχής είχαν πολλές (ιούλιος του 2004), τους είπα ότι δεν με ενδιαφέρει τίποτα, μόνο ΄τι θα προτειμούσα αν υπάρχει να είναι μέχρι 2,5 μηνών για να μεγαλώσουμε μαζί... και αυτοί μου έφεραν στο σπίτι την chiara, δεν είχα ξαναδεί τόσο περίεργο κφέμαύρο χρώμα σε γάτα, και στην αρχή δεν μου πολάρεσε, άλλα όσο μεγάλωνε δημιουργόντουσαν κι άλλά χρώματα (πινελιές μαύρου στο καφέ και το αντίστροφο), που την συνήθισα, και τώρα έχει γίνει αυτό που έχετε δει εσείς σήμερα, και είναι μια ΚΟΥΚΛΑΡΑ!

Ελισάβετ . Νίκο να την χαίρεσαι

η κάντυ:




ο πιδιχτούλης:




το καδράκι στο δωμάτιό μου (ακόμα και σήμερα):