Ιστορίες της αυλής.. ( ή αλλιώς: ιστορίες με γάτες )

Όλες οι γάτες δικαιούνται να πουν την ιστορία τους...
Όχι μόνο τα μοσχοαναθρεμένα μας αλλά και εκείνα που, ναι μεν βρίσκουν ένα ζεστό σπιτάκι και ένα πιάτο φαγητό από την άλλη δε, έχουν να αντιμετωπίσουν αυτοκίνητα, κακούς ανθρώπους, σκύλους και άλλες αντιξοότητες κάθε μέρα..
Αυτές είναι οι γάτες της αυλής...
Και ναι.. Έχουμε και εμείς από αυτές!...

Όλα ξεκίνησαν τον Μάιο του 2006..
Μέχρι τότε στη ζωή μας υπήρχε ο Χούλιο και μέχρι τις αρχές της ίδια χρονιάς, σκυλάκια στις αυλές μας...
Για κάποιο λόγο, τα χάσαμε κοντά κοντά όλα μαζί, αλλά ήταν μεγαλούτσικα...
Ένα πρωινό λοιπόν του Μαϊου μπήκε με φούρια ο μπαμπάς στο σπίτι φωνάζοντας πως δεν θα το ανεχτεί αυτό και πως δεν θα μας επιτρέψει με δόλιο τρόπο να του επιβάλλουμε κι άλλα ζώα!
Εγώ κοιμόμουν και ξύπνησα από τις φωνές!
Η μαμά έφτιαχνε πρωινούς καφέδες...
Δεν είχαμε ιδέα για τί μας μιλούσε ή γιατί φώναζε ή γιατί τέλος πάντων δεν έκανε λίγη ησυχία να συνεννοηθούμε!
Όταν έκατσε ήσυχος επιτέλους μας είπε ότι στην μπροστά μας αυλή, μέσα από την πόρτα ήταν δυο μικρά γατάκια και κλαψούριζαν (τα οποία πίστευε προφανώς ότι είχα φέρει εγώ ή κάποια από εμάς ή και όλες μαζί)..
Έφυγα σφαίρα να δω τι συνέβαινε!
Ο μπαμπάς φώναζε!
Και καλά έκανα την ανήξερη... Πράγματι δεν είχα ιδεα!
Ναι.. Στην αυλή μας είχαν πετάξει δυο γατάκια, μια σταλιά σκατούλια, μετά βίας είχαν ανοίξει τα μάτια τους..
Τα πήρα στα χέρια μου και τα ανέβασα πάνω στο σπίτι... ο μπαμπάς όλη αυτή την ώρα γκρίνιαζε αλλά ομολογώ ότι δεν άκουγα τίποτα. Βάλαμε με την μαμά λίγο γάλα σε ένα μπωλ και τους δώσαμε να πιούν.. Τίποτα..
Ηταν πολύ μικρά..
Πανικός!.. Παλιά μια γάτα μας είχε αφήσει κάτι γατιά στην αυλή και δεν έζησε κανένα... Είχαμε προσπαθήσει αλλά δεν τα καταφέραμε...
Στο μεταξύ είχαμε ζήσει και δραματα, με γατάκια που είχaν έλθει στην αυλή μας και πέθαναν...
Συνήθως από χέρι ανθρώπου και όχι θεού...
Τι θα κάναμε με τα μικρά (και την γκρίνια του μπαμπά);
Η μαμά διέταξε να τα πάμε στην ταράτσα, να τα προστατέψουμε από τους κινδύνους!
Ο μπαμπάς έξαλλος ανακοίνωσε ότι δεν θα ξανανέβει πάνω ούτε για να ποτίσει!
Αλλά της μαμάς πέρναγε πάντα, οπότε τα μωρά ανέβηκαν στην ταράτσα μας, σε μια κούτα με ρούχα, κάτω από το υπόστεγο.
Ευτυχώς ήταν καλός ο καιρός, σιγά σιγά θα έμπαινε το καλοκαίρι και τα μικρά δεν κρύωναν...
Όμως απαιτούσαν συνεχές τάισμα και έτσι, εγώ και η μαμά ανεβαίναμε ανά 3 με 4 ώρες και ταϊζαμε με σύριγγα τα μικρά μας ελπίζοντας για το καλύτερο...
Ένα βράδυ που πήγα για το ταισμα το μικρό αντράκι ήταν μισοπεθαμενο... Ξάπλα, δεν ανταποκρίνοταν, δεν έτρωγε...
Το κρατησα, του μίλησα... Το πίεσα να φάει... Τίποτα...
Βέβαιη ότι θα πεθάνει κατέβηκα στο σπίτι κλαίγοντας και φώναξα την συμπαράσταση-μάνα.. Το είδε και εκείνη..
Δεν φαίνονταν καλά τα πράγματα...
Περίλυπη, κοιμήθηκα με κλάματα περιμένωντας η αυγή να συνοδευτεί από θάνατο..
Το πρωί ανέβηκα στην ταράτσα μας με μισή ψυχή..
Σε κόντρα των προσδοκιών όμως ο μικρός ήταν όχι μόνο ολοζώντανος αλλά και υπερκινητικός και ορεξάτος!
Εκείνη την μέρα τα βάφτισα...
Είχε μόλις γλυτώσει από τον θάνατο και το όνομά του θα ήταν αυτό ακριβώς, Μόλις...
Η μικρή θα ήταν η Τώρα και έτσι θα τα φώναζα με μιας και θα ερχόντουσαν και τα δυο!
Ο Μόλις και η Τώρα!
Την ασθενεια του Μόλις το επόμενο βράδυ την πέρασε και η Τωρα, αλλά δεν έκλαιγα εκείνο το βράδυ.. Ήμουν σίγουρη για κάποιο λόγο ότι και εκείνη θα τα κατάφερνε και έτσι έγινε...
Σιγά σιγά τους έδωσα από την κονσέρβα του Χούλιου και τα μωρά ξεπετάχτηκαν...
Ο Μόλις...

και η Τώρα...

..με ταλαίπωρα μουτράκια από το γάλα με την σύριγγα και τις πρώτες προσπάθειες να φάνε μόνα τους...
21/6/2006 τραβηγμένες και οι δυο φωτογραφίες...

Ετσι μπήκαν στην ζωή μας οι γάτες της αυλής... Με αυτά τα δυο μουτράκια...
Και θα σας πω κι άλλες ακόμη, από τότε έχουν γίνει πολλά!
Θα συνεχίσω βέβαια λίγο με αυτά, αλλά ακολουθούν κι άλλα!
Η Τώρα ζει ακόμη εδώ κοντά, σε μια φίλη μου, ο Μόλις αραίωσε πριν 2 χρόνια μέχρι που άλλαξε γειτονιά και έπειτα έχασα τα ίχνη του..
Αλλά ας μην προτρέχω!
Με την σειρά!
Ακόμη είμαστε στο 2006!

Μην αργείς

Σπόιλερ:

loulou έγραψε:
Μην αργείς

Σπόιλερ:

Bασικά θα αργώ γιατί ψάχνω και φωτογραφίες και σε αυτό το κομμάτι επικρατεί ένας πανικός!
Πολλές... Πάρα πολλές...
Ατελειωτες!..
Για την ωρα θα σας δείξω λίγες των μικρών (από όταν ήταν μικρά δλδ) που τα έχω βρει!

Μόλις...






Τώρα...






και δυο... καλλιτεχνικές τους...




Σας φιλώ...

τι όμορφα που ήταν μικρούλια. Είμαι σίγουρη ότι έχουν γίνει πανέμορφες γάτες, ειδικά η Τώρα με τη μασκούλα στο προσωπο. Μακάρι να είναι καλά και ο άλλος ο γυρίστρης!!!
Περιμένουμε

houlieta έγραψε:

Σέλω να το ζαγκώσω αυτό το φουσκωτοπατούσι!!

Υπέροχα μούτρα, φοβερές φωτογραφίες!

doremi έγραψε:

Γιατί γλυκιά μου κλαις; Μη κλαις από τώρα, αργότερα θα έχεις λόγο, αυτές οι ιστορίες της αυλής δυστυχώς, δεν είναι πάντα ευχάριστες...

marina289 έγραψε:

houlieta έγραψε:

Σέλω να το ζαγκώσω αυτό το φουσκωτοπατούσι!!
Υπέροχα μούτρα, φοβερές φωτογραφίες!

Ο άτιμος ο Μόλις ολο πατουσάκια έδινε όταν ήταν μικρούλης! Και ζύμωνε πολύ και επειδή είχε μάθει σε αγκαλιές και μπιμπερό πιπιλούσε και παλάμες...
Τα γλυκά μου...
Άμα τα μεγαλώνεις εσύ είναι άλλο το δέσιμο, τι να λέμε τώρα....

Χμμμ... Αυτές οι ιστορίες θα είναι φωτορεπορτάζ ιστορίες! Θα χορτάσει το μάτι σας φωτογραφίες από γάτες! Τώρα που βρήκα ανθρώπους που θέλουν να χαζεύουν γάτες;.. Θα σας εκμεταλευτώ, θα βγάλω και το άχτι μου!

Φυσικά, όλα τα μωρά κάποτε μεγαλώνουν (ακόμη και αν τα ποτίσεις ούζο..)..
Έτσι και τα δικά μας, καποια στιγμή μεγάλωσαν...
Στο μεταξύ είχαν κάνει την ταράτσα μπουρ.. ας μην πω καλύτερα και είχαν καταστρέψει τις γλάστρες του μπαμπά, κάτι που τον έκανε έξαλλο!
Έπρεπε λοιπόν να βγουν στο έξω κόσμο!
Αποφασίσαμε να τα κατεβάσουμε στην πίσω αυλή του σπιτιού, που ήταν κάπως προφυλαγμένη, για να συνηθίσουν σιγά σιγά τον έξω κόσμο, πριν κληθούν να αντιμετωπίσουν αυτοκίνητα και ανθρώπους...
Ετσι και έγινε...
Ένα απογευματακι του 2007, θα ταν Μάρτης, τα δυο μικρά μας που μεγάλωσαν κατέβηκαν στην πίσω αυλή!...
Ο γλυκός Μόλις ο αγαπούλης, βήμα δεν έκανε από αυτήν την αυλή για χρόνια...
Δεν κίνησε να πάει πουθενά....
Οι καυγάδες ιεραρχίας τον μετακίνησαν μετά από χρόνους 5 και τίποτα άλλο!...
Η τσουπρα όμως η Τωρίτσα, δεν ήταν γεννημένη για να μείνει σε μια αυλή!
Την ίδια μέρα πήρε των οματιών της και πήγε να γνωρίσει τον κόσμο!
Την χάσαμε παιδιά...
Δυο μέρες την έψαχνα.. Τιποτα.. Πουθενά...
Ώσπου την τρίτη μέρα, σηκωθηκα το πρωί να ταϊσω τον πιστό Μόλις και τσουπ, εμφανίστηκε η τσούπρα με ύφος Ισπανού κατακτητή!..
Έχετε δει γάτα να κομπάζει; Σας υπόσχομαι, αυτή η γάτα (που είναι με διαφορά το πιο έξυπνο πλάσμα που έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα) με κοιτούσε και γελούσε, πιστεύω με κορόϊδευε κιόλας που την έψαχνα ενώ εκείνη επίτηδες δεν γυρνούσε!...
Η Τώρα θα μου αποδείκνυε από εκείνη την μέρα και μέχρι και σήμερα, ότι είναι το πιο τετραπέρατο αιλουροϊδές που είχα - έχω την τύχη να συναντήσω!
Αυτά για τώρα..
Φωτογραφιούλες των παιδιών, που μεγάλωσαν...

Η Τώρα πριν αφήσει τον μικρό κόσμο της ταράτσας...

χαλούσε τις φωτογραφίες γιατί προσπαθούσε να τρυπώσει μέσα...

(Οκτώβριος του 2006)

Ο Μόλις στο κρεβάτι μου (ναι, τα κακομάθαινα, το παραδέχομαι)..

στο παράθυρο του μπάνιου...

στην πίσω αυλή...

Σπόιλερ:

Σας φιλώ γλυκά και καλή σας νύχτα....

tzelacat έγραψε:

+

Σπόιλερ:

Εδώ οι δικές μας ιστορίες

Τι όμορφα μικρά..
Και ο Μόλις τελείως πάνθηρας όταν μεγάλωσε.

Μου αρέσουν οι γατοϊστορίες (αρκεί να μην έχουν κακό τέλος)

tsili έγραψε:Τι όμορφα μικρά..
Και ο Μόλις τελείως πάνθηρας όταν μεγάλωσε.

Μου αρέσουν οι γατοϊστορίες (αρκεί να μην έχουν κακό τέλος)

Συμφωνώ !!!
Υπέροχος γάτος ο Μόλις!!!!
Περιμένουμε τη συνέχεια και ελπίζω να μην μας πικράνεις....

Υπέροχα και τα δύο τους... ο Μόλις μου θυμίζει μαύρο pyma....
Και ξανά πολύ ωραίες οι φωτογραφίες σου Μαρία

Περιμένω εναγωνίως την συνέχεια

Ο Μόλις είναι ΙΔΙΟΣ ο Χουζούρ....

Chouzouris έγραψε:Ο Μόλις είναι ΙΔΙΟΣ ο Χουζούρ....

Είναι λίγο πιο λεπτούλης βέβαια...

Λοιπόν..
Που είχα μείνει;...
Α!... Ναι...
Τα παιδιά ζούσαν ευτυχισμένα στην αυλή...
Ώσπου μια μέρα η Τώρα σταμάτησε να είναι παιδί και έγινε γυναίκα...
Κάπου ανάμεσα στο παιχνίδι και στο κυνήγι την χτύπησε ο οίστρος κατακούτελα και ήταν ακόμη ένα μικρό κορίτσι ηλικιακά, καθόλου έτοιμη για να γίνει μάνα!
Άντε πές το όμως αυτό στους ξαναμμένους γάταρους που την περιτριγύριζαν!
Αντιστάθηκε, δεν σας κρύβω, όμως τελικά έπεσε το κάστρο...
Έξαλλη η Τώρα, τα νεύρα της είχαν σπάσει όλοι αυτοί οι γάτοι που την φλέρταραν αδιάκοπα και εκείνη μη μπορώντας να τα βάλει μαζί τους, ξεσπούσε στο αγαθούλη Μόλις που την λάτρευε...
Και που θα αποδείκνυε την λατρεία του αυτή όσες φορές εκείνη είχε την ανάγκη του...

Αυτά τα δυο γατιά με έμαθαν πολλά πράγματα για τις γάτες. Μέχρι τότε είχα τον εξανθρωπισμένο Χούλιο, ο οποίος δεν σας κρύβω, δεν είναι η κλασσική γάτα.
Πίστευα ότι πλάι του είχα μάθει τι εστι γαλή, αλλά έσφαλα... Είχα να μάθω πολλάαααααα ακόμη....
Και να θαυμάσω πολύ αυτά τα μικρά αιλουροειδή που τα αγαπούσα έτσι και αλλιώς πολύ, αλλά στο ζύγι με τα σκυλάκια μέχρι τότε, έγερνε εις βάρος τους η ζυγαριά...
Η Τώρα μας, η μικρή μας ζουζουνίτσα, είχε μείνει έγκυος...
Φούσκωνε η κοιλίτσα της (και τα νεύρα του μπαμπά μου που μυριζόταν το μελλοντικό "κακό") και αυτό το σκατούλι μας είχε γίνει σαν μπαλονάκι..
Εγώ ανησυχούσα γιατί την έβλεπα μικρή για γέννα..
Και είχα δίκιο...
Είχα υπολογίσει πότε περίπου θα γεννήσει αλλά δυο εβδομάδες νωρίτερα από ότι είχα κατά νου, ο μπαμπάς μας ειδοποίησε ότι η γάτα γεννάει "στον αέρα" (ότι σήμαινε αυτό...)..
Η Τώρα ήταν πολύ μικρή, τα γατιά της γεννήθηκαν πρόωρα και εκείνη ήταν τόσο τρομοκρατημένη, που πραγματικά δεν το χωρούσε το μυαλό μου παιδιά!...
Γέννησε 3 μικροσκοπικά γατάκια που δεν έζησαν (το ένα το γέννησε ενώ ανέβαινε σε μια καρέκλα με μαξιλάρι για αυτό ο μπαμπάς είπε στον αέρα) και η Τωρίτσα μας βυθίστηκε σε θλίψη...
Για ένα μήνα και περισσότερο είχε γίνει ο απόλυτος κολαούζος του Μόλις, τον ακολουθούσε παντού, κοιμόταν πάνω του, δίπλα του, κάτω του, στην μούρη του, στην κοιλιά του... Ένα κουβάρι ήταν συνέχεια, αυτός την έγλυφε και την φρόντιζε, την άφηνε να φάει πρώτη και αυτή είχε γίνει η βδέλλα του!
Ο Μόλις ήταν το αποκούμπι της...
Με τον καιρό και την αγάπη (από όλους μας) το ξεπέρασε το σοκ... Ξανάγινε η σουσουράδα Τωρα που όλοι ξέραμε και που βασάνιζε χωρίς έλεος τον Μόλις...
Στην αρχηγεία και πάλι η Τώρα και εφόσων πήρε τα πάνω της, να σου πάλι οι μνηστήρες!...
Χρονιάρικο πια, ξανάμεινε έγκυος και παρόλου που ανησυχούσα μην έχουμε πάλι τα ίδια, με διέψευσε και έφερε στον κόσμο τρία υπέροχα αγόρια, παιδιά δικά της και του χαζοβιόλη Πίκολο (βαφτιστήρι μου και αυτό) που από όλους τους μνηστήρες, ήταν ο πιο αποφασιστικός.. (Θα αναρωτιέστε πως το ξέρω αλλά θα δείτε ότι έχω λόγο που είμαι σίγουρη...)...
Ο Πίκολο ήταν ο γάτος της θείας, στο διπλανό σπίτι, είχε εμφανιστεί ως δια μαγείας και αυτός ένα πρωί στην αυλή μας αλλά διάλεξε να ζήσει στους δίπλα, που τον άφηναν και έμπαινε και μέσα...
Έζησε 7 όμορφα χρόνια στην αυλή...

Ο Πίκολο...


και η γλυκιά μου Τώρα...



...έφεραν στον κόσμο τον Τζόι (που πήρε αυτό το όνομα γιατί από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε ήταν υπερκινητικός για καυγατζής - όπως βλέπετε ίδιος ο πατέρας του!!!!!!)...

Σπόιλερ:

...τον Ραμόλη (που πήρε το όνομά του γιατί από μικρός ήταν χέστης και χαζογατος στον χαρακτήρα σαν τον πατέρα του)...
-δεν έχω παιδική φωτογραφία του, δεν έπαιζε μαζί μας, κρυβόταν σε γωνίες.. μόνο όταν μεγάλωσε ηρέμισε...-


(εδώ είναι σε β' πλάνο - μπροστά είναι ο Ρωμαίος, δεν έχουμε φτάσει εκεί ακόμη...)

...και τέλος τον γάτο που αγάπησα όσο κανέναν και που θα μετανιώνω για πάντα που δεν τον έβαλα στο σπίτι να ζήσει μαζί μας... όταν χάθηκε πήρε μαζί του ένα κομμάτι απ'την καρδιά μου... Τον Μπου...
Μπου, είσαι το πιο υπέροχο πλάσμα που συνάντησα ποτέ...


Μου λείπει το γλυκό φατσάκι σου και το γεμάτο αγάπη βλέμμα σου...
Λυπάμαι που δε σε προστάτεψα όσο έπρεπε και όσο σου άξιζε μωράκι μου...

Εδώ, παίζει με τον αδελφούλη του...


Πήρε το όνομά του γιατί πριν καλά καλά ανοίξει τα ματάκια του, το κρατούσα στα χέρια μου (ενώ γουργούριζε, μια σταλιά σκατό..) και κοιτούσα το υπέροχο μουτράκι του και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο από ένα μπουμπούκι τριαντάφυλλου...
Το πιο στρουμπουλό παιδί της μαμάς του, λατρης της αγκαλιάς και του χαδιού...


Τα τρία μωρά μου (η αλήθεια είναι ότι ποτέ ξανά δεν δέθηκα τόσο με γατουλίνια της αυλής) γεννήθηκαν τον Ιούνιο του 2007...

Γλυκες ολα!κουτςουνακια!

Σπόιλερ:

Κουκλάκια!!! Ειδικά ο Τζόι απίστευτη φάτσα...

Μπου .....

Αχ βρε Μαρία συγκινήθηκα πάλι....
Πολύ όμορφα τα γατόνια....απίστευτες μουρίτσες....

alexandrakicat έγραψε:Γλυκες ολα!κουτςουνακια!

Σπόιλερ:

Αχ... Αυτές τις μέρες έμειναν πίσω οι Ιστορίες μας γιατί τρέχαμε λίγο με την Τωρίτσα μας...
Την Κυριακή του Πάσχα, το πρωί, η φίλη που την φροντίζει την είδε ξεφούσκωτη και υπέθεσε - ορθά - ότι γέννησε...
Η Τωρα μας το βράδυ του Πάσχα και την Δευτέρα το πρωι πήγε και έφαγε κανονικά αλλά από το μεσημέρι και έπειτα τα πράγματα άρχησαν να "χαλάνε"....
Η Τώρα πήγε στο σπίτι της, έπιασε μια γωνιά και δεν σηκωνόταν παρά μόνο για να μας κοιτάξει (με φώναξαν,ναι... είμαι ο άνθρωπος που καλούν όλοι -πριν τον κτηνίατρο- εδώ και χρόνια...)..
Φυσικά η πρώτη σκέψη ήταν ότι, μια και ακόμη φαινόταν κάπως φουσκωμένη, δεν είχε γεννήσει όλα τα μικρά της και κάποιο ήταν ακόμη μέσα της...
Η Ελευθερία (η φίλη) έκλαιγε απαρηγόρητη γιατί δεν την πήγαμε εγκαιρως για στείρωση (alexandrakicat το έχει στα πλάνα η φίλη αλλά πρόλαβε και έμεινε έγκυος η Ζουζούνα και σκέφτηκε να την αφήσει να τα μεγαλώσει τα τελευταία της μωρά..) και ένιωθε ένοχη, πίστευε ότι θα την χάσουμε... Δεν ήξερε που θα βρίσκαμε γιατρό μέρα που ήταν...
Πήρα τηλ τον δικό μας κτηνίατρο* και αφού του ευχήθηκα έκλεισα ραντεβού στο ιατρείο σε 3 ώρες...
Κάναμε ενεσεις για συσπάσεις για να αποβάλλει ότι είχε μέσα της (η Ελευθερία τις έκανε άλλες τρεις κατά την διάρκεια της νύχτας παρακαλώ!..) και την επόμενη μέρα - εχθές - ήταν σαφώς καλύτερα...
Την πήγαμε ξανά το απόγευμα στον γιατρό, της εκανε μια αντιβίωση (την χορηγούμε ακόμη βεβαια) και μας είπε ότι δεν πιάνει τιποτα μέσα πια...
Είναι καλά η κουκλα μας, μικρά δεν θα δούμε (ούτε ξέρουμε που τα έκανε ούτε και τα αναζήτησε η ίδια βέβαια) οπότε μένει να την πάμε για μια ενεση για να μην μας πάθει καμιά μαστίτιδα....
Δουλειές με φούντες είχαμε πάλι!...

Τώρα η Τώρα, με τον αέρα του νικητή και του βασιλιά που οι πιστοί του υπήκοοι τον αγαπούν και τον φροντίζουν, έχει πιάσει ένα καλάθι στο μπαλκόνι της φίλης και δεν κάνει ρούπι!
Μας χαιρετά, μας τρίβεται και επιστρέφει στο θρόνο της!
Αυτή η γάτα είναι Π-Α-Ν-Ε-Ξ-Υ-Π-Ν-Η!
Δεν θα πάψω ποτέ να το λέω!...
Και που να πάει για βοήθεια ήξερε και ότι είναι σημαντική ξέρει και δεν έβγαλε και άχνα παρά τον πόνο της και παρά το γεγονός ότι κάποιος μη γιατρός της έκανε τρεις ενέσεις προφανώς σαν ατζαμής!...
Όλα τα δέχτηκε στοϊκά!
Θα σας κρατώ ενήμερους....

melinakef έγραψε:Κουκλάκια!!! Ειδικά ο Τζόι απίστευτη φάτσα...

Μπου .....

Ο Μπου... Μεγάλη μου αγάπη... Γλυκιά μου ύπαρξη... Πόσο πιο όμορφος ήταν ο κόσμος με τον Μπου να ξύνει το παράθυρο για να πει καλημέρα....

ROZALIA78 έγραψε:
Αχ βρε Μαρία συγκινήθηκα πάλι....
Πολύ όμορφα τα γατόνια....απίστευτες μουρίτσες....

Όλα όμορφα τα βλέπω και εγώ, μάλλον καθόλου αντικειμενική δεν είμαι....


*

Σπόιλερ:

Ααααχ!!!!
Τώρα τα δι'άβασα αυτά..Βρε συ, πολύ μου θυμίζουν τις δικές μας ιστορίες..
Γράφεις με έναν τρόπο που θέλω να μάθω με μανία τη συνέχεια...
Καλά για τις φωτό δε θα σχολιάσω πάλι, μη γίνω γραφική...

Ευτυχώς που το Τωράκι είναι και πάλι μια χαρά!!!

Λοιπόν, ας επιστρέψω με τις ιστορίες...
2007 λοιπόν και στην αυλή μας πια ζούνε η Τώρα, ο Μόλις και τα τρία αγόρια της κούκλας μας...
Το 2007 ήταν μια πολύ άσχημη χρονιά για την οικογένειά μας, όλα άλλαξαν για όλους ανεπιστρεπτή...
Την χειρότερη μέρα τους έτους, την 1η του Δεκέμβρη ανοίξαμε την πόρτα μας το πρωί και βρήκαμε να κοιμάται στο χαλάκι της εξώπορτας ένα μικρό ταρταρουγάκι…
Το βρήκε η αδελφή μου και ήρθε και μου το είπε αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καμία διάθεση να ασχοληθώ με το μικράκι.. Σχεδόν το ξέχασα που μου το ανέφερε, το πήρε το μάτι μου κάποια στιγμή την βεράντα μας αλλά με την αναμπουμπούλα της ημέρας και τον κόσμο που μπαινόβγαινε, δεν το ξαναείδα…
Μέχρι την άλλη μέρα το πρωί…
Όταν βγήκα έξω βρήκα την μικρή, πολύχρωμη, ασχημούλα γατούλα κουλουριασμένη στο πατάκι μας...
Τρομαγμένη και ανήσυχη, την έπιασα αγκαλιά και παρόλο που έμεινε ήσυχη στα χέρια μου, καταλάβαινα το κορμάκι της να τρέμει από φόβο…
Της έβαλα λίγο φαγητό, που το μοιράστηκε με τον Πίκολο, και τη άφησα στην αυλή… Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν μια ακόμη θηλυκή γατούλα στην αυλή μας οπότε η σκέψη μου ήταν με την πρώτη ευκαιρία και μόλις ηρεμούσαμε λίγο να την πάω στο petshop για να την χαρίσουμε…
Αλλά η μικρή αδελφή είχε άλλη άποψη, δεν ήθελε να δώσουμε την μικρή γατούλα, θεωρούσε σημαδιακό που ήρθε σπίτι μας την συγκεκριμένη μέρα που χάσαμε τον μπαμπά και επέμενε να την κρατήσουμε στην αυλή…
Έτσι και έγινε και φυσικά, η μικρή Έβελιν - έτσι να βαφτισαν η αδελφή και θεία - ήταν η αρχή του μεγαλύτερου κακού όλων…
Μερικές της φωτογραφίες…

Εδώ είναι 24/12/07, λίγες μέρες μετά που ήρθε σπίτι μας...

...και εδώ αφού μεγάλωσε...



Το μικρό Έβελιν παρέμεινε ένα φοβικό γατί για πάντα... Τα χάδια τα δεχοταν πάντα με τρέμουλο...
Γέννησε 3 φορές στην αυλή μας και μόνο μια φορά έζησαν τα μικρά της (4) και αυτό χάρις στην αδελφή μου που την ανάγκαζε να κάτσει μαζί τους και τάιζε και εκείνη τα μικρά παράλληλα με την μάνα... Την Έβελιν, κατά κάποιο τρόπο, την είχε αναλάβει η μικρή αδελφή, μιας και εκείνη επέμενε να την αφήσουμε να ζήσει μαζί με τα άλλα γατιά...
Η καημένη η Έβελιν, ήθελε να τα φροντίσει τα μικρά της αλλά πάντα γεννούσε κάτι εξαιρετικά μικρά γατάκια που δεν ζούσαν πάραπάνω από 2 μέρες..
Από το 2011 μας παράτησε και πήγε μαζί με την μια κόρη της να ζήσει στο σπίτι του ψαρά που μένει καμιά 200 μετρα πιο πέρα!..
Που και που έρχεται από εδώ, στα παλιά λημέρια της, αν και τώρα έχω να την δω κανένα μήνα...

Λυπητερή ιστορία Μαράκι, για συνέχισε όμως!

Αχ....μελαγχολική και γλυκόπικρη γεύση έχουν οι ιστορίες σε αυτό το θεματάκι....
Πάντως, τί όμορφα πλάσματα οι γάτες.... ..... ......

Η αλήθεια ειναι ότι τα ζωάκια που χαίρονται την ελευθερία συνήθως δεν την χαίρονται για πολύ...
Οι γάτες που ζουν έξω έχουν να αντιμετωπίσουν πολλους κινδύνους, κάπου έιχα διαβασει οτι ο μ.ο. ζωής για μια γάτα στην πόλη είναι μικρότερος από 1,5 έτος...
Όμως να που κάποια τα καταφέρνουν αρκετά καλά, η Τώρα είναι 6, η Εβελιν είναι 4 στα 5, και έχω και κάποια (τα οποία θα γνωρίσετε στην συνέχεια) που είναι 3 και 4 ετών..
Τα θηλυκά πάντως είναι πιο "ανθεκτικά" ζώα, κυρίως γιατί δεν απομακρύνονται από τον "τόπο" τους...

Μαρίνα, την τελευταία γατούλα, την Έβελιν, την θεωρώ μια από τις πιο άσχημες γάτες που έχω δει!...

Ουουφ!
Θλιβομαι μπορώ να πω, αλλά η Μαρία με κάνει να μη μπορώ να αντισταθώ στη συνέχεια της ιστορίας..

houlieta έγραψε:

Μαρίνα, την τελευταία γατούλα, την Έβελιν, την θεωρώ μια από τις πιο άσχημες γάτες που έχω δει!...

Ε οχι!

mpoulaalekoula έγραψε:Ουουφ!
Θλιβομαι μπορώ να πω, αλλά η Μαρία με κάνει να μη μπορώ να αντισταθώ στη συνέχεια της ιστορίας..

Ναι, έχει και θλιβερά μαντάτα αυτό το story αλλά θεώρησα ότι θα ήταν λάθος να σας γράψω μονο τα καλά...
Δεν άντεχε το dna μου να σας πω την μισή αλήθεια...

marina289 έγραψε:

houlieta έγραψε:Μαρίνα, την τελευταία γατούλα, την Έβελιν, την θεωρώ μια από τις πιο άσχημες γάτες που έχω δει!...

Ε οχι!

Ε ναι σου λέω!
Ασχημομούρα την ανεβάζω, Frik την κατεβάζω...

Houlietta -άσχετο με το θέμα - νομίζω ότι μας χρωστάς και φωτό από τη νέα φουρνιά γατακίων γιατί κάτι πήρε το μάτι μου σε δημοσίευση σου για ένα μπλεδογατάκι και έχω αρχίσει να τρώγομαι... (μην κοιτάτε που δεν γράφω συχνά, όλα τα παρακολουθώ εγώ!!! )

melinaki έγραψε:Houlietta -άσχετο με το θέμα - νομίζω ότι μας χρωστάς και φωτό από τη νέα φουρνιά γατακίων γιατί κάτι πήρε το μάτι μου σε δημοσίευση σου για ένα μπλεδογατάκι και έχω αρχίσει να τρώγομαι... (μην κοιτάτε που δεν γράφω συχνά, όλα τα παρακολουθώ εγώ!!! )

Αχ, το ξέρω!...
Απλά η μουσίτσα η γάτα τα μετέφερε και πάλι! Μου έχει σπάσει τα νεύρα αυτή η γάτα, ηρεμία δεν έχει!.. Τα μικρά ακόμη δεν είναι ούτε 20 ημερών (13/4 γέννησε, άρα είναι 20 ημερών και κατι...) και τα έχει μεταφέρει 2 φορές!
Μόλις εντοπισω και πάλι τα μικρά θα τα φωτογραφήσω άμεσα!

Ελεος καλή μου γατομάνα, άστα τα έρμα σε ένα σημείο να τα ξετρυπώσουμε κι εμείς!

Θα κάνω μια παρένθεση στις γατοϊστορίες για να σας δείξω τα υπέροχα μωρά που γέννησε η Υιοθετημένη στην αυλή!
Τα τρία από τα τέσσερα...

...και το πέμπτο, μπλε μωρο!...


Εχω πάθει την πλάκα μου λέμε, τα 3 από τα 4 είναι μακρύτριχα και το 4ο (αυτό που κρύβεται πίσω από τα άλλα) είναι ανυπερβλητο σε σχέδιο και χρώμα!..
Έχω λαλήσει, αληθεια!
Και αυτό το μπλε... Αχ, αυτό το μπλέ...
Αυτό έψαχνα τότε που πήρα τον Χούλιο, αυτό ονειρευόμουν να βρω...
Και ήρθε στη ζωή μου 13 χρόνια μετά και εγώ δεν μπορώ να το κρατήσω!...

Μακάρι να τα δώσω κάπου στο γατόσπιτο, να τα βλέπω και εγω...
13/4/2012 Μ.Παρασκευή γεννημένα....
Μικρά ακόμη, αλλά τώρα που τα βρήκα εύκαιρα είπα να σας τα δείξω!

ΑΑΑΑΑΑ!!! Μου τα ξαναέφερε στην αυλή!!!!!!!!!!!!!!

Μολις πεθανα! τι μωρο ειναι αυτο????

Καραfell in love!

Βέβαια, από ότι βλέπω πάλι τα μεταφέρει...
...θα με σκάσει αυτή η γάτα!!!
Που τα πάει συνέχεια ρε γαμώτο!....
Γιατί δεν τα αφήνει ήσυχα;
Αφού εδώ τρώει, εγώ την προσέχω, τι κόλλημα τρώει;

edit: Και ναι, τα πήρε... Πιστευω δεν είναι γραφτό να αποκαταστήσω γατιά αυτής της γάτας... Και πέρυσι τα ίδια είχαμε, είχε κάνει τέσσερα γατάκια και δεν τα έφερε ποτέ εδώ και δεν τα ξαναείδα ποτέ...

Ελα βρε κοπελιά και μόλις μου έρχεται e-maill κοιτάω μήπως είναι ειδοποίηση από αυτό το topic και έχεις βάλει φωτογραφίες!!!

Αμάν τι κουκλιά είναι αυτά, λιποθυμώ!!!

Καλά, τι γράψω τώρα για το μπλεδάκι . ότι ΚΑΙ εγώ έφαγα τον τόπο να βρω το αδέσποτο μπλεδάκι που ονειρευόμουν (ντρεπόμουν με τόσα αδέσποτα στους δρόμους να πάρω καθαρόαιμο russian blue έστω και από αυστηρά επιλεγμένο εκτροφείο...) και ενώ κατέληξα μια χαρά σε ένα μικράκι, τελικά το παιδί που είχε βρει την γάτα-μαμά στην αυλή του το έδωσε σε μια κολλητή του και έτσι πήρα το αδελφάκι του (τον Dali μου) που είναι όλος τιγρέ αλλά το γκρι του φέρνει λίγο σε ρώσσικο (εντάξει δεν κάνω και τις καλύτερες περιγραφές!!! ). Ααααχ τι μου κάνεις!!!!!! Πως θα κοιμηθώ εγώ το βράδυ ξέροντας ότι είναι δύσκολο να πάρω κι αλλο γατάκι για μέσα στο σπίτι????? (αν του έχτιζα ένα σπίτι δικό του στον κήπο θα με τρέχαν λέτε με ζουρλομανδύα στο Δαφνί??????????????? )