Είμαι σοκαρισμένη. Την σκότωσαν πάνω μου..

_Πρώτη φορά βλέπω ζωντανό πλάσμα να πεθαίνει... Πρώτη φορά είμαι παρών όταν μια ψυχή φεύγει... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή:
_Προ-προχτές (4/7/09) είχα πάει σε μια φίλη μου στην νέα Πέντέλη, όπου δεν έχει ψυχή μιλάμε στους δρόμους. Η 1η μέρα πέρασε κανονικότατα. Κοιμίθικα εκεί.
_Την επόμενη μέρα (5/7/09) βαριόμασταν πολύ σε κάποια φάση και επιμέναμε να βγούμε έξω για περπάτιμα (να χάσουμε και καμιά θερμίδα επιτέλους!). Είχαμε βγεί ίδη 2 φορές κι η μητέρα της δε μας άφηνε. Εγώ επέμενα (ως συνίθως) και τα κατάφερα να την πίσω (όπος κάνω με όλους πάντα).
_Βγήκαμε. Στην γητονιά υπάρχουν πολλά σκυλιά και τα φροντίζουν η φίλη μου κι η μητέρα της. Όταν βγήκαμε ήταν 3 απ' αυτά στον κήπο. Το 1 αν σηκωνόταν μ' έφτανε λίγο πιο πάνω απ' το γόνατο, το άλλο στην μέση και το 3ο στο στήθος.
_Βγήκαμε έγω και αρχίσμαμε να περπατάμε μαζί τους (αυτά μας ακολούθαγαν σα να τα πηγαίναμε βόλτα.
_Κάπιο στιγμή τα σκυλιά βλέπουν μια γάτα και τρέχουν κατ' αυτήν. Όμως, όπος πάντα, η γάτα μπήκε σ' 1 σπίτι απ' τα κάγκελα και τα σκυλιά δεν χόραγαν οπότε τα παράτησαν.
_Καθός συνεχίζαμε φτάσαμε σ' 1 σταυροδρόμι. Εμείς πήγαμε απ' 1 δρόμο αλά τα σκυλιά απο άλλο. Απόρισα γιατί και υπέθεσα πως πάλι είδαν γάτα. Το αγνόισα και σηνέχισα όσπου κοίταξα κατα 'κει κι είδα τα σκυλιά να έχουν περικυκλόσει μια τιγρέ γάτα και α τν πλισιάζουν απιλιτικά όσο αυτή χτίπαγε το κεφάλι της στα κάγγελα που την είχαν στριμόξει. Απόρισα γιατί δεν έμπενε μάσα στο σπίτι απ' τα κάγγελα μέχρι που κατάλαβα γιατί. Οι ιδιοκτίτες είχαν βάλει πίσο απ' τα κάγκά αυτό το πράσινο πλαστικό σαν συρματόπλεγμα με τις μικρές τρυπίτσες και το γατί δεν χώραγε. Όπου να το καταλάβω το πράμα είχε προχορίσει:
Τα σκυλιά είχαν ρίξει κάτω την γάτα και την δάγκοναν όλα μαζί (ξέχασα να αναφέρω ότι μέχρι τότε είχαν μαζευτεί γύρω στα 10 σκυλιά).
_Κάτι έπρεπε να κάνω μα δεν είξερα τί. Τι θα μπορούσα να κάνω όταν 10 σκυλιά επιτίθοντε σε άνα μικρό γατάκι 10-11 μέτρα μακριά από 'μένα?
_Έπιτα όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Δεν το σκέυτικα πολύ κι άρχισα να τρέχω όσο πιο γρύγορα μπορούσα προς τα σκυλιά. Μπορεί να μην καταλάβενα πολλά, αλλά είξερα ότι έκανα κάτι τελίως τρελό που κανένας λογικός δε θα έκανε ποτε: Έτρεχα προς 10 άγρια μεγάλα σκυλιά που σκότωναν μια γάτα και άνετα θα μπορούσαν να με δαγκώσουν τόσο όστε να πεθάνω κι εγώ. Όμως δεν με ένιαζε, δεν είθελα να αφίσω την γάτα να πεθάνει.
_Μόλις έφτασα μπροστά απ' τα σκυλιά κόμπλαρα μια και συνιδιτοποίησα τον κύνδινο. Δεν το σκέυτηκα, άρχισα να κλοτσάω να σκυλιά μ' όλοι μου την δίναμη και να ουρλιάζω πολύ δυνατά. Ένα σκυλί πήγε να ξαναδαγκώσει τη γάτα. Εγώ το κλότσισα με δύναη στην μούρη και σήκοσα το ετιμοθάνατο γατί απ' την λιμνούλα αίματος που είχε σχιματίσει στο δρόμο και το κράτισα ψηλά σηκομένη στις μύτες συνείζοντας να ουρλιάζω και να κλοτσάω. Το γατί με δάγκοσε στο χέρι (έχω ακόμα το σιμάδι) γιατί πιθανός νόμιζε πως θα του έκανα κακό. Τα ψηλά σκυλιά πήδαγαν και τις δάγκοναν την ουρά και κάθε φορά που την ακουμπούσαν ή πήδαγαν ούρλιαζα πιο δυνατά.
_Την φίλη μου στο μεταξύ την είχε πιάσει νευρικό γέλιο κι ερχόταν πολύ αργά προς το μέρος μας.
_Κάποια στιγμή οι γίτονες που είχαν αναστατοθεί απ' τις τσιρίδες και τα γαυγίσματα και νόμιζαν στην αρχή πως τα σκυλιά με δάκγωναν, βγήκαν έξω και μας είπαν να μπούμε γρήγορα μέσα στο σπίτι τους όσο έβγαζαν το λάστιχο με το οποιό κατάβρεξαν τα σκυλιά, εμένα και την γάτα.
_Μπήκα μέσα ουρλιάζοντας κάτω απ' τις τσιρίδες μου "Καντε κάτι! Θα την σκοτώσουν! Βοήθια!!!".
_Κατάφερα να γλιτόσω απ' τα σκυλιά με μόνο μια μικρούτσικη γρατζουνιά απ' το δόντι κάποιου.
_Ακούμπησα την γατα ουρλιάζοντας στο πάτομα το οποίο άρχισε γρύγορα να γεμίζει με το αίμα της. Παντού μύριζε ψώφιο αλλά η γάτα ήταν ζοντανή απιδή που και που έκανε μια αότομη κίνιση. Εγώ όλοι την ώρα ούρλιαζα, έκλεγα και ταυτόχρονα έλεγα "Πράπει να κάνουμε κάτι! Κάντε κάτι! Είναι ακόμα ζοντανή! Που είναι ο ποιό κοντινός κτινίατρος?!?". Ο πιό κοντινός κτινίατρος ήταν στην μακρινή πλατία άσε που οι γίτονες είχαν σκύλο και δεν μπορούσαν να την κρατίσουν. Οι γίτομες νομιζαν πως η γάτα ήταν δική μας και τα σκυλιά άγρια αδέσποτα ενώ συνέβενε ακριβός το αντίθετο.
_Μια γυναίκα βγήκε απ το απέναντι μαλκόνι κι είπε "Τι ουρλιάζτε? Έχτε ξεριπώσει όλη την γειτονιά!!!". Δεν πάει στο διάολο, αυτή μας έλιπε.
_Μου έδωσαν να πλύνω τα χέρια μου απ' τα αίματε και τις τρίχες όσο ακόμα έκλεγα και έτρεμα. Μετά από πολύ ώρα ουρλιαχτών, η γάτα έμινε ακίνιτη. Μ' έπιασαν τα κλάματα κι είμουν σε άθλια κατάστασ κι απαριγόριτη ότι και να μου έλεγε η χαμογελαστη φίλη μου (που δεν είχε ουρλιάξει ούτε μια φορά, που δεν είχε χύσει ούτε 1 δάκρυ) για τον κύκλο της ζωής.
_Σιχενόταν λίγο να την πιάσει κι έτσι πήρα ο πτόμα της (ξαναγεμίζοντας αίματα) και την αφίσαμε σ΄ένα άδιο οικόπεδο...
_Εκτός τον άλλοων, η μητέρα της φίλης μου μας έιχε βάλει χρονικό περιορισμό και γυρίσαμε σχεδόν τρέχοντας και δεν της είπαμε τίποτα.
_Φανταστίτε τον καϊμένο μου του ανίκε η γάτα όταν θα την είδε σκοτομένη και βασανισμένη εκεί κοντά κι οι γίτονες του έλεγαν τι είχε συμβεί..!
_Επλίζω τουλάχιστον από μέσα του να μ' ευχαριστούσε γιατί έκανε ότι μπορούσα...

Ρε συ, με πιάσαν τα κλάμματα!

Ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανες πάντως....

Συμφωνώ με την αποπάνω μου Άννα, ήταν πολύ γενναίο και πολύ ριψοκίνδυνο αυτό που έκανες...

Κρίμα που ήταν αργά ήδη για το γατούλι...

Είναι σκληρή η φύση πολλές φορές, λυπάμαι που βίωσες μια τέτοια εμπειρία...

Gatadministrator έγραψε:Ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανες πάντως....

Eyxaristw, Βίκ...

Silmaril έγραψε:Συμφωνώ με την αποπάνω μου Άννα, ήταν πολύ γενναίο και πολύ ριψοκίνδυνο αυτό που έκανες...

Κρίμα που ήταν αργά ήδη για το γατούλι...

Είναι σκληρή η φύση πολλές φορές, λυπάμαι που βίωσες μια τέτοια εμπειρία...

Ευχαριστώ.. Πάντως ήταν ζωντανή όταν την σήκωσα και την κράταγα πάνω απ' τα σκυλιά, γιατί με δάγκωσε!

Πούπσυ έγραψε:Ρε συ, με πιάσαν τα κλάμματα!

Mexri χτές έκλεγα...

Gatadministrator έγραψε:Ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανες πάντως....

Silmaril έγραψε:Συμφωνώ με την αποπάνω μου Άννα, ήταν πολύ γενναίο και πολύ ριψοκίνδυνο αυτό που έκανες...

Κρίμα που ήταν αργά ήδη για το γατούλι...

Είναι σκληρή η φύση πολλές φορές, λυπάμαι που βίωσες μια τέτοια εμπειρία...

Συμφωνώ και κλαίω.

Aννα, εκανες οτι μπορουσες και μπραβο σου.κριμα για την γατουλα, αλλα δυστυχως δεν πανε παντα τα πραγματα οπως θελουμε.

αννουλα μην ξανακανεις ΠΟΤΕ το λαθος να τα βαλεις με αγελη σκυλων που επιτιθεται καπου. η μονη λυση ειναι το νερο!!!! ΠΟΤΕ μην ξαναπας αναμεσα τους. οπως ομως τα σκυλια επιτεθηκαν σε αυτο το γατακι ετσι και τα γατακια μας επιτιθονται σε ζουζουνια, ποντικακια κλπκλπ. η φυση δεν μπορει να αλλαξει οσο σκληρο κι αν μας φαινεται. μηπως εμεις δεν τρωμε ζωα????

Μετά το πρώτο σοκ, να σου πω με τη σειρα μου ένα μεγάλο μπράβο για το θάρρος σου, αλλά και ευτυχώς που δεν έπαθες κι εσύ τίποτα! εκανες ότι μπορούσες με κίνδυνο μάλιστα να 'φάνε" κι εσένα!

Αχ, μωρέ Άννα....
Καταλαβαίνω πώς θα νιώθεις.

κρίμα το γατουλίνι...
ήταν πολύ επικύνδινο αυτό που έκανες όμορφη... αλλά ταυτόχρονα και πολύ γενναίο... μπράβο και ειλικρινά μην τα ξαναβάλεις με αγάλη σκύλων... ήσουν τυχερή!

κι εμενα μου ειχε συμβει κατι παρομοιο αλλα οχι τοσο εντονο. αυτο αν το ζουσα θα ειχα παθει το ενα εγκεφαλικο μετα το αλλο..
εγω ειχα βρει ενα σπουργιτακι που ειχε πεσει και ενω το κρατουσα στα χερια μου η μαμα λεει να το πεταξω στον αερα κι αυτο θα πεταξει.. αυτο ομως ηταν μικρο και πεταξε λιγο και μετα επεσε κατω, και ηρθε ο εντυ το πηρε και εξαφανιστηκε.. αρχισα να κλαιω να τσιριζω.. αστα να πανε..
μπραβο που εκανες οτι μπορουσες παντως οι περισσοτεροι απλα θα ''γελουσαν''..

:(to kaimeno!!!!

Gatadministrator έγραψε:Ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανες πάντως....

Μπράβο σου Άννα

Αννα μπραβο σου αλλά μην το ξανακάνεις....Ειναι πολύ επικινδυνο....
Και συζητησε το με τους γονεις σου οποτε μπορέσεις γιατί ηταν πολύ σοκαριστικό....

marestros έγραψε:αννουλα μην ξανακανεις ΠΟΤΕ το λαθος να τα βαλεις με αγελη σκυλων που επιτιθεται καπου. η μονη λυση ειναι το νερο!!!! ΠΟΤΕ μην ξαναπας αναμεσα τους. οπως ομως τα σκυλια επιτεθηκαν σε αυτο το γατακι ετσι και τα γατακια μας επιτιθονται σε ζουζουνια, ποντικακια κλπκλπ. η φυση δεν μπορει να αλλαξει οσο σκληρο κι αν μας φαινεται. μηπως εμεις δεν τρωμε ζωα????

Θα προσπαθήσω να μην επαναλιφθεί, δε θέλω να πεθάνω... Το ξέρω πως το κάνουν και τα γατιά, αλλά τα ποντίκια έχουν πιθανότιτες να γλιτώσουν ενώ εκίνη η γάτα όχι! Πόσες πιθανότιτες έχει μια γάτα εναντίων 10 σκυλιών?!? Η φύση είναι άδικη, όπως κι όλα σ' αυτόν το κόσμο. Το ξέρω πως κι εμείς τρώμε ζώα, αλλά τα σκυλιά δεν τρώνε γάτες! Απλά τις σκοτώνουν από ένστικτο και τις παρατάνε... Όταν είμουν 5 είχα μια γάτα και μια μέρα που γίρισα απ' το νηπιαγωγίο δεν τη βρήκα. Όταν ρωτήσαμε τους γείτονες είπαν πως ένας σκύλος την σκότοσε κι αυτοί την θάψαν αφού την άφισε.

Βετούλι έγραψε:

Gatadministrator έγραψε:Ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανες πάντως....

Μπράβο σου Άννα

Λυπάμε γι' αυτό που έγινε αλλά χέρωμε όταν μου λέτε πως τουλάχιστων προσπάθησα και με κύνδινο ακόμα και της ζωής μου... Ευχαριστώ..

ismini έγραψε:Αννα μπραβο σου αλλά μην το ξανακάνεις....Ειναι πολύ επικινδυνο....
Και συζητησε το με τους γονεις σου οποτε μπορέσεις γιατί ηταν πολύ σοκαριστικό....

Το σιζητήσαμε, και ξέρεις τι τους ένιαξε? Έ? "Άννα, ήταν πολύ επικύνδινο που... βγήκατε μόνες σας για βόλτα στη νέα Πεντέλη!" αυτό τους ένιαξε! Το νεκρό γατί, τα άγρια σκυλιά, οι γείτονες που μας έβαλαν στο σπίτι... αυτά δεν είναι τίποτα, το κακό είναι πως βγήκαμε μόνες μας στην Πεντέλη! Μετά απ' την αντίδρασή τους, έφυγα απ' το γυμναστίριο του σπιτιού (όπου γινώταν η όλη συζήτηση), ανέβηκα 2 ορόφους σκάλες ως το δωμμάτιό μου, κίστικα μέσα κι άρχισα να κλαίω (πραματικά, με πιάνουν τα κλάματα πολύ εύκολα).. Μετά η μητέρα μου μπήκε μέσα και άρχισε να μου λέει πως όταν ήταν μικρή είχε ζήσει παρόμιο περιστατικό, αλλά τα σκυλιά επιτίθονταν σε μιά γάτα μέσα σ' έναν κήπο και δεν μορούσε να κάνει τίποτα παρά να κοιτάει..

Ειναι πολύ επικινδυνο Αννα και ειχαν δικιο που τους ενοιαξε αρχικά αυτο....Γιατι φοβήθηκαν...
Οσο για την Πεντελη έχει γεμισει σκυλιά επειδη διαφοροι αχαρακτηριστοι τα παρατανε εκει, ειδικά το καλοκαιρι....
Εκτος απο γατες σκοτωνουν και τις αλεπουδες. Δεν ειναι φυση αυτο, αλλά ανθρωπινη .....

ismini έγραψε:Ειναι πολύ επικινδυνο Αννα και ειχαν δικιο που τους ενοιαξε αρχικά αυτο....Γιατι φοβήθηκαν...
Οσο για την Πεντελη έχει γεμισει σκυλιά επειδη διαφοροι αχαρακτηριστοι τα παρατανε εκει, ειδικά το καλοκαιρι....
Εκτος απο γατες σκοτωνουν και τις αλεπουδες. Δεν ειναι φυση αυτο, αλλά ανθρωπινη .....

Οτί πείς. Εσύ ξέρεις πως σκεύτονται οι μεγάλοι αφού είσαι. Εγώ όμως θα σκεύτωμε πάντα σαν παιδί -θα το δίτε! Όσο για τα σκυλια, δεν εχω παρά να συμφωνήσω.

Billie έγραψε:
Οτί πείς. Εσύ ξέρεις πως σκεύτονται οι μεγάλοι αφού είσαι.

Τωρα με σκότωσες...

Άννα, είσαι πολύ γενναίο παιδί, λυπάμαι που σου έτυχε όλο αυτό, αλλά θα συμφωνήσω κι εγώ να μην τα ξαναβάλεις ποτέ με αγέλη.
Θα μπορούσαν να σε έχουν στείλει στο νοσοκομείο...

Πωπω.....
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κρατιέσαι ακόμα...
Τυχερή μέσα στην ατυχία σου πάντως, που βγήκες μόνο με μια γρατζουνιά από τα σκυλιά...

Η φύση είναι όντως σκληρή και άδικη, το σκέφτομαι κι εγώ συνέχεια αυτό, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό. Δεν είναι στο χέρι μας να σταματάμε κάθε λογής αδικία. Όλοι στεναχωριόμαστε.

Ας πούμε τουλάχιστον ότι πριν πεθάνει η γατούλα της αφαίρεσες πολύ περισσότερο πόνο από άλλες πληγές. Αν δηλαδή την άφηνες θα πέθαινε πιο βασανιστικά....

Αντίο γατούλα....

Billie έγραψε: Εγώ όμως θα σκεύτωμε πάντα σαν παιδί -θα το δίτε!

Στο εύχομαι καλό μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία.

ποπο μπικα για λιγο και επεσα να διαβασω αυτο.
σε καταλαβαινω απολυτα ! εκανες οτι μπορουσες με κινδυνο τη ζωη σου τουλαχιστον καποιος στον κοσμο νιαστηκε για αυτο το γατακι και πιστευω οτι θα το ενιωσε εστω και τις τελευταιες του στιγμες.
ηταν ομως γραφτο του δυστυχως

Elpizw στην κατάσταση που βρησκώταν να κατάλαβε πως προσπαθούσα να βοηθήσω..

Eμαθες για τον ντραμερ των τοκιο χοτελ Αννα?

Τι?!? Τι συνέβει στον Gustav?!?!?!?!?!? Στίλε ΡΜ!

Αχ βρε Άννα... έτυχε να διαβάσω τώρα την ιστορία σου αν και έχουν περάσει πολλές μέρες... Στενοχωρήθηκα πολύ, αλήθεια στο λέω...

Και πίστεψέ με, αν αγαπάς τα ζώα δεν θα σταματήσεις να σκέφτεσαι έτσι, ούτε μεγαλώνοντας. Σίγουρα θα γίνεις λίγο πιο προσεκτική -ίσως να μην πας να τα βάλεις με δέκα σκυλιά- αλλά θα συνεχίσεις να κλαις για την αδικία απέναντί τους, είτε φταίει η φύση είτε οι άνθρωποι...

Όταν ήμουν 16 χρονών, είχαμε στην πολυκατοικία μας κάποια σκυλάκια τα οποία φροντίζαμε... Τα ταιζαμε, τα πηγαίναμε στον γιατρό, παίζαμε μαζί τους, τα είχαμε σαν δικά μας. Τα νιώθαμε δικά μας.
Η γειτονιά όμως δεν τα ήθελε και διαρκώς οι λίγοι εμείς που τα αγαπούσαμε έπρεπε να τα προστατεύουμε από διαφόρων ειδών απειλές.
Αυτο μας είχε κάνει να δεθούμε ακόμα περισσότερο μαζί τους...

Μια μέρα ξεκινησαμε για το σχολείο μαζί με την κοπέλα από την διπλανή πολυκατοικία. Πρώτη ώρα είχαμε Αρχαία θυμάμαι με μια πολύ ηλίθια και κακιά καθηγήτρια που αν δεν ήσουν στην ώρα σου στο μάθημά της σου έκανε σκηνικό, σε έβαζε να πεις μάθημα την επομενη ώρα που την είχαμε πάλι και σου έβαζε και απουσίες, παρόλο που ήσουν εκεί (παρένθεση: τι ωραία άτομα που βάζουν πάντως για καθηγητές, έτσι; Τον κάθε κακό, μίζερο, εκδικητικό τύπο να σου κάνει τη ζωή μαύρη. Το θυμήθηκα κ αυτό, κλείνει η παρένθεση)

Δεν μπορούσα να λείψω με τίποτα, θα έμενα από απουσίες, ήδη είχα περάσει τις αδικαιολόγητες προ πολλού...
Καθώς ξεκινάμε λοιπόν, μας ακολουθεί το ένα σκυλάκι... Γυρνάμε πίσω, με την ελπίδα να μας χάσει... Ξαναξεκινάμε, μας βρίσκει, μας ξανακολουθεί... Ξαναπίσω... Ξανα τα ίδια.

Έλα μου όμως που περνούσε η ώρα... Δεν θα προλάβαινα. Θα έπαιρνα απουσία (αχ και όσο το σκέφτομαι τώρα... αχ!)

Αποφασίσαμε να φύγουμε τρέχοντας, να κρυφτούμε για λίγο σε μια πιλωτή και από κει πάλι τρέχοντας, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά όντως θα μας έχανε...

Αλλά ενώ φεύγαμε τρέχοντας από την πιλωτή, το είδα να μας βλέπει. Το είδα να πέρνει φόρα και να τρέχει για να μας προφτάσει. Θυμάμαι που σταμάτησα, φώναζα να μην έρθει γιατί θα περνούσε τον δρόμο... Και όπως ξεπρόβαλε ανάμεσα από τα παρκαρισμένα, ερχόταν ένας μην πω, αλήθεια μην πω, και το χτυπάει με το αυτοκίνητο.

δεν σταμάτησε. Δεν σταμάτησε να δει τι έκανε, αλλά γκάζωσε και έφυγε.

Εμείς τρέξαμε πάνω από το σκυλάκι, δεν θέλω να περιγράψω την εικόνα, ούτε το θέαμα, αλλά σκέψου ότι καθώς τα γράφω αυτά κλαίω, 11 χρόνια μετά...
Εγώ ούρλιαζα και φώναζα αν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει να το πάμε στο γιατρό, και όλοι είχαν βγει στα μπαλκόνια και μας κοιτούσαν λες και έβλεπαν έργο...

Δεν κατέβηκε κανείς. Ποτέ. Μάλιστα αργότερα έμαθα ότι κάποιοι ήταν φίλοι του παππού μου και με είχαν αναγνωρίσει, αλλά δεν κατέβηκαν. Θυμάμαι που τους κοιτούσα στα μάτια και τους παρακαλούσα να κάνουν κάτι καθώς το σκυλάκι ψυχορραγούσε. Κανείς.

Τελικά το σκυλάκι πέθανε, στα χέρια μου όπως γράφεις κ εσύ, ενώ εγώ έκλαιγα σπαρακτικά...

ποτέ στη ζωή μου δεν πρόκειται να το ξεχάσω...


Ανέβηκα σπίτι, άλλαξα μπλούζα και πήγα σχολείο... Η τραγική ειρωνεία;; Έμαθα ότι πρώτη ώρα είχαμε κενό και δεν είχε έρθει αυτή.




Δυστυχώς, όπως έγραψα και στην αρχή, όταν αγαπάς τα ζώα όταν τα βλέπεις να υποφέρουν σε στιγματίζει. Φαντάσου πριν από δυο χρόνια (στα 25) είδα στη λεωφόρο ένα γατάκι να το χτυπάει αυτοκίνητο και άρχισα να κλαίω γοερά, έκλαιγα για 1,5 ώρα ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ.

Αφού αναρωτιέμαι... Τι θα κάνω όταν μεγαλώσει λίγο η κόρη μου; Θα πρέπει να στηρίζεται σε εμένα για όλα αυτά και εγώ θα κλαίω σπαρακτικά; Τι σόι μάνα θα είμαι εγώ;;;

Καταλαβαίνω λοιπόν απόλυτα πώς ένιωσες, την ανάγκη σου να προστατεύσεις την γατούλα και σε θαυμάζω ειλικρινά για το θάρρος σου. Όντως΄ομως, ήταν πολύ επικίνδυνο αυτό που έκανες....
Ελπίζω μετά από τόσες μέρες να είσαι κάπως καλύτερα...


(τελικά τι έπαθε ο ντράμερ των Tokyo Hotel?)

γουργούρης έγραψε:

Αφού αναρωτιέμαι... Τι θα κάνω όταν μεγαλώσει λίγο η κόρη μου; Θα πρέπει να στηρίζεται σε εμένα για όλα αυτά και εγώ θα κλαίω σπαρακτικά; Τι σόι μάνα θα είμαι εγώ;;;

Το να κλαις και να γελάς και γενικά να αισθανεσαι και να εκδηλώνεσαι ισσοροπημένα δεν νομίζω οτι σε καθιστά αδύναμο άνθρωπο και μάνα (που κατά τη γνώμη μου ειναι μια υπερτιμημένη ιδιότητα...).
Οσο πιο φυσιολογικά λειτουργεί κανείς τόσο το καλύτερο....Don' t panic....