Έβρεξε γατάκια απόψε...και δεν κρατούσαμε ομπρέλα!!!

Μετά απο πολύ καιρό καταφέραμε να πάμε μια επίσκεψη απόψε όλοι μαζί ως οικογένεια κι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε σπίτι μας, αργούτσικα θα έλεγα για τα δεδομένα μας λόγω καθημερινής και παιδιών...
Περπατούσαμε στο δρόμο, μπρος ο Χρήστος απολάμβανε ανέμελος τον περίπατο για λίγο (γιατί μετά απο λίγο θα μαζεύαμε και τον Έκτορα απο τη μάνα μου, οποτε καταλαβαίνετε οτι η ανεμελιά κι η χαλάρωση τέλος ) πίσω εγω να σπρώχνω το καροτσοποδήλατο με τον Στέλιο μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας απο την προηγηθείσα λύσσα, και παραπίσω ο Ραφαήλ που - δεν είμαι σίγουρη- μπορεί να είχε ψιλοκοιμηθεί βαδίζοντας...
Και περνάμε απο το τέρμα των λεωφορείων στην Αγ. Μαύρα...κι ακούμε διαπεραστικό νιαούρισμα...Σταματάω το καροτσοποδήλατο, ο Ραφαήλ ξυπνάει και στήνει αυτί, κι ο Χρήστος ασπρίζει.
Δίπλα στα λεωφορεία, υπάρχει ενας χώρος που χρησιμοποιείται ως πάρκιν απο τους περίοικους κι απο άλλους που έχουν φορτηγά και δεν ξέρουν πού αλλού να τ' αφήσουν. Δεν πρόλαβα να κινηθώ δυο βήματα μέσα σ' αυτόν τον χώρο και βλέπω απο την άκρη του να έρχεται φουλαριστό ενα γκρί τιγρέ σιφουνάκι! ΦΟΥΛΑΡΙΣΤΟ!!! Δεν εχω ξαναδεί γατάκι σε τέτοια ηλικία να τρέχει τόσο γρήγορα προς ενα άγνωστο!!! Το παίρνω αγκαλιά και με το που το ακουμπώ βάζει μπρός τη μηχανή...Ερχεται κι ενα άλλο απο πίσω, πιο διστακτικό αυτό όμως. Το πιάνω κι αυτό. Και γυρίζω στο καροτσοποδήλατο γιατί μέσα σε δευτερόλεπτα αντιλήφθηκα το (πικρό, κοινό και πιθανό) σενάριο: Τα γατάκια τα εγκατέλειψαν εκεί, μόνα χωρίς τη μαμά τους, και μάλιστα ήταν σπιτόγατα γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η εμπιστοσύνη που έδειχναν στους ανθρώπους (περισσότερη απ' οση εχω δει κι απο σπιτόγατα βέβαια για να είμαι ειλικρινής).
Ο Χρήστος έτοιμος να λιποθυμήσει, ο Ραφαήλ περιχαρής, ο Στέλιος μέσα στην τρελλή χαρά κι εγω να σκέφτομαι επιχειρήματα για να πω στους γονείς μου, για να τα αφήσω τουλάχιστον γι' αποψε εκεί γιατί λόγω καροτσοποδήλατου δεν μπορούσα να τα φέρω στα χέρια...

Για να σταματήσω τις πολυλογίες...

Τα γατάκια, δυο γκρι τιγρέ κουκλιά με άσπρο περίγραμμα γύρω απο τα χαρακτηριστικά της μουρίτσας τους, οχι παραπάνω απο δυο μηνών, απόψε παρέμειναν στην βεράντα της μάνας μου. Φαίνονται πεινασμένα αλλά δεν έδειξαν μεγάλη προθυμία να φάνε ξηρά τροφή ίσως απο το σοκ, ίσως επειδή δεν εχουν ξαναφάει. Δοντάκια έχουν πάντως. Δεν είναι σε φάση λιμοκτονίας, πράγμα που σημαίνει οτι απόψε εγκαταληφθηκαν. Οι γάτες στην βεράντα της μάνας μου έχουν πάθει σοκ και μια γατομανούλα απο παρακείμενη αυλή που σιτίζεται κι αυτή στη βεράντα εκεί, τα φώναξε νομίζοντας προφανώς οτι είναι παιδιά της κι αυτά. Ωστόσο με ενα μωρό να ξεπαγιάζει πάνω στο καροτσοποδήλατο και μια τόσο προχωρημένη ώρα δεν είχα την ευκαιρία να καθίσω να δω τι θα γίνει, ούτε τι θα μπορούσα να προσφέρω στα γατάκια παραπάνω για να φάνε κάτι τουλάχιστον. Τώρα σας γράφω αλλα το μυαλό μου είναι εκεί...Άλλωστε υπάρχει κίνδυνος να κατέβουν κάτω όπου υπάρχουν αυτοκίνητα και μια τεράστια τρύπα σε μια σιδεριά που παλιά ήταν ρέμα κάτω απο το σπίτι και τώρα είναι ενα επικίνδυνο απομεινάρι.

Λαμβάνοντας υπ' οψη το γεγονός οτι ο πατέρας μου μόνο που δεν έμεινε όταν με αντίκρυσε στην πόρτα με δυο γατιά στην αγκαλιά και το οτι ο Φοίβος πλέον έρχεται όποτε πεινάσει μόνο κι όλες τις υπόλοιπες ώρες ή ραχατεύει στις βεράντες ή λείπει σε βόλτες, κι αφού ο Χρήστος με όρκισε οτι θα ψάξω να βρω σπιτάκια για τα ψιψίνια, συμφωνήσαμε να τα φέρουμε απο αύριο εδω για να τα φιλοξενήσουμε.
Αν εξαιρέσουμε το οτι εγω θα είμαι για τρελοκομείο με δυο μωρά γατιά εδω και ενα ανθρωπάκι που τσιρίζει ολημερίς είτε χαίρεται είτε λυπάται, δυο είναι τα βασικά προβλήματα: 1ον να μας ανακαλύψουν απο την πολυκατοικία και να μην μας ξεπλένουν όλα τα ποτάμια της Ελλάδας και των Βαλκανίων γενικότερα και 2ον να φρικάρει ο Έκτορας με τα γατάκια ή τα γατάκια με τον Έκτορα οπότε και δεν θέλω να σκεφτώ τι μπορεί να γίνει...

Θα μου πείτε τι σας τα λεω ολα αυτά τώρα...Κι εγω θα σας ρωτήσω...
Πού να τα πω και να μην με φασκελώσουν; Αλλά τι να έκανα ρε παιδιά; Αν τα άφηνα εκεί δεν θα ζουσαν μέχρι το πρωί...
Αν βρουν γρήγορα σπιτάκια και γλιτώσω το διαζύγιο, κι αν μέχρι τότε πάνε ολα καλά με τα τετράποδα εδω μέσα, θα έχουν σωθεί δυο πολύ τρυφερές ψυχούλες...Τι να έκανα...

Το ποστ τιτλοφορείται ετσι γιατί πραγματικά νοιώθω πλέον οτι φτάνω στα όρια της αντοχής μου...

Κι οχι, δεν είναι μόνο τα τέσσερα γατάκια που βρήκαμε η αιτία της ψυχολογικής μου κατάρρευσης, κι ας κλαίνε σπαρακτικά για ώρες, κι ας μας χτυπάνε πανω κάτω με σκουπόξυλα για ησυχία, κι ας υπάρχει η πιθανότητα το επόμενο χτύπημα στην πόρτα να είναι απο την αστυνομία, κι ας μην υπάρχει κανένα ενδιαφέρον μέχρι τώρα για αυτά, κι ας σκάω για την τύχη τους αφού δεν μπορώ να φανταστώ τι θ' απογίνουν...

Είναι οτι για άλλη μια φορά διαπιστώνω πόσο ανεύθυνοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι, και δη αυτοί που θέλουν να λέγονται φιλόζωοι, και πόσο εύκολα πασάρουν αλλού το μπαλάκι για να κοιμούνται ήσυχοι χωρίς να υπολογίζουν οτι κάποιος άλλος θα θυσιάσει τον ανύπαρκτο λόγω υποχρεώσεων χρόνο του, τις εξανεμισμένες απο την κούραση δυνάμεις του και τις τελευταίες ρανίδες της ψυχικής του απαντοχής, χάριν της ευαισθησίας (ή χαζομάρας) που -ευτυχώς για εκείνους- οι ίδιοι δεν έχουν...

Λίγο μετά το Πάσχα εμφανίστηκε στη γειτονιά μια μπεζ μικρόσωμη ψιψίνα, οχι απο τις πιο όμορφες που μπορει να συναντήσει κανείς. Απο το πουθενά μια μέρα την είδα να διασχίζει απρόσεκτα τον δρόμο για να έρθει να μου τριφτεί στα πόδια...εμένα που δεν με είχε ξαναδεί ποτέ της και που -λογικά- δεν ήξερε αν τα πόδια μου θα ήταν φιλικά ή φονικά...
Λίγες μέρες μετά που πρωτοεμφανίστηκε μπόρεσα να υποθέσω και την αιτία της ξαφνικής της εμφανίσεως: Η γατούλα ήταν πολύ έγκυος.
Κι εμπιστεύεται τόσο πολύ τους ανθρώπους, μα τόσο πολύ, που όταν ήρθε η ώρα της να γεννήσει πήγε στο πιο ακατάλληλο σημείο της γειτονιάς: Στο εργαστήρι ενός γείτονα ο οποίος ούτε έχει σχέση με ζώα, ούτε θέλει να έχει και μάλιστα όποτε αυτά θέλησαν να έχουν σχέσεις μαζί του τα αποτελέσματα δεν ήταν τα καλύτερα. Κι αν ο Πέπε- Μουτζουράκος βρέθηκε στον δρόμο εν μια νυκτί, μαζί με τα αδερφάκια του που δεν βρέθηκαν ποτέ, ήταν γιατί η μάνα του διάλεξε την αυλή του συγκεκριμένου γείτονα για να γεννήσει...
Η περίεργη όμως νεοφερμένη κατάφερε και κέρδισε τη συμπάθειά του. Κι ένα πιάτο φαγητό. Και μια γωνίτσα στην αυλή, οχι προστατευμένη απο τις καιρικές συνθήκες, αλλά πάντως ήσυχη.
Με παρεκάλεσε λοιπόν ο γείτονας να βάλουμε αγγελία για τα μωρά της Τιτίκας (όπως την ονόμασε) και με άφησε να παω μια κουτίτσα για τα μωρά για να μην φάνε και 2η νεροποντή κατακέφαλα, όπως πριν μιάμιση βδομάδα. Κι όλα καλά μέχρι εκεί...
Χθες με βλέπει και μου λεει, δεν είναι καλά η γάτα. Βιαζόμουν να παω τον Ραφαήλ για μια εξέταση και του είπα θα παω αργότερα. Το απόγευμα ρωτάω τι έχει η γάτα, δεν ξέρω μου λεει δείχνει να τα έχει χαμένα και δεν έρχεται στα παιδιά της...Παω και τι να δω; Το κεφάλι της γατούλας άλλο τόσο, τόσο πρησμένο που ήταν παραμορφωμένο σε σημείο που δεν έκλεινε το στόμα της!!!
Τη βουτάω και την παω στον γιατρό. Απόστημα...Πήρε τις πρώτες βοήθειες, αλλά λόγω των μωρών που μόλις έχουν αρχίσει να αρκουδίζουν δεν την κράτησε και μου ζήτησε να του την παω σήμερα για να της ανοίξει το απόστημα. Μου είπε βέβαια οτι ίσως να ανοίξει μόνο του και οτι θα υποχωρούσε με την αντιβίωση, όπως επίσης οτι δεν κινδυνεύει η ζωή της άμεσα. Γύρισα τη γάτα το βραδάκι στα μωρά της, ενημέρωσα και τον γείτονα.
Σήμερα απο το πρωί ήμουν στο νοσοκομείο με το παιδί. Το απόγευμα είδα την Τιτίκα ακόμα με το πρήξιμο, λίγο καλύτερα βέβαια σε σχέση με χθες, και την κούτα με τα μωρά της στο πεζοδρόμιο δίπλα απο το σπίτι μας...Τα μωράκια τώρα έχουν πιάσει να περπατάνε...και είναι δίπλα στον δρόμο...Κι εγω πεθαίνω απο αγωνία και θλίψη...Γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να τα προστατέψω έστω και προσωρινά.
Αυτά απο τους μη φιλόζωους...γιατί έχει κι άλλο...
Οι δυο κυρίες που ταίζουν τις αδέσποτες γατούλες της γειτονιάς μου ανακοίνωσαν οτι περιμένουν δυο γέννες...και θέλουν κι εκείνες να βάλουμε αγγελία. Είναι κάτι δύσκολο να μου πείτε; Οχι εκ πρώτης όψεως...Δεν είναι δύσκολο. Όμως το να βρουν σπίτι όλα αυτά τα γατάκια είναι πολύ δύσκολο. Και πάντα, ειδικά οταν θα βρίσκουμε κάποιο απο τα εναπομείναντα στην πυλωτή σκοτωμένο ή φολιασμένο, θα πονάει πολύ αυτό - το οτι δεν μπόρεσε αυτό να δοθεί. Αν δοθούν γενικώς κάποια δλδ τέτοια εποχή...
Κι αυτό γιατί η φιλοζωία για κάποιους είναι μια χουφτίτσα ξηρά τροφή στην πυλωτή, για να μην λερώσουν και τα μπαλκόνια...Θα μου πείτε, απ' το τίποτα ή απ' τα φονικά καλό είναι και αυτό...Καλό και πεντάκαλο, αλλά πονάω...

Πάντα είχα ως αρχή να απλώνω το χέρι μου ως εκεί που μπορώ. Όταν όμως παίζονται ζωές, κάνεις το σταυρό σου και προχωράς. Κι ως έναν βαθμό προσπαθείς ν' αλλάξεις τη μοίρα των καταδικασμένων, οχι πάντα με επιτυχία. Κι αυτό πονάει επίσης...Αλλά Θεός δεν μπόρεσα κι ούτε θέλησα να το παίξω ποτε...

Κι απ' την άλλη βλέπω πως έλειψα μια ολόκληρη μέρα και κανείς μα κανείς δεν προώθησε την αγγελία στο fb, κανείς δεν μου απάντησε στην απορία τι λάθος κάνω στο τρωκτικό και δεν μπαίνει η ανάρτηση, και γενικώς κανείς δεν θέλησε να κάνει το ελάχιστο για να πάρω μια ανάσα και να νοιώσω λιγότερη μοναξιά. Κι αυτό πονάει περισσότερο απ' όλα.

Αυτά...
Καληνύχτα σας και συγγνώμη.