Εγώ κλαίω σαν τρελή όποτε το βλέπω...Εσείς?

Κάποιοι λένε ότι τα αδέσποτα έχουν ευκαιρίες...
Συμφωνείτε?

https://www.youtube.com/watch?v=G-vgtuC3Zg4



...Αν δεν φαίνονται τα λόγια πηγαίντε εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=N9sf2WqI-q8

...Αχ, δεν μπορώ να ακούω καν τη μουσική...

ΌΠως λέει το 2o vid, περάστε το στο σε όσους μπορείτε...

Δεν εχω λογια....

Ούτε γω...Μα...Έλεος!!!!Άκου εκεί, να τον φαν' τα χάσκι, επειδή κάποιος μλκς δεν τον ήθελε σπίτι του!!!!

Δυστυχως πολλες ψυχουλες δεν εχουν καλη τυχη. Επειδη εμεις οι ανθρωποι σαν "εξυπνότερά" όντα κοιτάμε μόνο τον εαυτούλη μας. Λίγη αγάπη δεν κοστιζει τιποτα. Αυτες οι ψυχουλες ομως, ειναι πολυ πιο ανωτερες απο εμας.

Έχεις απόλυτο δίκιο!! Ένα ζωάκι το κρατάς σπίτι σου, το ταϊζεις, το πας στον κτηνίατρο όταν δεν είναι καλά ,κι αυτό? Το μόνο που ζητάει από σένα είναι η αγάπη σου!!

Τωρα πια ο Ugly ειναι καλα....στο ουρανιο τοξο. Ποσο κακος ειναι ο κοσμος γυρο μας πια?
Μα γιατι....δεν μπορω να καταλαβω γιατι? Μα τι θα τους κοστιζε πια λιγη αγαπη?
Σε αγαπαμε και ας μην σε γνωρισαμε ποτε γατουλι...

Είναι απαράδεκτο αυτό που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στα ζώα
Όπως τις προάλλες που βρήκα μέσα σε έναν κάδο σκουπιδιών 2 νεογέννητα γατάκια και δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε!!!!!!!!

Αμάν , παιδί μου!!!!Τα γατάκια είναι μια χαρούλα!!!!

Tόρα θέλουμε να τα δόσουμε αν ξέρι κανείς κανέναν που να θέλει ένα γατάκι να το γράψετε έχω στεναχοριθεί που το δίνουμε!!!!

Δεν ήξερα που αλλού ταίριαζε, οπότε είπα να το βάλω εδώ!



Πόση δύναμη και αγάπη πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες που φέρνει μαζί του ο ερχομός ενός τέτοιου παιδιού. Την κακία του κόσμου, τα κουτσομπολιά, τα πάντα. Κι όμως αυτοί οι γονείς κατάφεραν να δουν μέσα στην καρδιά αυτού του παιδιού και του έδωσαν μια ευκαιρία στην ζωή και στην αγάπη! Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να το κάνουμε αυτό αν ποτέ μας εμφανιστεί μια τέτοια ευκαιρία και να μην έχουμε στο μυαλό μας μόνο την δική μας βόλεψη και το "τι θα πει ο κόσμος". Η ευλογία που θα νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι είμαι σίγουρη πως θα είναι τεράστια και θα υπάρχει στο σπίτι τους για πάντα! Η έκτρωση μπορεί να είναι πολλές φορές ο εύκολος δρόμος, αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται! Μπράβο τους!

Συγκινήθηκα πάρα πολύ... Πραγματικά είναι αξιέπαινοι οι άνθρωποι.. αν και πιστεύω οτι αν αποφασίσεις να κάνεις ένα παιδί το αγαπάς όπως και να είναι και δεν το ''ξεφορτώνεσαι'' αν δεν είναι όλα καλά..
Μπράβο τους!!!

Λοιπον θα σας γραψω κι εγω μια ιστορια που εζησε ενα αδεσποτο γατακι....Πριν λιγο καιρο συνεβη...Σε γνωστη μου οικογενεια...
Στα βορεια προαστια , Μελισσια, σ ενα οικοπεδο ηταν ενα γατακι μηνων...δεν θυμαμαι ποσο...Διπλα ηταν μια πολυκατοικια (μενει ο αδερφος φιλης μου) οπου πηγαινοερχοταν το γατακι και του εβαζαν φαγακι..Ο αδερφος της φιλης μου αποφασισε να το παρει , να το βαλει στην αυλη της πολυκατοικιας, του πηρε σπιτακι, καλαθακι να ξαπλωνει κλπ....Μια ακομη ενοικος της πολυκατοικιας το φροντιζε...Καποια στιγμη ειδαν οτι η αναπνοη του μυριζε πολυ και το στομα του ολο πληγες...Το πηγαν κτηνιατρο και ειπε να κανουν εξετασεις....φοβηθηκαν ακομα και για καρκινο...Ευτυχως ολα καλα και αρνητικα και το μονο που επρεπε να κανουν να του βγαλουν ολα τα δοντακια να σωθει....Η φιλη μου ανελαβε, το πηγε του εκανε το χειρουργειο, και παρεμεινε μια εβδομαδα κτηνιατρο ν αναρρωσει και να μαθει να τρωεει σιγα σιγα με τα ουλα...Εγω μαθαινα μερα με τη μερα την αναρρωση του....Τελικα το μικρουλι που αν εμενε στο οικοπεδο μονο θα πεθαινε, εγινε καλα και δεν ετρωγε μονο μαλακη τροφη (κονσερβα) ...σιγα σιγα τα ουλα σκληρυναν κι ετρωγε και σκληρη τροφη...Κι εκει που εγινε πριγκιποπουλο απ το πουθενα χαρη στην φιλοζωια των γνωστων μου, μαθαινω τα φρικτα νεα...
Εκει που κοιμοταν στο καλαθακι του στην πυλωτη της πολυκατοικιας,ακουστηκαν φωνες , κλαμματα και ουρλιαχτα...Η αλλη ενοικος της πολυκατοικιας που το φροντιζε (ελειπαν οι γνωστοι μου), τρεχει και βλεπει σκυλια να το εχουν αρπαξει και το κατασπαραζαν....Ετρεξε να το σωσει,οπου το βρηκε κατασπαραγμενο..τηλεφωνησε στους γνωστους μου που στην ουσια ηταν οι γονεις του, ετρεξαν το πηγαν στον κτηνιατρο...Του ειχαν κοψει απο την ουρα και τον κολαρακο κομματια...Το πριγκιποπουλο την αλλη μερα απεβιωσε....Δυστυχως βρηκε χαρα για λιγο καιρο, παρα την προσπαθεια του μετα απο αγωνα και δυσκολια να ζησει....Δεν ηταν γραφτο του να ζησει....Εκλαιγα μια μερα κι ας μην το ξερα...Σκεφτομουν τον πονο του την ωρα της επιθεσης...την ατυχια του...Τελικα δεν ειναι γραφτο να ζησουν ολα.....Παιδια τα γατακια και τα ματια σας....Και παιρνετα αδεσποτα....Μην αγοραζετε...Σας εχουν αναγκη....

Dreamer έγραψε:Δεν ήξερα που αλλού ταίριαζε, οπότε είπα να το βάλω εδώ!



Πόση δύναμη και αγάπη πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες που φέρνει μαζί του ο ερχομός ενός τέτοιου παιδιού. Την κακία του κόσμου, τα κουτσομπολιά, τα πάντα. Κι όμως αυτοί οι γονείς κατάφεραν να δουν μέσα στην καρδιά αυτού του παιδιού και του έδωσαν μια ευκαιρία στην ζωή και στην αγάπη! Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να το κάνουμε αυτό αν ποτέ μας εμφανιστεί μια τέτοια ευκαιρία και να μην έχουμε στο μυαλό μας μόνο την δική μας βόλεψη και το "τι θα πει ο κόσμος". Η ευλογία που θα νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι είμαι σίγουρη πως θα είναι τεράστια και θα υπάρχει στο σπίτι τους για πάντα! Η έκτρωση μπορεί να είναι πολλές φορές ο εύκολος δρόμος, αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται! Μπράβο τους!

Αχ και να ήταν μόνο "ο κόσμος"! Από δικούς σου ανθρώπους πονάει πιο πολύ. Θα εξηγήσω γιατί το λέω, αλλά είναι μεγααααάλη ιστορία. Δε μιλάω συχνά γι' αυτό, αλλά ο γραπτός λόγος μου είναι πιο εύκολος από τον προφορικό.
Σχεδόν 3 χρόνια πριν γεννηθώ εγώ, οι γονείς μου είχαν αποκτήσει το πρώτο τους παιδί, τον αδερφό μου το Στέλιο. Κατά τη διάρκεια της γέννας, ο γιατρός έκανε ένα λάθος, τον χτύπησε κατά λάθος στο κεφάλι, και ο Στέλιος έμεινε παράλυτος ως τα 18 του, που "έφυγε". Όταν λέω "παράλυτος" εννοώ από πάνω μέχρι κάτω. Τα 18 χρόνια που έζησε, μπορούσε να είναι μόνο ξαπλωμένος και μπορούσε να κινηθεί μόνο όπως ένα μωρό 3-4 μηνών. Ούτε να μιλήσει μπορούσε, φυσικά.
Οι γονείς μου δεν σκέφτηκαν ποτέ να μην το παλέψουν. Κι ας μην πήγαν ποτέ για να πιουν ένα ποτό ή για να φάνε σε μια ταβέρνα, όπως τα άλλα ζευγάρια. Κι ας χρειαζόταν να μαγειρεύουν χώρια, να λιώνουν το φαγητό και να τον ταΐζουν στο στόμα 5-6 φορές την ημέρα. Κι ας χρειαζόταν να τον πηγαίνουν παντού αγκαλιά κι ας ήταν βαρύς. Δεν τους ένοιαζε, το θεώρησαν και το θεωρούν φυσικό να σταθείς στο παιδί σου.
Το μόνο που τους απασχολούσε ήταν ότι δεν μπορούσαν να μου δώσουν την προσοχή που θα ήθελε ένα παιδάκι της ηλικίας μου. Αλλά και πάλι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.
Οι "απ' έξω" χωρίζονταν σε πολλές κατηγορίες: Σε αυτούς που, μόλις ξεπέρασαν το πρώτο σοκ, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βοηθούν. Αυτοί ήταν στενοί συγγενείς, γείτονες και φίλοι (ειδικά μια γειτόνισσα ακόμα και τώρα την φωνάζω "γιαγιά"). Σε αυτούς που ήταν καλοπροαίρετοι, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Και σε αυτούς που απέρριπταν τον διαφορετικό. Στην τελευταία κατηγορία ήταν η μία μου γιαγιά. Δεν μπορούσε λέει να τον βλέπει, γιατί στεναχωριόταν. Ακόμα κι όταν ερχόταν Θεσσαλονίκη, δεν ανέβαινε στο σπίτι. Περνούσε από κάτω και έλεγε "αχ πες στο κοριτσάκι μου να βγει να το δω". Εγώ δεν έβγαινα. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ' ό,τι νομίζουμε. Ήμουν πάρα πολύ μικρή, δε μου είχε βάλει κανείς λόγια, αλλά ήταν δική μου απόφαση να μην θέλω να τη δω. Οι γονείς μου ήταν πιο μεγαλόψυχοι, δεν κρατούσαν κακία σε κανέναν, εγώ σαν παιδάκι ήμουν πιο σκληρή. Υπήρχαν μόνο "καλοί" και "κακοί".
Μεγαλώνοντας, οι δικοί μου μου έλεγαν ότι "όχι, δεν είναι όλοι κακοί, απλώς κάποιοι δεν καταλαβαίνουν".
Νιώθω ευλογημένη που έχω αυτούς τους γονείς, που έκαναν το καλύτερο προσευχόμενοι για το θαύμα. Αν είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια, θα είχα περισσότερη προσοχή σαν παιδί, περισσότερα χάδια, περισσότερες αγκαλιές. Αλλά δεν θα τους το είχα συγχωρήσει αν είχαν εγκαταλείψει τον αδερφό μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ότι τους γονείς μου τους θεωρούν "αγγέλους". Εγώ τους θεωρώ απλώς φυσιολογικούς. Και τους λατρεύω. Για όσους έχουν ζήσει κάτι τέτοιο, είναι αυτονόητο ότι θα ξεπεράσεις τις δυνάμεις σου και θα το παλέψεις. Είναι μονόδρομος. "Αγγέλους" θεωρώ τους τότε γείτονες, που μας στάθηκαν σαν οικογένεια και είναι ακόμα κοντά μας.
Οι υπόλοιποι; Δεν είναι πια στα μάτια μου "κακοί". Απλώς δεν καταλαβαίνουν.

Όλγα μου, απίστευτη η ιστορία σας! Ξέρω κι εγώ από τέτοιες... απαράδεκτες συμπεριφορές του κόσμου, αλλά και των συγγενών, καθώς η μαμά μου μας παράτησε (εμένα και τον αδελφό μου) όταν είμασταν 3 και 2 χρονών και μεγαλώσαμε με τη θεία μου και τα ξαδέλφια μου. Εκτός αυτού έχω ξάδελφο με σύνδρομο down που παρ' όλα τα προβλήματα υπεραγαπούμε όλη η οικογένεια και ανάμεσα στα 15 πρωτοξάδελφα που είμαστε είναι το πιο αγαπητό (γιορτάζει κιόλας σήμερα το μωρό μου)!

Όπως καταλαβαίνεις, μέσα από τέτοια γεγονότα, μπορείς εύκολα να καταλάβεις το πραγματικό πρόσωπο και την κακία που υπάρχει στις καρδιές ορισμένων. Το δηλητήριο που στάζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι τέτοιο που καλύτερα να τους αγνοείς παντελώς παρά να τους μισείς.

Είμαι σίγουρη ότι οι γονείς σου είναι πολύ ευλογημένοι άνθρωποι και αυτή την ευλογία θα την ένιωθαν καθημερινά στο σπίτι τους αυτά τα 18 χρόνια. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που αποφασίζουν να κουβαλήσουν εφ' όρου ζωής έναν τέτοιο σταυρό και ξέρω τι ευτυχία τους δίνει αυτός ο αγώνας. Εκτός αυτού, η εμπειρία σου αυτή έδωσε πολύ καλά εφόδια και πολλή αγάπη σε σένα κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα! Τα σημαντικότερα και δυνατότερα μαθήματα ζωής δεν δίνονται με τα λόγια (όσο καλός κι αν είναι κάποιος στην έκφραση και στην γλώσσα) αλλά με το παράδειγμα! Κι εσύ είχες ένα τέτοιο ζωντανό παράδειγμα μέσα στο σπίτι σου! Μπορώ, λοιπόν να καταλάβω απόλυτα γιατί τους αγαπάς και τους σέβεσαι τόσο!

Κι εμείς 15 πρωτοξαδέρφια είμαστε
Χρόνια του πολλά!

Η γλυκια μανουλα τι πονο τραβηξε απο τον πονο τους παιδιου της ειχε και τον κοσμο....Γλυκο μωρακι εισαι σαν ολα τ αλλα
Και σε σενα ΟΤΖ ευχομαι τα καλυτερα απο δω και περα στην οικογενεια σου!!!

Gogo Valentinou έγραψε:Η γλυκια μανουλα τι πονο τραβηξε απο τον πονο τους παιδιου της ειχε και τον κοσμο....Γλυκο μωρακι εισαι σαν ολα τ αλλα
Και σε σενα ΟΤΖ ευχομαι τα καλυτερα απο δω και περα στην οικογενεια σου!!!

Κοριτσάκια μου να έχετε πολύ αγάπη στη ζωή σας και να δίνεται και να παίρνετε

Gogo Valentinou έγραψε:Λοιπον θα σας γραψω κι εγω μια ιστορια που εζησε ενα αδεσποτο γατακι....Πριν λιγο καιρο συνεβη...Σε γνωστη μου οικογενεια...
Στα βορεια προαστια , Μελισσια, σ ενα οικοπεδο ηταν ενα γατακι μηνων...δεν θυμαμαι ποσο...Διπλα ηταν μια πολυκατοικια (μενει ο αδερφος φιλης μου) οπου πηγαινοερχοταν το γατακι και του εβαζαν φαγακι..Ο αδερφος της φιλης μου αποφασισε να το παρει , να το βαλει στην αυλη της πολυκατοικιας, του πηρε σπιτακι, καλαθακι να ξαπλωνει κλπ....Μια ακομη ενοικος της πολυκατοικιας το φροντιζε...Καποια στιγμη ειδαν οτι η αναπνοη του μυριζε πολυ και το στομα του ολο πληγες...Το πηγαν κτηνιατρο και ειπε να κανουν εξετασεις....φοβηθηκαν ακομα και για καρκινο...Ευτυχως ολα καλα και αρνητικα και το μονο που επρεπε να κανουν να του βγαλουν ολα τα δοντακια να σωθει....Η φιλη μου ανελαβε, το πηγε του εκανε το χειρουργειο, και παρεμεινε μια εβδομαδα κτηνιατρο ν αναρρωσει και να μαθει να τρωεει σιγα σιγα με τα ουλα...Εγω μαθαινα μερα με τη μερα την αναρρωση του....Τελικα το μικρουλι που αν εμενε στο οικοπεδο μονο θα πεθαινε, εγινε καλα και δεν ετρωγε μονο μαλακη τροφη (κονσερβα) ...σιγα σιγα τα ουλα σκληρυναν κι ετρωγε και σκληρη τροφη...Κι εκει που εγινε πριγκιποπουλο απ το πουθενα χαρη στην φιλοζωια των γνωστων μου, μαθαινω τα φρικτα νεα...
Εκει που κοιμοταν στο καλαθακι του στην πυλωτη της πολυκατοικιας,ακουστηκαν φωνες , κλαμματα και ουρλιαχτα...Η αλλη ενοικος της πολυκατοικιας που το φροντιζε (ελειπαν οι γνωστοι μου), τρεχει και βλεπει σκυλια να το εχουν αρπαξει και το κατασπαραζαν....Ετρεξε να το σωσει,οπου το βρηκε κατασπαραγμενο..τηλεφωνησε στους γνωστους μου που στην ουσια ηταν οι γονεις του, ετρεξαν το πηγαν στον κτηνιατρο...Του ειχαν κοψει απο την ουρα και τον κολαρακο κομματια...Το πριγκιποπουλο την αλλη μερα απεβιωσε....Δυστυχως βρηκε χαρα για λιγο καιρο, παρα την προσπαθεια του μετα απο αγωνα και δυσκολια να ζησει....Δεν ηταν γραφτο του να ζησει....Εκλαιγα μια μερα κι ας μην το ξερα...Σκεφτομουν τον πονο του την ωρα της επιθεσης...την ατυχια του...Τελικα δεν ειναι γραφτο να ζησουν ολα.....Παιδια τα γατακια και τα ματια σας....Και παιρνετα αδεσποτα....Μην αγοραζετε...Σας εχουν αναγκη....

Ναι ψυχούλα μου........