Η παρεϊτσα του ουράνιου τόξου

πρέπει να ήταν υπέροχος γατούλης....

ηταν υπεροχος,δε ξερω αν ηταν γατουλης,εχουν περασει απ τα χερια μου εκατονταδες γατες,αυτος ηταν αλλο πραγμα.
οταν ειχε συμβει ολη η παρεα ειχε αρρωστησει,δε ξερω αν δουν το μνμ εδω,δε θελω να τους ξανακανω να κλαινε.

λυπαμαι πολυ....δεν εχω λογια....κι αυτη η καρδια...

εκανε με το κορμακι του το στερφο χωμα ν ανθισει,πλεον η πρασινη καρδια εφυγε και στη θεση της βγαινουν κατι τεραστιες μαργαριτες,δεν εχω ακομα το κουραγιο να παω απο πανω,απο αποσταση φωτογραφιζω,δε ξερω τι θα δω.δε ξερω αν αντεξω μ αυτο που ισως δω.

Τι να πω ,αν καποιος δεν εχει ζησει με ζωα δεν μπορει να καταλαβει ποσο βαθεια και απολυτα μας αγαπουν και ποσο αξεπεραστος ειναι ο χαμος τους

γενικα μου εκαναν δηλωσεις καποιοι καποτε,οτι μολις κανω παιδια δεν θα νιωθω ετσι κι αλλα τετοια που ακουμε απο συγγενεις και γυναικολογους.
καμια σχεση ομως,οταν γεννας εκτιμας πιο πολυ καθε ειδος ζωης και καθε πλασμα περισσοτερο απο πριν.
κι οταν το χανεις ειναι οπως χανεις εναν καλο φιλο,με τη μονη διαφορα,οτι μ αυτον το φιλο δε μαλωσες ποτε,δεν ζηλεψες,δεν του σκαψες ποτε το λακκο,μια σχεση ιδανικη η σχεση με τα ζωα,αλλανθαστη,ακλωνιτη,αθορυβη,χωρις πολλα,πολλα τυπικα και διχως σχεδια για το μελλον.
οσοι εχουν η ειχαν ζωο ξερουν,τους αλλους τους λυπαμαι που ποτε δεν ενιωσαν αυτο το υπερτατο(για μενα)συναισθημα,την αγαπη δλδ στην πιο αγνη της μορφη!

πωπω κοματια εγινα απαπα τοσο κλαμα ειχα να ριξω απο τοτε που πεθανε η πατουνα κ ο λαμπης

Καλό ταξίδι παιδάκι... Πόσο πολύ πρέπει να αγαπήθηκες...

δεν έχω λόγια......

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ, ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΙΩΘΩ! ΜΗ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ, ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΜΑΝΑΡΙ ΜΟΥ (ΘΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΡΙΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ). ΠΩΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΠΑΡΤΕ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ???? ΠΩΣ? ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ. ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΤΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ??? ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ....."οσοι εχουν η ειχαν ζωο ξερουν,τους αλλους τους λυπαμαι που ποτε δεν ενιωσαν αυτο το υπερτατο(για μενα)συναισθημα,την αγαπη δλδ στην πιο αγνη της μορφη!"
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.......ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ.....

με πήραν τα ζουμιά!!!

ο πατσινο ηταν ο γηραιοτερος της γειτονιας μας,δε ξερω αν καταλαβαινουν τα γατια απο ηλικιες,αλλα τον φοβοντουσαν και τον σεβοντουσαν.κανενα γατι οσα χρονια τον ειχα δεν τολμησε να ερθει στην αυλη,παρα μονο το βραδυ που αφηνα φαγακι εξω,και εκεινος ορμαγε στο παραθυρο και γριλιζε αγρια χαχαχα σαν να τον βλεπω μπροστα μου,να καβαλαει τα ποδια μου,να με παταει και να ορμα στο παραθυρο.
τον πατσινο τον εμπιστευομουν,οτι ωρα και να ηθελε να βγει εβγαινε,ποτε δεν χαθηκε,ποτε δεν χρειαστηκε να τον ψαξω.ερχονταν και χτυπουσε την πορτα κι οταν μεγαλωσα κι εγω(ειπαμε μαζι γερασαμε μ αυτον το γατο)κι εχασα λιγο απ την ακοη μου λογω γεννας.εκεινος το καταλαβε και ερχονταν απ το παραθυρο να τον δω και ν ανοιξω την πορτα.
απο τοτε που τον εχασα,εχω υιοθετησει παρα πολλα ζωακια,τα μωρα που εχω τωρα τα προλαβε και τ αφηνε να μπαινουν σπιτι.τοτε καταλαβα οτι θα φυγει...
δεν ηθελε να μ αφησει μονη μου,τα δεχονταν,παραξενο για αυτον.
μα οσα γατονια κι αν απεκτησα,κι αλλα τοσα στην αυλη κανενα μα κανενα δεν μπορει να τον αντικαταστησει.εστω την μυρωδιτσα του να ειχα λιγο,το νιαου του που δεν ηταν νιαου ηταν κρου...

Δεν ξαναμπαίνω σ'αυτό το θέμα..................

ΓΑΜΩΤΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΙ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΑΠ' ΤΟ ΚΛΑΜΑ...
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ ΣΧΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ.... ΤΙΣ ΦΩΤΟ ΠΩΣ ΤΙΣ ΑΝΕΒΑΖΕΤΕ? ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΑ. ΣΟΡΡΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΚΥΡΟ ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ....

marina289 έγραψε:

Δεν ξαναμπαίνω σ'αυτό το θέμα..................

αν διαβασες παραπανω,πραγματικα δεν ηθελα να το ξαναδιαβασετε οι παλιοι φιλοι,αλλα δε γινεται,δε νιωθω ανετα αν δεν τον εχω κι εδωστο γατοσπιτο καπου,εστω το τελος του,νιωθω οτι τον ξεχασα κι επρεπε να ξαναγραψω κατι γιαυτον.

[URL=https://2img.net/r/ihimg/photo/my-images/192/1007161w.jpg/]

ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΝΟΝΟΥΛΑ......ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ......ΝΑ ΞΕΡΕΣ ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ Σ' ΑΓΑΠΩ??? ΜΑΝΑΡΙ ΜΟΥ ΕΦΥΓΕΣ ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ..... ΕΛΠΙΖΩ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.....ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΓΑΤΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΦΙΛΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΣΟΥ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ......ΤΩΡΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΙΖΕΤΕ ΜΑΖΙ.....

<script src='http://imageshack.us/shareable/?i=1007161w.jpg&s=192' type='text/javascript'></script><noscript></noscript>

μιας και γραφουμε εδω για οσα ζωακια ειναι παρεα στο ουρανιο τοξο,θελω να γραψω και για την γατουλα της θειας...
το σαββατο εφυγε η γατουλα της θειας.
δεν ειχε ονομα,δεν πηρε πολυ αγαπη στη ζωη της,δε ζουσε στο δρομο μονη της,ειχε τροφη και νερο,αλλα να δεν ειχε αυτο το κατι...να την αγαπαει.
κανεις δεν την ελεγε με το ονομα της,γιατι ονομα δεν ειχε,ηταν η γατουλα της θειας απλα.
η θεια μενει απεναντι μου,δυο μετρα αποσταση απ το σπιτι μου,προσωπο λιγομιλητο,προσωπο τραγικο,εχασε προσφατα τον 30χρονο γιο της,κι η γατουλα της θειας ηταν δικη του.
θα πρεπε να εκτιμα τη ζωη,να εκτιμα τη γατουλα,αλλα ποιος θα κρινει μια μανα που χανει το παιδι της?οχι εγω παντως.
η γυναικα αυτη εχει πιεστει απ το αντρικο φυλο,εχει πονεσει και ζει μια αθλια ζωη σε αντροκρατουμενη κοινωνια και οικογενεια.η θεια αυτη δεν ειναι δικη μου,του αντρα μου θεια ειναι,αλλα καμια φορα,παρολο που δεν μιλαει πολυ μου δινει και διαβαζω τις μαντιναδες που γραφει για το γιο της.
το γεγονος εγινε την περασμενη πεμπτη,ειχα μια κουβεντα με φιλους εκεινη τη στιγμη,αν επρεπε να στειρωσω μια γατουλα εγκυο(στο νησι μας δεν εχουμε κτηνιατρο και θα ερχονταν εθελοντες για δωρεαν στειρωσεις).
αλλοι φιλοι ελεγαν να το κανω,αλλοι να μην το κανω γιατι αμαρτια ειναι να φυγουν τα μωρα πανω στη στειρωση κλπ.
εκεινη τη στιγμη χτυπα η πορτα,ηταν η θεια αγκαλια με τη γατουλα της,τη γατουλα καποιος την ειχε κλωτσησει και ειχε το ενα μωρο μεσα και το αλλο κρεμονταν εξω,ηταν εγκυος η γατουλα.
τρελαθηκα....πηρα το γιατρο στη λερο(αυτος ερχεται σπανια στην πατμο,αλλα ερχεται).μου λεει για μια ενεση που πρεπει να κανω σε δυο δοσεις,τρεχουμε,βρησκουμε ενεση,την κανω(εχω κανει πολλα εμβολια σε γατες και δουλευα και νοσοκομα καποτε).
συνενοουμε με το γιατρο και μου ειπε οτι την επομενη θα ρχονταν,ολα καλα ειπα,το πρωι θα την παμε και θα αφαιρεσουν τα μωρα της,θα την στειρωσει κι ολα θα περασουν.
ηρθε η επομενη,πηγα να δω το ζωακι,μου ειπαν ψεματα οτι εφυγε,οτι εβγαλε τα μωρα της κι ειναι καλα.
η αυλη ειχε αιματα...
το σαββατο,δυο μερες μετα δλδ,ξαναπηγα να δω τι γινεται και να εημερωσω οτι εχουν ερθει οι ολλανδοι για τις στειρωσεις.τοτε η θεια μ ενα παραξενο πικρο χαμογελο μου λεει,ρενα η γατα ειναι χαλια,ψιθυριστα μιλουσε,μ εβγαλε απ το σπιτι να μου πει την αληθεια,οτι τσιγκουνευτηκαν να την πανε και να πληρωσουν οταν ειχε ερθει ο γιατρος απο λερο.
φρηκαρα,τσαντηστηκα,αηδιασα,της λεω που ειναι να την παω εγω,με παει σε κατι χαλασματα,εκει ειχε κρυμενη τη γατουλα,μεσα στη μυγα και τη βρωμα,το ζωο σα νεκρο, με κοιτουσε με βλεμα,παρε με απο δω.την εβαλα σε μια λεκανη με πετσετα,την πηγα στους ολλανδους,στο δρομο της υποσχεθηκα να την παω καπου καλλυτερα,καπου που θα την αγαπουν,ομως το ζωο ειχε σαπησει,ειχε υγρο στον πνευμωνα,και σκουλικια παντου,με πηραν τηλ.you dised ακομα το ακουω....ενα λεπτο μια ζωη,ενα λεπτο να αποφασισω για μια ζωη,μαρτυρικο λεπτο.ειπα ναι...ερχομαι κι εγω εκει.της ειχαν βαλει ορο και οταν πηγα απλα ερηξε κατω το κεφαλακι της.
η γατουλα της θειας εφυγε ετσι απλα,χωρις ονομα,δεν πηρε τιποτα μαζι της,ουτε κι εμεις τα περνουμε μαζι μας οσα εχουμε.ηταν απλη,λητη,αθορυβη στο πονο της σα τη θεια κι αυτη.
δε ξερω αν εκανα καλα για την αποφαση,την αλλη μερα στειρωσα την κορη της κι οσες γατες μπορεσα κι ακομα αυτο κανω ως την πεμπτη που θα φυγουν οι εθελοντες,αλλα τη γατουλα της θειας δεν προλαβα.

Natasa_Larisa έγραψε:[URL=https://2img.net/r/ihimg/photo/my-images/192/1007161w.jpg/]

ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΝΟΝΟΥΛΑ......ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ......ΝΑ ΞΕΡΕΣ ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ Σ' ΑΓΑΠΩ??? ΜΑΝΑΡΙ ΜΟΥ ΕΦΥΓΕΣ ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ..... ΕΛΠΙΖΩ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.....ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΓΑΤΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΦΙΛΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΣΟΥ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ......ΤΩΡΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΙΖΕΤΕ ΜΑΖΙ.....

λυπαμαι πολυ,τοσο μικρο και τοσο γλυκο γατακι,πως εφυγε?αν δε θες να το περιγραψεις καταλαβαινω.συλληπητηρια ευχομαι!

ΡΕΝΑ ΕΧΩ ΛΙΩΣΕΙ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ, ΚΡΙΜΑ Η ΓΑΤΟΥΛΑ. ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΓΑΜΩΤΟ ΠΑΡΕΑ ΘΑ ΕΙΧΕ! ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΩ....ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΓΡΑΦΩ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ..... ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ. ΘΑ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΣΕ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ......ΑΥΡΙΟ......ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ....ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΠΤ. ΘΕΛΩ ΟΛΟΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗΣΩ ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ

Μια παράκληση μόνο, αν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείτε πεζή γραφή, θα είναι πιο ευανάγνωστη για όλους μας

σας ευχαριστώ.

Αντίο ψυχούλα

Ζητάω προκαταβολικά συγνώμη για την τεράστια αφήγηση αλλά όλα έγιναν με τέτοιο τρόπο που δε ξέρω τι θα μπορούσα να παραλείψω. Η ουσία ξεκινά από την 7η παράγραφο, οπότε μπορεί κάποιος να παραλείψει τα προηγούμενα όπου έξηγώ πως χάσαμε και την αδερφούλα της. Αν δε μπορεί να δημοσιευτεί σας παρακαλώ πείτε μου να το μικρύνω. Μένω σε ένα μικρό χωριό έξω απʼ τη Λάρισα. Όταν εδώ δεν υπήρχαν παιδιά εγώ είχα για παρέα μου γατούλες. Μεγαλώνοντας πήγα δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο….μεγάλωσαν και οι παρέες…μεγάλωνε όμως και η αγάπη μου σʼ αυτά τα πλασματάκια. Ψιψίνα, Μπακάκος, Έυη, Πόπη, Μύριαμ…..και άλλα πόσα….όμως η μεγάλη μου αγάπη ήταν η Κλέλια. Την Κλέλια μου την έχασα όταν πήγαινα στη Β Λυκείου από δηλητήριο είπε ο μπαμπάς που τη βρήκε. Δε την είδα, δε τη χαιρέτησα, έκλαιγα απαρηγόρητη για μέρες. Θυμάμαι έδινα πανελλήνιες και δε μπορούσα να διαβάσω καθόλου. Του χρόνου σκεφτόμουν, τώρα πονάω. Τέλειωσα το λύκειο και έφυγα φοιτήτρια. Αυτό συνέβαλε στο να μην έχω γάτα. Όταν έχασα την Κλέλια αποφάσισα πως δε θα ξαναδεθώ με κανένα γατάκι. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ ΠΟΝΟ.

Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ μπορεί να τάιζα αδέσποτα ή να κοίταζα τις πόρτες των κτηνιατρείων και να ονειρευόμουν ένα γατάκι αλλά δεν έκανα το βήμα. Μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβριος του 2010. 5 Σεπτεμβρίου, 1 ημέρα μετά τα γενέθλια μου και ένα πανέμορφο γατάκι έκανε την εμφάνιση του στο μαγαζί μας. Γίναμε αμέσως αυτοκόλλητες!!! Την πήρα σπίτι, της έδωσα φαγάκι, τη χάιδεψα για ώρες και ήλπιζα ότι το πρωί θα ξυπνήσω και θα τη βρω έξω να με περιμένει. Έτσι κι έγινε!!! Δύο μέρες μετά έφυγα για διακοπές και όταν γύρισα το Δωράκι μου δεν ήταν εκεί. Ψάξαμε όλο το χωριό με τα πόδια και με το αμάξι….τίποτα. ΄Έπεσα για ύπνο απαρηγόρητη. Την άλλη μέρα το κορίτσι μου γύρισε! Την πήρα αγκαλιά και της είπα να μην τολμήσει να ξαναφύγει ποτέ. Έκλεισα ραντεβού σε εκείνο το κτηνιατρείο που είχα σταμπάρει στην πόλη από χρόνια. Όλα τώρα θα ήταν διαφορετικά. Τώρα ήμουν μεγάλη, θα τα πρόσεχα, θα τα εμβολίαζα, θα τα φρόντιζα και δε θα πάθαιναν τίποτα.

5 μηνών είναι και υγιέστατη μου είπε ο κτηνίατρος. Σε 2 μήνες να κανονίσουμε να τη στειρώσεις. Όχι. Θα την αφήσω να γεννήσει μια φορά είπα αποφασιστικά!!! Ήθελα να έχει παρέα το κοριτσάκι μου. Και έτσι κι έγινε. Μου έκανε 2 παίδαρους. Να μεγαλώσουν τα γατάκια λίγο και μετά θα τη στειρώσω συμφωνήσαμε. Και πριν καλά καλά το καταλάβω ξαναγέννησε…4 αυτή τη φορά. Με πήρε η μαμά μου τηλ στο μαγαζί και δε το πίστευα. Μα ούτε κοιλιά δεν είχε!!! Πήγα σπίτι και την είδα απίστευτά ταλαιπωρημένη, ίσως λόγω ζέστης αλλά τρόμαξα. Όταν έφτασα είχε 3, το 4ο το έκανε λίγο αργότερα. Όλα αυτά Ιούλιο του 2011. Τι θα τα κάνω τόσα γατάκια σκέφτηκα? Πάντως να τα δώσω αλλού αποκλείεται. Ίσως να δώσω τα 2 στο μπαμπά στο κτήμα μόλις μεγαλώσουν λίγο.

Ο καιρός πέρναγε κι αυτά άρχισαν να κάνουν τις πρώτες τους βόλτες. Μένανε στην αποθήκη γιατί το σπίτι μας το καλοκαίρι είναι φούρνος! Σεπτέμβριο ξαναέφυγα για διακοπές. Γυρίζω και η Χαρούλα μας ( εκείνη που γεννήθηκε τελευταία) έλειπε! Στην αρχή μου λέγανε κάπου εδώ θα είναι και τέτοιες βλακείες! Στο τέλος το παραδέχτηκαν, την είχαν βρει στην αυλή νεκρή. Πως? Πότε? Γιατί? Στο τελευταίο δεν πήρα ποτέ απάντηση. Ο πατέρας μου την πήρε και την πέταξε. Δεν είχε αίματα λέει, ούτε δηλητηριασμένη έμοιαζε…δεν ήξερε….δεν έδωσε σημασία…Τρελάθηκα. Αυτό της άξιζε ούρλιαζα? Τι να κάνω ρε κορίτσι μου, λες και προλάβαινα, όλα απʼ τα χέρια μου περνάνε. Εντάξει αυτό είναι αλήθεια, άλλα μια μικρή γουρνίτσα για το μικρό μας? Που να πάω εγώ να της αφήσω ένα λουλουδάκι? Τα άφηνα εκεί που μου έδειξαν ότι τη βρήκανε….Τα ερωτήματα αναπάντητα. Ούτε 2 μηνών γατάκι, ένα κουκλί απίστευτα ζωηρό!!!!



Η ΧΑΡΟΥΛΑ ΜΑΣ.....ΟΥΤΕ 2 ΜΗΝΩΝ ΓΑΤΑΚΙ.......

Με το που πέρασαν τα υπόλοιπα τους 2 μήνες, πήγα τη μαμά τους για στείρωση. Φοβόμουν πολύ. Δεν είχα ξαναστειρώσει γατούλα. Ευτυχώς όλα πήγαν τέλεια. Το κοριτσάκι μου μετά το πρώτο 24ωρο χοροπηδούσε, έκανε τα νάζια της….ακόμα και τα ράμματα τράβαγε. Δε της άρεζαν μάλλον άλλα ο γιατρός είπε να μην ανησυχώ και όντως όλα ήταν ΟΚ! Με το χαμό της Χαρούλας αποφάσισα να μη στείλω κανένα στο κτήμα. Ήταν 2 κοριτσάκια που έπαιζαν πολύ μεταξύ τους και 2 αγοράκια που κάνανε το ίδιο. Τώρα όμως το κοριτσάκι θα έμενε μόνο του…. Όχι θα μείνουν όλα μαζί μας!!! Τέλος!!! Η προσοχή μου έπεσε κατευθείαν στο άλλο κοριτσάκι, στη Νόνη μου. Κοπελάρα μου της έλεγα, τελικά δε θα πας στο κτήμα να γεννοβολάς και να κινδυνεύεις…θα μείνεις εδώ μαζί μας!!!

23 Φεβρουαρίου του 2012. Τα παιδάκια μου γίνονται 7 μηνών και αρχίζουν να έχουν ορμές. Συζητήσαμε για πρώτη φορά να τη στειρώσουμε 21/02 αλλά εγώ θα έλειπα 26-27 και ο κτηνίατρος συμφωνεί να μην αφήσω τη φροντίδα της αλλού. Σημειωτέον ότι το 2ήμερο που έλειπα απαγόρευσα στους δικούς μου να τα βγάλουν έξω για να μην κινδυνέψουν αφού δε θα τα επιβλέπω. Κανονίζουμε για 29/02. Αρρωσταίνω και το ακυρώνω. Η αλήθεια είναι ότι αυτό ήταν η αφορμή. Η αιτία ήταν ότι την έβλεπα έτσι αδυνατούλα και μικρή και τη λυπόμουν. Και μετά σκεφτόμουν ας χαρεί λίγο, σιγά μη μείνει έγκυος με τη μία (γιατί γατάκια δε θα άντεχα να πετάξω). Σάββατο 03/03 το πρωί ξεχνάω να πάρω τηλ τον κτηνίατρο. Δουλεύω όλη μέρα άλλα την έχω έξω γιατί ήδη είχε εμφανιστεί ο γαμπρός που την πρόσεχε και δεν έκανε βήμα από εκεί. Γυρίζω 9 το βράδυ. Όλα με περίμεναν έξω απʼ το σπίτι, εκείνη άφαντη. Θα ακολούθησε το γάτο μου λέει η μάνα μου αλλά που να ηρεμήσω. Έρχεται ο φίλος μου και ψάχνουμε για ώρες. Τίποτα. Εγώ φταίω που δε τη στείρωσα λέω μέσα στους λυγμούς μου, τώρα δε θα είχε φύγει. Ξαπλώνω και βάζω ξυπνητήρι στις 6, να ψάξω με το φως της μέρας. Ξυπνάω μόνη στις 5. Ανοίγω την πόρτα και ήταν εκεί, τεντωνόταν στο πλατύσκαλο και ο γάτος από κάτω τη χάζευε. Που είσαι ρε σουρτούκο? Που γυρνάς? Το ξέρεις πως με τρόμαξες? Σε όλα της έμοιασες της μάνας σου? (Όντως μοιάζανε πολύ, ίδιο βλέμμα, ίδιο νάζι, ίδιες αντιδράσεις. Μόνο το χρώμα πήραμε απʼ το μπαμπά. Έσκυψα και τη χάιδεψα. Άντε έλα μέσα. Δεν ήθελε. Την άφησα. Άντε κάτσε να χαρείς σκέφτηκα, αφού γύρισες όλα καλά και Δευτέρα πρωί πρωί τηλέφωνο στον κτηνίατρο γιατί δεν αντέχω να φεύγεις και να κινδυνεύεις.

Κανονίζουμε τη στείρωση για 06/03. Στη διαδρομή για να μη γκρινιάζει την αφήνω να σουλατσάρει στο αμάξι και εγώ χαζομαμά βγάζω το αγγελούδι μου φωτογραφίες. Φτάνουμε, δεν ήθελε να ξαναμπεί στο κλουβί. Έλα αγαπούλα μου της λέω, θα κάνεις το χειρουργείο που έκανε και η μαμά και μετά θα γυρίσουμε σπίτι μας! Την αφήνω και παίρνω τηλ στις 9 να δω τι έγινε. Δεν προλάβαμε μου λένε, είχαμε έκτακτο περιστατικό, θα τη στειρώσουμε αύριο το πρωί μου είπαν. Όσο το φέρνω στο μυαλό μου είναι λες και η μοίρα δεν ήθελε να γίνει αυτό το χειρουργείο. Μωρέ είναι νηστικό το καημένο όλη μέρα….Μόλις έφαγε μην ανησυχείς, μέχρι αύριο θα είναι εντάξει μου είπανε. Το μικρούλη μου…..γιατί να μείνει εκεί τη νύχτα μόνο του? Η μαμά της όταν την πήγα είχε ξαναμείνει εκεί λόγω μιας ευτυχώς ασήμαντης ασθένειας και ήταν εξοικειωμένη. Εκείνη όμως όχι. Τόση αγωνία για τη μπουμπού μου…..τελικά της είχα αδυναμία ή κάποιο κωλοένστικτο προσπαθούσε να με προειδοποιήσει?

https://2img.net/r/ihimizer/img443/5633/0009wyl.jpg

Η ΚΟΠΕΛΑΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΣΤΕΙΡΩΣΗ.....ΜΙΑ ΑΠ' ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ......ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ....


Τετάρτη απόγευμα κανονίζω να πάω να την πάρω. Στο τηλ μου λένε ότι είναι ακόμα ζαλισμένη από τη νάρκωση και ότι όλα πήγαν καλά και δεν υπάρχει πρόβλημα να μετακινηθεί. Φεύγουμε και στο δρόμο νιαουρίζει έντονα και προσπαθεί να βγει απʼ το κλουβί. Σταμάτα φωνάζω στο φίλο μου γεμάτη αγωνία. Σταματάει, τη χαϊδεύω και ηρεμεί. Το κοριτσάκι μου είναι ταλαιπωρημένο αλλά θα πάμε σπίτι και θα ηρεμήσει. Πάμε σπίτι και την κρατάω μακριά από τα άλλα, στο δωμάτιο μου. Ενώνω καρέκλες, σκαμπό, κουτιά, φτιάχνω έναν προστατευμένο χώρο γιατί δεν πρέπει να κάνει μεγάλα άλματα. Όσο περνάει η ώρα μοιάζει να συνέρχεται. Προσπαθεί και να φάει αλλά τα βγάζει. Δε με ανησυχεί όμως. Το ίδιο έκανε και η μαμά της. Είναι λογικό μετά από χειρουργείο. Τώρα είμαι έμπειρη, ξέρω, έτσι νομίζω. Μετά από λίγο έρχεται στο κρεβάτι παραπατώντας και ξαπλώνει δίπλα μου. Τη χαϊδεύω και γουργουρίζει. Όλα καλά σκέφτομαι. Μαζεύομαι στην άκρη και της δίνω πολύ χώρο να είναι άνετα. Μέσα στο βράδυ ξυπνάω κάποιες φορές για να τη δω και άλλες γιατί νιώθω την ανάσα της στο πρόσωπό μου. Έρχονταν και τρίβονταν πάνω μου, ήθελε χάδια και παιχνίδια. Την άλλη μέρα ήθελε να βγει και έξω. Πήγαινε στην πόρτα και τεντώνονταν όρθια για να της ανοίξω. Όχι κοριτσάκι μου, δε θα πας πουθενά μέχρι να βγάλουμε τα ράμματα, κάνε λίγη υπομονή μικρή. Το μόνο που με ανησυχούσε λίγο είναι που δεν έτρωγε, άλλα ποτέ δεν ήταν πολύ λαίμαργη όποτε έλεγα άντε θα περιμένω λίγο ακόμα. Πέμπτη βράδυ δείχνει λίγο πιο κακόκεφη, το ίδιο και Παρασκευή πρωί. Ούτε κροκέτες, ούτε κονσέρβα , ούτε γάλα. Της μαγειρεύω κοτόπουλο, τίποτα πάλι. Παίρνω μια φορά το γιατρό το μεσημέρι που γύρισα απʼ τη δουλειά αλλά δε το σηκώνει. Μπορεί να είχε φύγει. Θα πάρω το απόγευμα στο άνοιγμα και θα την πάω να τη δει κιόλας. Δε γίνεται να συνεχίσει να μην τρώει. Κάθομαι μαζί της και την χαϊδεύω για πολύ ώρα. Δείχνει χαρούμενη και ευτυχισμένη. Έχω δουλειά αλλά την αναβάλω. Κάθομαι μαζί της. Καταραμένο ένστικτο. Σηκώνεται απ΄ το κρεβάτι και πάει να πιει νεράκι. Πίνει 2 γουλιές και στέκεται ακίνητη μπροστά απʼ το μπολάκι να το κοιτάζει. Νόνη? Νονούλα μου τι έπαθες φωνάζω. Γυρίζει με κοιτάει και με αργές κινήσεις ξαπλώνει κάτω στη φλοκάτη. Πλησιάζω και τη χαϊδεύω. Δείχνει κουρασμένη, χαμηλώνει τα ματάκια της σα να θέλει να κοιμηθεί. Κοιμήσου αγγελούδι μου της λέω, ξεκουράσου. Να εγώ εδώ θα είμαι, αν θες έλα να ξαπλώσουμε μαζί.

Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγα λεπτά και το αγγελούδι μου ανέβηκε στο κρεβάτι νιαουρίζοντας δυνατά. Μου ζητούσε βοήθεια. Είχε ταχυπαλμία και δύσπνοια. Πήρα τηλ το γιατρό στο κινητό να μου πει τι να κάνω αλλά πάλι δε το σήκωνε. Δεν είχε νόημα να κάθομαι να την κοιτάζω. Μέχρι να φτάσω θα άνοιγε. Ετοιμάστηκα και έφυγα. Στο δρόμο ούρλιαζε και χτυπιόταν μέσα στο κλουβί της. 2 φορές μπήκα σχεδόν στο άλλο ρεύμα προσπαθώντας να την ηρεμήσω. Κοριτσάκι μου σε παρακαλώ ηρέμησε, θα τρακάρουμε. Δε με νοιάζει για εμένα, εσύ να μην πάθεις τίποτα μωράκι μου. Πρέπει να αντέξεις, να φτάσουμε στο γιατρό.

Φτάνουμε και ο γιατρός δείχνει να μην πιστεύει στα μάτια του. Της κάνει μια ένεση για την καρδιά και μια για την αναπνοή. Στο τσακ την προλάβαμε. Βγάλαμε ακτινογραφία. Διογκωμένος πνεύμονας που είχε μαζέψει υγρό. Πριν την ένεση είχε φτύσει σάλιο μαζί με αίμα. Κινδυνεύει η ζωή της? Αυτή τη στιγμή όχι μου απάντησε αλλά δε σου κρύβω ότι αυτές οι ενδείξεις είναι πολύ ανησυχητικές. Είναι αρχή πνευμονικού οιδήματος. Χριστέ μου! Πεθαίνουν άνθρωποι απʼ αυτό μέσα σε λίγες ώρες……Έχω φρικάρει. Ο γιατρός λέει ότι πρέπει να ηρεμήσει, ότι χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί και ότι μια απότομη κίνηση στην κατάσταση που είναι μπορεί να φέρει ανακοπή. ΓΙΑΤΙ??? ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΠΑΘΕ ΑΥΤΟ? Υποψιάζομαι οργανικό πρόβλημα μου απαντά αλλά ας περιμένουμε να πάρει λίγο τα πάνω της… μήπως είναι κάποια λοίμωξη και περάσει. Όταν μίλησε για οργανικό πρόβλημα, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στη Χαρούλα που χάσαμε τόσο ξαφνικά. Αν η Χαρούλα είχε φύγει από κάτι οργανικό? Το είχα ξανασκεφτεί αλλά αφού δε μπορούσα να μάθω… Πολύ πιθανό μου είπε ο γιατρός. Δε δικαιολογείται τέτοια κατάσταση σε τόσο μικρό γατάκι. Μετά έφερα στο μυαλό και τη μανούλα τους που είχα καταλάβει ότι είχε ζοριστεί στη γέννα και όλα άρχισαν να συνδέονται στο μυαλό μου με τον πιο δυσοίωνο τρόπο.

Έφυγα για να ηρεμήσει αλλά πήρα τηλ. Σταθερή κατάσταση μου είπανε. Την άλλη μέρα αν και Σάββατο πήρα τηλ και πήγα να τη δω. Ορκίστηκα ότι θα πηγαίνω κάθε μέρα μέχρι να γίνει καλά. Ορκίστηκα ότι θα της κάνω την αποκλειστική αν χρειαστεί αρκεί να ζήσει. Όταν τη είδα ήταν ελάχιστά καλύτερα προφανώς λόγω των ενέσεων. Κοριτσάκι θα το ξεπεράσεις έτσι? Είσαι δυνατή! Σε αγαπάμε όλοι και σε περιμένουμε σπίτι….Την Κυριακή πήγα πάλι να την δω, είχα κανονίσει την ώρα απʼ το Σάββατο και δεν πήρα τηλ. Δεν άντεχα να ακούσω ότι είναι στα ίδια. Κι όμως δεν ήταν με το που πέρασα το κατώφλι του δωματίου και με είδε σηκώθηκε και νιαούρισε χαρούμενα. Της είχαν βάλει και τροφή και πήγαινέ και τη μύριζε. Ορό δε χρειάστηκε, δεν είχε αφυδατωθεί. Άνοιξα την πόρτα και τη χάιδευα κι αυτή γουργούριζε ασταμάτητα και οι χτύποι της καρδιάς της έμοιαζαν πιο φυσιολογικοί. Ο γιατρός είχε ένα άλλο έκτακτο να φροντίσει και έμεινα πολύ ώρα μαζί της. Όταν πήγα να φύγω γύρισα και την κοίταξα λέγοντας της άντε κοιμήσου τώρα και αύριο θα είσαι εντελώς καλά και θα πάμε σπίτι μας. Νιαούρισε και με κοίταξε τόσο έντονα με τις ματάρες της σα να μου λέει να μη φύγω. Χριστέ μου, αν μπορούσα να κοιμηθώ στο κτηνιατρείο θα το έκανα. Το κοριτσάκι μου, δεν ήθελα να μένει μόνο του, δεν ήθελα να πιστεύει ότι την παρατάω, ότι δε με νοιάζει. Που να ξέρει ότι δε μπορώ να είμαι εκεί συνέχεια?

Τη Δευτέρα δεν πήρα τηλ. Ήθελα να πάω και να τη δω εντελώς καλά. Και ενώ όλη τη μέρα το ευχόμουν και το πίστευα, όταν έφτασα έξω απʼ το κτηνιατρείο με έπιασε ένας κόμπος στο στομάχι. Η Νονούλα μου δεν έδειχνε χαρούμενη, δε μου νιαούριζε και έδειχνε να έχει χειροτερέψει. Έβαλα τα κλάματα. Κοριτσάκι μου, μας λείπεις…βαλε τα δυνατά σου να γυρίσουμε σπίτι, ε καρδούλα μου? Τη χάιδευα και κάθε τόσο της έδινα φιλιά στο μέτωπο. Έδειχνε να μην έχει άλλες δυνάμεις…. Μετά από ένα τέταρτο περίπου η κατάσταση έτεινε να μοιάζει με εκείνη πριν φύγουμε απʼ το σπίτι. Και ενέσεις που της κάνανε, τίποτα δεν έγινε. Λεπτό με το λεπτό χειροτέρευε. Ρωτάω τον κτηνίατρο για χιλιοστή φορά τι πιστεύει. Πλέον είμαι σίγουρος ότι είναι οργανικό μου λέει. Την κοιτάζει, φωνάζει και τον άλλο γιατρό και λέει «ρε μήπως έπαθε αυτόματη ρήξη θωρακοπνεύμονα?» Δε ξέρω γιατί δεν τρόμαξα. Μάλλον γιατί πίστευα πώς αν βρουν τι είναι, θα μπορέσουν να το γιατρέψουν κιόλας. Θα της κάνουμε παρακέντηση να δούμε συνεννοούνται. Της κάνουνε και τα πνευμόνια της έβγαζαν αίμα. Ακούω τον έναν να λέει ρε παιδιά η γάτα πεθαίνει και την ίδια στιγμή τη βλέπω να τινάζεται και να βγάζει αίμα απʼ το στόμα. Θεέ μου το κοριτσάκι μου. Φρικάρω, ουρλιάζω, αρχίζω να χτυπιέμαι. Με βγάζουν έξω για να μη τη βλέπω έτσι λένε.

Κάνω προσευχές αλλά δεν πιάνουν. Ξέρω ότι έχει έρθει το τέλος αλλά δε θέλω να το δεχτώ. Απʼ την ώρα που πήγα το είχα καταλάβει γιʼ αυτό δεν έφευγα. Δε μπορώ να σʼ αφήσω μόνη σου της έλεγα. Βγαίνει ο γιατρός και μου λέει αυτό που δεν ήθελα να ακούσω ούτε στο χειρότερο μου εφιάλτη. «Το ζωντανό υποφέρει. Πρέπει να πάρεις μια απόφαση, να της κάνουμε ευθανασία». ΟΧΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗΝ. «Δε θα μου πεις σκότωσε την, κοίμισε την θα μου πεις».
Γυρνάω στον άλλο γιατρό που πίστευα ότι με καταλαβαίνει περισσότερο και του λέω «Δε μπορεί να γίνει ένα θαύμα? Κάνε κάτι σε παρακαλώ!» Θα κάνω αλλά είναι δύσκολο μου είπε τρέχοντας μέσα. Αμφιβάλλω αν πρόλαβε να περάσει ένα λεπτό όταν βγήκε να μου ανακοινώσει ότι το κοριτσάκι μου έχει ξαπλώσει και πεθαίνει και με ρώτησε αν αντέχω να την δω. Έτρεξα γρήγορα μέσα αλλά δε θυμάμαι τίποτα από εκείνα τα δευτερόλεπτα. Ο φίλος μου λέει ότι όταν μπήκαμε μέσα ανάσαινε ακόμη. Εγώ στην ταραχή μου νόμιζα ότι είχε ήδη σβήσει. Ελπίζω να έχει δίκιο ο φίλος μου. Δε γίνετε το κοριτσάκι μου να πέθανε μόνο του, δε γίνετε να πίστεψε ότι την παράτησα και έφυγα στην πιο δύσκολη στιγμή της. Δε γίνεται να μην άκουσε το Νονούλα μου σʼ αγαπώ πολύ. Γιατί βγήκα έξω, γιατί τους άκουσα? Τι χειρότερο θα μπορούσα να δω?






ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟ ΜΟΥ??? ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΣΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΠΑΙΖΕΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΗ ΚΟΥΡΤΙΝΑ????
Η ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΣ ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕΣ ΝΑ ΔΡΟΣΙΣΤΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΑΠΛΩΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ ΚΙΟΛΑΣ....... ΠΟΣΟ Μ' ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ ΨΥΧΟΥΛΑ ΜΟΥ......

Της κάναμε νεκροψία. Αυτόματη ρήξη πνευμονοθώρακα. Με απλά λόγια ο πνεύμονας είχε σκιστεί και είχε μαζέψει κάτι σαν αφρό, όχι πύων ακριβώς αλλά κάτι τέτοιο. Ούτε στη νεκροψία με άφησαν να είμαι μέσα. Ναι ήμουν ράκος, για να με προστατέψουν το κάνανε αλλά εγώ το έχω μετανιώσει και μέσα στη θλίψη μου βάζω διάφορα με το μυαλό μου. Όταν βγήκαν μου εξήγησαν τι είναι και είπαν αν δεν αντέχω, να μπει ο φίλος μου να το δει. Όμως μπήκα. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω τώρα πια. Αν με έβλεπε από εκεί πάνω, ήθελα να ξέρει ότι η μανούλα δε την παράτησε, ούτε σιχαινόταν απλώς πίστεψε ότι βγαίνοντας θα διευκόλυνε τους γιατρούς να τη σώσουν.

Τη ράψανε, τη βάλανε σε ένα κουτί και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε σπίτι μας. Μόνο που εγώ ήθελα να γυρίσεις όρθια σπίτι μας, γερή και δυνατή. Το βράδυ την κράτησα στο αυτοκίνητο γιατί οι δικοί μου λέγανε ότι στο σπίτι θα μύριζε. Πήγα μερικές φορές και της χάιδεψα τα όμορφα μαλλάκια της. Έκοψα και μια τουφίτσα και την κράτησα για να έχω κάτι από εκείνη. Θα ήθελα περισσότερες αλλά ήδη ήταν σε πολλά σημεία ξυρισμένη (για να της πάρουν αίμα, για τον ορό που τελικά της είχαν βάλει τη Δευτέρα, για τη νεκροψία). Πως το είχαν κάνει έτσι το κοριτσάκι μου? Όχι δε θα την πείραζα άλλο, έπρεπε να ταξιδέψει στον ουρανό όμορφη αν και κούκλα ήταν όπως και να ήταν.

Τις ελάχιστες ώρες που ξάπλωσα μέχρι να ξημερώσει, τα αδέρφια της κοιμήθηκαν γύρώ μου απίστευτά ήσυχα σε σχέση με άλλες μέρες. Λες και τα είχαν καταλάβει όλα. Την επόμενη μέρα ήρθε το θλιβερό καθήκον. Διάλεξα ένα σημείο που έπαιζε συχνά, τη φίλησα και τη χάιδεψα για τελευταία φορά, της έβαλα μαζί τα αγαπημένα της παιχνίδια (και μάλιστα το ένα στο ποδαράκι της σα να πρόκειται να σηκωθεί και να παίξει), μία φωτογραφία μου να μη με ξεχάσει και ένα γράμμα που της εξηγούσα πως νιώθω. Τέλος της υποσχέθηκά ότι μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε.

Πάνω στη θλίψη μου ξέχασα ίσως να αναφέρω το σημαντικότερο. Οι γιατροί μου είπαν πως ήταν καταδικασμένη, ότι ο πνεύμονας της ήταν μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή. Όμώς η νάρκωση στη στείρωση ήταν λογικά αυτή που επιβάρυνε την κατάσταση.

Νονούλα μου…….κορούλα μου…..συγνώμη ματάκια μου…..δεν ήξερα, δεν ήθελα……δε θα μου συγχωρέσω ποτέ ότι η επιλογές μου έφεραν πιο γρήγορα το προδιαγεγραμμένο, όπως μου λένε, τέλος. Δεν είμαι κατά της στείρωσης, ούτε θέλω να περάσω τέτοιο μήνυμα αλλά στην περίπτωση μας δε μπορώ να πάψω να νιώθω τύψεις. Αν δεν έμπαινε στο χειρουργείο λογικά θα ήταν ακόμα ανάμεσα μας και θα διάλεγε η μοίρα πότε θα φύγει και όχι εγώ.
Κοριτσάκι μου σʼ αγαπώ και θα σʼ αγαπώ για πάντα, ελπίζω αν με βλέπεις να μʼ αγαπάς κι εσύ και να με συγχωρέσεις.
Και να με περιμένεις ε… Κάποια μέρα θα ʽρθω να σε βρω.
Και να μου προσέχεις τη Χαρούλα και να παίζεται μαζί όπως κάνατε το καλοκαίρι.
12/09 έφυγε η Χαρούλα μας…..12/03 έφυγες εσύ αγάπη μου. Έξι μήνες μετά…..Μάλλον σου έλειπε η αδερφούλα σου μάτια μου….Εμένα να δεις πόσο μου λείπεις…..πόσο μου λείπετε και οι δύο
Εις το επανειδην κοριτσάρες μου, δε θα σας ξεχάσω ούτε για μια στιγμή μέχρι να ξαναβρεθούμε!!!!!


Υ.Γ.: Συγνώμη αν σας κούρασα με τόσες λεπτομέρειες αλλά νιώθω ότι της το χρωστάω. Ευχαριστώ όλους όσους μπήκατε στον κόπο να το διαβάσετε. Ξέρω ότι εδώ θα βρω πραγματική συμπαράσταση. Δε ντρέπομαι να κλάψω και να μιλήσω για εκείνη. Δε ντρέπομαι να πω ότι κάθομαι κάθε μέρα πάνω απʼ τον τάφο της, της μιλάω και της αφήνω λουλούδια. Για το μόνο που ντρέπομαι είναι γιʼ αυτούς που με κρίνουν. Έχω ακούσει ότι χαζομάρα μπορείτε να φανταστείτε….πως κάνεις έτσι ζώο ήταν…. αφού έχεις κιʼ άλλα….έχεις παρέα, δεν είσαι μόνη….το ζώο δεν έχει υποχρεώσεις….Και τώρα πείτε μου τι να κάνω? Να τους λυπηθώ γιατί με όλα αυτά δείχνουν ότι δε ξέρουν να αγαπάνε ή «αγαπάνε» με βάση το συμφέρον….ή να αρχίζω να ρίχνω σφαλιάρες? Διάβασα κάτι κάπου αυτές τις μέρες το δανείζομαι και το υπογράφω: ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ, ΤΟΤΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ευτυχώς όχι όλοι!!! Υπάρχουν και οι πραγματικά φιλόζωοι, εκείνοι που ξέρουν να δίνονται σε ένα αθώο πλασματάκι, να το αγαπάνε για πάντα και να μη ντρέπονται να φωνάξουν πόσο τους λείπει……….

Πέρα απ' το χαμό της, πονάω και γιατί βασανίστηκε πολύ το μανάρι μου και δεν της άξιζε.....'Ηταν ένα αγγελούδι. Αγγελουδάκι μου τη φώναζα σύχνα.......Μάλλον ζήλεψε ο Θεός και σε ήθελε κοντά του...Τώρα κοριτσάκι μου θα κλείσω το pc και θα ανοίξω την πόρτα να μπουν μέσα τα αδερφάκια σου που τα παραμελώ λίγο επειδή μου λείπεις απίστευτα.....Θα τα κάνω μια μεγάλη αγκαλιά και όλοι μαζί θα κοιτάξουμε ψηλά και θα σου πούμε καλημέρα!!!!! Σε λατρεύω μπουμπού, μη το ξεχάσεις ποτέ!!!! Και σε ευχαριστώ για κάθε στιγμή που περάσαμε μαζι!!!!!!!!!!!